ตอนที่ 193 หัวเตียงตีกัน ปลายเตียงดีกัน

ต๭นที่ 193 หัวเตียงตีกัน ปลายเตียงดีกัน วันต่อมาเมื่อจางยวี่โหร่วตื่นขึ้นมา ความเจ็บปวดที่ส่งมาบนร่างทำให้นางขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณ สูดอากาศเย็นกลับเข้าไปคำ เพิ่งตื่นขึ้นมา จิตสำนึกของนางยังไม่ชัดเจนนัก แต่ความเจ็บปวดทางกายภาพได้เรียกให้สติสัมปชัญญะกลับมากว่าครึ่ง ร่างกายของนางเจ็บปวดเมื่อยล้าราวกับถูกรถม้าคันหนึ่งแล่นทับผ่านไป ทั่วร่างไร้เรี่ยวแรงไปหมด เอวแทบหักแล้ว ความเจ็บปวดของการฉีกขาดที่ร่างท่อนล่างทำให้นางอดไม่ได้ต้องกัดฟันมุกไว้แน่น น้ำตาคลอในดวงตา เตียงข้าง ๆ ได้เย็นยะเยือกไปนานแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาได้จากไปแต่เช้าตรู่แล้ว สภาพจิตใจจางยวี่โหร่วในเวลานี้ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่มีความสุขเหมือนวันอื่น ๆ แต่เต็มไปด้วยความคับข้องใจอย่างชัดเจน ฝันร้ายที่กวาดผ่านไปเมื่อคืน นางไม่ได้ยินดีที่จะกลับไปจดจำแต่นั่นกลับมิอาจสามารถลืมได้อย่างสิ้นเชิง แม้ว่าเขาจะมีความคับข้องใจอะไร หรือประสบเรื่องที่อารมณ์ไม่ดีจริง เขาสามารถบอกนางได้ นางเป็นภรรยาของเขาสามารถเป็นเพื่อนช่วยเขาแก้ไขปัญหาใดๆ ทำไมเขาสามารถใช้วิธีดูถูกเช่นนั้นกระทำต่อนาง หรือว่านางไม่ใช่คน คนหนึ่งเหรอ ? ยังเป็น...เพียงเครื่องมือชิ้นหนึ่งของเขาเท่านั้น สามารถนวดขยี้บิดทุบแบนกลมตามอำเภอใจ ไม่มีศักดิ์ศรีทั้งสิ้น? จางยวี่โหร่วห่อตัวในผ้าห่มไว้แน่น น้ำตาหลั่งลงแผะ ๆ เขาเมื่อคืนทำให้นางกลัวสุดขีด แปลกหน้าถึงที่สุด ถึงกับหัวใจแตกสลายสุดขีดแล้ว “เสี่ยวเฟิง...”นางเพิ่งเริ่มตะโกนแต่กลับพบว่าหลอดเสียงแหบแห้งอย่างรุนแรง เพราะเมื่อคืนนางเอาแต่ตะโกนให้เขาหยุดตลอด และขอร้องวิงวอนมาตลอด เขาล้วนไม่อิงนังขังขอบทั้งสิ้น ดังนั้นในที่สุดหลอดเสียงของนางก็ร้องจนแหบแห้งไปแล้ว ผ่านไปสักพัก ประตูจึงได้ถูกเปิดออก แต่คนที่เข้ามาไม่ใช่เสี่ยวเฟิงแต่เป็นคนที่จางยวี่โหร่วไม่คิดจะเห็นมากที่สุดในเวลานี้ เขาเห็นนางได้ลืมตาแล้ว ก็เดินมาที่ข้างเตียง ในมือถือขวดยาขวดหนึ่ง หลังจากนั้นพยายามที่จะดึงผ้าห่มบนร่างของนาง “เจ้าทำอะไร?”จางยวี่โหร่วผลักมือของเขาออกไปทันที ดึงผ้าห่มกลับมาห่อรอบ ๆตัวไว้แน่นเขา แววตาที่มองดูเขาเต็มไปด้วยความห่างเหินและการแจ้งเตือน “เมื่อวานนี้ทำให้เจ้าบาดเจ็บแล้วใช่ไหม ให้ข้าดู ใส่ยาเล็กน้อยให้เจ้า” เมื่อคืนเขาเองทำเรื่องบ้าบออะไรไปแล้ว ในใจเขาน่ารู้ได้ชัดเจนมาก ลำพังเพียงเห็นร่องรอยเขียวอมม่วงที่ลำคอซึ่งเผยให้เห็นจากภายนอก