ตอนที่ 172 แต่ละคนมีเลศนัย แฝงไว้ด้วยเจตนาที่มิดีมิร้าย

ต๭นที่ 172 แต่ละคนมีเลศนัย แฝงไว้ด้วยเจตนาที่มิดีมิร้าย เสแสร้ง ถ้านางคิดรนหาความตายจริง ก็ไม่ต้องเปลืองแรงทำเรื่องให้ซับซ้อนให้ยากจัดการมาถึงที่นี่แล้ว แต่มองทะลุปรุโปร่งกลับไม่ได้หมายความว่าจะพูดอย่างทะลุปรุโปร่งออกมาได้ จางยวี่โหร่วกลับคิดอยากเห็นว่านางต้องการเล่นกลอะไร “เกิดขึ้นเองดับสูญเองเหรอ? เมื่อครู่เจ้าเพิ่งสูญเสียลูกไปแล้ว ถ้าข้าไม่สนใจเจ้าอีกต่อไป เจ้าอาจจะมีแต่ต้องตายสถานเดียวแล้วจริง ๆ ทุกสิ่งนี้ที่แท้เกิดเรื่องอะไรขึ้น นั่นเป็นโอรสขององค์ชายสามใช่ไหม ทำไมเจ้าถึงได้ทำให้ตัวเองลำบากสังเวชเช่นนั้นอีก?” แน่นอนเธอได้ส่งคนไปสืบค้นเรื่องราวโดยทั่วไปส่วนใหญ่ให้ชัดเจนแล้ว แต่นางยังคิดอยากรู้จากสิ่งที่ได้รู้จากปากของจ้าวซินซิน จ้าวซินซินได้ยินวาจา ก้นบึ้งดวงตาอดที่จะมีความโกรธแค้นชิงชังอันริบหรี่แวบผ่านไม่ได้ หลังจากนั้นเอื้อมมือลูบท้องของตนเองเบา ๆ “ท่านพี่ ในที่สุดหม่อมฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าถึงได้ยอมบุกถ้ำเสือแดนมังกรเพื่ออภิเษกสมรสกับอ๋องชิงผินก็ไม่ยินยอมอภิเษกสมรสกับองค์ชายสาม เขาเป็นคนถ่อยต่ำช้าคนหนึ่งจริง ๆ เป็นหม่อมฉันมีตาหามีแวว หัวใจถูกบดบังด้วยอำนาจบารมีจนหมดสิ้น คิดว่าถ้าได้อภิเษกสมรสกับเขาต้องร่ำรวยมีเกียรติยศแน่ ๆ แต่ตอนนี้หม่อมฉันรู้แล้วว่าหม่อมฉันผิดไปแล้ว เขาใช้ชีวิตของหม่อมฉันข่มขู่ให้หม่อมฉันทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อท่านพี่ ยังขับไล่หม่อมฉันออกไปจากพระตำหนัก เขาไม่ได้ยอมรับหม่อมฉัน ตระกูลซูไม่ยอมรับหม่อมฉันด้วย ให้หม่อมฉันได้รับการกลั่นแกล้งรังแกต่าง ๆ จนหมดสิ้น ต่อมาหม่อมฉันก็ตั้งครรภ์แล้ว เดิมคิดว่าเขาอาจจะเห็นแก่หน้าของลูกสามารถดูแลหม่อมฉันดี ๆ แต่กลับทำแท้งลูกของหม่อมฉันโดยไม่คาดคิด เสือร้ายยังไม่กินลูก เขากระทั่งสัตว์เดรัจฉานยังเทียบไม่ได้!” เพราะความโกรธแค้น จ้าวซินซินแทบจะตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ จางยวี่โหร่วขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่จ้าวซินซินกล่าวมาไม่แตกต่างกันมากกับเรื่องที่นางได้สืบมา ดังนั้นนี่เป็นเรื่องจริงทั้งหมดแล้ว? ตั้งแต่เริ่มวุ่นวายจ้าวซินซินก็ถูกเป่ยจื่อห้าวทอดทิ้งในที่สุดจริง ๆ ไร้หนทางหนีรอดจึงได้มาพึ่งพานาง ไม่ใช่ไส้ศึกที่องค์ชายสามส่งมาสอดแนม? ไม่ว่าจะเป็นชนิดไหน นางล้วนไม่มีวันให้อภัยสิ่งที่จ้าวซินซินได้ทำมาก่อนทั้งสิ้น แม่น้ำภูเขาเปลี่ยนได้ง่าย สันดานเดิมขุดออกยาก วันนี้จุดจบของจ้าวซินซินล้วนเป็นนางทำขึ้นมาเอง ไม่สมควรได้รับความเห็นอกเห็นใจโดยสิ้นเชิง ตอนนี้นางช่วยชีวิตนางไว้ เพียงเพราะต้องการใช้นางไปต่อกรกับเป่ยจื่อห้าวเท่านั้น สิ่งล่อใจการทดสอบมากมายในตอนนี้ เพียงต้องการที่จะรู้ว่าคุณค่าในใช้นางที่แท้มีมากเท่าใด “เป่ยจื่อห้าวโหดเหี้ยมอำมหิตจริงเช่นนี้ แม้แต่ลูกแท้ ๆ ของตัวเองยังไม่ปล่อยไป มากเกินไปแล้วจริง ๆ!” คนโดยทั่วไปขอเพียงได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นกับนางตอนนี้ ก็ต้องเกิดความรู้สึกเห็นใจนางแน่นอน นางเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอที่มิอาจอ่อนแอได้อีกคนหนึ่ง ไหนเลยจะเกิดอำนาจอิทธิพลใดไปต่อสู้แย่งชิงได้น่ะ? ขอเพียงจางยวี่โหร่วสามารถเชื่อคำพูดของนาง รั้งนางไว้ได้ ถ้าเช่นนั้นเป้าหมายของนางก็บรรลุสำเร็จแล้ว ดังนั้นตอนนี้พวกนางทั้งสองต่างมีความคิดที่แตกต่างกันไป “ใช่อ่า ท่านพี่ ตอนนี้ข้าเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ แค้นจนใคร่ควักหัวใจและปอดของเขา แก้แค้นให้ลูกข้า เขายังเด็กมากขนาดนั้น เพียงหนึ่งเดือนอยู่ในครรภ์ข้ายังไม่ทันได้ออกมาดูโลกภายนอก ก็ถูกเขาลิดรอนสิทธิที่จะรอดมีชีวิตอยู่ไปอย่างโหดร้ายอำมหิต ข้าเกลียดแค้นเขาจริง ๆ แล้ว” เมื่อจางยวี่โหร่วเห็นท่าทีนางเศร้ารันทดอย่างสุดขีด กลับไม่ได้รู้สึกว่ากระทั่งสิ่งนี้นางก็แกล้งทำออกมาได้ทั้งหมด ในเมื่อนั่นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนางเอง นางคงไม่ถึงกับเพื่อใส่ร้ายนางจนทำแท้งเลือดเนื้อเชื้อไขของนางเองไปทั้งสิ้นน่ะ “ในเมื่อเกลียด ถ้าเช่นนั้นอย่าปล่อยเขารอดไป เจ้าอยู่ข้างกายเป่ยจื่อห้าวมาเป็นเวลานานขนาดนั้น เขามีนิสัยอย่างไรเจ้าควรเข้าใจแล้ว แม้ว่าบางสิ่งข้าไม่ได้เตือนเจ้า เจ้าก็ควรเข้าใจน่ะ” จ้าวซินซินตกใจอึ้งไปครา หลังจากนั้นรีบพยักหน้าอย่างรีบร้อน “เข้าใจ เขาสมรู้ร่วมคิดกับลี่เฟย แม่ลูกสมรู้ร่วมคิดวางแผนทำร้ายองค์รัชทายาท คิดแย่งชิงราชบัลลังก์ มีครั้งหนึ่งข้าแอบได้ยินพวกเขาคุยกัน หลันเชียงนางกำนัลคนหนึ่งข้างพระวรกายพระนางเสียนเฟย ก็คือสายภายในของลี่เฟย เป็นลี่เฟยส่งนังไปสืบข่าวสารลับโดยเฉพาะ ในวันเฉลิมฉลองวันพระชนมพรรษาของพระนางเสียนเฟย นางกำนัลคนนั้นก็คิดจะวางยาพิษในสุราขององค์รัชทายาท คิดยืมโอกาสนี้ใส่ร้ายพระนางเสียนเฟย แต่เพราะตอนนั้นท่านพี่หกล้มอย่างไม่ทันระวังตัวจนทำให้แก้วสุราหกคว่ำไป พวกเขาจึงไม่สามารถประสบความสำเร็จ” จ้าวซินซินรีบทำท่า “ศิโรราบสัตย์ซื่อ”ออกมาทันที บอกเล่าสิ่งที่นางรู้เกี่ยวกับจุดอ่อนของเป่ยจื่อห้าวทั้งหมดออกมาให้นางฟัง อย่างไม่อาจบิดพลิ้ว ในใจจางยวี่โหร่วย่อมมีการตัดสินใจของตัวเอง ตอนนี้หลันเซียงได้ถูกประหารชีวิตไปแล้ว แน่นอนขณะที่นางตายก็ได้ถูกกำหนดว่าเป็นคนของตำหนักเฉินกั๋วกงโดยตรง เป็นคนที่พ่อลูกเฉินกั๋วกงส่งเข้าพระราชวังมาวางแผนใส่ร้ายโดยเฉพาะ คนได้ตายไปแล้ว ความลับบางส่วนต้องถูกฝังซ่อนไว้ตลอดไป ตอนนี้จ้าวซินซินกำลังมองหาประเด็นจากคนตายคนหนึ่ง ในสายตานางก็ไม่มีคุณค่าใด ๆ เลยอย่างสิ้นเชิง บางทีนางนี่อาจจะแค่สอดแนมหาความลับน่ะ จงใจพูดเรื่องหลันเชียงออกมา คิดจะลองสืบค้นว่าที่แท้นางได้รู้เรื่องราวก่อนหน้านี้หรือไม่ แล้วรู้เรื่องอีกมากน้อยเพียงไร จางยวี่โหร่วเจตนาทำท่าตกใจมากออกมา กล่าวว่า “เจ้าว่าอะไร คาดไม่ถึงหลันเซียงเป็นคนของลี่เฟย นังไม่ใช่สารภาพความผิดจำนนต่อกฏในที่สุดหรือ ยอมรับว่าตนเองรับการบัญชาจากเฉินกั๋วกงทำร้ายองค์รัชทายาทสวรรคต หลังจากนั้นใส่ร้ายเสียนเฟยกับซูเฟยหรอกหรือ?” ลักษณะนางเช่นนี้ แน่นอนไม่ใช่ที่จ้าวซินซินอยากพบเห็น เห็นได้ชัดว่านางค่อนข้างผิดหวัง แต่ไม่ได้แสดงอะไรออกมา “ท่านพี่ ท่านเฉลียวฉลาดขนาดนั้นทำไมจึงคิดไม่เข้าใจน่ะ ตอนเริ่มต้นหลันเชียงยังบอกว่าได้รับการบัญชาจากเสียนเฟย หลังจากนั้นอยู่ดี ๆ ทำไมจึงได้เปลี่ยนคำให้การแล้ว? ทุกสิ่งนี้เป็นแผนการทำร้ายขององค์ชายสามและลี่เฟยอ่า ตำหนักเฉินกั๋วกงนี่แท้จริงก็เป็นแพะรับปากโดยแท้” ได้เห็นการตอบสนองของนางไม่ประสบผลตามที่นางมุ่งหมายไว้ จ้าวซินซินกล่าวเตือนอย่างรู้สึกตื่นเต้นบ้าง จางยวี่โหร่วทำเหมือนเพิ่งรู้ตัวกระจ่างขึ้นมาในบัดดล หลังจากนั้นมองนางอย่างซาบซึ้งใจ “ถ้าเจ้าไม่บอกข้า บางทีข้าอาจจะยังคิดไม่เข้าใจจริง ๆ พวกเขาช่างวางแผนคิดอ่านได้ลึกซึ้งนักอ่า” ที่จริงนางเปิดเผยสิ่งเหล่านั้น ทุกคนที่ได้เห็นต่างสามารถคิดอย่างชัดเจนว่า จ้าวซินซินต้องการหยิบยืมสิ่งนี้ให้ได้รับความไว้วางใจจากจางยวี่โหร่ว ทว่าแน่นอนจางยวี่โหร่วย่อมต้องการที่จะให้นางเชื่อว่าตนเองได้ผ่อนคลายความระมัดระวังต่อหล่อนแล้ว เช่นนี้จึงให้หล่อนเปิดเผยหางสุนัขจิ้งจอกออกมาได้ง่าย “องค์ชายสามดีต่อข้าขนาดนั้น แน่นอนความลับเหล่านี้ข้าก็มิอาจปกปิดแทนเขาได้แล้ว พี่ท่านต้องระมัดระวัง นอกจากนี้ยังต้องให้พี่หลินเตือนองค์ชายสองสักครา ตอนนี้องค์ชายสามได้กำจัดองค์รัชทายาทไปแล้ว ถ้าเช่นนั้นถัดมาคนที่เขาจะต่อกรกำจัดเป็นใครน่ะ? ฮ่องเต้ทรงประชวรหนัก ราชสำนักไร้คนค้ำจุน อาศัยความทะเยอทะยานขององค์ชายสาม เขาต้องไม่ปล่อยให้โอกาสในการยึดอำนาจนี้ผ่านไปแน่นอน บางทีเขาอาจจะคิดหาวิธีจัดการกับองค์ชายสองได้แล้ว” นางผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ไม่คาดว่ากลับคุ้นเคยกับสถานการณ์ในราชสำนักเช่นนี้ หล่อนไม่ใช่บอกว่าหลังจากเกิดเหตุการณ์เรื่องนั้น เป่ยจื่อห้าวก็ไม่ไว้ใจหล่อนโดยสิ้นเชิง นอกจากนี้ยังไล่หล่อนออกจากพระตำหนักอ๋องสาม ถ้าเช่นนั้นตอนนี้ที่หล่อนกล่าวสิ่งเหล่านี้ทราบได้อย่างไรอีก หรี่ตาจ้องมองดูหล่อนอย่างคลางแคลงใจ หลังจากนั้นถามว่า “เจ้าบอกสิ่งเหล่านี้แก่ข้า ไม่กลัวองค์ชายสามจัดการเจ้าหรือ?” จ้าวซินซินกล่าวอย่างเคล้าน้ำตาว่า “ตอนนี้ข้าได้เห็นความเป็นความตายเป็นเรื่องนอกตัวแล้ว ดังนั้นยังคงไว้ชีวิตนี้ เพื่อต้องการให้กรรมตามสนองเขา แก้แค้นให้ลูกข้าที่ตายไปแล้ว ถ้าข้าสามารถบรรลุความปรารถนานี้ ข้าก็ตายโดยไม่เสียใจ”