ตอนที่ 170 ภายในยามีพิษ

ต๭นที่ 170 ภายในยามีพิษ จางอวี่โหร่วตื่นขึ้นมาเช้าตรู่อย่างหาได้ยาก เสี่ยวเฟิงนำเสื้อผ้าเข้ามารับใช้อาบน้ำแต่งตัวให้เธอ แต่ว่าเพียงเธอลงมาจากเตียง เธอก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา “คุณหนูเป็นอันใดไป?” เสี่ยวเฟิงมองไปยังท่าทางของเธอ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปพยุงตัวของเธอด้วยความกังวล “ไม่เป็นไร อาจจะเป็นเพราะเพิ่งตื่นขึ้นมาก็เลยเวียนหัวเล็กน้อย ไม่เป็นอะไร!” จางอวี่โหร่วส่ายหน้าไปมา หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นลงมาที่พื้น เธอบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ว่าเสี่ยวเฟิงจะวางใจลงเช่นนั้นหรือ หน้าที่ของเธอคือการดูแลคุณหนู ถ้าหากคุณหนูเป็นอะไรไป เธอก็ไม่อาจมีชีวิตต่อไปได้เช่นกัน “ไม่ได้ เรียกหมอมาตรวจดูเสียหน่อยเถอะ!” เธออยากจะวิ่งออกไป แต่ก็ถูกจางอวี่โหร่วรั้งเอาไว้ “อย่าไป เมื่อหลายวันก่อนก็ไม่ได้เพิ่งไปหาหมอมาหรือ? หมอก็ออกยามาให้แล้ว ยังดื่มไม่หมดเลย ใช่แล้ว ยาของข้าต้มเสร็จแล้วหรือยัง? รอให้ทานอาหารเช้าเสร็จก่อน ข้าค่อยดื่มยาเข้าไป จากนั้นก็น่าจะดีขึ้นแล้ว” “นี่.......” แม้ว่าเสี่ยวเฟิงจะยังลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ก็ถูกเธอพูดกล่อมไปเสียแล้ว “เอาเถอะ ร่างกายของข้า ข้ารู้ดี เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย รีบไปเตรียมเถอะ อีกครู่ข้าจะไปเยี่ยมดูน้องจ้าวอีกนะ!” เสี่ยวเฟิงได้แต่เงียบไม่พูดอะไรต่อ จากนั้นก็รับใช้ช่วยเธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ก็ยังคงกังวลใจอยู่ หวังว่าหลังจากดื่มยาเข้าไปแล้ว ร่างกายของคุณหนูจะดีขึ้นมา เพราะการกำชับของจางอวี่โหร่ว ดังนั้นเธอจึงรีบอาศัยช่วงเวลาที่จางอวี่โหร่วกำลังทานอาหารเช้าไปที่ห้องครัว หมายจะนำยามาให้ หลังจากนั้นเมื่อจางอวี่โหร่วทานอาหารเสร็จแล้วจะได้ดื่มลงไป แต่ว่าเมื่อเธอเข้ามาในห้องครัวก็เห็นเย่นหลินยืนอยู่หน้าหม้อยา และกำลังยื่นมือออกไปเปิดฝาหม้อยา เย่นหลินคือคนเคียงกายท่านอ๋อง แน่นอนว่าเธอรู้จักดี เพียงแต่ที่ผ่านมาเขามักจะหน้านิ่งเย็นชาอยู่เสมอ และไม่เคยทำสีหน้าดีๆ แก่พวกเธอ เสี่ยวเฟิงเองก็เว้นระยะให้เขาอย่างให้เกียรติ บางทีก็อดพูดบ่นกับจางอวี่โหร่วไม่ได้ เธอบอกว่าเขาหน้านิ่งนิ่วหน้าราวกับใครไปติดเงินเขาไว้ จางอวี่โหร่วเองก็เข้าใจในท่าทีของเย่นหลินที่มีต่อตัวเอง จะต้องเป็นเพราะเรื่องน้องสาวของเขา เขาจึงไม่ชอบใจเธอนัก แต่ว่าตอนนี้เธอแต่งงานกับหันยี่ ทุกคนต่างก็อยู่ในตำหนักด้วยกัน ทางที่ดีไม่ควรมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเสี่ยวเฟิง