ตอนที่ 188 ให้ยา

ต๭นที่ 188 ให้ยา หลังจากเย่นอิ่งแล้ว ก็ตามมาด้วยการถูกลงโทษอย่างหนักของเย่นหลิง ที่ตำหนักอ๋องชิงผิงเกิดคลื่นใหญ่ฮือขึ้นมา พี่น้องคู่นี้ไม่ใช่ลูกน้องที่เป็นกำลังแก่ท่านอ๋องมากที่สุดเสมอมาหรือ? พวกเขาทำความผิดยิ่งใหญ่อะไรมากันแน่ ถึงได้ถูกลงโทษหนักขนาดนี้ ตามปกติแล้ว ถ้าหากทำความผิดอะไรไปก็จะประกาศออกมา แต่ว่าตั้งแต่ที่เย่นอิ่งได้รับโทษก็เป็นความลับ ตอนนี้เย่นหลิงถูกลงโทษเพราะอะไรกันแน่ก็ไม่มีใครล่วงรู้ ฟาดกระบอง 300 ที แม้ว่าร่างจะเป็นเหล็กก็ยังไม่อาจรับได้ ดังนั้นอย่าได้พูดถึงร่างกายของคนธรรมดาเลย เมื่อเสี่ยวเฟิ่งรู้เรื่องนี้เข้าก็รีบไปรายงานกับจางอวี่โหร่วในทันที “คุณหนู ท่านว่าเขาทำอะไรผิดถึงถูกลงโทษเช่นนั้น?” เมื่อจางอวี่โหร่วได้ยินเรื่องนี้ มือที่กำลังปักดอกไม้อยู่ก็นิ่งไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็พูดขึ้น “เจ้ารู้ว่าเขาถูกลงโทษ แต่กลับไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิดหรือ?” “ใช่แล้ว ท่านอ๋องไม่ได้ประกาศสาเหตุของเรื่องนี้ แต่ว่าไม่ว่าอย่างไร ก่อนหน้านี้เขาก็ทำเรื่องเกินไปเอาไว้ ถือว่าเขาได้รับการลงโทษแล้วล่ะ” เสี่ยวเฟิงกำหมัดเล็กๆ ขึ้นด้วยท่าทีมีความสุขจากการที่ศัตรูได้รับการสนอง ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าคุณหนูใจอ่อนเกินไป เห็นได้ชัดว่าเย่นหลิงคือคนร้าย แต่เธอกลับไม่สืบตามเรื่อง ปล่อยไปโดยไม่สนใจ เรื่องนี้เธอโมโหมาตลอด แต่ว่าคุณหนูกำชับไม่ให้มีเรื่องมากเกินไป เธอจึงได้แต่อดทน แต่ว่าทุกครั้งที่พบเจอเย่นหลิงก็ไม่เคยทำสีหน้าดีๆ แก่เขา แทบอดอยากจะพุ่งเข้าไปว่ากล่าวสักรอบไม่ได้ ตอนนี้เมื่อรู้ว่าเขาถูกลงโทษ เธอจึงรู้สึกดีขึ้นมามาก สำหรับเรื่องนี้ ในใจของจางอวี่โหร่วรู้สึกว่าพอจะรู้แล้ว เธอคิดว่าสาเหตุของการได้รับโทษของเย่นหลิง จะต้องเป็นอย่างเย่นอิ่งอย่างแน่นอน เฮ้อ......เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้เขาอึดอัด ถึงได้เลือกปกปิดเอาไว้ แต่ผลสุดท้าย เขาก็รู้จนได้ ความจริงแล้ว แม้เธอจะผิดหวังกับเย่นหลิงมาก แต่ก็ไม่ได้เกลียดแค้นอย่างเย่นอิ่ง อย่างน้อยเขาก็ยังใจดีรู้จุดที่ควรหยุด ถ้าหากเป็นเย่นอิ่ง คงจะอดใจฆ่าเธอในตายเสียเลยไม่ไหว จางอวี่โหร่วหยิบเอายาแก้ช้ำในในลิ้นชักออกมา หลังจากนั้นก็วางลงที่หน้าเสี่ยวเฟิง “ตอนนี้เจ้าเอานี่ไปให้เย่นหลิงเถอะ มันมีฤทธิ์ลดอาการบวม บรรเทาความเจ็บปวดดีนัก” เมื่อเสี่ยวเฟิงได้ยินก็ตกใจขึ้นมา “คุณหนู เดิมทีเขาก็ได้รับผลจากสิ่งที่ตนกระทำ ยานี้ล้ำค่ามาก เอามันมาจากของใช้เดิมของท่านเอง เหตุใดจึงต้องเอาไปให้เขาใช้!” “เจ้าฟังข้าเถอะ รีบไปเร็วเข้า!” เสี่ยวเฟิงเชื่อฟังเธอมาตลอด แต่ว่ารอบนี้กลับเบ้ปากเล็กๆ เห็นได้ชัดว่าไม่ยินดีเห็นด้วย จางอวี่โหร่วทำอะไรไม่ได้ และได้เพียงอธิบายกับเธอ “อย่างไรข้าก็แต่งเข้ามาที่นี่แล้ว เป็นคนของที่นี่ คงจะสร้างศัตรูไปทั่วไม่ได้ และอีกอย่างคนเราไม่ใช่นักบวชที่จะไม่กระทำความผิดใดเลย แม้ว่าเขาจะทำผิดมาก่อน แต่ว่าเราก็ควรมอบโอกาสแก้ไขให้กับขา ไม่ใช่ปฏิเสธเขาไปเสียทั้งหมด เจ้าคิดว่าสุดท้ายแล้ว กลายเป็นศัตรูกับเขา หรือแนะนำให้เขามาในทางที่ดี หลังจากนี้ช่วยคอยเหลือเราล่ะ?” เสี่ยวเฟิงคิดไปคิดมา ก่อนจะเข้าไปเป็นฝ่ายหยิบยานั่นมาเอง หลังจากนั้นก็เดินออกไป จางอวี่โหร่วมองไปยังแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยไอโมโหของเธอ และได้แต่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากนั้นก็หลุดขำออกมา ว่าไปแล้วก็แปลก ทำไมเธอถึงไม่ชอบเย่นหลิงขนาดนั้นกัน ....... เสี่ยวเฟิงมาถึงที่อยู่ของเย่นหลิง ในระหว่างที่เพิ่งจะก้าวข้าประตูไป ก็ได้พบหน้ากับเย่นอิ่ง เสี่ยวเฟิงคือคนเคียงกายของจางอวี่โหร่ว เย่นอิ่งจะจำเธอไม่ได้ชัดได้อย่างไร ดังนั้นเมื่อเธอเห็นเสี่ยวเฟิง ภายในสายตาก็ประกายความเย็นเฉียบออกมา “เจ้ามาทำอะไร?” เธอเอ่ยถามขึ้นตรงๆ อย่างเยือกเย็น เมื่อเสี่ยวเฟิงเห็นเย่นอิ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่อาจจะทำสีหน้าดีๆ ให้แก่เธอได้ แม้เสี่ยวเฟิงจะไม่รู้ว่าเรื่องการเสียตัวของจางอวี่โหร่วเกี่ยวข้องกับเย่นอิ่งตรงๆ แต่เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าหันยี่ฉีส่งเธอไปคุ้มครองจางอวี่โหร่ว แต่ว่าเธอไม่เพียงแต่จะไม่พยายามทำความคำสั่งอย่างเต็มที่แล้ว ยังทำให้ทุกสิ่งแย่ลงอีก เพียงแต่ก่อนหน้านั้น ตอนที่พวกเธอยังไม่ได้เข้ามาในตำหนักอย่างเป็นทางการ เย่นอิงแสดงท่าทางก้าวราวใส่พวกเธอเป็นอย่างมาก ตอนนี้จึงไม่ได้มีความประทับใจดีๆ แก่พี่น้องคู่นี้ “ข้ามาหาเย่นอิ่ง ไม่เกี่ยวกับเจ้า” เสี่ยวเฟิ่งผลักเธอออกไป หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปด้านใน เย่นอิ่งโมโหจนแทบตาย เธอเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งเท่านั้น แต่ก็ยังกล้าแสดงท่าทางพูดจาเช่นนี้กับเธอ แต่ว่าพูดไปพูดมาแล้ว เธอเองก็เป็นข้ารับใช้เหมือนกันไม่ใช่หรือ? เสี่ยวเฟิงเป็นสาวรับใช้ติดตามชายา ระดับของเธอก็ไม่ได้ต่ำนัก “เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!” เธอโมโหขึ้นมา คิดหมายจะเข้าไปขัดขวาง แต่ว่าในตอนนี้เสี่ยวเฟิ่งกลับวิ่งเข้าประตูไปแล้ว ตอนนี้เย่นหลิงตื่นจากอาการสลบแล้ว แต่ว่าอาการบาดเจ็บของเขาหนักจนเกินไป ไม่สามารถลงมาที่พื้นได้ เมื่อได้ยินเสียงโวยวายจากด้านนอก เขาก็กันหน้าคิดอยากจะออกไปดู แต่ว่าเมื่อขยับเช่นนี้ก็ส่งผลไปถึงบาดแผลบนเรือนร่าง ความเจ็บปวดทำให้เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน เสี่ยวเฟิงเปิดประตูตรงเข้าไป เดิมทีไม่ได้อยากจะแสดงท่าทีดีๆ อะไร แต่ว่าเมื่อเห็นใบหน้าที่ขาวซีด และริมฝีปากที่แห้งผากของเย่นหลิง แม้แต่เสื้อผ้าของเขาก็ยังมีรอยเปื้อนเลือดอยู่ เธอจึงใจอ่อนขึ้นมาทันใด สภาพของเขาในตอนนี้.......มันออกจะน่าสงสารน่าเกินไป แม้ว่าเธอจะสาปแช่งเขาในใจมาหลายล้านรอบแล้ว แต่ว่าเมื่อได้เห็นสภาพของเขาในตอนนี้ ความไม่พอใจก็หายไปกว่าครึ่งแล้ว เธอคิดขึ้นมาได้ในทันที ฟาดกระบอก 300 ที พระเจ้า! กระบอกนั่นฟาดลงไปบนร่างของเขาอย่างคิดเอาชีวิต อดทนรับมา 300 ที ก็ไม่ได้เท่ากับเดินผ่านประตูแห่งความตายไปแล้วครั้งหนึ่งหรือ เมื่อนึกไปถึงว่าตอนนี้คุณหนูยังสบายดีไม่ได้เป็นอะไร เธอก็ไม่ได้มีอะไรให้ไม่พอใจแล้ว “เจ้าอย่าขยับ ไม่ใช่ว่าได้รับบาดเจ็บหรือ นอนพักให้ดีเถอะ ไม่อย่างนั้นหากไปกระทบแผลเข้าจะทำให้เจ็บปวดได้” เสี่ยวเฟิงรีบก้าวเข้ามาขวางหน้าของเขาเอาไว้ “เจ้ามาได้อย่างไร?” น้ำเสียงของเย่นอิ่งอ่อนล้ามาก เมื่อเขาเห็นเสี่ยวเฟิงก็ตกใจขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าเธอจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ “ข้า?” เสี่ยวเฟิงเกือบจะลืมเป้าหมายของการมาที่นี่ไปแล้ว เธอจึงรีบแสดงท่าทีเย็นชาขึ้นมา “เจ้าคิดว่าข้ามาเยี่ยมเจ้าหรือ ชายาให้ข้านำยาแก้ช้ำในมาให้ มันเป็นยาที่ล้ำค่ามาก ตัวนางเองยังไม่อาจทำใจใช้ แต่กลับให้ข้าเอามาให้เจ้า เจ้าควรจะขอบคุณนางให้มาก” ในตอนนี้ เย่นอิ่งเองก็เดินเข้ามาจากด้านนอก เมื่อได้ยินคำพูดของเธอก็เหยียดเสียงหัวเราะออกมา “ใครจะรู้ว่าเป็นยาดีหรือยาพิษเล่า? นางใจดีเพียงนี้ คงจะไม่ใช่เพียงความปลอมเปลือกหรอกใช่หรือไม่?” “เจ้า......เจ้ากำลังพูดบ้าอะไร?” เสี่ยวเฟิงโมโหจนแทบบ้า เธอหวังดีเอายามาให้ แต่เย่นอิ่งกลับเข้าใจความประสงค์ดีของเธอผิด นี่มันจะเกินไปแล้ว “ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ? พี่ชายของข้าเป็นเช่นนี้เพราะอะไร ในใจของพวกเจ้าก็รู้อยู่ ตอนนี้ยังจะวิ่งมาแสดงท่าทีจอมปลอมเช่นนี้ คิดว่พวกเราจะตื้นตันหรือ น่าขันเกินไปแล้ว!” เสี่ยวเฟิงโมโหจนร่างกายสั่นไหว ท่าทีเช่นนี้ของเธอนี่มันอะไรกัน! “เจ้าหาญกล้านัก กล้ามาทำให้ความหวังดีของชายาแปดเปื้อน ก่อนหน้านี้เจ้ายังได้รับโทษไม่พอหรือ?” เสี่ยวเฟิงอยู่กับจางอวี่โหร่วมาเป็นเวลานานขนาดนี้แล้ว เธอไม่ใช่คนที่จะมารังแกได้ง่ายๆ พูดอะไรออกมาก็สามารถทำให้คนโมโหตายได้เช่นกัน