ตอนที่ 194 เบื้องหลังคำหลอกลวง

ต๭นที่ 194 เบื้องหลังคำหลอกลวง “ดีแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่สามีกำลังขอโทษเจ้าแล้วหรือ หรือว่าสามีภรรยาไม่ใช่หัวเตียงตีกันปลายเตียงดีกัน หรือว่าเจ้ายังจะจดจำความแค้นน่ะ” เป็นเรื่องยากมากที่จะให้เขาก้มศีรษะ แต่ตอนนี้เพื่อให้นางสามารถยกโทษให้เขา กล่าววาจาอย่างถ่อมอกถ่อมใจเช่นนี้ ถ้าให้คนอื่นรู้แล้ว ต้องแปลกใจมากแน่นอน แม้ว่าในใจจางยวี่โหร่วยังโกรธมากแต่เมื่อครู่ที่เขาใส่ยาให้นางอย่างอ่อนโยนแบบนั้น สายตาเต็มไปด้วยแววสำนึกผิดโทษแค้นเคืองตนเอง ทั้งกำลังขอโทษนางมาตลอดทั้งหมด แม้ว่าในใจมีความคับข้องใจที่ใหญ่กว่าอีกมาก ก็สามารถสลายไปกว่าครึ่งแล้วน่ะ พูดไปแล้วอีก ถึงแม้ว่านางโกรธหรือว่าวันเวลานี้ยังสามารถไม่ต้องไปต่อได้หรือ? ต่อให้นางกลับไปที่ตระกูลจาง เกี่ยวกับเรื่องในห้องหอนี้ใครสามารถจัดการดูแลได้อีกหรือ? “ตอนนี้สิ่งที่ดีที่สุด เจ้าให้คำอธิบายแก่ข้าอันหนึ่ง มิฉะนั้นข้าไม่รู้ว่าควรใช้อารมณ์ชนิดใดไปเผชิญหน้ากับเจ้า” ยากมากกว่านางจัดการกับอารมณ์โกรธที่พลุ่งขึ้นให้ตัวเองรู้สึกสงบจิตใจลง หลังจากนั้นในที่สุดก็พูดเช่นนี้ออกมาหนึ่งประโยค “ข้าขอโทษจริงๆสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนตอนนี้เจ้าไม่ยอมรับทุกสิ่งแล้วแน่นอน ไม่ว่าจะอธิบายยังไง ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า” แค่รู้ขอโทษมีประโยชน์อันใด นางคิดจะรู้ความจริง เขาอ่อนโยนมากกับนางมาก่อนแต่เมื่อคืนเขาผิดปกติขนาดนั้นจริง ๆ ถึงกับอาจเรียกว่าเย็นชาไร้น้ำใจ ทำให้นางรู้สึกน่ากลัวสุดขีด ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิง ถ้าไม่ใช่เจอเรื่องอะไรเข้าแล้ว เขาไหนเลยสามารถเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้น่ะ “ข้าไม่คิดจะฟังเรื่องไร้สาระเหล่านี้ถ้าเจ้าไม่คิดอยากพูด ถ้างั้นออกไปจากที่นี่ให้ข้าเดี๋ยวนี้และไม่ต้องพูดกับข้าอีก” จางยวี่โหร่วชี้ไปทิศทางที่ประตู คิดขับไล่เขาออกไปความอัปยศอดสูเช่นนี้ นางไม่สามารถทนรับได้เด็ดขาด “ข้า...ได้ ในเมื่อเจ้าคิดอยากรู้ ถ้างั้นข้าก็บอกเจ้า ข้าเพียงเกรงว่าหลังจากที่เจ้าได้รู้เรื่องนี้แล้ว จะทิ้งข้าไป” เขาทำท่าทีลังเลดิ้นรนมากออกมา ฟังจนใจของจางยวี่โหร่วก็กังวลทันที หมายถึงอะไร? ทำไมเขาถึงรู้สึกว่านางจะจากไป? หรือว่าเขาได้ทำอะไรที่ผิดต่อนางแล้ว ยังมีเรื่องอะไรที่ปิดบังซ่อนเร้นไว้ เดิมนางก็จิตใจสับสนยุ่งราวเชือกปอพัน ตอนนี้ในใจยิ่งตื่นเต้นมากหาใดเปรียบมิได้ ที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ เพียงคิดจะรู้คำตอบได้อย่างรวดเร็ว “จริง ๆ แล้ว ปัญหานี้ ไม่ใช่เจ้าได้รู้แล้วตั้งแต่แรก ทั่วโลกนี้ล้วนกำลังโจษจัน อ๋องชิงผินได้รับความเดือดร้อนจากการเจ็บป่วยที่ไม่พึงประสงค์ เวลากำเริบก็กินเนื้อมนุษย์และดื่มเลือดมนุษย์ น่ากลัวมาก เมื่อคืน...