ตอนที่ 178 แสดงหางจิ้งจอกออกมา

ต๭นที่ 178 แสดงหางจิ้งจอกออกมา แขกผู้มีเกียรติมาถึง แน่นอนจางยวี่โหร่วต้องไปต้อนรับด้วยตัวเอง ฮ่องเต้ทรงพระประชวรหนัก สถานการณ์อำนาจในราชสำนักก็ได้เปลี่ยนไปด้วย ไม่รู้ว่าประเทศศัตรูได้ทราบข่าวจากที่ใด กำลังวางแผนที่จะส่งทหารมาที่ชายแดนพร้อมที่จะทำให้เกิดปัญหา ตอนนี้หันยี่ฉีกลายเป็นยุ่งโดยพิเศษ มักจะไม่ได้อยู่ที่พระตำหนัก ทุกวันต้องยุ่งจนดึกมากจึงจะกลับมา ถึงแม้เขาไม่พูด นางก็รู้ว่าอีกไม่นานเขาต้องกลับไปที่ชายแดนเพื่อเป็นแม่ทัพควบคุมสถานการณ์โดยรวมแล้ว ตอนนี้สถานการณ์อันตรายคับขันมาก มีเพียงเขากลับไปจึงสามารถตรึงสภาพการณ์ไว้ได้ มิฉะนั้นหนานหชู่ต้องตกอยู่ในความทุกข์ยากทั้งในและนอกประเทศ ถ้าประเทศศัตรูบุกรุกโจมตีเข้ามา ต้องใช้กำลังทำลายล้างสรรพสิ่งที่มีชีวิตกลายเป็นผุยผงจนหมดสิ้นแน่นอน สงครามเป็นสิ่งที่โหดร้าย นางไม่ได้รู้เรื่องการวางหมากด้านทหารทั้งสิ้น ดังนั้นย่อมไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้ แต่สิ่งเดียวที่นางสามารถทำได้ก็คือช่วยจัดการแก้ไขสถานการณ์ในราชสำนักปัจจุบันให้ดี อย่าเพิ่มกดดันต่อเขาอีก หนามยอกอกเพียงหนึ่งเดียวนี้ ย่อมเป็นเป่ยจื่อห้าวแล้วเป็นธรรมดา จางยวี่โหร่วเพิ่งจะออกไป จ้าวซินซินก็รีบกล่าวทันทีว่า “พี่สาว หม่อมฉันสามารถไปด้วยกันกับเจ้าไม่ หม่อมฉันคิดจะพบน้องหลิน ขอโทษนางด้วยตัวเองเพค่ะ” จางยวี่โหร่วขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตอนนี้สุขภาพเจ้ายังไม่ดี ไหวไหมล่ะ?” “ไหวแน่นอน ถึงแม้ว่าสุขภาพหม่อมฉันไม่ดีขึ้น ก็ต้องไปพบนาง เจ้าก็ให้หม่อมฉันไปด้วยเถิดน่ะ” นางยังไม่สามารถรอได้จริง ๆ แต่จางยวี่โหร่วก็ไม่ได้พูดอะไรที่สร้างความยุ่งยากอะไรออกมา นอกจากพยักหน้า ... ก่อนหน้านี้เรื่องที่องค์รัชทายาทถูกวางยาพิษสวรรคต องค์ชายสองและองค์ชายสามถือว่าได้ฉีกหน้ากันไปแล้วอย่างถึงที่สุด เวลานั้น ลี่เฟยก้าวร้าวข่มขู่ผู้คนต่อหน้าฮ่องเต้ ก่อนนั้นได้เป็นพยานชี้ว่าเสียนเฟยเป็นฆาตกร หลังจากนั้นยังลากพระมารดาของพระองค์ลงน้ำไปด้วยอีก เรื่องนี้ยากที่จะให้อภัยได้ ก่อนหน้านี้เขาได้ห่วงใยความสัมพันธ์ฉันพี่น้องมาตลอด ไม่เคยคิดไปต่อสู้แย่งชิงอะไรหรือไปลงมือโหดร้ายอะไร แต่ตอนนี้องค์รัชทายาทได้ถูกคนสังหารสวรรคตแล้ว ทำให้เขาตระหนักถึงความโหดร้ายในการต่อสู้แย่งชิงราชบัลลังก์จริง ๆ แล้ว ตอนนี้เขาก็ถูกบีบคั้นให้เดินไปบนเส้นทางนี้อย่างจนใจ ต่อให้ไม่ต่อสู้ก็ต้องต่อสู้แล้ว ต้องไม่อนุญาตให้คนถ่อยได้รับความสำเร็จตามแผนการอันชั่วร้าย ทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในอันตรายน่ะ ถ้าเขาไม่ลงมือทำการอีก องค์รัชทายาททรงสวรรคตแล้ว ถ้าเช่นนั้น คนต่อมาก็ต้องเป็นเขา เดิมเขาคิดจะไปเยี่ยมหลิงจือที่ตำหนักหลิน หลังจากได้พบนางแล้วเห็นท่าทีนางเศร้าสร้อย พอซักถามจึงได้รู้เรื่องที่จ้าวซินซินได้เข้าอาศัยอยู่ในพระตำหนักอ๋องชิงผิน ได้ทราบความสัมพันธ์ระหว่างจ้าวซินซินและพระอนุชาองค์ชายสาม เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงได้ติดตามนางมาสนทนาเรื่องนี้ที่พระตำหนักอ๋องชิงผินด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอด เตือนให้นางระมัดระวังในทุกเรื่อง ไหนเลยจะคิดว่า รอในห้องโถงด้านหน้าไปแล้วครึ่งวัน กลับเห็นนางและจ้าวซินซินปรากฎตัวขึ้นด้วยกัน แล้วนี่ยังจะพูดอย่างไรอ่า เมื่อจ้าวซินซินเห็นหลิงจือ กลับกระตือรือร้นมาก เดินตรงไปจับมือนางโดยตรง “พี่หลิน!”หล่อนเรียกนางอย่างอบอุ่นมากเสียงหนึ่ง แต่หลิงจือกลับปฏิเสธอย่างเย็นชามาก “ฮ่า...คำว่าพี่สาวของเจ้านี่ ข้ามิอาจรับได้ เริ่มแรกก็ไม่รู้ว่าใครเข้าร่วมสมุนกับองค์ชายสามของเจ้าด้วยกันมากล่าววาจาดูถูกดูหมิ่นต่อหน้าข้าทำให้ต้องรับความอัปยศ เวลานั้นทำไมเจ้าจึงไม่คิดถึงความรักฉันพี่น้องคงเหลือไว้หน้าบางส่วนแก่ข้าบ้างน่ะ? สีหน้าของจ้าวซินซินแข็งทื่อไปครา น้ำตาคลอเบ้าตาออกมาทันที “หม่อมฉันก็รู้ว่าพี่หลินยังโทษหม่อมฉันแน่นอน ดังนั้นรู้ว่าท่านมาวันนี้ หม่อมฉันจึงได้มาที่นี่เป็นพิเศษเพื่ออธิบายเรื่องนี้แก่ท่าน ก่อนหน้านี้ท่านและพี่ยวี่โหร่วขึ้นเกี้ยวผิดคัน ถูกหามเข้าสู่พระตำหนักอ๋องสาม ในเวลานั้นเพราะตำแหน่งขุนนางของบิดาท่านไม่สูง องค์ชายสามจึงไม่ได้เห็นท่านในสายตาเลยอย่างสิ้นเชิง แต่หลังจากนั้นได้เห็นการฟ้อนร่ายรำที่น่าตื่นใจในงานเลี้ยงเฉลิมฉลอง ความนึกคิดของเขาก็ได้ไหวหวั่นอีก เขารู้ว่าหม่อมฉันเป็นเพื่อนที่ดีกับพวกท่าน จึงได้บีบคั้นคิดอยากรับท่านเป็นนางสนม คิดแย่งชิงท่านไปจากมือขององค์ชายสอง หม่อมฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด ก็ไม่มีวิธีการใด ๆ โดยสิ้นเชิง” ตอนนี้สิ่งที่จ้าวซินซินพึ่งพิงก็คือผลักตัวอักษรตัวเดียว ผลักดันทุกอย่างไปยังเป่ยจื่อห้าว ตนเองก็สามารถล้างมลทินข้อสงสัยได้แล้ว ไม่คิดว่าเมื่อได้ยินวาจานี้แล้ว หลิงจือยังไม่ได้พูดอะไร เป่ยจื่อหัวคนแรกที่มิอาจฟังต่อไปแล้ว “เจ้าพูดว่าอะไรนะ? ไม่คาดว่าองค์ชายสามจ้องคู่หมั้นของเปิ่นหวังตาเป็นมัน หรือเขาไม่รู้ว่าจือเอ๋อเป็นพระเชษฐนีในอนาคตของหล่อน ทำไมเขาจึงสามารถทำสิ่งนี้ได้?” เมื่อเรื่องเกี่ยวข้องถึงหลิงจือ เป่ยจื่อหัวก็ไม่สามารถใจเย็นลงได้เป็นธรรมดา แต่เขายังไม่สามารถแสดงความโกรธเกรี้ยวออกมาต่อหน้าของจ้าวซินซินอ่า ถ้าหากถูกผู้คนรู้จักกันว่าเขาได้รับผลกระทบอย่างง่ายดายเช่นนี้แล้ว ถ้าเช่นนั้นหลิงจือก็จะกลายเป็นหนามยอกอก นางจะกลายเป็นจุดอ่อนของเป่ยจื่อหัว นางเองก็จะตกอยู่ในอันตรายด้วย ดั่งที่คาดคิด พอจ้าวซินซินได้เห็นท่าทีนี้ของเป่ยจื่อหัว ทันใดนั้นก้นบึ้งดวงตามีประกายริบหรี่แวบผ่านไป จางยวี่โหร่วไออย่างหนักหน่วงคราหนึ่งแล้วกล่าวว่า “ห้ามพูดไร้สาระ องค์ชายสามไหนเลยจะสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้น่ะ? องค์ชายสามไม่ทำบุญทำทานอย่างไรอีก ก็ไม่ถึงกับแย่งว่าที่พระเชษฐนีของตนน่ะ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป คนอื่น ๆ จะวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไร เขาอาจจะไม่สนใจชื่อเสียงของเขาเองหรอกหรือ?” เมื่อจ้าวซินซินได้เห็นจางยวี่โหร่วได้ฉีกประเด็นหัวข้อออกไปอย่างง่ายดาย สีพระพักตร์องค์ชายสองก็ค่อนข้างผ่อนคลายลง ในใจโกรธเกรี้ยวมาก เดิมนางก็ต้องการที่จะได้เห็นท่าทีที่องค์ชายสองสูญเสียสติสัมปชัญญะอ่า มีเพียงแบบนี้เขาจึงสามารถหลุดปากบอกความลับบางอย่างออกมาตอนนี้ถูกนางทำลายไปหมดสิ้นแล้ว หลิงจือก็ได้ตระหนักถึงอะไรแล้วทันที รีบผลักเป่ยจื่อหัวไปคราอย่างรวดเร็ว ส่งสายตาหนึ่งให้เขาแล้ว “หม่อมฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่มีเสน่ห์งดงามล่มเมืองอะไร เป็นเพียงผู้หญิงที่ธรรมดาที่สุดคนหนึ่ง สามารถได้รับความโปรดปรานจากองค์ชายสองก็เป็นโชคดีสามชั่วชีวิตแล้ว เป็นไปได้อย่างไรที่องค์ชายสามจะรักชอบหม่อมฉันได้น่ะ? กลับเป็นคุณหนูจ้าว ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ใช่ติดตามอยู่ข้างพระวรกายขององค์ชายสามมาตลอด เขายังรักโปรดปรานเจ้ามากด้วยน่ะ! แม้ว่าเขาได้ทำเรื่องอะไรที่ทำให้เจ้าได้รับความทุกข์คับข้องใจ เจ้าก็ควรพิจารณาถึงความดีของเขาก่อนหน้านี้จึงจะถูกต้อง ทำไมตอนนี้กลับมาพูดวาจาแบบนี้เพื่อทำลายชื่อเสียงของเขาน่ะ?” จ้าวซินซินรีบร้อนขึ้นมา หลังจากนั้นกล่าวว่า “พี่หลิน หม่อมฉันทำเพื่อท่านและองค์ชายสองอ่า! องค์ชายสามจิตใจทะเยอทะยานโหดเหี้ยมดุจหมาป่า เขาไม่เพียงแต่ทำร้ายฆ่าองค์รัชทายาท ยิ่งกว่านั้นยังทำร้ายฆ่าเด็กในท้องของหม่อมฉัน ต่อผู้คนที่มีหัวใจที่โหดร้ายอำมหิตประเภทนี้ เราต้องระวังป้องกันให้ดี” ตอนแรกเป่ยจื่อหัวพลุกพล่านไปบ้าง แต่ต่อมาเขาก็ได้สติขึ้นมา มิอาจให้จ้าวซินซินนำเข้าไปโดยเด็ดขาดแล้ว เขารีบพูดอย่างตรงไปตรงมาทันทีว่า “วาจาไร้สาระทั้งสิ้น องค์ชายสามเป็นคนง่าย ๆ ซื่อสัตย์ เกลียดชังความบาปผิดดุจศัตรู เขาไหนเลยจะวางยาพิษสังหารพระเชษฐาใหญ่ได้น่ะ? นอกจากนี้ฆาตกรตัวจริงที่ทำร้ายสังหารองค์รัชทายาทยังเป็นองค์ชายสามค้นหาออกมาได้ เฉินกั๋วกงยอมรับด้วยปากเองว่าเป็นเขาลงมืออย่างอำมหิต เสด็จพ่อก็ทรงสดับด้วยพระกรรณเองแล้ว เจ้าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง กลับกล้าดูถูกเหยียดหยามราชนิกุลวงศาเชื้อพระราชวงศ์ ควรลงโทษในสถานใด!” จ้าวซินซินรู้สึกว่ากล่าวมามากมายขนาดนี้ อย่างน้อยเขาก็ควรจะมีใจระมัดระวังมากขึ้นเถิด แต่ไม่คิดว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่หล่อนพูดมาทั้งหมด นอกจากนี้ยังกล่าวหานาง ช่างมองข้ามความหวังดีของผู้อื่นไปจริง ๆ แน่นอน...มิอาจขจัดความเป็นไปได้อีกชนิดหนึ่ง เขาก็แค่กำลังแสดงละครอย่างสิ้นเชิงใช่หรือไม่น่ะ? จางยวี่โหร่วดูเหมือนจะผ่อนคลายความระมัดระวังต่อหล่อนไปแล้ว แต่หลิงจือเห็นได้ชัดว่ายังไม่ไว้ใจหล่อน ถ้ากระทั่งนางยังไม่ไว้ใจแล้ว ถ้าเช่นนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงองค์ชายสองแล้ว ดังนั้น หล่อนจึงรีบส่งสายตาไปให้จางยวี่โหร่วเพื่อขอความช่วยเหลือ นางไม่ใช่ก็ไม่ชอบองค์ชายสามด้วยหรือ มิฉะนั้นคงไม่พยายามที่จะคิดค้นวางแผนหลบหนีการอภิเษกสมรส ดังนั้นนางควรจะช่วยหล่อนพูดเถิด