ตอนที่ 175 ข้อสงสัยที่มิอาจล้างให้สะอาด

ต๭นที่ 175 ข้อสงสัยที่มิอาจล้างให้สะอาด อะไร หันยี่ฉี?! ไม่ เป็นไปไม่ได้! เขาเป็นพระสวามีของนาง เป็นคนที่ต้องการจูงมือร่วมชั่วชีวิตกับนาง เป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะทำร้ายนางน่ะ? นอกจากนี้หลังจากที่นางได้มาถึงพระตำหนักอ๋องชิงผินแล้ว เขาก็ทำดีกับนางมาตลอด แม้ว่าก่อนหน้านี้ในจิตใจจะมีการแจ้งเตือนอะไรและความสับสน แต่ผ่านการอยู่ร่วมกันในแต่ละวันที่ผ่านไป ก็ค่อย ๆ มลายหายไปจนสิ้น นอกจากนี้เขายังกล่าวว่าเขาหวังว่านางจะให้กำเนิดลูกของเขา ภายหน้าพวกเขาทั้งครอบครัวได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เป็นเขา เพราะไม่มีเหตุผลที่เขาจะทำเช่นนั้น แต่ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจนางกลับตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ได้แต่ปลอบใจตัวเองอย่างเต็มที่เช่นนี้ จึงสามารถให้ตัวเองเงียบสงบลง นางกระแอมไอเบาๆครั้งหนึ่ง ทำให้เสียงของตนเองสงบลงมาบ้าง นี่จึงได้เอ่ยปากกล่าววาจาออกมา “วันนี้เรื่องที่ข้านัดเจ้ามา ห้ามเจ้าพูดกับใครทั้งสิ้น มิฉะนั้นผลบั้นปลายไม่ใช่เจ้าสามารถแบกรับได้ เข้าใจมั้ย?” เสี่ยวหงตกใจกลัวจนตัวสั่นคราหนึ่งแล้วรีบพยักหน้า “เพค่ะ บ่าวเข้าใจเพค่ะ!” เสี่ยวเฟิงเห็นจางยวี่โหร่วส่งนังออกไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจมาก “คุณหนู เย่นหลินคนนั้นเป็นผู้ต้องสงสัยที่ชัดเจนมาก ทำไมท่านไม่พาเสี่ยวหงไปพบท่านอ๋องโดยตรง มีเสี่ยวหงเป็นพยาน ท่านอ๋องต้องผดุงความยุติธรรมแทนท่านได้แน่นอน นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก โชคดีที่เราได้พบก่อน มิฉะนั้นร่างกายของคุณหนูจะต้องได้รับอันตรายแน่ ๆ บุคคลพรรค์นี้เราไม่สามารถให้อภัยโดยเด็ดขาดอ่า” ความรู้สึกของจางยวี่โหร่วตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อนจริง ๆ นางเกือบจะยึดติดคิดว่าทุกสิ่งนี่เป็นเย่นหลินทำ ขอเพียงคิดว่าเย่นหลินและเย่นอิ่งเป็นสมุนคู่ใจที่สำคัญที่สุดของหันยี่ฉี ก่อนหน้านั้นเพราะการให้ร้ายของเย่นอิ่ง พระองค์ทรงลงมือลงโทษเย่นอิ่งด้วยตนเอง ทำให้หล่อนกลายเป็นคนพิการ แม้ว่าเย่นอิ่งมีความผิดสมควรแก่การลงโทษ แต่การลงทัณฑ์ดังกล่าวก็นับว่าหนักมากแล้วสำหรับหล่อน ได้ยินว่าพวกเขาพี่ชายและน้องสาวสองคนได้ติดตามข้างกายหันยี่ฉีมาเป็นเวลาหลายปี กล่าวไปสำหรับพระองค์สำคัญมาก แต่พระองค์ยังทำเช่นนั้นแล้วเพื่อนาง ซึ่งทำให้นางรู้สึกประทับใจมาก ถ้าครั้งนี้ เหตุเพราะนางต้องจัดการลงโทษเย่นหลินอีก ถ้าเช่นนั้น กล่าวไปสำหรับหันยี่ฉีแล้ว ก็ได้สูญเสียมือขวาและมือซ้ายในเวลาเดียวกัน พระองค์ต้องลำบากใจมากแน่นอน ตั้งต้นจนจบนางมักจะรู้สึกว่าเย่นหลินไม่ได้เป็นคนไม่ดีคนหนึ่ง เขาเพียงแต่ปกป้องน้องสาวของตนมากเกินไป ตามที่กล่าวมา พวกเขาพี่ชายและน้องสาวสองคนเติบใหญ่ขึ้นมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ต้องพึ่งพาชีวิตซึ่งกันและกัน