ตอนที่ 182 พบกับศัตรูอีกครั้ง

ต๭นที่ 182 พบกับศัตรูอีกครั้ง เมื่อตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ จางอวี่โหร่วไม่มีอะไรทำจึงจัดการตู้เสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ เธอไม่ใช่ดอกไม้งดงามที่ถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงม เมื่อเสื้อผ้ามาก็จะกางแขน ข้าวมาก็อ้าปาก มีบางเรื่องที่เธอชอบลงมือไปทำเองเสียมากกว่า อย่างเช่นเสื้อผ้าของสามีตนเอง จากที่เธอเป็นภรรยา เธอจึงอยากจะช่วยเขาจัดการด้วยตัวเอง อากาศร้อนขึ้นทุกวัน หากวางเสื้อผ้าทิ้งไว้ในตู้ก็จะชื้นและเกิดกลิ่นอับได้ง่าย ดังนั้นเธอจึงตั้งใจจะเอาเสื้อผ้าของเขาออกไปพึ่งแดดข้างนอก โดยเฉพาะชุดขุนนางที่เขาไม่ได้ใส่มาหลายวันแล้ว เพราะว่าฮ่องเต้ป่วยหนัก พวกขุนนางจึงล่าถอยกันไปก่อน หลายวันมานี้เขาจึงไม่ได้สวมใส่ ดังนั้นก็ควรจะเอาไปซัก และตากพึ่งแดดเสียหน่อย เพียงแค่จางอวี่โหร่วหยิบชุดขุนนางนั้นขึ้นมากางออก ตั้งใจจะเอาออกไป กลับมีของสิ่งหนึ่งตกลงมาจากชุด เธอรู้สึกประหลาดใจขึ้น และรีบเก็บมันขึ้น ลองดมดูเล็กน้อย มันมีกลิ่นหอมแสบจมูกถูกส่งออกมา เมื่อเปิดออกดู ภายในนั้นเป็นผงสีขาวชนิดหนึ่ง มันคืออะไรกัน? ทำไมเขาถึงมีของแบบนี้อยู่กับตัวได้? มันน่าประหลาดใจและไม่อาจจะคาดเดาได้ เธอจึงจัดการพับมันอย่างระมัดระวัง และเอาใส่ไว้ในกระเป๋าติดตัวใบเล็ก หลังจากได้ดื่มยาสูตรที่หมอหลี่ปรับให้ จางอวี่โหร่วก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอดีขึ้นมา แม้แต่สติความคิดก็ยังเจิดจรัสขึ้นมากว่าร้อยเท่า ต่อมาเธอก็ไม่กล้าดื่มยาจากใครมั่วๆ อีก ยาทั้งหลายต่างก็ถูกเสี่ยวเฟิงนั่งเฝ้าจนต้มเสร็จเรียบร้อยถึงได้ยกมาเสิร์ฟ เพียงแต่จางอวี่โหร่วก็ยังคงกังวลใจอยู่ว่า ภายในร่างกายของตัวเองยังมีพิษของเครื่องเทศซื่ออยู่หรือไม่ อย่างไรเธอก็ตั้งใจว่าจะไปให้หมอหลี่ตรวจดูให้เสียหน่อย และให้เขาช่วยดูให้ด้วยเลยว่าเจ้าสิ่งนี้คืออะไร ....... หลังจากเข้ามาที่หมู่บ้านสวน และเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าของบ้านหมอหลี่ก็เห็นรถม้าที่งดงามจอดอยู่ ดูเหมือนว่า หมอหลี่จะมีแขกอื่นอยู่ด้วย หรือว่าจะเป็นผู้ป่วย? ไม่น่าจะใช่ สถานที่ยากจนห่างไกลเช่นนี้ จะมีพวกขุนนางสูงศักดิ์มาตรวจรักษาได้อย่างไร? เธอเดินเข้าไปพร้อมความสงสัยเต็มท้อง เพียงเดินเข้าไปภายในตัวบ้านก็ได้ยินเสียงถูกส่งมาจากด้านใน ไม่รู้ว่าหูของเธอดีหรือว่าเพราะความใคร่รู้กันแน่ เธอถึงรู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นฟังดูคุ้นหู หลังจากเดินเข้ามาในประตูแล้ว เธอก็ได้เห็นร่างในชุดชีวิตยืนอยู่กลางห้อง ในวินาทีนั้น เธอคิดว่าตัวเองเกิดภาพหลอนขึ้นมา เกือบคิดไปว่าหันยี่ฉีอยู่ที่นี่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ วันนี้เขาไปคุยเรื่องเสบียงและเรื่องม้ากับพวกแม่ทัพ แล้วจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ในตอนที่ร่างนั้นหมุนตัวหันหน้ามา