ตอนที่ 169 ร่วมมือกับศัตรูทรยศแคว้น

ต๭นที่ 169 ร่วมมือกับศัตรูทรยศแคว้น จางอวี่โหร่วถอนหายใจออกมา หลังจากนั้นก็พูดขึ้น : “ไม่ว่าจะอย่างไรก็เป็นพี่น้องกัน ตอนนี้นางตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ก็ถือว่าได้รับโทษแล้ว คนที่ควรช่วยเหลือก็ช่วยเหลือไปเถอะ เชื่อเถอะว่าครั้งนี้นางจะต้องรู้สึกผิดจริงๆ แน่” “แต่ว่า.......” หลินจื่อยังอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่กลับถูกจางอวี่โหร่วขัดเอาไว้ “เอาเถอะ เจ้าเป็นพี่น้องที่ดีของข้า นางเองก็เช่นกัน อีกทั้งนางยังอยู่เคียงกายข้างมานานหลายปี ข้าจะปล่อยให้นางตายไปไม่ช่วยเหลือได้อย่างไร พวกเราออกไปก่อนเถอะ ให้นางได้พักผ่อนให้ดี” หลินจื่อยังรู้สึกว่าประหลาดนัก ทำไมอยู่ๆ เธอถึงพูดออกมาเช่นนี้ แต่ว่าเมื่อได้รับสายตาที่เธอส่งมาให้ เธอก็เข้าใจได้ในทันที และเดินตามออกไป หลังจากที่พวกเธอจากไปแล้ว อยู่ๆ คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้นมา ....... ทางฝั่งของหันยี่ฉี ผู้ดูแลได้รายงานเรื่องราวให้เขาฟังแล้ว เรื่องเกี่ยวกับจางอวี่โหร่วนั้น ก่อนหน้านี้เขาได้ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจ้าวซินซิน เขาก็รู้ดีกว่าสิ่งใด เขารู้ว่าที่เธอปล่อยให้เธออยู่ที่ตำหนักนี้ เดิมทีก็ต้องการเลี้ยงเสือไว้สร้างภัย ผู้หญิงคนนั้นเดิมทีก็ไม่ใช่อะไรที่จะรับมือได้ง่ายๆ บางทีนี่อาจจะเป็นการแสดง “ทำร้ายตน” ของเธอ และร่วมมือกับองค์ชายสามในการทำร้ายเธอ หรือแม้ว่าจะไม่ใช่ ฆ่าพลาดเป็นพันก็ไม่อาจปล่อยไปแม้เพียงคนเดียว เธอจะปล่อยให้ผู้หญิงเช่นนี้อยู่ในตำหนักได้อย่างไร หันยี่ฉียังไม่ได้พูดอะไรออกมา เย่นหลินที่อยู่ข้างกายก็พูดออกมาด้วยความโมโห : “เจ้าเป็นผู้ดูแลอย่างไรถึงได้ปล่อยให้คนเข้ามาพบนายได้ตามประสงค์ เจ้าคิดว่าตำหนักหลวงของพวกเราเป็นสถานที่อย่างใด ปล่อยไปก็พอหรือ อีกทั้งยังกล้าไปแจ้งแก่ชายา เจ้าสมควรถูกลงโทษนัก!” เย่นหลินเป็นผู้คุ้มกันเคียงกายท่านอ๋อง แน่นอนว่าตำแหน่งของเขาไม่ใช่อะไรที่ผู้ดูแลอย่างเขาจะสามารถเทียบ ผู้ดูแลคุกเข่าคำนับร้องขอด้วยความสั่นสะท้าน : “เป็นเพราะข้าดำเนินการได้ไม่ดี ท่านอ๋องโปรดลงโทษ” หันยี่ฉียกมือขึ้นมา หลังจากนั้นก็เอ่ยถามขึ้น : “เช่นนั้นแล้ว ตอนนี้คุณหนูจ้าวก็ได้รับการจัดห้องให้แล้ว?” “ใช่แล้ว อีกทั้งท่านชายายังเชิญหมอเข้ามา และส่งสาวใช้ไปรับใช้ ดูแลนางเป็นอย่างดี” ผู้ดูแลบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทางฝั่งนั้นออกมาอย่างตรงตามความจริง “ท่านอ๋อง ท่านไม่อาจจะทำอะไรบ้าๆ ตามหญิงสาวผู้นั้น เห็นได้ชัดว่าจ้าวซินซินร่วมมือกับองค์ชายสาม