พี่ชายน้องสาวรักกันอย่างลึกซึ้ง เขาที่เป็นพี่ชาย พลุกพล่านคราเดียวเพราะน้องสาวของตนจึงได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดไป ก็ไม่ใช่เป็นความผิดที่มิอาจให้อภัยอย่างสมบูรณ์ ถ้าเขาคิดต้องการทำร้ายนางจริง ๆ และฆ่านางให้ถึงแก่ความตาย ก็สามารถใส่ชะมดหอมในปริมาณที่มากขึ้นในยาของนางได้ทั้งสิ้น ยังมีวันนี้ ทำไมเสี่ยวเฟิงก็สะดุดล้มลงอย่างไม่มีเหตุผล จนทำให้ชามยาหกคว่ำไป เรื่องนี้ก็ยังทำให้นางรู้สึกส่อพิรุธมาก ถ้าหากสำนึกที่ดีของเย่นหลินยังไม่ได้ดับสูญ ถ้าเช่นนั้นนางก็ไม่ถึงกับตามเข่นฆ่าล้างบางให้แด่ดิ้นสิ้นสูญ ทำสิ่งที่ทำให้ทุกคนต่างเลือกได้ยากตอนนี้ ปัญหาภายนอกยังไม่ได้รับการแก้ไขให้ดี ทำไมต้องเอาตนเองจมปลักเข้าไปท่ามกลางความวิตกกังวลอีกเล่า นางได้อภิเษกสมรสกับหันยี่ฉี ก็ควรคิดเผื่อเขาอย่างสุดกำลังสักครา ดังนั้นเรื่องนี้ นางไม่คิดจะวางแผนสืบค้นดำเนินการใด ๆ ชั่วคราวแล้ว “เสี่ยวเฟิง เมื่อครู่วาจาที่ข้ากล่าวกับเสี่ยวหงก็เป็นสิ่งที่ข้าต้องการจะกล่าวกับเจ้าด้วย เรื่องนี้ก็จบเพียงเท่านี้ ใครก็ล้วนมิต้องเอ่ยขึ้นมาอีกแล้ว!” เสี่ยวเฟิงแทบจะรับไม่ได้แล้ว ถ้ามีใครคิดจะวางยาพิษต่อคุณหนูจริง พวกนางไหนเลยจะมิสามารถค้นหาฆาตกรออกมาได้น่ะ ปล่อยเขาไปแล้วในครั้งนี้แล้วครั้งต่อไปที่เขาทำเรื่องอะไรออกมาอีก ถ้างั้นถึงเวลานั้นไม่แน่อาจจะไม่ได้โชคดีเช่นนี้แล้ว “คุณหนู ท่าน...” เสี่ยวเฟิงเพิ่งคิดจะกล่าววาจาเตือนห้ามปรามบางอย่าง แต่ก็ถูกจางยวี่โหร่วขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว “ข้ารู้ว่าเจ้าคิดจะพูดอะไร ในใจเจ้าและข้าต่างมีความคิดแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ ต้องระมัดระวังก็ใช่ เจ้ารู้จักนิสัยเกลียดชังความชั่วร้ายดุจศัตรูมาตลอดของข้าแม้ว่าครั้งนี้ไม่ได้มีการคิดเล็กคิดน้อย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีการสอบสวนอีกในอนาคต ทุกคนที่ทำผิดต่างควรได้รับโอกาสให้เขาได้แก้ไขให้ถูกต้องเถิด” เสี่ยวเฟิงก็ไม่รู้ควรพูดอะไรดีแล้ว คุณหนูก็ใจดีมากไปแล้วมั้ง คุณหนูให้โอกาสเขา แต่กลับไม่รู้ว่าที่แท้เขามองข้ามความหวังดีของผู้อื่นหรือไม่ จะตระหนักถึงคุณค่าที่คุณหนูได้เปิดทางให้เขาในส่วนนี้แล้วถนอมโอกาสในครั้งนี้ ... จางยวี่โหร่วไม่รู้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของตนได้อยู่ในการควบคุมของผู้อื่นจนหมดสิ้น ตอนนี้ถ้านางกำลังจะออกไป โดยทั่วไปก็จะบอกเขาล่วงหน้า แต่จู่ ๆ วันนี้ก็จากไปโดยไม่มีการเตือนอะไร ดังนั้นจึงทำให้ผู้คนรู้สึกแปลกใจบ้างเป็นธรรมดา ข่าวที่รายงานกลับมากลับยิ่งทำให้เขาคิดหนักแต่ไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ไม่คาดว่าจางยวี่โหร่วไปที่หมู่บ้านเกษตรชาวนาเล็ก ๆซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปในเขตชานเมืองแห่งหนึ่ง นี่เป็นปัญหาที่เห็นได้ชัด นางพระชายาชิงผินแท้ ๆ คุณหนูใหญ่ตระกูลจาง จู่ ๆ ไม่มีธุระไปสถานที่แบบนั้นทำอะไร นางไปพบแพทย์ที่โรงแพทย์ในหมู่บ้านเกษตรชาวนานั้น ใช้เวลาอยู่ข้างในประมาณครึ่งชั่วยามจึงได้ออกมา สำหรับเรื่องราวรายละเอียดเพิ่มเติม ชั่วคราวก็ไม่ง่ายที่จะสืบค้นขนาดนั้นได้แล้ว ในพระตำหนักนี้ก็มีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ในเมืองหลวงก็มีโรงแพทย์ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีหลายแห่ง แพทย์ข้างในก็มีทักษะเทียบเท่ากับแพทย์หลวงของพระราชวัง ต่อให้คนในหมู่บ้านเกษตรชาวนานั้นมีทักษะศิลปะการแพทย์สูงส่งเพียงไร ทำไมนางจึงต้องสละที่ใกล้ไปขอจากที่ไกลมากขนาดนั้นน่ะ? เห็นได้ชัดว่าผู้ชายไม่ปล่อยให้ร่องรอยใด ๆ ผ่านไป ก็ให้ผู้คนตรวจสอบเชิงลึกต่อไป กลางคืนดึกแล้ว เขาจัดการกับสิ่งที่อยู่ในมือเสร็จแล้ว ก็กลับไปที่ห้อง ก่อนหน้านั้นทุกครั้งที่เขากลับมา ในห้องก็มืดไปหมด เอื้อมมือออกไปมองไม่เห็นห้านิ้ว เตียงที่นอนก็เย็น ลูบคลำขึ้นไปก็ให้คนรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงในทรวง แต่ตอนนี้ทุกอย่างล้วนแตกต่างกันไปแล้ว เพียงแค่ดูจากข้างนอก ไฟสีส้มจากตะเกียงข้างในก็เพิ่มความอบอุ่นให้กับจิตใจของมนุษย์คราหนึ่งทันที คิดถึงข้างในยังมีร่างงามสลักเสลาดั่งหยกอันอบอุ่นหอมนุ่มร่างหนึ่งซึ่งได้อุ่นเตียงไว้รอเขาอยู่ ฝีเท้าที่ย่างก้าวเดินไปของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเร่งเร็วขึ้น ผลักเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป ก็ได้เห็นสาวน้อยคนนั้นกำลังปักภาพปักภาพหนึ่ง ข้างบนเป็นภาพยวนยางกำลังเล่นน้ำ ตอนนี้ได้เป็นรูปเป็นร่างแล้ว ทันทีที่นางเห็นเขากลับมา ก็รีบลุกขึ้นยืนยิ้มพลางเดินมาหาเขา “ทำไมวันนี้ถึงได้ยุ่งถึงดึกขนาดนี้อีก ท่านหิวหรือไม่ หม่อมฉันได้ให้คนเก็บมื้อดึกไว้ ไม่กระนั้นก็ให้เสี่ยวเฟิงยกเข้ามาเพค่ะ” เขาโบกมือปฏิเสธแล้วเดินมาข้างหน้ากอดนางไว้ในอ้อมอกทันที บนร่างนางมีกลิ่นหอมฟุ้งหลังจากอาบน้ำโชยมากระแสหนึ่ง ร่างอุ่นร้อนอ่อนนุ่มอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงแม้ว่าจางยวี่โหร่วบอกไม่คิดเล็กคิดน้อยในเรื่องตอนกลางวัน แต่ในใจกลับรู้สึกมีปมในใจบ้าง แต่ว่าตอนนี้พอได้เห็นเขา สัมผัสถึงอ้อมกอดที่มั่นคงปลอดภัยเป็นจริงเช่นนี้ของเขา นางก็รู้สึกว่าความคับข้องใจอะไรที่ได้รับมาก็คุ้มค่าแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่าการที่พวกเขาสามีภรรยาอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขอีกแล้ว หรือว่าไม่ใช่เหรอ? “ได้ยินว่าวันนี้เจ้าได้ออกไปอีก เปิ่นหวังกลับมาในตอนบ่ายไม่พบเจ้าเจ้าไปไหนแล้ว?” จู่ ๆ เขาก็เอ่ยวาจาถามมา จางยวี่โหร่วไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นการซักถาม แต่รู้สึกว่านี่เขาคิดถึงนางแล้ว ในทางตรงกันข้าม รู้สึกว่าในใจหวานมากน่ะ “ไปทำธุระบางอย่าง ทว่าตอนนี้ได้แก้ไขเสร็จแล้ว!” “เรื่องอะไร?” จางยวี่โหร่วมองเขาด้วยความประหลาดใจบ้าง ตลอดที่ผ่านมา เขาไม่ใช่คนที่พูดมากคนหนึ่ง ไม่ชอบถามตะวันออกหรือตะวันตก แต่เกิดอะไรขึ้นในวันนี้แล้ว?