ตอนที่ 168 คนที่น่าสงสารย่อมมีจุดที่น่าเกลียดแค้น

ต๭นที่ 168 คนที่น่าสงสารย่อมมีจุดที่น่าเกลียดแค้น จ้าวซินซินมองไปที่เธอด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า : “ข้าทราบดี เรื่องที่ข้ากระทำผิดควรถูกลงโทษแก่ความตาย วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ ข้าได้คิดดีแล้ว ถ้าหากท่านพี่ไม่ยินดียกโทษให้ข้า วันนี้ข้าก็ทำได้เพียงตายที่นี่แล้ว!” อยู่ๆ เธอก็ลุกขึ้น จากนั้นก็โขกศีรษะเข้ากับเสาใหญ่ด้านหน้าประตู ในตอนนั้นศีรษะของเธอแตก เลือดไหลรินออกมา หลังจากนั้นก็ล้มลงไปที่พื้น ในเวลานั้นที่ประตูทางเข้าก็มีคนสัญจรผ่านไปมา ภาพนี้ถูกผู้คนพบเห็นและอดพูดถึงขึ้นไม่ได้ นี่มัน.......มีคนตาย! ผู้คุ้มกันทั้งสองเองก็ตกใจไปยกใหญ่ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี มีคนมากระแทกศีรษะตายหน้าประตูตำหนักอ๋องชิงผิง เรื่องนี้หากเล่าลือกันออกไปก็ไม่มีผลดี อีกทั้งยังอาจจะก่อให้เกิดปัญหาตามมาได้ พวกเขาไม่อาจจะรับผิดชอบได้ไหว จางอวี่โหร่วยืนตรงนิ่ง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เธอกลับอยากจะให้จ้าวซินซินตายเสียตอนนี้เลยด้วยซ้ำ เพียงแต่เธอไม่คิดว่าจะใจกล้าขนาดโขกศีรษะตายต่อหน้าเธอ นี่มันไม่สมกับนิสัยของเธอเลย หรือว่า.......เธอจะมีแผนการอื่น? หลินจื่อเริ่มจะใจอ่อนขึ้นมาแล้ว เธอเดินเข้าไป ก่อนจะยื่นเข้าไปตรวจการหายใจของจ้าวซินซินอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ส่งเสียงร้องตกใจออกมา “อวี่โหร่ว นางยังหายใจ นางยังไม่ตาย!” ยังไม่ตาย? เหอะ.......เธอกำลังรู้สึกสงสัยอยู่เชียว จ้าวซินซินจะตายไปง่ายๆ ได้อย่างไร เดิมทีเธอก็กระหายเกียรติยศและความมั่งคั่ง เป็นพวกกระหายการมีชีวิต กลัวความตาย เพื่อที่จะมีชีวิตต่อไป ไม่ว่าเรื่องอะไรเธอก็สามารถทำได้ แล้วจะยินดีรนหาที่ตายได้อย่างไร นี่น่าจะเป็นแผนการ จางอวี่โหร่วคิดไปคิดมา หลังจากนั้นก็มองไปยังผู้คุ้มกันทั้งสอง “ยกนางเข้ามาก่อน แล้วค่อยไปเรียกหมอมา” “รับทราบ!” เมื่อชายาออกคำสั่ง แน่นอนว่าพวกเขาก็ต้องไปทำในทันที ....... ภายในห้องพัก จ้าวซินซินนอนสลบอยู่บนเตียงไม่ฟื้นขึ้นมา หมอคนหนึ่งกำลังตรวจชีพจรให้เธอ จางอวี่โหร่วและหลินจื่อคอยมองดูจากด้านข้าง เมื่อหมอลุกขึ้นมาก็อดที่จะถอนหายใจไปไม่ได้ : “เฮ้อ.......