ตอนที่ 179 สืบหาข่าว

ต๭นที่ 179 สืบหาข่าว จางยวี่โหร่วได้เห็นประกายตาของหล่อน เพียงแต่ยิ้มคราหนึ่งอย่างไม่สนใจ “น้องจ้าว ไม่ใช่ข้าว่าเจ้า วาจาบางคำเจ้ากล่าวต่อหน้าข้าก็แล้วกันไปเถอะ ตรงหน้าท่านนี้ เป็นองค์ชายสอง! องค์ชายสองและองค์ชายสามนั่นเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ เจ้ารู้สึกว่าเขาจะเชื่อถือในพี่น้องของตนเอง หรือยังเป็นวาจาของคนนอกอย่างเจ้าน่ะ?” ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างจางยวี่โหร่วและหลิงจือกับองค์ชายสองต่างดีมาก หล่อนพูดพวกเขาจะไม่เชื่อ แต่ถ้าจางยวี่โหร่วไปพูดเอง พวกเขายังจะไม่เชื่อได้หรือ? แต่ว่าจางยวี่โหร่ว ไม่ได้คิดจะช่วยกล่าววาจาให้หล่อน ดังนั้นจ้าวซินซินกระวนกระวายใจจริง ๆ “แต่ว่า...” “ดีแล้ว เจ้าไม่ใช่บอกว่าเจ้าคิดจะเริ่มสานซ่อมสัมพันธ์เก่ากับน้องหลินให้ดีในวันนี้หรอกหรือ นั่นก็ต้องรู้ว่าวาจาใดควรพูด วาจาใดไม่ควรพูด ถ้าไม่ทันระวังไปครั้งก็ทำให้ความสัมพันธ์ยิ่งเลวร้ายมากขึ้น นั่นก็เสียไม่เท่ากับได้แล้ว” นางเกือบจะรู้เจตนาที่ไม่ดีในใจของจ้าวซินซินแล้ว ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่นางจะหล่อนสืบหาได้รู้ความลับใด ๆ จากพวกเขาที่นี่ไปได้เด็ดขาด นางได้กล่าววาจาทั้งสิ้นเช่นนี้แล้ว ถ้าจ้าวซินซินยังคงพูดต่อไปอีกไม่ใช่เปิดเผยเจตนาร้ายของนางออกมาพอดีหรอกหรือ? ดังนั้น นางได้แต่หุบปากอย่างไม่เต็มใจ กังวลว่าตนเองจะถูกเห็นอะไรออกมาอีก รีบปรับสีหน้าตนเองให้ดี คนอื่น ๆไม่กี่คนได้เห็นภาพลักษณะของนางดุจตัวตลกกระโดดข้ามคานเช่นนี้ ในใจต่างรู้สึกตลกขบขันสุดขีด ก็ไม่รู้ว่าควรจะกล่าวว่าองค์ชายสามเป็นได้ใช้ความสามารถที่อยู่น้อยนิดจนหมดสิ้น หรือยังควรกล่าวว่าเขาอวดฉลาดเกินไป ให้บุคคลเช่นนี้คนหนึ่งอยู่ข้างกายพวกเขาเป็นสายลับ ก็มิใช่ดูถูกพวกเขามากไปแล้ว แต่ทว่าจ้าวซินซินก็เป็นเพียงคนเดียวที่มีการติดต่อปฏิสัมพันธ์กับพวกเขาด้วย จึงเป็นคนที่สามารถสอดแทรกเข้าภายในของพวกเขาได้ง่ายกว่า ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น ยิ่งทำไม่ดีแน่นอน เพียงแต่เพราะจ้าวซินซินเองโง่เกินไป อะไรล้วนแสดงออกอย่างกระตือรือร้นเกินไป