ตอนที่ 174 ฆาตกรวางยาพิษ

ต๭นที่ 174 ฆาตกรวางยาพิษ นางก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำ ยังไง ๆ ก็ตามสัญชาตญาณอย่างฉับพลันได้บอกนางว่าเรื่องนี้ยังไม่สามารถให้หันยี่ฉีรู้ ก็ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้ จู่ ๆ นางรู้สึกหงุดหงิดจิตใจแปรปรวนนิดหน่อย ยังคงให้นางสืบค้นหาความจริงก่อน ถ้ายังไม่สามารถค้นหาออกมาได้ค่อยขอให้เขาช่วยอีกเถิด “เสี่ยวเฟิง เจ้าไปที่ครัวทุกวันยกยาให้ข้า ก็ไม่ได้พบอะไรผิดปกติหรือ?” “นี่...ทุกครั้งเมื่อยาต้มจนเกือบจะเสร็จแล้วข้าจึงได้ไป ก็ไม่มีอะไรผิดปกติเพค่ะ!” เสี่ยวเฟิงหยุดนิ่งไปครา จู่ ๆ ก็จำขึ้นมาได้แล้วร้องเสียงตกใจ “ไม่ถูกต้อง ข้าคิดขึ้นมาได้แล้ว วันนี้ตอนที่ไป ได้พบเย่นหลิน ตอนที่เห็นเขา เขากำลังเอื้อมมือเปิดฝาหม้อยาออก” เย่นหลิน! จางยวี่โหร่วงอนิ้วมือแน่นโดยไม่รู้ตัว เล็บจิกลึกเข้าไปในฝ่ามือ แต่นางกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดสักนิด ดังนั้น เขาเป็นคนวางยาหรือ? นางถามตัวเองว่าไม่ได้ทำอะไรผิดต่อพวกเขา ทำไมพวกเขาพี่ชายน้องสาวจึงได้บีบคั้นอย่างยากลำบากกันนัก นางรู้ว่าตั้งแต่เย่นอิ่งถูกหันยี่ฉีทำลายวิทยายุทธ์ไปแล้ว ก็นอนป่วยอยู่บนเตียงตลอด ดังนั้นในใจเย่นหลินจึงมีความเคียดแค้นต่อนาง หรือว่าเสาะหาโอกาสนี้มาแก้แค้น? แต่เย่นอิ่งก็เป็นการหาเรื่องใส่ตัวอย่างสิ้นเชิง หรือว่าก็เพราะเป็นน้องสาวของเขา เขาก็สามารถไม่แยกแยะผิดถูกทั้งหมดจากกันแล้วหรือ? จากครั้งแรกที่นางได้เห็นเย่นอิ่งก็รู้ถึงความโหดร้ายและวิธีการเฉียบขาดใช้อุบายของหล่อน ต่อหน้าหันยี่ฉีก็กล้าลงมือต่อนางโดยตรง นางไม่มีความหวังใด ๆ ต่อเย่นอิ่งโดยสิ้นเชิง แต่นางมักจะรู้สึกว่าอย่างน้อยเย่นหลินยังคงมีเหตุผล เขาเป็นคนซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อหันยี่ฉี แม้ว่าเรื่องของเย่นอิ่งทำให้เขาไม่พอใจแค้นเคืองนาง แต่ก็เปิดเผยบริสุทธิ์และยึดมั่นในความเป็นธรรม ไม่ถึงกับใช้วิธีฝีมือต่ำทรามเช่นนี้ลับหลัง เสี่ยวเฟิงกล่าวด้วยความโกรธแค้นมากว่า “ต้องเป็นเขาแน่ ๆ ! เขาไม่ลงรอยกับเรามาตลอด ข้ายังแปลกใจว่าทำไมเขาที่เป็นองครักษ์ส่วนตัวของท่านอ๋องจู่ ๆ มาปรากฏตัวขึ้นในสถานที่เช่นห้องครัวนั้น นี่ต้องมีเล่ห์ลวงแน่ ๆ ! เขายังกล่าวว่าเป็นเพราะพบว่ายาเกือบจะไหม้แล้วดังนั้นจึงเปิดดู มิน่าเขาถึงได้ใจดีขนาดนั้น!” ขอเพียงเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณหนู เสี่ยวเฟิงก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ มีคนคิดทำร้ายคุณหนู นี่ช่างน่ารังเกียจเกินไปแล้ว! ถ้าเป็นเย่นหลินทำจริง