ตอนที่ 180 พบจิตคุณธรรม

ต๭นที่ 180 พบจิตคุณธรรม เย่นหลินค่อนข้างหดหู่คอตกกลับไปที่เรือนเล็กแล้ว เพิ่งกลับมาจากเสร็จสิ้นภารกิจ เขาเพียงรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว แต่ยังไม่ลืมไปยกยาที่เย่นอิ่งต้องดื่มมา ยังไม่ได้เข้าบ้านก็ได้ยินเสียง “เคร้ง ๆ คร้าง ๆ” ดังมาจากข้างใน เพราะรู้ว่าปัจจุบันนี้เย่นอิ่งเคลื่อนไหวไม่สะดวก ดังนั้นเขากังวลมากกลัวว่านางจะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น รีบสาวเท้าผลักประตูเปิดเดินเข้าไปข้างในโดยตรงแล้วทันที ก็ไม่รู้ว่าทำไมดื่มยาพักฟื้นมานานมากเช่นนี้ สุขภาพร่างกายของเย่นอิ่งยังไม่ดีขึ้นเลยสักนิด เวลานั้นแพทย์ได้บอกไว้อย่างชัดเจน ขอเพียงดื่มยาขนานนี้หมด พักฟื้นต่ออีกไม่กี่วันก็จะดีขึ้นแล้ว แต่ว่ายานี้ก็ได้ดื่มมาแล้วมากมาย เวลาก็ผ่านไปมากกว่าหนึ่งเดือน ร่างหล่อนกลับไม่ได้ดีขึ้นมากเท่าไร สุขภาพหล่อนไม่ดีขึ้น แต่อารมณ์กลับคุกรุ่นมากขึ้น ซึ่งทำให้เย่นหลินทั้งเป็นกังวลทั้งหมดหนทาง เมื่อเห็นเขาเข้ามา เย่นอิ่งก็ยิ่งใส่อารมณ์โกรธมากขึ้น ปัดถ้วยชาและอะไรต่อมิอะไรที่อยู่บนโต๊ะต่างตกไปที่พื้นทั้งหมด “ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว เจ้ายังเอายามาทำอะไร ปล่อยให้ข้าตายไปเถอะ!” หล่อนมักจะอาละวาดแบบนี้ แม้ว่าเย่นหลินมีอารมณ์ดีอีกเพียงไรก็มีเวลาที่ใช้หมดไปด้วย “นี่เจ้ากำลังพูดจาภาษาอะไร อยู่ดี ๆ ก็โกรธอีกทำไม?” เย่นอิ่งรีบซักถามด้วยความโกรธเกรี้ยวคุกรุ่นว่า “เจ้าไม่ใช่สัญญากับข้าว่าจะช่วยข้ากำจัดไอ้จางยวี่โหร่วนั่นหรอกหรือ? ตอนนี้นางไม่เพียงสบายดี กระทั่งบ่าวไพร่ในพระตำหนักยังคุยกันว่านางกับท่านอ๋องรักสามีภรรยารักใคร่กันมาก เร็ว ๆ นี้ก็จะมีองค์ชายน้อยเพิ่มมาหนึ่งพระองค์ ที่แท้เจ้าทำงานประสาอะไร” พูดถึงเรื่องนี้ แน่นอนเย่นหลินยิ่งยากลำบากที่จะกล่าววาจาได้มากขึ้นอีก ได้เห็นเขาเงียบไม่พูดไม่จาตั้งนาน เย่นอิ่งกล่าวอย่างค่อนข้างโกรธว่า “เจ้าไม่ใช่ไม่ได้วางยานางเลยโดยสิ้นเชิง ไม่ใช่ให้เจ้าเทผงชะมดหอมเหล่านั้นลงไปในยาบำรุงของนางหรอกหรือ?” ดังนั้นความคิดนี้เป็นเย่นอิ่งคิดออกมา เย่นหลินไม่มีวิธีจึงได้ฟังวาจาของหล่อนแล้ว “ข้าได้ทำแล้ว!” “ถ้างั้นเป็นไปได้ยังไงที่ตอนนี้ยังไม่ได้ผล? นี่เป็นไปไม่ได้ เจ้าใส่ปริมาณไม่เพียงพอใช่ไม่ใช่ ข้าไม่เพียงแต่ให้นางไม่มีโอกาสที่จะตั้งครรภ์มีลูกกับท่านอ๋อง ข้ายังคิดต้องการเอาชีวิตของนาง!” ในก้นบึ้งดวงตาของเย่นอิ่งมีความโหดร้ายกระแสหนึ่งแวบผ่านไป เย่นหลินชูกำปั้นที่กำไว้แน่นขึ้นมา เดิมเขาไม่คิดจะพูดแต่ตอนนี้กลับมิอาจไม่พูดแล้ว “พอแล้ว ข้าบอกเจ้าว่าทำไม เพราะนางได้สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนได้ยุ่งกับยาของนางแล้ว