นางจะต้องหาวิธีมากมายเข้ามาผสมในตำหนัก ไม่แน่ว่านางอาจจะต้องการสืบความลับของท่านอ๋อง พวกเราไม่อาจจะปล่อยให้นางทำได้” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปมองที่เย่นหลิน หลังจากนั้นก็มองไปยังผู้ดูแลที่คุกเข่าอยู่บนพื้น “เจ้าออกไปก่อนเถอะ ครั้งหน้าจะต้องระวังเรื่องนี้ หลังจากนี้อย่าได้กระทำผิดอีก” “ขอบพระคุณท่านอ๋อง ข้าจะจดจำการสั่งสอนของท่านเอาไว้” หลังจากที่ผู้ดูแลออกไปแล้ว หันยี่ฉีก็ทอดสายตาไปยังร่างของเย่นหลินอีกครั้ง “นางเป็นหญิงที่ชาญฉลาด ควรทำอย่างไร นางย่อมรู้ตัวเองดี!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่นหลินก็ทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ก่อนหน้านี้เขายังสามารถอดทนรับได้ แม้ว่าจะไม่พอใจนัก แต่เพียงไม่ต้องพูดออกมาก็เป็นพอ แต่ว่าในตอนนี้ หากท่านอ๋องเกิดความเชื่อใจต่อผู้หญิงคนนี้มากเพียงนี้ เขาก็ไม่อาจจะทำเป็นไม่เห็นต่อไปได้อีกแล้ว “ท่านอ๋องมั่นใจในตัวนางเพียงนั้นหรือ? แต่ท่านอย่าได้ลืมสถานะของนางไป นางคือลูกสาวของตระกูลจาง นางกับพวกเราไม่อาจยืนอยู่ฝั่งเดียวกันได้ ตอนนี้ตำหนักเฉินกั๋วกงถูกโค่นทำลาย ภายในตำหนักจาวมีเพียงตระกูลจางที่ยิ่งใหญ่ เดิมทีนางก็ทำไปเพื่อตำแหน่งของตระกูลจาง ขอเพียงตระกูลจางยังอยู่ บ้านเมืองหนานหชู่แห่งนี้ก็ไม่อาจถูกทำลายได้โดยง่าย ท่านอ๋องอย่าได้ลืมไปว่าเราแทรกซึมอยู่ในหนานหชู่หลายปีเพื่ออะไร!” ยิ่งเย่นหลินพูดออกมา เขาก็ยิ่งตื่นตระหนก เพียงแต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้โมโห และไม่ได้ห้ามปราบให้เขาหยุดพูด “แม้ว่าจะไม่มีตระกูลเฉินแล้ว แต่เจ้าอย่าได้ลืมไป ตอนนี้ตระกูลจางเป็นศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ขอเพียงมีเขาอยู่ ตระกูลจางก็ไม่อาจจะสงบได้” เย่นหลิงนิ่งไป หลังจากนั้นก็ถามขึ้น : “ท่านอ๋องหมายถึง องค์ชายสาม?” “เหตุใดข้าจึงไม่เคยถามไถ่เรื่องนี้ ที่จ้าวซินซินมาที่นี่ก็คงจะเป็นสายลับที่องค์ชายสามส่งมา เป้าหมายของนางไม่ใช่ตัวข้า แต่เป็นจางอวี่โหร่ว ดังนั้นหากนางอยากจะให้อยู่ แน่นอนว่าข้าก็ไม่อาจห้าม” เมื่อเย่นหลินได้ฟังดังนั้น เขาก็มีความสุขจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ภายในใจเกิดความสุขสบายขึ้นมาก “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องมองการณ์ไกลนัก ข้าว่ากล่าวท่านอ๋องผิดไป!” แต่ว่าเขากลับไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อย ตลอดที่ผ่านมาท่านอ๋องนั้นเงียบขรึมไร้วาจา มีเรื่องอันใดก็เพียงเก็บไว้ในใจ เดิมทีก็ไม่อาจอธิบายแก่เขามากเช่นนี้ ไม่สมกับลักษณะนิสัยของเขา แต่ในครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะอธิบายออกมา แต่กลับทำให้คนรู้สึกว่า เดิมทีเขาก็กำลังปิดบังให้ทุกอย่างแย่ลงไม่ใช่หรือ? “ไม่เป็นไร เจ้าเองก็เพียงแต่พยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ถ้าหากข้าไม่ได้คาดเดาผิดไป องค์ชายสามก็น่าจะใกล้อดทนไม่ได้แล้ว เขาลอบวางแผนมานานเพียงนั้น ที่ผ่านมาได้แต่ลอบมองไปยังบัลลังก์ ตอนนี้ฮ่องเต้ป่วยหนัก องค์ชายที่เติบโตเต็มวัยก็มีเพียงเขากับองค์ชายรอง เขาไม่มีทางละทิ้งโอกาสนี้” ชายหนุ่มพูดออกมาเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาไป และดึงความสนใจของเย่นหลินออกจากตัวของจางอวี่โหร่วไปยังเรื่องของอำนาจในปัจจุบัน “เช่นนั้นแล้ว จากการมองของท่านอ๋อ ต่อไปองค์ชายสามจะทำสิ่งใด? แม้ว่าทหารที่เขาลอบเลี้ยงเอาไว้จะอยู่ในกำมือพวกเราแล้ว แต่ว่าเพียงกำลังนี้ก็ไม่อาจจะทำให้เขากระทำการได้สำเร็จ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องแพ้พ่ายอย่างไร้ข้อสงสัย!” หรือว่าในมือขององค์ชายสามจะยังมีไพ่ตายอะไรอีก? เย่นหลินไม่อาจคิดเข้าใจได้ “เขาไม่อาจ แต่ว่าในตอนที่ต้องการจะกระทำการใหญ่ ไม่ได้จำเป็นต้องมีเพียงกำลังการต่อสู้ แต่ยังต้องมีสมองด้วย!” เมื่อเขาพูดจบ อยู่ๆ ภายในห้องหนังสือก็ปรากฏเงาร่างชุดดำขึ้นมาในความว่างเปล่า สองมือของเขาถือนกพิราบย้อมอาบไปด้วยเลือดตัวหนึ่งเอาไว้ บนตัวของนกพิราบยังถูกปักด้วยธนูขนนกอย่างลึก แต่ขาของมันกลับมีจดหมายถูกพันเอาไว้ด้วย นี่หมายความว่าอย่างไร? ชายหนุ่มรับมันมาจากมือของผู้คุ้มกันลับ หลังจากนั้นก็เปิดจดหมายนั่นออก ก่อนจะโยนไปที่ตรงหน้าเย่นหลิน เย่นหลินรีบร้อนเปิดออก รอจนเมื่อเขาได้เห็นเนื้อหาภายใน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปในทันที “อะไรนะ องค์ชายสามร่วมมือกับแคว้นเย่น แม้ว่าเรื่องการตายขององค์รัชทายาทจะเป็นเรื่องที่รู้ไปทั่ว แต่ว่าเพื่อความมั่นคงของบ้านเมือง อาการป่วยหนักของฮ่องเต้จึงถูกปกปิดไว้เป็นอย่างดี แต่เขากลับเปิดเผยเรื่องของหนานหชู่ออกไปทั้งหมด อีกทั้งยังปลุกปั่นให้พวกเขาร่วมมือกับแคว้นเซียวอาศัยช่วงเวลานี้บุกโจมตี เขาต้องการทำอะไรกันแน่?” เย่นหลินอยากให้หนานหชู่ล่มสลายเสียยิ่งกว่าใคร แต่ว่าตอนนี้เมื่อเขาได้รู้การกระทำขององค์ชายสาม เขากลับไม่อาจจะยอมรับได้เลย เขาไม่ใช่องค์ชายสามผู้สูงส่งแห่งหนานหชู่หรือ เขาเป็นคนในราชวงศ์ ทำไมถึงไปร่วมมือกับคนนอกทำลายบ้านเกิดของตน? ในตอนนั้นแคว้นเย่นเอง ก็ไม่ใช่เพราะมีสายลับภายใน ถูกคนที่เชื่อใจแว้งกัด ครอบครัวของเขาก็คงจะไม่ตาย ตอนนี้......เรื่องราวแบบเดียวกันกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้งหรือ?