ตอนที่ 189 ใช้ความอบอุ่นช่วยขจัด

ต๭นที่ 189 ใช้ความอบอุ่นช่วยขจัด เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเริ่มทะเลาะกันขึ้นมา และต่อจากนี้ก็อาจจะลงไม้ลงมือกันแล้ว ในที่สุดเย่นอิ่งก็ไม่สามารถทนดูต่อไปได้ “เงียบเสีย ไม่ต้องพูดแล้ว ขอบคุณความกรุณาของชายา แต่ว่ายาที่ล้ำค่าเช่นนี้ ข้าไม่มีสิทธิ์พอรับไว้ เจ้ากลับไปเถอะ” ที่เขาพูดจาเช่นนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกจางอวี่โหร่ว และไม่ได้คิดว่าเธออยากจะทำร้ายเขา ตอนนี้เธอเป็นชายา และจากท่าทีที่ท่านอ๋องมีต่อเธอ หากเธออยากจะทำอะไรเขาก็ไม่ใช่เรื่องยาก เดิมทีเป็นเพราะเขากระทำผิด แล้วเขาจะเอาอะไรไปรับของมาจากผู้อื่น? เสี่ยวเฟิงโมโหจนกระทืบเท้าลง “เจ้าคิดว่าข้าอยากมาหรือ? เป็นเพราะคุณหนูของข้านึกถึงว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บหนักเพียงนี้ และต้องการให้ข้ามา ข้าจึงได้มาเถอะ! คุณหนูหวังดีต่อเจ้า แต่พวกเขากลับไม่รับความหวังดีของนางเช่นนี้ นี่มันเกินไปแล้ว” และที่ทำให้เธอโมโหมากขึ้นไปอีกก็คือท่าทีของเย่นหลิงในตอนนี้ เย่นอิ่งยังพอช่างไปได้ แต่ตอนนี้แม้แต่เขาก็ยังพูดจาเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าวันนี้เธอหาเรื่องมาเองอย่างนั้นหรือ? เย่นหลิงทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะอธิบายออกมา “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น เพียงแต่ข้ากระทำผิด ท่านอ๋องจะลงโทษข้าก็เป็นเรื่องสมควร......” เสี่ยวเฟิงขัดคำพูดของเขาขึ้น “หากเจ้าไม่ได้มีความลังเลใด เจ้าก็รับเจ้าไว้เถอะ หากเจ้ายังปฏิเสธอีก นั่นก็หมายความว่าเขามีความคิดไม่ดีซ่อนอยู่ในใจ สิ่งที่พูดมาทั้งหมดเป็นเพียงคำลวง” สุดท้ายเย่นหลิงก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อออกมา ลังเลอยู่ชั่วครู่ หลังจากนั้นก็พูดออกมา “เช่นนั้นก็ได้ ขอบคุณความกรุณาของชายามาก” เมื่อเห็นว่าในที่สุดเขาก็ยอมรับไป เสี่ยวเฟิงถึงค่อยๆ พึงพอใจขึ้นมา นับว่าเขาก็ยังรู้เรื่องอยู่ เย่นอิ่งโมโหไม่น้อย เขาบาดเจ็บเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะจางอวี่โหร่วบ้านั่นหรืออย่างไร? เมื่อผ่านเรื่องนี้มา เขาควรจะเกลียดชังเธอมากขึ้นอีกไม่ใช่หรือ ทำไมถึงยังรับยาจากเธอ เธอไม่อาจจะยอมรับได้ เสี่ยวเฟิงเองก็ไม่ได้ออกไปในทันที เธอเดินเข้ามา นำยาแก้ช้ำในขวดนั้นวางไว้ที่หัวเตียงของเขา เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่อ่อนโรยซีดขาวของชายหนุ่มวัย 18-19 ปี เธอลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหมุนตัวรินน้ำจากบนโต๊ะข้างๆ หลังจากนั้นก็ส่งให้เขา เมื่อเห็นภาพนี้ เย่นอิ่งก็ไม่อาจทนรับได้อีกแล้ว “เจ้ายังไม่ไสหัวออกไปอีก จะอยู่ที่นี่เพื่ออันใด?” น้ำเสียงของเธอนั้นหาเรื่องมาก เธอเกลียดทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับจางอวี่โหร่ว ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงสาวใช้เคียงกายของจางอวี่โหร่ว เธออยากจะฆ่าทิ้งเสียด้วยซ้ำ แต่ว่าไม่เป็นไร ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ลอบเริ่มแผนการแล้ว จางอวี่โหร่วจะต้องไม่จบสวยแน่ ตอนนี้เธอจะสูญเสียสิ่งยิ่งใหญ่ เพราะสาวรับใช้เพียงคนเดียวไม่ได้ “เจ้ายังมีหน้ามาถามอีกหรือ เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของเจ้าหรืออย่างไร? ตอนนี้เขาบาดเจ็บไปทั้งตัว ไม่อาจจะขยับตัวได้ เจ้าเป็นน้องสาวแต่แม้แต่น้ำสักอึกก็ยังไม่ให้เขาดื่ม เหตุใดจึงมีน้องสาวที่จิตใจโหดเหี้ยมเช่นเจ้าได้?” เมื่อเธอเห็นริมฝีปากที่แห้งผากของเขา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเวลานานแล้ว คนผู้นี้เป็นอะไรกัน ตัวเธอบาดเจ็บถึงเพียงนี้ แต่ก็ยังไม่รู้จักดูแลตัวเอง แม้แต่ “ศัตรู” อย่างเธอก็ยังทนดูต่อไปไม่ได้ ในใจของเธอคิดขึ้น ที่เธอทำแบบนี้ก็เพียงเพราะได้ฟังที่คุณหนูพูด อยากจะช่วยคนที่เดินผิดทางเท่านั้น “ข้า......” เย่นอิ่งสะอึกนิ่งเงียบไปทันที อยู่ๆ เธอก็พูดอะไรไม่ออก ตอนนี้เธอเพียงคิดถึงแต่ตัวเอง จะแก้แค้นจางอวี่โหร่วอย่างไร แล้วจะไปสนใจอาการบาดเจ็บของพี่ชายที่นอนป่วยอยู่บนเตียงได้อย่างไร? อีกอย่าง เขาก็ไม่ได้บอกว่าตัวเองกระหาย อยากจะดื่มน้ำ เธอเพียงนำอาหารเข้ามาให้เขาที่ห้องทุกวัน ส่งยาให้กับเขา และไม่ได้สนใจว่าเขาจะทานจะดื่มลงไปอย่างไร เธอลืมไปเสียสนิท ในตอนที่เธอบาดเจ็บ เย่นหลิงอยู่เคียงกายเธอตลอด แม้แต่ยาก็ยังคอยป้อนเธอทีละช้อน ดูแลเธออย่างดีไม่มีบกพร่อง ดังนั้นเมื่อตอนนี้เสี่ยวเฟิงมาว่ากล่าว ก็มีแต่ทำให้เธอรู้สึกร้อนๆ บนใบหน้า ไม่มีหน้าจะทำอะไรต่อ สุดท้ายเธอก็พูดอะไรไม่ออก และได้แต่ออกจากที่นี่ไปด้วยความโมโห เย่นหลิงรับน้ำมาจากเธอ หลังจากนั้นก็พูดขึ้นเรียบๆ “ขอบใจเจ้ามาก เจ้าไปได้แล้ว” เสี่ยวเฟิงกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง และไม่ได้ออกไปในทันที แต่เธอกลับจัดการเก็บเสื้อผ้าสกปรกจากตู้ข้างๆ ขึ้นมา คิดอยู่สักพัก จากนั้นก็นำกาชาออกไป “เจ้าจะทำอันใดอีก?” เย่นหลิงรีบเอ่ยถาม เขากับเธอไม่ได้สนิทกันนัก การที่เธอจะเอาของของเขาไป ก็จะต้องให้เหตุผลเสียหน่อย “เสื้อผ้าพวกนี้กองเอาไว้หลายวันแล้วทั้งนั้น เหตุใดไม่เรียกสาวใช้มาช่วยนำไปซัก? แล้วน้ำในกาชานี่อีก ตอนนี้เจ้าเป็นคนป่วยที่ได้รับบาดเจ็บหนัก จะดื่มน้ำเย็นได้อย่างไร? ไม่รู้ว่าน้องสาวของเจ้าดูแลเจ้าอย่างไร นางไม่ได้ใส่ใจเจ้าเอาเสียเลย” ก่อนหน้านี้เธอเกลียดชังเขาอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าตอนนี้กลับอดจะบ่นขึ้นแทนเขาไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรก.......