ไม่อย่างนั้นด้วยความดึงดันในการปกป้องเธอของเด็กสาวผู้นี้ก็คงจะต้องไปจัดการคิดบัญชีกับเย่นอิ่ง หรือทะเลาะกับเย่นหลินขึ้นมา เธอจึงบอกกับเสี่ยวเฟิงเพียงแค่ เย่นอิ่งมีนิสัยเช่นนั้น ไม่ต้องไปสนใจก็พอ และเพราะเช่นนี้จึงทำให้เสี่ยวเฟิงสามารถปล่อยวางความระมัดระวังลงได้ เธอรีบวิ่งเข้าไป จากนั้นก็ตบไหล่เขาจากทางด้านหลัง “เฮ้ นี่มันยาของชายา อีกสักครู่นางจะต้องดื่ม เจ้าอย่าทำอะไรมั่วๆ เชียว!” ดูเหมือนว่าเมื่อสักครู่เย่นหลินจะใช้สมาธิมากจนเกินไป เขาจึงไม่ทันได้รู้เลยว่าด้านหลังมีคนขยับเข้ามาใกล้ ดังนั้นเขาจึงตกใจขึ้นมายกใหญ่ในทันที เขารีบหันหน้าไปมองที่เสี่ยวเฟิง สัญชาตญาณนักฆ่าทำให้สายตาของเขาประกายความเยือกเย็นออกมาอย่างเห็นได้ชัด เสี่ยวเฟิงตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว “เจ้า......เจ้าทำอะไร!” เมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองเสียมารยาท เขาก็รีบจัดการสีหน้าของตัวเองให้ดี ใบหน้าของเขาเริ่มเรียบสงบลงไป แต่ว่าภายในส่วนลึกของสายตาก็ยังคงประกายความเยือกเย็นออกมา ถ้าหากเด็กสาวเห็นท่าทางเมื่อสักครู่ของเขา เขาก็จะต้องฆ่าเธอทิ้งเป็นแน่ “เมื่อครู่ข้าเดินผ่านห้องครัว เห็นว่ายานี้เกือบจะต้มจนไหม้แล้ว รอบข้างไม่มีใครคอยดู ดังนั้นจึงเข้ามาช่วยเหลือเล็กน้อยเท่านั้น” แน่นอนว่าเสี่ยวเฟิงไม่ได้สงสัยอะไร อีกทั้งยังมองไปที่เขาด้วยความซึ้งใจ “ที่แท้ก็เป็นเช่นนั้น คิดไม่ถึงว่าท่านจะเป็นคนที่มีน้ำใจเช่นนี้ ขอบคุณท่านมาก ยานี้สำคัญต่อคุณหนูของเรามาก นางต้องดื่มทุกวัน หากว่าไม่ไปจริงก็คงจะแย่แน่!” เสี่ยวเฟิงส่งรอยยิ้มแก่เธอ หลังจากนั้นก็หมุนตัวไปเตรียมจะทำการวุ่นวายของเธอ เธอกรองยาในหม้อ ก่อนจะเทลงในถ้วย เมื่อเย่นหลินเห็นรอยยิ้มเมื่อสักครู่ของเธอ ภายในใจของเขาสั่นไหวขึ้นมาอย่างหนักหน่วง ราวกับถูกหมุดปักลงตรงนั้น รอยยิ้มของเธออบอุ่นเพียงนั้น อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความเชื่อใจและจริงใจ ไม่ได้มีสิ่งใดผสม แต่ว่าเมื่อสักครู่เขากลับ...... ถ้าเธอรู้ความจริงเข้า เธอจะยังใช้สายตาแบบนั้นมองมาที่เขาได้อย่างไร เธอจะต้องโมโหและรังเกียจเขามากแน่ เมื่อเสี่ยวเฟิงจัดการเรื่องของตัวเองเสร็จเรียบร้อย และยกถ้วยยาเตรียมจะนำไปให้จางอวี่โหร่วขึ้นมา ก่อนที่จะเดินจากไป เธอเห็นว่าเย่นหลินยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอก็ย้อนกลับไปที่ด้านหน้าเขาอีกครั้ง “เจ้ารู้หรือไม่ ก่อนหน้านี้ข้ารู้สึกว่าเจ้าน่ากลัวมาตลอด ไม่อาจเข้าใกล้ได้ แต่ว่าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะใจดีเพียงนี้ คุณหนูเคยบอกว่า