นางต้องเกลียดเขามากแน่ ๆ ! คิดถึงเวลานั้นนางยังบอกเขาว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง ถ้าเขาเป็นฆาตกรที่วางยาพิษคนนั้นซึ่งเป็นเขา นางไม่รู้ว่าตนเองต้องผิดหวังมากเท่าใด ไม่กล้าที่จะไปเชื่อคนอื่นได้อย่างง่ายดายอีกแล้ว แม้ว่าจางยวี่โหร่วรู้สึกว่าเย่นหลินอาจเป็นฆาตกร แต่ตอนนี้ไม่มีหลักฐาน นอกจากนี้ทุกอย่างก็ไม่แน่นอน ยังคงต้องสืบค้นให้ชัดเจนขึ้นเล็กน้อยจึงดี “ใช่แล้ว เจ้าทำงานอย่างระมัดระวังมาตลอด ทำไมเช้าตรู่วันนี้จู่ ๆ สะดุดล้มไปได้? จำได้ว่าวันนี้เราไปที่ชามยาแตก ที่นั่นพื้นผิวราบเรียบ พื้นถนนสะอาดสะอ้าน ที่แท้เป็นเรื่องอะไรกัน?” ตอนนี้ทุกอย่างล้วนสามารถกลายเป็นจุดที่น่าสงสัย จางยวี่โหร่วจะไม่ปล่อยให้ร่องรอยใด ๆ ผ่านไป “เรื่องนี้..ข้าก็รู้สึกแปลกใจมากอ่า ขณะนั้นก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างทำให้สะดุดไปคราแล้วก็ล้มลงไปแล้วเพค่ะ” คิดถึงประสบการณ์ที่ตัวเองผ่านตอนนั้น ใบหน้าของเสี่ยวเฟิงสับสนไปหมด แต่จางยวี่โหร่วรู้สึกว่าฉากนี้ช่างคุ้นเคยมากอ่า ราวกับเคยรู้จักกันอย่างสมบูรณ์แบบอ่า ตอนนั้นนางถูกเป่ยจื่อห้าววางยา พยายามที่จะวิ่งหนีสุดชีวิต เดิมใกล้จะหนีออกไปได้รอด แต่ก็กลับสะดุดหกล้มลงไปคราหนึ่งทันที หลังจากนั้นจึงได้รู้ว่าเป็นเย่นอิ่งลงมือต่อนาง ทำให้นางตกอยู่ในมือมารของเป่ยจื่อห้าว ตอนนี้เรื่องประสบการณ์ของเสี่ยวเฟิง ไยมิใช่คล้ายอย่างสมบูรณ์แบบกับนางในตอนนั้นหรือ? ในใจนางได้ข้อสรุปที่ขวัญกล้าบังอาจออกมาข้อหนึ่ง มีคนจงใจทำให้เสี่ยวเฟิงสะดุดล้มลง จงใจทำลายยาชามนั้นแล้ว! หรือว่ามีใครบางคนที่รู้ว่ามีคนใส่ชะมดหอมในยามานานแล้ว ดังนั้นจึงได้ปกป้องนางอย่างลับ ๆ ? หรือเย่นหลินกังวลว่าเรื่องวางยาพิษถูกคนพบเห็นเข้า ดังนั้นคิดจะ “ทำลายศพดับร่องรอย” ? “เสี่ยวเฟิง ตอนนี้เจ้ารีบไปที่ห้องครัวแล้วเรียกสาวใช้ที่รับผิดชอบต้มยาคนนั้นมา ข้ามีเรื่องจะซักถามด้วยตัวเอง” “เพค่ะ!” ... ในไม่ช้า หญิงรับใช้ในชุดผ้าหยาบก็ถูกเสี่ยวเฟิงนำตัวเข้ามา นางเป็นสาวใช้ระดับล่างของพระตำหนักอ๋อง เพียงรับผิดชอบทำงานในครัวเท่านั้น ดังนั้นจางยวี่โหร่วมองดูหน้าแปลกเป็นเรื่องปกติด้วย “เจ้าก็คือเสี่ยวหง?” “เพค่ะ บ่าวเสี่ยวหงขอคำนับคารวะพระชายาเพค่ะ!” หญิงรับใช้คนนั้น ดูไปแล้วเหมือนมีความกังวลบ้าง นังสาวใช้ระดับล่างคนหนึ่ง จู่ ๆ ถูกพระชายาคนฐานะเช่นนี้เรียกเข้าเฝ้า สัญชาตญาณก็ทำให้รู้สึกกลัว ถ้าการแสดงออกของนังสงบมาก หากเป็นเช่นนั้นจางยวี่โหร่วก็จะสงสัยว่านังถูกผู้อื่นสั่งการหรือไม่ แน่นอนมิอาจขจัดความเป็นไปได้อื่นอีกชนิดนั่นคือวัวสันหลังหวะ “เป็นเจ้ารับผิดชอบต้มยาให้ข้าทุกวัน?” “ใช่เพค่ะ!” “ถ้างั้น ข้าถามเจ้า เวลาเจ้าต้มยา ได้เฝ้าอยู่เตาต้มยาตลอด โดยไม่ได้ห่างจากไปสักครึ่งก้าว?” เสี่ยวหงสะดุ้งไปครา ไม่รู้ควรจะตอบยังไง ถ้านังบอกว่าไม่ได้ออกห่างแม้สักครึ่งก้าว ช่วงกึ่งกลางยังไปทำงานอย่างอื่น จะทำให้ต้องถูกลงโทษไหมอ่า! “นี่...