กำลังเป็นเวลาที่โรคข้ากำเริบ ดังนั้นในเวลานั้นจึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ทำร้ายเจ้าแล้ว” นี่เป็นคำอธิบาย(คำตอแหล) ที่ดีมากจริงๆ พอได้ยินคำพูดนี้จางยวี่โหร่วไหนเลยยังมัวแต่โกรธอีก ทั้งยังไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดของร่างกายตนเอง จ้องมองดูเขาสีหน้าเต็มไปด้วยความเครียด “อะไรเหรอ? เจ้าบอกว่าเมื่อคืนโรคเจ้ากำเริบแล้ว ที่แท้เจ้าป่วยเป็นโรคอะไรแล้ว?” นางไร้ข้อสงสัยสักนิดในวาจาของเขา นอกจากนี้นางยังรู้สึกว่ามีเหตุผล เพราะแรกเริ่มขณะที่นางมาหาเพื่อเจรจากับเขา ณ พระตำหนักชิงผินอ๋อง ได้เห็นเขาป่วยกำเริบกะทันหัน ทั่วร่างสั่นสะท้านไม่หยุด หลังจากนั้นนางก็ช่วยหายาให้เขาหลังจากได้รับยากินจึงได้ดีขึ้นบ้าง ท่าทีเขาในเวลานั้นดูน่ากลัวสุดขีดจริงๆแล้ว หลังจากแต่งงานกับเขา นางเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เพราะสุขภาพร่างกายเขาแข็งแรงมาตลอด ไม่เคยแสดงอาการเจ็บป่วยร้ายแรงหรือเจ็บป่วยเล็กน้อยอะไรมาก่อน ดังนั้นไหนเลยที่นางจะสามารถระลึกขึ้นมาได้ยังไงน่ะ? ถ้าเขาทำแบบนั้นเพราะโรคกำเริบจริง ทำกับนางแบบนั้นภายใต้ไร้จิตสำนึกไร้สติสัมปชัญญะ ถ้าเช่นนั้นนางไหนเลยยังสามารถบ่นต่อว่าอะไรเขาได้น่ะ “บอกไปแล้วเจ้าก็ไม่เข้าใจ ก็เป็นโรคดื้อรั้นชนิดหนึ่ง เวลาที่กำเริบแม้ว่าไม่ถึงกับน่ากลัวเหมือนข่าวลือเช่นนั้น แต่ก็เจ็บปวดมาก ถึงกับอาจจะมีพฤติกรรมที่ไม่สามารถควบคุมได้อารมณ์ก็ค่อนข้างผิดปกติเมื่อคืน...ต้องเป็นข้าสูญเสียการควบคุมจนทำให้เจ้าบาดเจ็บแล้ว” จางยวี่โหร่วที่ไหนเลยยังมัวกังวลเรื่องตนเองอีก จ้องมองเขาอย่างกังวล “นั่น...น่ะทำอย่างไร แพทย์ได้บอกไหมว่าจะรักษาอย่างไร มีวิธีการรักษาเยียวยาแก้ปัญหาหรือไม่?” ในเมื่อนางได้อภิเษกสมรสกับเขาแล้ว ดังนั้นก็ย่อมหวังให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปดี ๆ มีชีวิตยืนยาวร้อยพรรษา นอกจากนี้ โรคนี้ของเขาก็ค่อนข้างน่ากลัวเกินไปหน่อย ก่อนหน้านี้นางไม่เคยคิดมาก่อนแต่ตอนนี้ได้รู้แล้ว เพียงรู้สึกจิตใจตนเองเต้นแรงแขวนขึ้นมาหมดแล้ว “เจ้าห่วงข้าเหรอ?”