นางได้เริ่มสืบค้นเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดอย่างลับ ๆแล้วด้วย!” เย่นอิ่งสีหน้าซีดขาวทันที เงยหน้ามองเขาอย่างไม่น่าเชื่อบ้าง “เป็นไปได้ยังไง ผงชะมดหอมนั้นละลายเข้าในยา ใช้เข็มเงินก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทดสอบออกมาได้ นางรู้ได้อย่างไรกัน?” แต่ในใจนางค่อนข้างสับสนบ้างแล้ว ถ้าจางยวี่โหร่วรู้เรื่องนี้จริงแล้ว ถ้างั้นนางไม่ใช่บอกท่านอ๋องโดยตรง ท่านอ๋องก็จะสอบสวนไต่ถามเอาผิดกับพวกเขาโดยตรงแล้ว ครั้งที่แล้ว เพราะหล่อนไม่ได้ปกป้องจางยวี่โหร่วไว้ให้ดี จึงถูกท่านอ๋องทำลายวิทยายุทธ์ไปสิ้น ถ้างั้นคราวนี้...หล่อนแทบไม่กล้าจินตนาการได้ คิด ๆ ดู เหมือนมีบางอย่างผิดปกติบ้าง เรื่องผ่านไปหลายวันแล้ว ถ้าจางยวี่โหร่วได้รู้สึกแล้ว ทำไมทุกอย่างจึงได้ลมสงบไร้คลื่นเช่นนี้น่ะ? “ไม่ถูกต้อง เจ้าหลอกข้า จางยวี่โหร่วนางไม่ได้รู้เรื่องนี้แน่นอน เจ้ารู้สึกใจอ่อนต่อนางแล้วใช่ไหม?” ใช่ เขาใจอ่อนแล้วจริง ๆ ! เขาเย่นหลินทำการมักจะทำสิ่งที่ยุติธรรมถูกต้องตามครรลองคลองธรรมโอ่อ่าเปิดเผย แม้ว่าเขาจะเกลียดจางยวี่โหร่วมากแค่ไหน ก็ไม่ถึงกับใช้แผนชั่วร้ายฝีมือถ่อยแบบนี้ลงมือทำร้ายนางลับหลังอย่างอำมหิต นี่แทบไม่ใช่วิถีสัตบุรุษ มิฉะนั้นเขากับศัตรูเหล่านั้นที่เขาเกลียดมีความแตกต่างกันอย่างไร ถ้าหากไม่ใช่เย่นอิ่งบีบบังคับ แน่นอนเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำเรื่องเช่นนี้ออกมา ทำไมเย่นหลินจึงได้รู้จุดนี้ชัดเจนน่ะ? เหตุผลก็เพราะท่านอ๋องทรงส่งเขาไปตรวจสอบเรื่องที่จางยวี่โหร่วไปพบแพทย์ท่านนั้นที่หมู่บ้านเกษตรชาวนา เวลานั้นในใจเขาก็ได้เกิดสัญชาตญาณที่แข็งแกร่งขึ้นมาแล้วทันที หลังจากนั้นเขาได้ยินเสี่ยวหงพูดคุยกับสาวใช้อีกคนโดยบังเอิญอีก จึงได้มั่นใจว่าจางยวี่โหร่วได้รู้เรื่องนี้แล้ว แต่นางเลือกที่จะเงียบไว้ไม่ส่งเสียง ไม่เอ่ยกับท่านอ๋องด้วย มิฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ที่ทุกอย่างจะลมสงบไร้คลื่นเช่นนี้ เริ่มแรกที่เขาได้ทำไปแล้ว ก็ได้คาดคิดว่าหลังจากเรื่องนี้เปิดโปงออกมาแล้ว ตนเองจะตกต่ำกลายเป็นจบลงเช่นไร แต่เขาไม่เคยคิดว่าจางยวี่โหร่วจะเลือกที่จะเงียบสงบ อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว เขาอาจจะรู้นิสัยของนาง ตลอดที่ผ่านมานางทำการอย่างตรงไปตรงมา หมดจด ถ้านางมีใจคิดจะลงโทษเขา ก็ไม่รอจนถึงตอนนี้ ในเมื่อไม่มีการเคลื่อนไหวมาตลอด ก็คือนางไม่คิดจะสืบค้นติดตามแล้วจริง ๆ ผู้หญิงเล็ก ๆ คนหนึ่งยังมีจิตใจแบบนี้ ถ้าเช่นนั้นเขาได้ทำอะไรอีกแล้วน่ะ? ไม่กี่วันมานี้ ในใจเย่นหลินได้ต่อสู้กับตัวเองมาตลอด แน่นอนเขาไม่ยอมรับว่าเขาได้มีท่าทีชื่นชมจางยวี่โหร่วแล้ว แต่ถ้าให้เขาเกลียดชังนางเหมือนเย่นอิ่งแบบนั้น ลงมือทำร้ายนาง ดูเหมือนเขาไม่สามารถทำได้แล้ว