ที่มีคนเป็นห่วงเขาขึ้นมา สำหรับเย่นหลิงแล้ว อารมณ์ความรู้สึกเช่นนี้ช่างซับซ้อน ทำให้เขาไม่รู้จะทำอย่างไร สรุปก็คือ เขาไม่คุ้นชินกับความรู้สึกนี้เป็นอย่างมาก เขาเพียงพลุบสายตาลงเรียบๆ: “นางเป็นน้องสาวแท้ๆ ของข้า อย่าพูดถึงนางเช่นนั้นเลย” “น้องสาวแท้ๆ แล้วอย่างไร หรือว่าจะพูดไม่ได้เลย? ความรู้สึกและความเคารพระหว่างคนเรา ไม่ใช่สิ่งที่ต้องมีให้กันทั้งสองฝ่ายหรือ? นางไม่ใส่เจ้าแม้แต่น้อยเช่นนี้ มันเกินไปแล้ว แม้แต่กับเจ้า นางยังกระทำเช่นนี้ หลังจากนี้จะมีท่าทีอย่างไรกับผู้อื่นเล่า? หากแต่งกับผู้อื่นไป ก็ยังเห็นแก่ตัวเช่นนี้ นางจะมีความสุขได้หรือ? เย่นหลิงมองไปที่เธอนิ่งๆ เด็กสาวที่มีอายุเพียง 13-14 ปีเช่นนี้ พูดจาต่อหน้าเขามากมายเช่นนี้ อีกทั้งยังทำให้เขาไม่อาจจะตอบโต้ได้ด้วย แต่ว่าเธอเป็นคนเคียงกายจางอวี่โหร่ว ตามหลักแล้วก็ถือว่ามีความเกี่ยวข้อง เขาไม่ควรจะไปสนใจเธอ และพวกเธอไม่ใช่ว่ารู้แล้วหรือว่าเขาทำอะไรลงไป? ทำไมถึงไม่เพียงแต่ไม่ถือสา และยังเอายามาให้เขา เขาไม่เข้าใจจริงๆ! ความจริงแล้ว เกี่ยวกับเรื่องที่ความลับหลุดออกไปนั้น แม้เย่นอิ่งจะยุยงขึ้นมาว่าจางอวี่โหร่วเป็นคนเปิดเผย แต่เขากลับไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน ถ้าหากเธออยากจะทำ เธอคงทำไปนานแล้ว ไม่ต้องรอให้ถึงตอนนี้ กระดาษไม่อาจจะห่อไฟได้ ท่านอ๋องส่งเขาไปตรวจสอบเรื่องหมอหลี่ เมื่อเขากลับมาก็ไม่ได้เปิดเผยจุดประสงค์ที่จางอวี่โหร่วไปพบเขา แต่ใช้ตัวตนของเขาเบี่ยงเบนความสนใจ แต่ว่าท่านอ๋องได้ตัดสินใจตรวจสอบเรื่องนี้แล้ว เช่นนั้นความลับนี้ก็ไม่อาจจะปิดบังต่อไปได้ เสี่ยวเฟิงเองก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรไร้ประโยชน์กับเขาอีก เธอเอาเสื้อผ้าที่สกปรกของเขาไปซัก และไปเติมน้ำชาร้อนๆ มาวางที่หัวเตียง ในจุดที่เขาสามารถยื่นมือออกไปได้ อีกทั้งยังทำความสะอาดห้องของเขาอีกรอบหนึ่ง อืม อะไรเรียกว่าใช้ความดีตอบแทนความชั่ว อะไรที่เรียกว่าความสูงส่งที่แท้จริง เธออยากจะให้เขาเข้าใจหลักการนี้ หลังจากนั้นก็โทษตัวเอง เสียใจ สำนึกผิด หลังจากนี้ก็กลายเป็นคนดี เย่นหลิงมองนิ่งไปยังเรือนร่างบางที่กำลังวุ่นวายอยู่นอกและในห้อง ภายในแววตาของเขาประกายความสับสนออกมา