ไม่รู้จักพิจารณาลักษณะพิเศษจำเพาะของสถานการณ์และประเมินการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ องค์ชายสามทรงส่งหล่อนมาอยู่ข้างกายพวกเขา นี่เป็นการแส่หาเรื่องให้ตนเองอย่างสมบูรณ์อ่า “เป็นข้าไม่ดี รอหวังกันไปหวังกันมาว่าเราได้พบหน้ากันอีกครั้ง กล่าววาจาหดหู่เหล่านี้ไปทำไมกัน แทบสมควรตี พี่หลิน ท่านไม่โทษข้าน่ะ” ภายใต้สัญญาณขยิบตาของจางยวี่โหร่ว ในที่สุดหลิงจือก็โอนอ่อนผ่อนคลายสีหน้าลง แสดงรอยยิ้มเล็กน้อยออกมาด้วย “เจ้าก็เตือนด้วยความหวังดี น้ำใจส่วนนี้เราน้อมรับด้วยใจแล้ว แต่ยวี่โหร่วกล่าวได้ถูกต้อง วาจาเช่นนี้ ภายภาคหน้าอย่าได้กล่าวอีก ไม่ทันระวังนั่นเป็นความผิดใหญ่หลวงต้องถูกประหารตัดศีรษะได้ ข้าก็คิดเผื่อความปลอดภัยในชีวิตของเจ้าอ่า” จ้าวซินซินรีบกล่าวทันทีว่า “ล้วนเป็นน้องสาวไม่ดี เป็นน้องสาวกล่าวพลั้งไปชั่วขณะ ทำลายความสุขของทุกคน ข้าขออภัยท่านมาในที่นี่ ขอกราบบังคมทูลอภัยโทษองค์ชายสองด้วย หวังว่าองค์ชายสองอย่าได้ถือโทษหม่อมฉันเพค่ะ” เป่ยจื่อหัวกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “พระอนุชาสามทรงเป็นเสาหลักของผู้มีความสามารถ ก่อนหน้านั้นเขาได้ซ่อนคมฝักมาโดยตลอด ตอนนี้เปิ่นหวังจึงได้รู้ว่าอะไรเรียกว่าประสบความสำเร็จอย่างกะทันหัน องค์รัชทายาทถูกคนวางยาพิษใส่ร้าย เราทุกคนต่างไร้วิธีแก้ปัญหาในเรื่องฆาตกรแต่องค์ชายสามกลับสามารถสืบค้นพบคนร้ายฆาตกรออกมาได้ในคราเดียว แก้แค้นให้องค์รัชทายาทแล้ว จุดนี้แม้แต่เปิ่นหวังก็ชื่นชมมาก เขามักจะสุภาพมีมารยาทเวลาพบพระเชษฐา ถ่อมตัวเคารพยกย่องเราทุกคนมาก เปิ่นหวังไม่หวังที่จะได้ยินคำนินทากาเลใด ๆ เกี่ยวกับเขา เข้าใจมั้ย?” “เพค่ะ!” แผนของจ้าวซินซินเพื่อสืบหาข่าวสารในวันนี้ล้มเหลวแล้วถึงที่สุด เดิมหล่อนสามารถสืบได้ข่าวอยู่ชัด ๆ แต่ทุกสิ่งทั้งหมดนี้กลับถูกจางยวี่โหร่วทำลายหมดสิ้นแล้ว แต่เมื่อดูลักษณะองค์ชายสองตอนนี้ ดูเหมือนไม่มีอคติต่อองค์ชายสามแต่อย่างใดจริง ๆ เช่นนี้ก็ดี ขอเพียงเขาไม่ได้เตรียมป้องกันสักนิด อะไรก็ไม่ต้องใช้มาตรการทำการใด ๆ ทั้งสิ้น ถ้าเช่นนั้นก็ยิ่งเป็นประโยชน์ต่อแผนการขององค์ชายสามแล้ว ... ยามค่ำคืน เมฆปกคลุมดวงจันทรา ดึกดื่นเงียบสงบ เงาร่างหนึ่งได้ย่องออกมาจากห้อง มองไปรอบ ๆ อย่างลับ ๆ ล่อ ๆ พบว่าไม่มีใครตามมา ก็ได้เดินเบา ๆ ไปที่มุมกำแพงแห่งหนึ่งของสวนบุปผชาติที่ด้านหลัง เอื้อมมือล้วงลงไป ฐานผนังกำแพงก็ปรากฏหลุมเล็ก ๆ หลุมหนึ่งออกมาแล้ว นางใส่กระดาษในมือวางเข้าไปในหลุมนั้น ฝังกลบดินให้ดีอีก ทำให้ทุกสิ่งกลับสู่สภาพเดิม นี่จึงได้โล่งใจแล้ว นางได้จากออกไปอย่างเงียบ ๆ อีกเหมือนดังเวลาที่มาเงียบสงบ หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงกรอบแกรบอีกครั้งจากด้านนอกของผนังกำแพง ดินใต้ผนังกำแพงได้กลายเป็นเคลื่อนไหวหลวมเล็กน้อยแล้ว ในไม่ช้าเสียงฝีเท้าค่อย ๆ จากไปได้ดังขึ้นที่ข้างนอกอย่างรวดเร็ว เวลานี้ดึกมากแล้ว ใครจะสนใจสังเกตเห็นอีกในที่ห่างไกลไร้ผู้คนแบบนี้น่ะ? แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือเงาดำเงาหนึ่งได้ล่องหนไปในที่มืด กระพริบแวบจากไปโดยเร็ว ... พระตำหนักอ๋องสาม เป่ยจื่อห้าวรอมาหลายวันในที่สุดก็รอจนได้ยินข่าว สุดท้ายจ้าวซินซินได้ส่งข่าวให้เขาแล้ว แต่ผลที่ได้เมื่อได้เห็นจดหมาย กลับทำให้เขาไม่สามารถยอมรับได้ ลมสงบไร้คลื่น เป็นไปได้อย่างไรที่ว่าลมสงบไร้คลื่น ? เขาได้ยินว่าองค์ชายสองและหลิงจือไปที่พระตำหนักอ๋องชิงผินในวันนี้ ก็คาดคิดว่าทางด้านจ้าวซินซินนั้นต้องพบเห็นอะไรแล้วแน่นอน จึงได้ส่งคนไปรอ แต่ผลบั้นปลายกลับไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดต้องการ ตอนนี้องค์รัชทายาทสวรรคตแล้ว เสด็จพ่อทรงพระประชวรหนัก เป็นช่วงเวลาที่แย่งชิงราชบัลลังก์กันดุเดือดมากที่สุด แม้แต่ทางด้านจิ้นกุ้ยเฟยนั้นต่างก็มีความกระตือรือร้นบ้าง คิดอยากให้โอรสของตนเองได้เป็นฮ่องเต้ แต่ตอนนี้ประเทศศัตรูกำลังจ้องดูด้วยใจจดใจจ่อ สถานการณ์ไม่มั่นคง ไหนเลยสามารถให้เด็กทารกปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาเข้ารับแต่งตั้งรับผิดชอบงานใหญ่ได้เล่า อย่าว่าแต่เขาไม่เห็นด้วย แม้แต่ขุนนางฝ่ายบุ๋นบู๊ทั่วราชสำนักต่างมิอาจตกลงได้เถิด แม้ว่าจิ้นกุ้ยเฟยเป็นเพราะเอี้ย ๆ ของพระนางได้รับเกียรติคุณงามความดีในตำแหน่งสูงส่งกว่าพระชายาองค์อื่น ๆ ทั้งสามพระองค์ แต่ต้องโทษท้องของพระนางที่มิอาจเชิดหน้าชูตา ตั้งแต่เข้าพระตำหนักมาก็ไม่ได้ตั้งครรภ์มาตลอด จนกระทั่งเป็นเวลานาน