ก็เพียงพอที่จะบ่งบอกพฤติกรรมเยี่ยงสัตว์เดรัจฉานของเขาเมื่อคืนแล้ว “ไปให้พ้นอย่ามาแตะต้องตัวข้า!” จางยวี่โหร่วปัดมือของเขาออกไปอีกครั้งแต่คราวนี้น้ำตาของนางกลับร่วงผล็อยลงมาแล้วอย่างมิอาจฝืนไว้ได้ เขาอาศัยอะไร? หลังจากทำอย่างนี้กับนาง แล้วทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาพูดจากับนาง เขารู้ไหมว่าเมื่อคืนกล่าวไปแล้วสำหรับนางที่แท้ได้รับการทำร้ายอย่างสาหัสแบบไหน? ไม่ได้เป็นเพียงความเจ็บปวดทางร่างกายแต่ยังบาดเจ็บและความอัปยศอดสูด้านจิตวิญญาณ นางทุกข์ใจมากจริงๆตอนนี้ “เป็นอะไรแล้ว หรือเปิ่นหวังทำร้ายเจ้าจริงๆแล้วไม่สบายตรงไหน? ต้องเชิญแพทย์มาตรวจดูไหม?” ยิ่งเขาเป็นแบบนี้จางยวี่โหร่วก็ยิ่งทนไม่ได้ เชิญแพทย์ ถ้าแพทย์มาจริงๆแล้ว รู้ว่าบาดแผลทั่วร่างนางนี้ที่แท้มาจากไหน เขามั่นใจไหมว่าใบหน้าของตนจะแขวนไว้ได้? จางยวี่โหร่วไม่รู้ว่าตนเองกำลังโกรธอะไร เพียงแต่หัวใจนางบาดเจ็บมาก ๆ จริงๆ นางไม่พูดจา เขาก็ไม่คิดจะพูดเรื่องไร้สาระกับนาง เดินขึ้นมาฝืนบังคับดึงผ้าห่มออกจากร่างของนางโดยตรงให้ร่างซึ่งมีผิวขาวผ่องราวหิมะกระจ่างใสเปิดเผยในอากาศ เพียงแต่บนผิวนุ่มขาวนั้นเต็มไปด้วยร่องรอยของเขียวอมม่วง ดูไปแล้วสะดุดตาน่ากลัว สยดสยองทนดูไม่ได้ นั่นล้วนเป็น “ผลงานชิ้นเอก” ของเขาเมื่อคืน เขาเพียงจำได้ว่าเมื่อคืนเขาได้สูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้วบ้าง แต่เขากลับไม่เคยคิดว่าจะร้ายแรงขนาดนี้ ตอนนี้รุ่งอรุณแล้ว เขาสามารถเห็นรอยบาดแผลเหล่านั้นได้อย่างชัดเจนมากขึ้นแล้ว พลันบรรยากาศก็ค่อนข้างอึดอัด ที่แท้เขาได้ทำร้ายนางแล้ว ไม่สงสัยเลยว่านางโกรธมากขนาดนี้ ในเมื่อสถานการณ์ดังกล่าวเกิดจากเขาผลิตขึ้น ถ้างั้นแน่นอนเขามีความรับผิดชอบที่จะต้องไปจัดการน่ะ “ขออภัย เมื่อคืน...เป็นเปิ่นหวังเสียการควบคุมไปบ้างแล้ว เจ็บมากไหม? ข้ามาใส่ยาที่แผลให้เจ้า” “ฮ่าๆ ...ใส่ยาแม้ว่าแผลที่ร่างกายสามารถรักษาให้หายขาดได้แต่ที่เขาทำให้หัวใจนางบาดเจ็บเป็นแผลเล่า? นางดึงผ้าห่มกลับไปห่มปกปิดร่างของตนอีก ไม่คิดให้เขาเห็นรอยแผลเหล่านั้นบนร่างนาง “ไม่ต้องแล้ว เจ้าออกไปเถอะไม่สำคัญหรอกแผลเล็กน้อยนี้ ให้เสี่ยวเฟิงเข้ามาช่วยข้าก็ได้แล้ว” ในที่สุดนางก็พูดกับเขาเป็นปกติประโยคหนึ่งแล้ว แต่เสียงของนางเย็นชาไร้ที่เทียบเทียมจริง ๆ ไม่มีความรู้สึกในนั้นสักนิด ในช่วงเวลานี้ถ้าเขาหันหลังและเดินจากไปความรู้สึกของพวกเขาทั้งสองก็นับว่าจบเห่โดยสมบูรณ์แล้ว แน่นอนเขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนั้น “ดีแล้ว