เห็นสีหน้าของเขาตอนนี้ เย่นอิ่งยิ่งพลุกพล่าน “พี่ เจ้าที่แท้เป็นพี่ของข้าหรือไม่ เจ้ากำลังเข้าข้างไหน นางเป็นผู้หญิงของตระกูลจาง พวกเขาตระกูลจางและทั้งราชวงศ์หนานหชู่ทั้งหมดมีโทษสมควรตายหมื่นครั้ง เจ้าฆ่านางแล้วก็เท่ากับแก้แค้นให้แก่ญาติเหล่านั้นของเราที่ตายไปแล้ว” “ไม่ ถึงแม้ว่านางจะเป็นคนของตระกูลจาง แต่ปีนั้นขณะเกิดเมื่อเรื่องเหล่านั้น นางถึงกับยังไม่เกิดมา ไม่รู้อะไรเลยโยสิ้นเชิง นางอภิเษกสมรสเข้าพระตำหนักโดยบังเอิญ เราใช้ประโยชน์จากนางก็เป็นเรื่องลุแก่โทษนางแล้ว ไหนเลยยังสามารถไปให้ร้ายนางได้อีกน่ะ?” ตอนนี้เขาคิดอย่างนี้ ในใจพลันรู้สึกดีขึ้นแล้ว ในความเป็นจริงพวกเขาก็ไม่ได้ต้องการความเกลียดชังที่ไม่มีเหตุผลมากขนาดนั้นสำหรับจางยวี่โหร่ว จางโม่เย้น เอี้ย ๆ ของนางได้สมรู้ร่วมคิดกับศัตรูทรยศประเทศชาติ ร่วมวางแผนกับฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งแคว้นหนานหชู่หักหลังทรยศต่อแค้วนแย่ นำไปสู่การล่มสลายของแค้วนแย่ แต่นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับจางยวี่โหร่ว ขอเพียงนางไม่ริเริ่มทำเรื่องอะไรที่ไม่เป็นผลดีต่อพวกเขา พวกเขาก็ไม่จำเป็นมุ่งเป้ามาที่นาง เย่นอิ่งโกรธจนแทบกัดฟันเงินซี่หนึ่งแตก จางยวี่โหร่วไอ้นังสารเลวน่าตายคนนี้ นางก็คือปีศาจจิ้งจอกตัวหนึ่งอย่างสิ้นเชิง ไม่เพียงล่อลวงท่านอ๋อง ตอนนี้กระทั่งพี่ชายของหล่อนก็ไม่เข้าข้างตนเองข้างนี้แล้ว แต่ยังกล่าววาจาปกป้องนางด้วย ที่แท้นางได้ใช้เล่ห์กลมายาปีศาจจิ้งจอกอะไรจึงสามารถหลอกล่อผู้ชายมากมายเช่นนี้ “พี่ ที่แท้เจ้ายังใช่ไม่ใช่พี่ข้า! นางก็เป็นตัวโชคร้ายตัวหนึ่งอย่างสิ้นเชิง ปล่อยให้นางอยู่ข้างพระวรกายท่านอ๋อง นางจะกลายเป็นภาระของท่านอ๋อง นอกจากนี้ถ้าท่านอ๋องเกิดรักนางขึ้นมาจริง ๆ ถ้างั้นก็ต้องเพราะนางจนเกรงกลัวตระกูลจางแน่นอน หรือว่าเจ้าไม่คิดจะแก้แค้นแล้วหรือ?” สมควรตาย! เย่นหลินกำหมัดไว้แน่น เมื่อใดก็ตามที่เขาคิดเริ่มไหวหวั่น เย่นอิ่งก็ใช้คำพูดเหล่านี้เตือนเขาด้วย ทำให้เขาทบทวนปัญหาดังกล่าวนี้ไปมาสับสนไปหมดหลายครั้ง ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาต้องพังทลายแน่ ๆ “ฟื้นฟูประเทศแก้แค้น เรื่องนี้สำหรับท่านอ๋องกล่าวไปแล้วสำคัญยิ่งกว่าพวกเราคนใด ข้าเชื่อว่าเขาเองต้องรู้จักแยกแยะ ไม่ใช่ให้พวกเราต้องมาทำการตัดสินใจอะไร” มองดูครั้งนี้พี่ของหล่อนมิอาจถูกหล่อนยุแหย่ได้อีก เย่นอิ่งก็โกรธจนแทบบ้า ไม่ได้ นางจำเป็นต้องคิดหาวิธีอื่นอะไรอีก มีแล้ว! ก้นบึ้งในดวงตาหล่อนเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อยแวบผ่านไป ในพระตำหนักหลังนี้ไม่ใช่ยังมีคนที่มีความคิดอ่านอันน่ากลัวเจ้าเล่ห์เพทุบายคนหนึ่งหรือ? เชื่อว่าหล่อนต้องยินดีมากที่จะช่วยหล่อนในงานนี้แน่นอน