ภายหลังพระนางจึงได้ทรงครรภ์โอรสฝาแฝดสองพระองค์ ได้ให้กำเนิดองค์ชายสี่และองค์ชายห้า แต่ตอนนี้พวกเขายังเยาว์วัยนัก มิอาจก่อให้เกิดความวุ่นวายปั่นป่วนใด ๆ ดังนั้นที่เป็นจุดเด่นมากที่สุดยังคงเป็นเขาและเป่ยจื่อหัวองค์ชายสอง ถ้าเป็นเมื่อก่อน องค์รัชทายาทสวรรคตแล้ว องค์ชายสองย่อมเป็นผู้สมัครว่าที่ฮ่องเต้ซึ่งร้อนแรงที่สุดเป็นธรรมดา แต่ถ้าในเรื่องการสืบค้นฆาตกรที่สังหารทำร้ายองค์รัชทายาท เขาได้สร้างผลงานที่โดดเด่นแล้ว ได้สั่งสมชื่อเสียงบารมีอำนาจแก่ตัวเองไม่น้อยจึงทำให้องค์ชายสองซึ่งไม่ค่อยมีบทบาทโดดเด่นกลายเป็นธรรมดาสามัญพื้น ๆ ไปมากโขแล้ว ขุนนางใหญ่บางส่วนที่พึ่งพาตำหนักเฉินกั๋วกงในก่อนหน้านี้ที่ยังไม่ได้ถูกกำจัดไปพากันมาเข้าใกล้ชิดกับเขา กล่าวว่าเขากตัญญูต่อเสด็จพ่อ รักเพื่อนพ้องมิตรสหายและพระเชษฐา ถ้าได้สืบต่อราชบัลลังก์ ต้องเป็นเสาหลักของประเทศ ช่างเป็นความโชคดีของหนานหชู่จริง ๆ แต่เขากลับไม่เคยผ่อนคลายความระมัดระวังของเขาต่อองค์ชายสองมาก่อนสักนิด เขาไม่เชื่อว่าเขาจะเงียบสงบปานนั้นอย่างที่ได้เห็นการแสดงออกจริง เป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะไม่ทำอะไรในเวลาแบบนี้น่ะ? ดังนั้นเขาจึงส่งจ้าวซินซินเข้าไป หยิบยืมโอกาสที่แท้งลูกไปแล้วตามสัญญานี้ให้ได้รับความวางใจของพวกเขา บุกเข้าส่วนในของพวกเขาสืบหาข่าวสาร สำหรับคนเช่นจ้าวซินซิน ล้วนถือผลประโยชน์เหนือกว่ามาตลอด เขาได้สัญญาเสนอตำแหน่งพระชายาและพระมเหสีกับหล่อนแล้ว หล่อนต้องทำงานให้เขาอย่างขยันขันแข็งมาก จุดนี้เขายังเชื่อได้ เพียงแต่ ทางด้านองค์ชายสองไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ หรือ? ขอเพียงเขารู้ขั้นตอนต่อไปของเขาแล้ว เขาจึงรู้ว่าควรรับมือกับเขาได้อย่างไรอ่า! แต่ถ้าเขาดูผิวเผินเหมือนจะลมสงบไร้คลื่น แต่ในความเป็นจริงกลับเหลือทางหนีทีไล่ไว้ กลับมาเล่นงานเขาโดยไม่ทันระวังตั้งตัว ถึงเวลานั้นก็แย่แล้ว เป่ยจื่อห้าวโกรธเกรี้ยวจนฉีกกระดาษแผ่นนั้นออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กำหมัดไว้แน่น เขาก็ไม่คิดว่าจะไร้ข้อบกพร่องใด ๆ สักนิดในด้านของพวกเขานั่น ขอเพียงจ้าวซินซินอยู่ข้างกายพวกเขาอีกสักพัก ก็ต้องสามารถพบอะไรบ้าง วันเวลาอีกยาวไกล