ตอนที่ 167 คนไม่รู้จักที่เป็นที่ตาย

ต๭นที่ 167 คนไม่รู้จักที่เป็นที่ตาย สิ่งที่จ้าวซินซินต้องการที่สุดคืออะไร? ฐานะที่สูงส่ง ความร่ำรวยตลอดทั้งชีวิต และการที่สามารถเหยียบย่ำคนที่ดูถูกรังแกเธอลงไปใต้เท้าได้ กุ้ยเฟยคือฐานะอย่างไร ถ้าหากเธอเป็นฮองเฮาแล้ว ไม่ใช่ว่าเธอก็จะได้กลายเป็นผู้หญิงที่สูงส่งที่สุดในใต้หล้า เมื่อถึงตอนนั้นเธอต้องการอะไรก็จะได้ทุกสิ่ง! จางอวี่โหร่ว หลินจื่อ คนชั่วที่ดูถูกเธอทั้งสอง หลังจากนี้ก็จะสามารถกระทำสร้างความอับอายแก่พวกเธอได้อย่างรุนแรงแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนว่าจ้าวซินซินจะสามารถคาดการณ์ถึงภาพนี้ได้แล้ว จากนั้นเธอก็ไม่อาจจะควบคุมความสั่นไหวในใจของตัวเองได้ “แน่นอนว่าซินเอ๋อร์ยินดีจะช่วยองค์ชายสามสำเร็จการใหญ่ เพียงแต่ท่านต้องการให้ข้าทำอันใด?” เป่ยจื่อห้าวกอดเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือออกไปลูบท้องน้อยของเธอเบาๆ “บางทีลูกที่เพิ่งจะจากไปนี้อาจจะสามารถช่วยเหลือเราได้เป็นอย่างมาก” ....... ในวันหนึ่ง ณ ตำหนักอ๋องชิงผิง จางอวี่โหร่วกำลังชมดอกไม้อยู่ที่สวนด้านหลังกับหลินจื่อ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดอกไม้กำลังผลิบาน สวนดอกไม้ด้านหลังของตำหนักหลวงแห่งนี้มีสระน้ำใหญ่อยู่แอ่งหนึ่ง ดอกบัวผลิบานงดงาม ดอกบัวคือสัตบุรุษแห่งมวลบุปผา แม้ว่ามันจะงดงามมากเพียงใด แต่ก็ไม่อาจทำให้คนรู้สึกต้อยต่ำ มันผลิบานงดงามอยู่เหลือแอ่งน้ำ บริสุทธิ์งดงาม ไม่แย่งชิงกับสิ่งใดในโลก จางอวี่โหร่วสะบัดพัดในมือเบาๆ เธอมองไปยังหลินจื่อ ก่อนจะเผยยิ้มและพูดเอ่ยออกมา : “เมื่อเห็นภาพทิวทัศน์เช่นนี้แล้ว ก็ทำให้นึกถึงประโยคที่เจ้าแต่งขึ้นในงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของท่านหญิงเสียนเฟยขึ้นมา และเพราะประโยคนี้ จึงได้เกิดชะตาความรักระหว่างเจ้าและองค์ชายรอง วันนี้เมื่อมองกลับไป มันยังสมเหตุสมผลนัก” “ท่านพูดอะไรกัน ความจริงแล้ว ประโยคที่ว่า ‘กำเนิดในโคลนแต่กลับไม่แปดเปื้อน ใสสะอาดไม่อาจร้าย’ นั้นมีท่านพี่เป็นแรงบันดาลใจ” จางอวี่โหร่วในชุดกระโปรงสีขาวนั่งอยู่บนแท่นของกระโจม เบื้องหลังของเธอคือทิวทัศน์งดงามดั่งภาพวาด มันไม่ได้เป็นดั่งความนั้นว่าหรือ? “เจ้านี่นะ ปากหวานเช่นนี้ แต่ว่าข้าไม่อาจเป็นเช่นนั้น!” เธอมองไปยังดอกบัวที่สง่างดงามทั่วสระนี้ เธอก็แทบจะรับความงดงามอันบริสุทธิ์ผุดผ่องเช่นนี้ไม่ไหวแล้ว เรือนร่างของเธอถูกชายแปลกหน้าช่วงชิงความบริสุทธิ์ไป มันเป็นหนามปักลึกลงในใจของจางอวี่โหร่วอยู่โดยตลอด ไม่อาจจะถอนทิ้งออกไปได้ ในส่วนของจิตใจ สองมือของเธอเปื้อนเลือดมามากมายนับไม่ถ้วนแล้ว การตายขององค์รัชทายาท การล่มสลายของตระกูลเฉิน