บ่าวปฏิบัติงานในหน้าที่รับผิดชอบของตนมาตลอด ไม่กล้าห่างจากไปสักครึ่งก้าวเพค่ะ!” พอได้เห็นประกายตาที่มองหลบ ๆ ซ่อน ๆ นั้นของนัง ก็รู้ว่านังต้องกำลังพูดโกหกแน่นอน เสี่ยวเฟิงโกรธเกรี้ยวตวาดไปโดยตรง “เจ้าขวัญกล้าบังอาจมาก กลับกล้าโกหกต่อหน้าพระชายา วันนี้ขณะที่ข้าไปยกยาข้าง ๆ เตาต้มยาไหนเลยมีใครกัน ถ้าเจ้ายังไม่พูดความจริงอีก ถ้างั้นก็ต้องถูกลงโทษลงอาญาแล้ว!” สาวใช้คนนั้นตกใจกลัวจนรีบคุกเข่าลงกับพื้นทันที “พระชายาโปรดไว้ชีวิตด้วย พระชายาโปรดไว้ชีวิตด้วย เป็นบ่าวไม่ได้ทำหน้าที่ในส่วนของตนอย่างสุดกำลัง แต่บ่าวไม่ได้เกียจคร้านอย่างเด็ดขาด มีงานหลายอย่างในครัว นอกเหนือจากต้มยาแล้วบ่าวยังมีหน้าที่ในงานอื่น ๆ ดังนั้นเมื่อเห็นยาบนเตานั้นกำลังต้ม ก็ได้ไปทำงานของตนเองแล้วเพค่ะ” ดังนั้นในช่วงเวลานี้ไม่มีใครเฝ้ายาหม้อนี้โดยสิ้นเชิง ถ้ามีใครคิดฉวยโอกาสเวลานี้ลงไม้ลงมือ นั่นแทบเป็นสิ่งที่ง่ายมากแล้ว คนหลากหลายในห้องเครื่องไป ๆ มา ๆ คิดต้องการตรวจสอบยังไม่สะดวก ดังนั้นถามไถ่จุดสำคัญไว้ก่อนก็ดีกว่า “ต่อให้เจ้าไม่อยู่ข้างเตา แต่นั่นยังอยู่ในห้องเครื่องอยู่ดี เจ้ารู้ว่าไม่กี่วันนี้นอกจากเจ้าแล้วยังไม่มีใครได้เข้าใกล้เตาต้มยา บอกสิ่งที่เจ้าได้เห็นทั้งหมดแก่ข้า!” แม้ว่าเสี่ยวหงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว แต่ดูสีหน้าของพระชายาก็รู้ว่าได้เกิดเรื่องร้ายแรงมากขึ้นแล้ว ถ้านังไม่รีบพูดรายงานออกมาเร็ว ๆ ถึงเวลาที่เรื่องพัวพันมาถึงตนก็เป็นไปได้ที่มิอาจปกป้องชีวิตไว้ได้ ดังนั้นนังไหนเลยยังกล้าปิดบังอีก รีบบอกเล่ารายงานเรื่องจริงออกมาทันที “องครักษ์เย่นหลินเคยมา แต่เขามาดูยาน้องสาวของเขา โดยพื้นฐานทั่วไปหม้อยาจะถูกเก็บไว้ในที่เดียวกัน ทุก ๆ วันเขาจะมายกยาไปเอง” ทุก ๆ วัน? ถ้าเช่นนั้น เย่นหลินก็เป็นผู้ต้องสงสัยมากจริง ๆ แล้ว! นอกจากนี้ เขามีข้อแก้ตัวมาอ้างหลบหนีที่สมบูรณ์แบบมากด้วย สีหน้าจางยวี่โหร่วยิ่งกลายเป็นหนักหน่วงมากขึ้น “ยังมีคนอื่นอีกไหม? นอกจากเขาแล้ว” “นี่...ท่านอ๋องก็ได้เสด็จมาด้วย วันนั้นท่านอ๋องทรงเปิดหม้อยาเพื่อตรวจสอบ ยังทรงกำชับให้บ่าวไพร่ต้องละเอียดอ่อนถี่ถ้วนสักนิด ยาของพระชายาไม่อาจมีข้อผิดพลาดใด ๆ หลังจากนั้นทรงเดินจากไปแล้วเพค่ะ!”