ตอนที่ 190 แขกผู้มีเกียรติมาเยือนอีกครั้ง

ต๭นที่ 190 แขกผู้มีเกียรติมาเยือนอีกครั้ง นี่ครั้งที่สองที่เขาลดตัวลงมายังหมู่บ้านชาวสวนนี้ เพียงแต่ครั้งนี้ เขากลับไม่ได้นั่งรถม้าคันงามเลอค่าคันนั้นมา แต่กลับค่อยๆ เดินเท้ามาเอง ผู้คนที่นี่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย บนถนนเต็มไปด้วยชาวสวนที่ถืออุปกรณ์ทำสวนไปทำงานผ่านไปมา หรือบางทีก็ยังมีเด็กสาวถือตะกร้าออกไปส่งข้าว พวกเขาใส่เสื้อผ้าเรียบง่าย ใบหน้าประดับไปด้วยความกร้านโลกและความเหนื่อยล้า ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นเรือนร่างในชุดขาวที่สูงโปร่งงดงาม ก็ดูราวกับเปิดโลกแห่งเทพท่ามกลางโลกอันแสนธรรมดานี้ ใบหน้าที่งดงามเกินอธิบาย ดวงตาที่ละเอียดอ่อนดั่งรูปวาด ทำให้คนไม่อาจละสายตาออกไปได้ ชุดสีขาวที่อยู่บนร่างของเขา ทำให้ยามก้าวเดินดูเต็มไปด้วยความรู้สึกอันสูงส่ง ทำให้คนอดที่จะถอนใจออกมาว่าโลกนี้มีคนที่งดงามเพียงนี้ได้อย่างไร ดังนั้นคนที่ผ่านไปมาต่างก็มองจนนิ่งค้าง บ้างก็ทำอุปกรณ์ทำสวนตกลงพื้นอย่างไม่ทันรู้สึกตัว ราวกับในวินาทีนั้นจะหยุดนิ่งทุกอย่าง คนที่ถูก “สายตามากมายจับจ้อง” ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รู้สึกเลยว่าการปรากฏตัวของตัวเองจะสร้างผลกระทบแก่ผู้อื่นเช่นนี้ เขายังคงเดินไปตามทางเล็กๆ ต่อไปโดยไม่ได้สนใจผู้อื่น จนกระทั่งถึงหน้าบ้านกระท่อมที่เรียบง่ายแต่กลับสวยงามหลังนั้น เมื่อเด็กปรุงยาเดินเข้ามาเปิดประตู และได้เห็นเขาก็ตกใจเป็นอย่างมาก “ท่านไม่ใช่คุณชายที่เดินทางผ่านมาขอดื่มน้ำเมื่อครั้งก่อนหรือ? คุณท่านยังพูดถึงพวกท่านทั้งสองอยู่ตลอด” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กๆ “โอ้? ด้วยเหตุใดเล่า?” “เขาพูดมาตลอดว่าพวกท่านทั้งสองเป็นคนประหลาด โดยเฉพาะคุณชายชุดม่วง ทั้งที่อายุยังน้อยแต่กลับมีความสามารถทางการแพทย์ลึกล้ำเช่นนั้น ทำให้เขานับถือเป็นอย่างมาก” “เช่นนั้นก็น่าเสียดายทีเดียว เพราะว่าวันนี้คุณชายชุดม่วงไม่อยู่ มีเพียงข้ามาผู้เดียว คุณท่านของพวกเจ้ายินดีให้พบหรือไม่?” เด็กปรุงยาเผยรอยยิ้มออกมาในทันที “แน่นอน เชิญคุณชายเข้ามาด้านในเลย” ที่นี่ นับได้ว่าเป็นทิวทัศน์ที่ไม่เหมือนอย่างหมู่บ้านชาวสวนแล้ว ภายในบ้านนั้นสามารถได้ยินเสียงทำยาหอมมากมาย บนชั้นวางพึ่งไปด้วยวัตถุดิบทำยามากมายครบครัน ตามที่ได้ยินมา เขาเป็นคนพาเด็กปรุงยาไปเก็บด้วยตัวเองทั้งหมด ที่หมู่บ้านสวนนี้มีภูเขาลูกหนึ่งอยู่ด้านหลัง ภายในมีสมุนไพรวิเศษล้ำค่าอยู่ไม่น้อย ทั้งที่มีอายุมากเพียงนี้แล้ว แต่ก็ยังไปทำด้วยตัวเอง