การตายของพวกเขาทุกคนต่างก็เกี่ยวข้องกับเธอ ดังนั้นความเห็นที่สูงส่งของหลินจื่อไม่ได้เหมาะสมกับเธอเลยแม้แต่น้อย! แต่ว่าภายในบรรยากาศที่สงบราบเรียบอย่างในตอนนี้ ทำให้ใจของเธอปล่อยสบายออกไปอย่างไม่ได้พบง่ายนัก เธอไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องไม่ดีออกมาทำลายบรรยากาศ จางอวี่โหร่วลุกขึ้นพูด “พวกเราชมดอกไม้กันมาพอแล้ว เจ้าก็น่าจะหิวแล้ว ข้าให้เสี่ยวเฟิงเตรียมของหวานที่เจ้าชอบเอาไว้ พวกเราไปชิมด้วยกันเถอะ” ดังนั้นทั้งสองจึงเตรียมจะเดินจากไป ไม่ทันได้เดินออกมาจากกระโจม ผู้ดูแลจัดการของตำหนักหลวงก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาทางพวกเธอ ตอนนี้จางอวี่โหร่วเป็นชายาของชิงผิง เป็นนายหญิงของตำหนักหลวงแห่งนี้ ถ้าหากมีเรื่องอะไรก็จะต้องมารายงานแก่เธอ แต่ว่าที่ผ่านมาผู้ดูแลคนนี้มีความสามารถมาก เรื่องเล็กๆ โดยทั่วไปก็สามารถจัดการได้เอง ไม่จำเป็นต้องวิ่งมาตามหาเธอ ดังนั้นจะต้องเกิดเรื่องที่ไม่อาจจะควบคุมได้แน่ “เคารพชายา เคารพคุณหนูหลิน” “เจ้ารีบร้อนเช่นนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่?” จางอวี่โหร่วเอ่ยถาม “ที่ด้านนอกมีคุณหนูจ้าวผู้หนึ่งเข้ามา บอกว่าต้องการจะพบชายา ข้าไม่รู้ว่านางเป็นใคร แล้วจะสามารถปล่อยให้ใครต่างก็เข้าพบชายาได้อย่างไร ดังนั้นข้าจึงแนะนำให้นางจากไปเสีย แต่ว่านางทั้งร้องไห้และโวยวาย อีกทั้งยังพยายามจะบุกเข้ามาในตำหนัก ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร จึงได้แต่เข้ามารายงานแก่ชายา” ผู้ดูแลบอกเล่าความจริงแก่เธอ จางอวี่โหร่วแต่งงานเข้ามาในตำหนักอ๋องชิงผิงนานเพียงนี้แล้ว และได้รู้เพียงเธอกับคุณหนูหลินสนิทชิดเชื้อกันมา แต่ว่ากลับไม่เคยพบเห็นผู้หญิงคนนั้น การระมัดระวังเสียหน่อยเป็นเรื่องปกติทั่วไป คุณหนูจ้าว? เหอะ......เมื่อได้ยินเพียงคำนี้ เธอก็รู้แล้วว่าเป็นใคร “น้องหลิน หากว่านางไม่มา พวกเราก็เกือบจะลืมคนผู้นี้ไปเสียแล้ว นางก็ช่างดีนัก เป็นฝ่ายเข้ามาหาถึงที่ นางรนหาที่ตายเพียงนี้ พวกเราก็ช่วยสงเคราะห์เสียหน่อยเถอะ!” หลังจากพูดจบ จางอวี่โหร่วก็สะบัดชายแขนเสื้อเดินนำหน้าไปก่อน หลินจื่อเองก็รีบตามไปในทันที เมื่อผู้ดูแลเห็นท่าทีของเธอก็ตกใจจนตัวสั่น ตลอดที่ผ่านมาชายาเป็นคนที่อ่อนโยนมาก เวลาพูดจากับผู้ที่ต่ำกว่าก็ใช้น้ำเสียงนุ่มนวล ไม่วางท่า แต่ว่าเมื่อเธอได้ยินชื่อของคุณหนูจ้าว ใบหน้าของเธอก็เยือกเย็นขึ้นมา ทั่วทั้งตัวของเธอประกายแผ่ไอความโกรธแค้นออกมาเยือกเย็นจนน่ากลัว เขาไม่เคยเห็นชายามีท่าทางเช่นนี้มาก่อน ดูเหมือนว่าเธอจะมีความเคืองแค้นบางอย่างกับคุณหนูจ้าว หากไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็คงดี