ดวงตาของจางอวี่โหร่วก็เบิกโตขึ้น ร่างกายของเธอขยับถอยหลังออกมาทันที ใบหน้านี้ เป็นเขาไปได้อย่างไร! เมื่อเห็นเขา เธอกลับรู้สึกตื่นตกใจเสียยิ่งกว่าเจอหันยี่ฉีเสียอีก ภายในห้องไม่ได้มีเพียงเขากับหมอหลี่เพียงสองคน บริเวณตรงข้ามกับหมอหลี่ยังมีร่างในชุดม่วงที่ดูคุ้นตามากอยู่ ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาสวมหน้ากากสีเงินเอาไว้ ใบหน้าอีกครึ่งที่ปรากฏออกมางดงามเกินหาอะไรเทียบ เมื่อเขาเห็นจางอวี่โหร่ว เขาก็ขยิบตาให้กับเธอ “คุณหนูจาง ดูเหมือนว่าพวกเราจะต้องชะตากันเสียจริง แม้แต่ในสถานที่แบบนี้ก็ยังมาพบเจอกันได้!” สีหน้าของจางอวี่โหร่วเริ่มจะเขียวขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะพูดอะไรออกไปดี ตอนนี้คนอื่นอีกสองคนในห้องต่างพากันตกใจเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าสองคนนั้นคือหมอหลี่และเสี่ยวเฟิง “พวกท่านรู้จักกันหรือ?” “รู้จัก!” “ไม่รู้จัก!” หชู่ถันและจางอวี่โหร่วออกปากพูดออกมาต่างกัน ทำให้บรรยากาศยิ่งอึดอัดขึ้นไปอีก สีหน้าของจางอวี่โหร่วย่ำแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด เธอกับพวกเขาไม่ได้ถือว่ารู้จักกันเสียหน่อย เพียงแค่เคยเจอกันวันหนึ่ง และยังเกิดเรื่องที่ไม่ได้ดีงามขึ้นอีก ถ้าหากเป็นไปได้ ชาตินี้เธอก็ไม่อยากจะพบเจอพวกเขาอีก “คุณหนูจาง เหตุใดท่านจึงใจโหดเหี้ยมเช่นนี้? ท่านควรจะรู้ว่าประมุขของเราคะนึงถึงท่านอยู่เสมอ แต่ว่าท่านกลับลืมเลือนละทิ้งพวกเราไปเสียแล้ว แม้ว่าท่านจะไม่รู้จักข้า แต่ก็ไม่อาจไม่รู้จักประมุขของข้า!” ปากของหชู่ถันนั้นทำให้คนอยากจะพุ่งเข้าไปฉีกเขาเป็นชิ้นๆ เสียจริง ตั้งแต่เข้าประตูมา และได้เห็นรูปลักษณ์ของชายชุดขาว เสี่ยวเฟิงก็อดเบิกตาออกกว้างไม่ได้ บนโลกนี้มีชายที่งดงามเช่นนี้อยู่ได้อย่างไร ไม่ว่าจะเอาคำศัพท์แทนความสวยงามใดก็ไม่อาจจะอธิบายความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นจากเขาได้ ดวงตา เรือนคิ้วที่ละเอียดอ่อนดั่งภาพวาด ใบหน้าที่งดงามเกินจะอธิบาย ดูราวกับเทพที่เดินออกมาจากในโลกแห่งเทพ ทั่วกายเต็มไปด้วยความสูงส่ง ผิวพรรณของเขาขาวใสจนราวกับโปร่งใส ชุดเสื้อผ้าสีขาวห่อหุ้มเรือนร่างที่สูงโปร่งของเขา เรือนผมยาวดำขลับถูกมงกุฎหยกครบรัดเอาไว้ ท่าทางสูงส่งเกินผู้คนทั่วไป ราวกับจะไม่อาจแปดเปื้อนความสกปรกของโลกได้ เธอคิดว่าองค์ชายรองคือชายที่หน้าตาดีที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเจอ แต่ว่าตอนนี้เมื่อได้พบกับชายผู้นี้แล้ว เธอถึงได้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าความงดงามเกินบรรยาย เพราะว่าเธอตื่นตกใจเกินไป จึงไม่ทันคิดถึงเรื่องอื่น ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจฟังคำพูดคุยของพวกเขาเช่นกัน จางอวี่โหร่วถลึงตาใส่เขาอย่างดุดัน หลังจากนั้นก็เอ่ยถาม “เหตุใดพวกเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่?” หชู่ถันไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไป หมอหลี่ก็พูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “พวกเขาทั้งสองเดินทางผ่านมาที่นี่ เดิมทีตั้งใจจะขอดื่มน้ำเสียหน่อย แต่ไม่คิดเลยว่าหมอหชู่ผู้นี้จะมีความสามารถทางการแพทย์มากมายน่าเหลือเชื่อทั้งที่อายุยังน้อย ดังนั้นข้าจึงรั้งพวกเขาเอาไว้คุยถกเสียหน่อย” ใช่แล้ว หชู่ถันเป็นหมอคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้เธอก็ได้รู้ไปแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่ แต่ว่าภายในใจของเธอก็ยังคงแปลกประหลาด มันไม่บังเอิญจนเกินไปหรือ ทำไมถึงมาเจอกันในสถานที่ห่างไกลเช่นนี้ได้ สำหรับเรื่องตัวตนของหมอหลี่ ท่านปู่ก็ไม่ได้บอกอะไรกับเธอมาก เพียงแค่บอกว่าก่อนหน้านี้เขาคือผู้กระทำผิดต่อราชวงศ์ผู้หนึ่ง และถูกตัดสินให้ประหาร ท่านปู่เห็นแก่ว่าเมื่อก่อนเขาคอยช่วยรักษาผู้คน และยังมีจิตใจดี จึงปล่อยเขาไปสักครั้ง ดังนั้นการปรากฏตัวของทั้งสองจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือไม่? แต่ว่าก็ไม่น่าจะมีอะไร เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีขนาดนั้นแล้ว อีกทั้งทั้งสองคนก็ไม่ใช่คนของราชวงศ์ ไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องตามติดเขาไม่ปล่อย “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!” จางอวี่โหร่วตอบกลับไปเรียบๆ สายตาของเธอลอบมองไปยังชายชุดขาวเล็กน้อยๆ อยู่ๆ ในใจของเธอก็สั่นไหวขึ้นมา เพราะว่าในตอนนี้เขาเองก็กำลังมองมาที่เธอ และสายตาที่ใช้มองมาก็ยังทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก มันคุ้นเคยมาก ก่อนหน้านี้ก็ใช่ว่าจะไม่เคยพบกัน จะคุ้นเคยก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพียงแต่เมื่อสายตาของจางอวี่โหร่วสบเข้ากับเขา ก็รีบหลบออกไปทันที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เธอรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างประหลาด เขาเอาอะไรมามองเธอด้วยสายตาเช่นนั้น และพวกเขาก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน ความจริงแล้วก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น ในตอนนี้ อยู่ๆ ชายชุดขาวก็เอ่ยขึ้นเรียบๆ “เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร?” “ข้า.......แน่นอนว่าต้องมาตรวจรักษาอาการเจ็บไข้ ไม่ต้องมาท่านใจเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตนเองหรอก” เธอเดินตรงไปยังหน้าของหมอหลี่ หลังจากนั้นก็ยื่นมือออกไป “หมอหลี่ รบกวนท่านด้วย!” หชู่ถันพูดขึ้นด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม “สู้ให้ข้าดูให้เจ้าดีกว่า” จางอวี่โหร่วอดถลึงตาใส่เขาไม่ได้ หลังจากนั้นก็พูดขึ้น “ไม่จำเป็น ข้าไม่เชื่อเจ้า” เมื่อเห็นท่าทีของทั้งสอง หมอหลี่เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร