ตอนที่ 183 พวกเขาเป็นคนรู้จักเก่า

ต๭นที่ 183 พวกเขาเป็นคนรู้จักเก่า หลังจากที่ตรวจจัดชีพจรให้จางอวี่โหร่วแล้ว หมอหลี่ก็ลูบเคราและพยักหน้าลง “ไม่เลว ไม่เลว ตอนนี้พิษของเครื่องเทศซื่อภายในร่างกายของท่านดูเหมือนว่าจะคลายออกแล้ว เพียงแค่คอยใช้ยาตามตำราที่ข้าได้ให้ไปก่อนหน้านี้ปรับต่อไปอีกหน่อย พิษตกค้างนี้ก็น่าจะถูกขจัดออกไปได้หมด และไม่อาจสร้างความเสียหายใดแก่ร่างกายท่านได้อีก” จางอวี่โหร่วไม่ทันได้สังเกตว่า เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของชายชุดขาวที่อยู่ด้านข้างก็เปลี่ยนไปในทันที อะไรนะ ในร่างกายของนางมีเครื่องเทศซื่ออยู่ นี่มันอะไรกัน! แน่นอนว่านางไม่อาจจะโง่เขลาจนทานเครื่องเทศซื่อเข้าไปเอง แต่ว่าใครกันที่วางยานาง? จางอวี่โหร่วถอนหายใจลงด้วยความสบายใจ “เช่นนี้ก็ดี!” เมื่อหชู่ถันได้รับสีหน้าของประมุขของตนก็รีบเอ่ยถามขึ้นมา “คุณหนูจาง เครื่องเทศซื่อนั้นเป็นสิ่งที่ทำลายร่างกายของหญิงสาวเป็นอย่างมาก เหตุใดท่านถึงติดมา มันเป็นเรื่องใหญ่ที่เดียว!” เมื่อได้รับสายตาที่เย็นเฉียบของจางอวี่โหร่วแล้ว เขาก็รีบอธิบายออกมา “ที่ข้าถามเรื่องนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายใด เพียงแค่เอ่ยเตือนจากมุมมองของหมอด้วยความหวังดีเท่านั้น” ตั้งแต่เข้ามาในประตู จางอวี่โหร่วก็ไม่ได้ไว้หน้าเขา ทำให้เขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แม้ว่าเรื่องของเธอกับประมุขของเขาจะเกิดเรื่องที่ไม่มีใครรู้ขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมถึงต้องวางท่า ชักสีหน้าใส่เขาขนาดนั้น เขาเริ่มจะรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดขึ้นมาจริงๆ แล้ว แต่ว่าในครั้งนี้ จางอวี่โหร่วกลับไม่ได้ปล่อยปละเลยเขาไป และมีการตอบสนองในที่สุด “แน่นอนว่ามีคนเล่นลิ้นในยาของข้า” เมื่อเธอพูดเช่นนี้ สีหน้าของชายชุดขาวก็ยิ่งนิ่งเข้มขึ้น มือที่อยู่ใต้แขนเสื้อเองก็กำแน่นจนกลายเป็นหมัด ใครกัน ใครที่ทำเช่นนี้ แล้วนางรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? แม้ว่าจะมีคนวางยาในยาของเธอ ทำไมเธอถึงไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ยังมาจัดการด้วยตัวเองในหมู่บ้านสวนอันห่างไกลเช่นนี้? “เช่นนั้นท่านก็น่าจะรู้ว่าเป็นใคร จากนี้ก็ควรระวังตัวด้วย!” เรื่องอื่นเขาก็ไม่น่าจะถามได้อีกแล้ว หากถามออกไปก็มีแต่จะดูมากความไป “ขอบคุณสำหรับน้ำใจ แน่นอนว่าข้าจะไปจัดการเองแน่” เมื่อพูดจบ จางอวี่โหร่วก็นำห่อกระดาษหนึ่งออกมาจากกระเป๋าติดตัวใบเล็ก และนำมันวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าพวกเขา “หมอหลี่ ช่วยดูให้ข้าสักนิด นี่คือสิ่งใด?” คิ้วของหชู่ถันเลิกขึ้น เธอพบอะไรอีกแล้ว หรือว่าจะหาตัวคนร้ายที่วางยาได้แล้วกัน? แต่กลับไม่คิดเลยว่า เมื่อได้เห็นห่อกระดาษนั้น อยู่ๆ ชายชุดขาวข้างกายก็นิ่งแข็งไป ภายในสายตาของเขาปรากฏความเยือกเย็นเฉียบคมออกมา ยังไม่ทันได้เปิดห่อกระดาษนั้นออก เพียงได้กลิ่นหนาแน่นรุนแรงนั้น สีหน้าของหมอหลี่ก็เปลี่ยนไปทันที “บาปกรรม บาปกรรม!” เขาพึมพำคำนี้ออกมาไม่หยุด หลังจากนั้นก็ให้เด็กปรุงยารีบเข้ามาเอาของสิ่งนี้ออกไปขจัดทิ้ง เขารู้ว่ามันคืออะไรแล้ว แน่นอนว่าหชู่ถันก็ต้องรู้ มันคือเครื่องเทศซื่อ! เมื่อครู่หมอหลี่ยังบอกว่าในร่างกายของเธอมีเครื่องเทศซื่ออยู่เลย ตัวเธอเองก็รู้เรื่องนี้ ตอนนี้ยังเอาห่อเครื่องเทศซื่อออกมาอีก ใครกันที่โหดเหี้ยมได้เพียงนี้? ในระหว่างที่ไม่ทันได้ตั้งใจ เสียตาของเขาก็ลอบมองไปทางประมุขของตนเอง เมื่อเห็นสีหน้าที่มืดมัวของเขา ในใจของสั่นไหวขึ้นมาทันที เฮ้ๆ มันคงไม่เป็นอย่างที่เขาคิดใช่หรือไม่? เมื่อจางอวี่โหร่วเห็นการตอบสนองมากมายของเขาก็รีบถามขึ้น “หมอหลี่ มันคืออะไรกันแน่ คงจะไม่ใช่ยาพิษใช่หรือไม่?” หมอหลี่ส่ายหน้า ก่อนจะถอนหายใจออกมา “นี่คือเครื่องเทศซื่อ เป็นเครื่องเทศซื่อแบบเดียวกับในร่างกายของท่านไม่มีผิดเพี้ยน” เห็นได้ชัดว่าจางอวี่โหร่วค่อนข้างไม่อาจจะยอมรับได้ “ท่านว่าอย่างไร มันจะเป็นไปได้อย่างไร?” ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเย่นหลิงคือผู้ร้าย และคิดว่าเขามีเหตุผลที่จะทำเช่นนั้น แต่ว่าในตอนนี้ เธอกลับต้องตื่นตกใจ แต่ว่าหากเป็นเช่นนี้ เธอคิดว่าหันยี่ฉีจะทำร้ายเธอหรือ? บางทีมันจะเป็นกับดักตั้งแต่แรก หรือบางทีที่เขาพกเครื่องเทศซื่อเอาไว้ อาจจะมีวิธีการใช้อื่น แต่ว่าในตอนนั้นสาวรับใช้ที่รับผิดชอบต้มยาก็เคยพูดชัดอยู่ หันยี่ฉีเคยไปที่ห้องครัวด้วยตัวเอง และยังไปดูยาของเธอด้วย หรือว่าในตอนนั้นจะ...... ในใจของเธอหมดเรี่ยวแรงนิ่งชาไป ในตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบลงทันที แม้แต่คนที่รื่นรมย์มีอารมณ์ขันเสมอมาอย่างหชู่หันก็ยังไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไปดี พูดเล่นในเวลาแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าพูดมากไปก็มีแต่จะย่ำแย่ลง หมอหชู่ที่ไม่เข้าใจสถานการณ์นักพูดขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง “คนที่ใช้ยาพิษนี้มีเจตนาใดก็คิดรู้ได้ เขาเป็นใครดูเหมือนท่านก็น่าจะพอคิดได้แล้ว หวังว่าท่านจะจัดการให้ดีเร็วเสียหน่อย คนเช่นนี้จะปล่อยเอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด!” ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเขาพูดจบ “ฉึกๆ” สายตาที่เป็นดั่งดาบคมทิ่มแทงสะบัดมาทางตัวเขาจนทำให้คนชราตกใจสั่นไหวไป เป็นอะไร เขาพูดอะไรผิดไปหรือ? จางอวี่โหร่วพยักหน้าลง “ใช่แล้ว ข้าจะต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนแน่!” เดิมทีเธอคิดว่าทั้งหมดเป็นสิ่งที่เย่นหลิงทำ แต่ว่าเรื่องนี้กลับสร้างความสั่นสะเทือนให้กับใจของเธอเป็นอย่างมาก แม้ว่าเธอจะเชื่อใจหันยี่ฉีมากแค่ไหน ในใจก็คงไม่อาจจะไม่รู้สึกสงสัยเลยแม้แต่น้อย ถ้าหากความสงสัยนี้เกิดขึ้นภายในใจอยู่ตลอด มันก็อาจจะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่หนักหนาขึ้นในภายหลังได้ เธอไม่อยากให้สุดท้ายพวกเขาจะต้องวุ่นวายต่อกันไปถึงขนาดนั้น ดังนั้นเธอจะต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัด มอบการแลกเปลี่ยนให้แก่ตัวเอง “ขอบคุณหมอหลี่เป็นอย่างมาก เช่นนั้นพวกข้าขอลาก่อน!” จางอวี่โหร่วหมุนตัวเดินออกมาโดยไม่ทอดสายตาไปยังสองคนนั้นแม้แต่น้อย ในตอนมานั้นเต็มไปด้วยความสบายใจ แต่ว่าในตอนจากลาออกมาจิตใจของเธอกลับอดที่จะหม่นหมองขึ้นมาไม่ได้ เธออยากจะรีบกลับไป และไม่มีอารมณ์ไปคิดเรื่องอื่นแล้ว เมื่อเตรียมจะขึ้นรถม้าอยู่ๆ มือหนึ่งก็ยื่นเข้ามาจับข้อมือบางของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา เมื่อออกแรงขึ้นมา จางอวี่โหร่วก็ตกลงจากตัวรถไป แต่ว่าเธอก็ไม่ได้รับบาดเจ็บใด เพราะเธอตกลงไปสู่อ้อมอกอุ่นหนึ่ง และอ้อมกอดนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมา เมื่อหันหน้ากลับไปด้วยความตกใจ เธอก็ประสานสายตาเข้ากับดวงตาที่งดงามดั่งภาพวาดคู่นั้น มันดูราวกับอำพันที่ลึกล้ำดูดวิญญาณของคนเข้าไป “เจ้าทำอะไร?” เมื่อตอบสนองกลับมาได้ เธอก็อยากจะใช้แรงดิ้นหลุดออกมา แต่ว่ากลับถูกเขากอดแน่นขึ้น ในยามกลางวันเช่นนี้ เขาก็ยังกล้ากระทำ นี่มันมากเกินไปแล้ว “คุณหนู......” เสี่ยวเฟิงเพิ่งจะได้ตะโกนออกไป อยู่ๆ เธอก็ได้รับสายตาที่เย็นเฉียบจากชายหนุ่ม และนั่นทำให้เธอตกใจจนไม่กล้าส่งเสียงใดออกมา ไม่รู้ว่าทำไม แต่ภายในใจของเธอกลับเกิดความรู้สึกเชื่อฟังกับชายผู้นี้ เดิมทีก็ไม่กล้าขัดคำสั่งใด “ไม่ได้พบกันนาน เจ้าจะไม่อยากคุยอะไรกับข้าหน่อยหรือ?” เขาไม่ชอบใจที่เธอมองข้ามเขาเช่นนี้ มันทำให้เขารู้สึกโมโหขึ้นมา “ปล่อยข้า ปล่อยข้า เดิมทีข้าก็ไม่ได้รู้จักเจ้า ระหว่างเราไม่มีอะไรควรพูดคุยกัน!” “ไม่รู้จัก?” ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะถูกทำให้โมโหจนขบขันไปแล้ว บนใบหน้าที่หล่อเหลางดงามปรากฏความมืดมนขึ้น “ความจำเจ้าไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนว่าข้าจะต้องช่วยเจ้าระลึกความทรงจำเสียหน่อยว่าในคืนนั้นเจ้ามีความสุขอยู่ใต้ร่างของข้าเช่นใด เจ้าจะได้จำมันให้ลึกซึ้งขึ้นอีกหน่อย”