เขาต้องรีบรายงานเรื่องนี้แก่ท่านอ๋อง ...... จางอวี่โหร่วยังเดินไปไม่ถึงประตูหน้า เธอก็ได้ยินเสียงวุ่นวายส่งผ่านเข้ามา “พี่ชายทั้งสองได้โปรดช่วยข้า ให้ข้าเข้าไปเถอะ ข้าต้องการพบชายา ขอร้องล่ะ ให้ข้าได้พบสักครั้งเถอะ” “รีบออกไปเสีย ชายาไม่ใช่คนที่เจ้าต้องการพบก็จะได้พบ” ผู้เฝ้าประตูพยายามทำตามหน้าที่อย่างสุดกำลัง พวกเขาไม่ได้เกรงใจเลยแม้แต่น้อย รอจนเมื่อจางอวี่โหร่วและหลินจื่อมาถึง ก็ได้เห็นจ้าวซินซินคุกเข่าร้องขออยู่อย่างน่าสงสาร เธอคำนับไม่หยุดจนศีรษะมีเลือดไหลออกมาแล้ว เธอสวมใส่เสื้อผ้าที่ทั้งสกปรกและฉีกขาด อีกทั้งบนกางเกงยังมีร่องรอยเลือด เรือนผมของเธอยุ่งเหยิง ใบหน้าขาวซีดจนน่ากลัว เธอปล่อยให้ตัวเองเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? แต่ว่าแม้เธอจะมีสภาพเช่นนี้ จางอวี่โหร่วก็ไม่ได้เห็นใจเธอแม้แต่น้อย เธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของจ้าวซินซินมานานแล้ว ดังนั้นจึงระมัดระวังกับเธอมาก แต่สุดท้ายก็ยังตกหลุมพรางของเธอกับเป่ยจื่อห้าวจนสูญเสียเรือนร่างอันบริสุทธิ์ไป อีกทั้งยังมีชาติก่อน เธอร่วมมือกับเป่ยจื่อห้าวจัดการเธอ ทำร้ายเธอจนถูกคุมขัง เรื่องการทรมานเหล่านั้นเธอประสบมาด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอจึงเกลียดจ้าวซินซินเข้ากระดูก แม้ว่าตอนนี้สภาพเช่นนี้ของเธอจะเป็นเรื่องจริง นั่นก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว ช่างสมน้ำหน้าดีนัก! “ท่านชายา!” เมื่อผู้คุ้มกันเห็นจางอวี่โหร่ว พวกเขาก็รีบโค้งตัวเคารพ จ้าวซินซินเงยหน้าขึ้นมาดู ก่อนจะพุ่งเข้ามาด้วยความตื้นตัน “ท่านพี่ ได้โปรดช่วยข้า ตอนนี้ข้าขอร้องได้เพียงท่าน ไม่อย่างนั้นข้าจะต้องตายแน่” แน่นอนว่าไม่ต้องรอให้เธอสัมผัสโดนตัวของจางอวี่โหร่ว เธอก็ถูกผู้คุ้มกันกีดขวางเอาไว้ก่อน จางอวี่โหร่วมองไปที่เธออย่างเยือกเย็น ก่อนจะพูดขึ้น : “ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะยังกล้าปรากฏตัวขึ้น? หรือว่าเจ้าไม่คิดว่าการตกอยู่ในกำมือของข้าจะทำให้มีจุดจบที่น่าอนาถเสียยิ่งกว่าในตอนนี้?” น้ำตาของจ้าวซินซินไหลรินลงมาในทันที เธอคุกเข่าลงไปอีกครั้ง ภายในแววตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและรู้สึกผิด “ท่านพี่ ข้าผิดไปแล้ว ก่อนหน้านี้เป็นเพราะข้าไม่ดี ข้าไม่ควรโลภมาก กระหายในเกียรติยศทรัพย์สิน ทำลายความหวังดีของท่าน แต่ว่าท่านพี่เชื่อข้าเถอะ ข้าถูกบังคับ ถ้าหากข้าไม่ทำตามที่องค์ชายสามสั่ง เขาจะต้องฆ่าข้าแน่” สายตาของจางอวี่โหร่วแหลมคมขึ้นมา เธอยื่นมือออกไปบีบเข้าที่ปลายคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมามอง “ดังนั้น นี่คือเหตุผลที่เจ้าหักหลังข้าหรือ?”