ความจริงแล้วเจ้าเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน ในที่สุดตอนนี้ข้าก็เชื่อนางแล้ว เจ้าเป็นคนที่ดีมากเสียจริง” หลังจากพูดจบ เสี่ยวเฟิงก็ส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง จากนั้นก็ค่อยถือยาออกไป เย่นหลินยิ่งไม่อาจทนรับได้ แข็งนอกอ่อนในหรือ? นี่คือสิ่งที่จางอวี่โหร่วให้ความแก่เขา? หรือว่าเธอจะไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขากับเธอมีความบาดหมางกันมากเพียงใด? เขายังคิดว่า เธอจะต้องเกลียดชังเขามากเช่นเดียวกับเขา แต่ว่าหญิงสาวอย่างจาวอวี่โหร่วนั้นกลับใจกว้างเพียงนี้ เธอไม่เคยว่ากล่าวเขา และไม่เคยโกรธเขาเพราะเรื่องของเย่นอิ่ง แต่เขากลับ...... ให้ตายเถอะ เขาจะใจอ่อนไม่ได้! เดิมทีสถานะของพวกเขาก็ไม่เหมือนกัน จางอวี่โหร่วคือลูกหลานของศัตรู เธอไม่รู้ว่าพวกเขาต้องทนรับความเจ็บปวดมากเพียงใด เธอเกิดมาก็เต็มไปด้วยความรัก ความเอ็นดู ความสะดวกสบาย นี่มันไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด! แต่ว่าเมื่อลองคิดดูอีก คนที่กระทำผิดคือปู่ของเธอ จางโม่เย้น แต่เธอกลับไม่รับรู้อะไร แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเธอ แต่ก็คงไม่อาจจะเอาความแค้นของตระกูลและแคว้นไปลงที่ตัวเธอได้ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ก้าวเท้าเดินออกไป เมื่อเห็นร่างที่ถือยารีบร้อนเดินออกไป นิ้วมือของเขาขยับเบาๆ หินก้อนเล็กพุ่งออกไปไกล เขาหมุนตัวหลับมา จากนั้นที่ไม่ไกลออกไปนักก็ส่งเสียงร้องตกใจขึ้น “อ๊ะ แย่แล้ว ยาของคุณหนู!” เสี่ยวเฟิงล้มลงที่พื้นทันที เธอไม่ได้สนใจความเจ็บปวดของตัวเอง เธอมองไปยังกระเบื้องที่แตกอยู่บนพื้น และยาสีดำที่กระจายไปทั่ว เธออยากจะร้องไห้ออกมาอย่างไร้น้ำตา นี่มันคือยาที่ต้มมาอย่างยากลำบากตลอดช่วงเช้า ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? ต้องโทษที่เธอไม่ทันระวัง รีบร้อนเดินจนเกินไป ถึงได้สะดุดก้อนหินล้ม ยาก็หกไปหมด เธอหันกลับไปมองก้อนหินที่ทำให้เธอล้มด้วยความโมโห แต่ว่าก็น่าแปลก ทำไมที่นี่ถึงมีหินได้! หรือว่าเมื่อครู่เธอจะหลอนไปเอง ความจริงแล้วเธอไม่ทันระวังจึงเหยียบชายกระโปรง หรือเท้าของตัวเองก็เลยล้มลงไป? เฮ้อ.......ช่างเถอะ ช่างเถอะ รีบกลับไปยอมรับผิดกับคุณหนูดีกว่า มาเห็นร่างของเสี่ยวเฟิงจากออกไป คนที่ซ่อนอยู่ในมุมลับก็ปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เขาวางยาเธอไปหลายครั้งแล้ว จางอวี่โหร่วไม่น่าจะสามารถตั้งครรภ์ทายาทแก่ท่านอ๋องได้แล้ว เช่นนั้นเขาก็สมควรหยุดได้แล้ว ไม่อย่างนั้นอาจจะถึงแก่ชีวิตของนางได้ นี่เป็นความเมตตาสุดท้ายที่เขาจะมีต่อเธอแล้ว