เจ้าสามารถระบายพูดความโกรธอะไรในหัวใจของเจ้าออกมาโดยตรง เป็นความผิดของเปิ่นหวังที่ไม่รู้จักหนักเบาทำให้เจ้าบาดเจ็บแล้ว ไม่ว่าอย่างไรยังคงใส่ยาก่อนรอจนใส่ยาเสร็จแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะระเบิดอารมณ์อย่างไรก็ได้ เราค่อยคุยกันอีกดีไหม?” ครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ แต่เป็นความเลวร้ายที่ตนเองก่อไว้ ไม่ว่าอย่างไรต้องแก้ไขอยู่ดีน่ะ แน่นอนนางปฏิเสธที่จะเชื่อฟังเขาก็จี้สกัดจุดนางโดยตรงให้รู้แล้วรู้รอดซะเลย คราวนี้นางคิดต่อต้านก็มิอาจกระทำได้ ได้แต่นิ่งแข็งทื่อไม่กระดุกกระดิกอยู่ที่นั่น ปล่อยให้เขาใส่ยาที่แผลให้นาง แม้ว่าการเคลื่อนไหวของเขาในเวลานี้นุ่มนวลอ่อนโยนปานนั้น แต่น้ำตาของจางยวี่โหร่วกลับไหลลงมาไม่หยุด เขาดูจนในใจก็เจ็บปวดไปหมด “ขอโทษ!” เขาก้มศีรษะลง จูบคราหนึ่งไปบนแผลเหล่านั้น ตอนนี้เขารู้สึกผิดละอายแก่ใจมากจริงๆไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ควรเอาผู้หญิงคนหนึ่งไประบายทั้งสิ้น เมื่อรู้สิ่งที่เย่นอิ่งและเย่นหลินสองพี่น้องทำนาง เขาก็ยังโกรธขนาดนั้น ต่อหน้าพวกเขายังได้กล่าววาจามารยาทมากมาย ทำไมขณะเมื่อเปลี่ยนเป็นเขาเองสติจึงได้แตกหายไปหมดแล้วน่ะ บาดแผลได้ก่อเกิดขึ้นแล้วตอนนี้ทำอย่างไรจึงสามารถแก้ไขได้จึงสามารถให้นางไม่ไปจดจำเคียดแค้นเขา? ใส่ยาให้นาง เป็นกระบวนการที่เต็มไปด้วยการควบคุมตนเอง หลังจากที่เขาได้เริ่มครอบครองร่างนางแล้ว เขาก็ไม่ได้รู้ว่าอะไรเรียกว่าความยับยั้งชั่งใจ ร่างอันทรงเสน่ห์เย้ายวนร่างหนึ่งเช่นนี้อยู่ตรงหน้าเขา มือของเขากำลังสั่นเล็กน้อยไปหมด แต่ถ้าในเวลาแบบนี้เขายังจะสูญเสียสติสัมปชัญญะของเขาทำอะไรกับนางออกมาอีก ถ้างั้นประมาณว่าเขาเองก็รู้สึกตัวเองเป็นสัตว์ร้ายเดรัจฉานตัวหนึ่งแล้ว ในที่สุดเขาก็เสร็จสิ้นการใส่ยาแล้ว บนหน้าผากของเขาเหงื่อเต็มไปหมดแล้ว ยังดีที่ใส่หน้ากากไว้ น่าจะไม่เห็นอะไร เขาพยายามอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองแสดงออกสงบบ้าง เก็บยาเสร็จแล้ว หลังจากนั้นคลายจุดให้นางแล้ว “เอาล่ะ เจ้าพักผ่อนสักครู่ อีกสักพักให้พวกเขายกอาหารเช้าเข้ามา วันนี้เรารับอาหารเช้าในห้องดีไหม?” จางยวี่โหร่วจ้องถลึงตาเขาทันที หลังจากนั้นบอกว่า “เจ้าออกไป ข้าไม่คิดเห็นเจ้า” อาศัยอะไรเขาบอกว่าด้วยกันก็ด้วยกัน เขาคิดจะอย่างไรก็อย่างไร นางยังโกรธมาก ๆ ๆ ๆ น่ะ แต่ตอนนี้แม้ว่านางจะโกรธ ดีร้ายอย่างไรนางก็ยังมีอารมณ์ ไม่เหมือนเมื่อครู่ที่เย็นชาแบบนั้น ราวกับสิ้นหวังต่ออะไรทุกอย่างจนถึงที่สุด