ตอนที่เดินเข้าไปในห้องก็เห็นว่าชายชรากำลังเขียนสูตรยาอยู่ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอก เขาก็รู้ว่ามีคนเข้ามาแล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้นมา และเห็นว่าเป็นเขา ก็ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจนัก “ข้าคิดว่ามีคนมาดูอาการป่วย ไม่คิดเลยว่าจะมีแขกสูงศักดิ์มาพบ เด็กๆ ไปเติมชามา” “รับทราบ!” ชายชุดขาวเดินเข้ามา สีหน้าของเขาประกายความตกใจขึ้น “เหตุใด ท่านรู้อยู่แล้วว่าข้าจะมา?” ชายชราลูบเคราของตัวเอง รอยยิ้มของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกลึกล้ำ “ในวันนั้น เมื่อข้าได้พบกับท่านและคุณชายชุดม่วง ข้าก็คาดเดาได้แล้วว่าพวกท่านมีฐานะไม่ธรรมดา ที่นี่ยากจนห่างไกล อยู่ๆ จะมีแขกสูงส่งอย่างท่านทั้งสองได้อย่างไร อีกทั้งยังบังเอิญปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูบ้านของข้า เดิมทีนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าประหลาดอยู่แล้วหรือ?” ดังนั้น.......ตั้งแต่ตอนแรกเขาก็สงสัยในการเข้าใกล้ของพวกเขาแล้ว? เมื่อคิดดูก็ใช่ พวกเขาคิดว่าวิธีการของตัวเองนั้นล้ำลึก แต่กลับไม่คิดเลยว่าจะถูกมองออกตั้งแต่แรก “ข้ามีอายุ 76 ปีแล้ว ใช้ชีวิตมาเนิ่นนานหลายปีไม่มีเรื่องใดไม่เคยพบเจอ ไม่เคยสัมผัส พวกท่านอ้างขอดื่มน้ำเข้ามา และยังใช้ประโยชน์จากความรู้ด้านการแพทย์ของคุณชายชุดม่วงเรียกความสนใจของข้า ข้าเป็นเพียงชายชราคนหนึ่ง พวกท่านจะลงแรงกระทำการมากมายเช่นนี้เพื่อการใด?” คนที่ชัดเจนไม่พูดจามีลับลมคมใน เขาเองก็ไม่มีความอดทนมากพอจะไปอ้อมค้อมอีก อย่างไรถ้ากเขามีเป้าหมายใดจริงก็พูดออกมาตรงๆ ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็จะต้องคิดหาวิธีให้สำเร็จ เช่นนั้นสู้พูดออกมาเลยไม่ดีกว่าหรือ “หมอหลี่ช่างเป็นคนสบายๆ เสียจริง ทำให้คนเคารพเป็นอย่างมาก อย่างไรหมอหลี่ก็รู้สึกว่าเป้าหมายของพวกข้าไม่บริสุทธิ์แล้ว เหตุใดยังให้พวกข้าเข้ามาอีกเล่า?” “ข้าเพียงรู้สึกว่า อย่างไรเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ สู้เผชิญไปอย่างสงบนิ่งจะดีเสียกว่า เรื่องที่ท่านอยากรู้ หากข้าสามารถพูดได้ก็จะพูดแน่นอน แต่หากเป็นเรื่องที่ท่านไม่ควรรู้ แม้จะฆ่าข้า ข้าก็ไม่อาจจะบอกความลับไปแม้แต่น้อย” แม้ว่าเขาจะแก่แล้ว แต่ว่าความยืนหยัดยังคงอยู่ ไม่ว่าใครก็ไม่อาจทำให้เขายอมก้มหัวให้ “เช่นนั้นก็ดี ข้าชอบความมั่นคงเช่นนี้ของหมอหลี่ ท่านวางใจเถอะ เรื่องที่ข้าอยากรู้จะไม่ทำให้ท่านต้องทรยศคุณธรรม และไม่ทำให้ท่านยุ่งยากใจ แต่หวังว่าท่านจะบอกออกมาตามความจริง” เด็กปรุงยาเติมชาเข้ามา ชายชราสั่งให้เขาปิดประตูออกไปรอด้านนอก “เอาเถอะ ตอนนี้เจ้ามีเรื่องอะไรก็สามารถถามออกมาได้แล้ว” “ข้าเพียงได้ยินชาวบ้านเรียกท่านว่าหมอหลี่ แต่ว่าตัวตนที่แท้จริงของท่านเล่า? ท่านควรจะรู้ ก่อนหน้านี้ที่ราชสำนักยังไม่ล่มสลาย แพทย์หลวงหลี่ชิงซิ้วที่ให้ความสำคัญกับคุณธรรมสูงส่ง มีมือวิเศษรักษาโรคภัย มีความเกี่ยวข้องอันใดกับท่าน?” ในตอนที่ถามออกมา เขาถามออกมาตรงๆ ตรงกันในใจของชายชราตกใจ ราวกับจะรักษาความสงบบนใบหน้าไม่ได้แล้ว “ดูจากอายุของท่าน ก็มีเพียง 20 ปีต้นๆ เท่านั้น เรื่องราชตำหนักเมื่อก่อนนี้ ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว อยู่ๆ ท่านจะถามไปเพื่ออะไร? ส่วนแพทย์หลวงหลี่ที่ท่านพูดถึง แม้ว่าข้าจะได้ยินชื่อเสียงของเขามา แต่ว่าในตอนนั้นเขาไม่ได้ถูกตัดศีรษะไปแล้วหรือ? ข้าจะมีความสัมพันธ์ใดกับเขาได้?” เขาปกปิดชื่อสกุลมานาน 20 กว่าปีแล้ว ที่ผ่านมาก็ปลอดภัยไร้เหตุใด เขาคิดว่าชีวิตที่เหลืออยู่จะสงบสุขต่อไปเช่นนี้ และไม่ต้องไปเกี่ยวข้องกับเรื่องสงครามฆ่าฟันอีกแล้ว แต่ว่าคำถามที่ชายหนุ่มชุดขาวถามเขากลับทำลายความสงบสุขของเขาอย่างเห็นได้ชัด และสร้างความระแวงในแก่เขา “เหอะ......เมื่อครู่ยังพูดว่าคนชัดเจนไม่พูดจามีลับลมคบในอยู่เลย ข้าคิดว่าหมอหลี่จะเป็นคนที่ง่ายๆ สบายๆ เสียอีก สุดท้ายแม้แต่ตัวเองยังพูดความจริงออกมาไม่ได้ แล้วจะไปขอคนอื่นได้อย่างไร? หรือว่าหมอหลี่คิดว่าข้าสามารถหาที่นี่พบ ในมือของข้าจะไม่มีหลักฐานใดหรือ?” ในตอนนั้นสีหน้าของชายชราเปลี่ยนไปทันที ใช่แล้ว เขาตามหาจนพบ และยังพูดเรื่องนี้ขึ้นมา นี่หมายความว่ามั่นใจในตัวเขาแล้ว ดังนั้นถึงได้มาพร้อมความมั่นใจเต็มเปี่ยม แม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับ แต่เดิมทีก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร “ท่าน......เป็นใครกันแน่? เหตุใดจึงรู้เรื่องนี้ หรือว่าจะเป็นคนในราชวงศ์?” เขาลอบมีชีวิตมาหลายปีแล้ว เขาไม่ได้กังวลถึงความตายของตัวเอง แต่ถ้าหากเรื่องนี้สร้างความลำบากให้ผู้มีบุญคุณต่อเขา เขาก็ไม่อาจตายตาหลับ แม้ว่าตัวเขาจะอยู่ที่หมู่บ้านชาวสวนอันห่างไกล แต่ว่าก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ยินเรื่องอื่นใดเลย ต้นไม้ใหญ่ต้านแรงลม แม้ว่าตอนนี้ตระกูลจางจะมีตำแหน่งที่มั่นคงมากเพียงใดในตำหนักจาว ในการเปลี่ยนวนยุคสมัยนี้จะต้องมีคนมากมายอิจฉาต้องการจับด้ามดาบของเขาสร้างแผนการ การปรากฏตัวของชายชุดขาวทำให้เขาคิดไปถึงขั้นนั้นได้โดยสัญชาตญาณ