เด็กสาวผู้นี้ช่างน่าสงสารนัก เพิ่งจะเสียลูกไป แล้วยังเห็นได้ชัดว่าไม่ได้รับการดูแลที่ดี ร่างกายอ่อนแอ อีกทั้งยังได้รับการกระแทก ศีรษะได้รับบาดเจ็บ สถานการณ์ของนางในตอนนี้ค่อนข้างอันตราย!” เมื่อจางอวี่โหร่วได้ยิน เธอก็นิ่งไปด้วยความไม่อยากเชื่อ “ท่านพูดว่าอะไรนะ นางเคยตั้งครรภ์มาก่อนหรือ?” “ใช่แล้ว ดูจากชีพจร ดูเหมือนว่าจะตั้งครรภ์ได้หนึ่งเดือน หลังจากนั้นก็ถูกกลืนดอกคำฝอยจัดการบีบออกมา ดอกคำฝอยเป็นอาวุธในการทำลายครรภ์ชั้นดี มันสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงแก่ร่างกายของตัวหญิงสาว!” ถ้าหากจ้าวซินซินตั้งครรภ์ขึ้นมา เช่นนั้นแล้วเด็กก็น่าจะเป็นลูกของเป่ยจื่อห้าว หลายวันที่ผ่านมานี้ เธอยุ่งวุ่นวายกับเรื่องขององค์รัชทายาท ดูเหมือนว่าจะลืมจ้าวซินซินไป และไม่ได้สนใจเธอนัก อย่างไรเธอก็กลายเป็นคนของเป่ยจื่อห้าวไปแล้ว เช่นนั้นก็น่าจะอยู่ที่ตำหนักสาม แล้วเด็กคนนั้นถูกเอาออกมาได้อย่างไร? จางอวี่โหร่วเก็บความสงสัยเหล่านี้ไว้ในใจ จากนั้นก็เอ่ยขึ้น : “หมอ ท่านช่วยพยายามรักษานางอย่างเต็มที่เถอะ จะต้องทำให้นางฟื้นขึ้นมา” “รับทราบ ข้าจะต้องพยายามสุดกำลัง ตอนนี้ข้าจะไปต้มยาทันที!” ดังนั้นหมอจึงถูกสาวรับใช้คนหนึ่งพาออกไป ในตอนนั้นเอง ในที่สุดใบหน้าของจางอวี่โหร่วก็สงบลงมา “เสี่ยวเฟิง ตอนนี้เจ้าส่งคนไปตรวจสอบช่วงเวลาที่ผ่านมาของจ้าวซินซินเสีย หลังจากนั้นก็มารายงานแก่ข้า!” “รับทราบ!” หลินจื่อยืนอยู่เคียงกาย สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้รู้สึกดีกับจ้าวซินซินนัก เมื่อรู้ว่าที่จางอวี่โหร่วถูกทำร้ายจนเสียร่างกายไปก็เป็นเพราะแผนการของเธอ เธอก็ยิ่งเกลียดชังจ้าวซินซิน แต่ว่าเมื่อเห็นเธอมีสภาพเป็นเช่นนี้ เธอก็ยังรู้สึกชาในใจ “อวี่โหร่ว ท่านว่านางไร้หนทางไป จึงกลับมาหาพวกเราหรือไม่?” “เหอะ......เกรงว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น” จางอวี่โหร่วไม่ได้จิตใจอ่อนโยนเช่นนั้น “แต่ว่าตอนนี้นางน่าสงสารเกินไป หมอเพิ่งจะบอกว่านางเกือบจะตายไปแล้ว ถ้าหากนางแสร้งทำ นางไม่กลัวว่าตัวเองจะตายไปจริงๆ บ้างหรือ?” จางอวี่โหร่วหมุนตัวกลับมา จากนั้นก็จ้องมองไปที่เธอ : “เจ้าควรจะรู้เอาไว้ ไม่เข้าถ้ำเสือ ก็ไม่อาจจับเสือได้ ความโกรธแค้นของเรากับนางมากมายเพียงนั้น ถ้าหากนางไม่ได้เลือดจะสามารถได้รับการเชื่อใจจากผู้คนอย่างง่ายดายหรือ?” หลินจื่อได้แต่พยักหน้า สิ่งที่เธอต้องเรียนรู้จากจางอวี่โหร่วมีมากมายจริงๆ ....... ไม่นานนัก เสี่ยวเฟิงก็นำข่าวมาจากอีกฝั่ง “คุณหนู ได้ผลสรุปแล้ว ตั้งแต่ที่ยั่วยุให้คุณหนูออกไปพบกับองค์ชายสามที่วัดผูโถว องค์ชายสามได้รับความยากลำบากมากมาย จึงนำความโมโหโกรธแค้นไปลงที่จ้าวซินซิน เมื่อจ้าวซินซินรู้ว่าตัวเองทำเรื่องแย่ๆ ลงไป เกรงว่าจะต้องตาย นางก็หลบไปอยู่ที่ตำหนักจ้าว พวกคนที่ตำหนักจ้าวเองก็ไม่ได้รับมือได้ง่ายๆ เมื่อรู้ว่าองค์ชายสามไม่ต้องการนางแล้ว ก็ไล่นางออกมา นางต้องขอร้องอย่างยากลำบากกว่าจะอยู่ต่อไปได้ เพียงแต่เธอต้องอาศัยอยู่ที่ห้องฟืนทุกวัน ใช้เวลาผ่านไปโดยไม่อาจเทียบแม้พวกคนรับใช้ หลังจากนั้น เมื่อเธอตรวจพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ นางก็ตั้งใจอาศัยเรื่องนี้กลับไปยังตำหนักสาม แต่ว่า.......” จางอวี่โหร่วพูดต่อจากที่เธอพูด : “แต่ว่า ด้วยความขี้ระแวงของเป่ยจื่อห้าว แน่นอนว่าเขาไม่อาจรับเด็กนอกคอกที่ไม่รู้ที่มาที่ไปชัด ดังนั้นเขาจึงสั่งให้คนป้อนดอกคำฝอยแก่เธอ จัดการเอาเด็กออกเสีย” “โอ้ คุณหนู ท่านสุดยอดยิ่งนัก ท่านรู้ได้อย่างไร?” เสี่ยวเฟิงมองไปที่เธอด้วยความเคารพ เธอไม่ได้รู้อะไร เพียงแค่รู้จักเป่ยจื่อห้าวดีเท่านั้น “แล้วหลังจากนั้นล่ะ เป็นอย่างไร?” เธอรู้ดีว่าด้านหน้านั้นเป็นเพียงเรื่องราวประกอบ และไม่ได้มีความหมายที่แท้จริงอะไรนัก เรื่องด้านหลังต่างหากี่สำคัญ “หลังจากองค์ชายสามจัดการนำลูกของนางออกไปแล้ว เขาก็ไล่นางออกมาจากตำหนักสาม ได้ยินว่าเธอที่ตำหนักสาวมีสนมโปรดปรานเคยมีเรื่องบาดหมางกับเธอ จ้าวซินซินคุกเข่าร้องขออยู่ที่หน้าประตูตำหนักสาม แต่ว่ากลับถูกคนของสนมคนโปรดไล่ตีออกมา” ตอนที่เสี่ยวเฟิงพูดประโยคนี้ออกมา น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความชอบใจ เพียงทำร้ายคุณหนูของเธอ คนเหล่านั้นก็สมควรตาย เธอไม่มีทางเห็นใจคนเหล่านั้น แต่ว่าหลินจื่อกลับตื่นตกใจสั่นระรัวขึ้นมา เธอรู้สึกว่าเริ่มจะอดทนไม่ได้แล้ว เธอเองก็ไม่ได้เห็นใจอะไร แต่เพียงรู้สึกว่าจ้าวซินซินนั้นน่าเศร้ามากจริงๆ ในยามสุดท้าย เธอกลับมีจุดจบเช่นนี้ หากรู้มาตั้งแต่แรก เธอจะกระทำเช่นนี้หรือ? เธออดที่จะหันหน้าไปมองสีหน้าของจางอวี่โหร่วไม่ได้ เธออยากรู้ว่าจางอวี่โหร่วจะจัดการเรื่องนี้ต่อไปอย่างไร จางอวี่โหร่วครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆ เปิดปากออกมา : “ดูเหมือนว่า นางจะไร้หนทางจึงกลับมาหาพวกเราจริงๆ ช่างน่าสงสารนัก” “อ๊ะ คุณหนู ท่านหมายความว่าอย่างไร ท่านคงจะไม่ให้นางอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่ หญิงสาวเลวๆ นี่โหดร้ายจนเกินไป ท่านมองนางเป็นดั่งพี่น้อง แต่นางกลับกระทำร้ายต่อท่าน แม้ว่าจะตาย มันก็น่าสมน้ำหน้านัก!” เสี่ยวเฟิงแย้งขึ้นมาเป็นคนแรก “ใช่แล้ว อวี่โหร่ว แม้ว่าตอนนี้นางจะน่าสงสาร แต่ว่าคนที่น่าสงสารย่อมมีจุดที่เกลียดแค้น พวกเขาไม่ควรเห็นใจ ถ้าหากปล่อยตัวปัญหานี่ไว้เพราะความเห็นใจในตอนนี้ หลังจากนี้อาจจะมีปัญหาตามมาไม่จบไม่สิ้น” ตอนนี้หลินจื่อกลายเป็นคนแนะนำเธอแล้ว เพียงแต่เรื่องที่พวกเธอยังรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง จางอวี่โหร่วจะโง่เขลาเพียงนั้นหรือ?