เขาไม่ได้ตอบคำถามของนาง แต่ใช้แววตาที่ลึกซึ้งมองนาง “ข้า...” ถูกแววตาอันเร่าร้อนของเขาจับจ้อง ในใจจางยวี่โหร่วสั่นกระตุกขึ้นมาครา ฉุกคิดถึงเมื่อก่อนนี้พวกเขาดูเหมือนจะไม่ได้ถกกันเกี่ยวกับปัญหานี้ ยังมีสิ่งที่เขาทำกับนางเมื่อคืน เมื่อครู่นางไม่ใช่ยังกำลังโกรธอยู่ทำไมจู่ ๆ ก็ห่วงใยเขาขึ้นมาแล้ว? นางงอนไปบ้างก็หันศีรษะไปข้างหนึ่ง ไม่คิดจะเห็นเขาอีก “อืมไม่ต้องโกรธอีกแล้ว สามีขอโทษเจ้า ขออภัยต่อเจ้า ถ้าคราวหน้าเกิดขึ้นสภาพการณ์เช่นนี้อีก ข้าสามีขอสัญญาว่าจะควบคุมตัวเองแน่นอน แม้ทำร้ายตัวเอง ก็จะไม่ทำร้ายเจ้า” จางยวี่โหร่วรีบคว้ามือของเขาไว้ทันที “สิ่งที่เจ้ากล่าวนี่นับเป็นภาษาอะไร อะไรเรียกทำร้ายตัวเอง? ถ้าคุณเจ้าไม่คิดทำร้ายฉันข้าจริงๆ ก็ควรบอกสาเหตุการเจ็บป่วยของเจ้าตามความจริงกับข้า รีบรักษาโรคให้หายโดยเร็ว ทำไมเจ้าไม่บอกเรื่องนี้แก่ข้าแต่เนิ่น ๆ เล่า?” แม้ว่านางคิดจะโกรธ แต่ก็รู้สึกว่าไม่สำคัญไปบ้างแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจแค่เพราะผลของการเจ็บป่วยกำเริบเกิดผิดปกติทางอารมณ์ นางสามารถโกรธอะไรได้เล่า? สิ่งที่นางต้องกังวลมากที่สุดตอนนี้ก็คือสุขภาพของเขา “หม่อมฉันเพียงแค่...ไม่คิดอยากให้เจ้ากังวลเท่านั้นเอง สำหรับหม่อมฉันแล้ว นอกจากเจ้าแล้ว ยังมีผู้หญิงคนไหนที่กล้าอภิเษกสมรสเข้าพระตำหนักอ๋องชิงผินน่ะ?” “ข้าได้อภิเษกสมรสกับเจ้าซึ่งเป็นพระชายาที่มีความสามารถเปี่ยมคุณธรรม อ่อนโยนใกล้ชิดผู้คนคนหนึ่งอย่างยากลำบากแน่นอนต้องกลัวเจ้าทิ้งข้าไป ถ้าเจ้ารู้ว่าข้ามีข้อบกพร่องมากเช่นนี้ ยังจะอยู่ข้างกายข้าหรือ?” จางยวี่โหร่วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกรักลึกๆได้ยินคำพูดเหล่านี้ของเขาอีก นางเพียงรู้สึกจู่ ๆ รักเขาจนปวดใจบ้างแล้ว “เจ้านี่โง่จัง”นางสะอื้นไห้โผเข้าอ้อมอกของเขา เอื้อมมือทุบตีอกของเขา “ในเมื่อแรกเริ่มหม่อมฉันเลือกอภิเษกสมรสกับเจ้าแล้ว นั่นก็ย่อมไม่มีวันหันหลังกลับ เจ้ากังวลว่าหม่อมฉันจะจากไป หม่อมฉันยิ่งกลัวว่าเจ้าจะไม่ต้องการหม่อมฉันสักวัน ในเมื่อเราทุกคนต่างมีรอยแผลเต็มไปหมดแล้ว ถ้าเช่นนั้นยิ่งควรดูแลถนอมซึ่งกันและกันน่ะ” แม้รู้อย่างชัดเจนว่าเป็นเพียงแสดงละคร แต่หัวใจของเขาดูเหมือนถูกทุบด้วยค้อนหนักอะไรกระแทกอย่างแรงทันที นาง...ไม่เคยคิดจะทิ้งเขามาก่อนเลยจริง ๆ หรือ? ตอนแรก พวกเขาทั้งสองไม่ใช่ต่างฝ่ายต่างป้องกันเขาก็ไม่เคยรู้สึกว่านางเชื่อใจเขาทั้งหมดอย่างแท้จริง มอบเขาเองอย่างสมบูรณ์ให้กับนาง ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงแล้วทำไมเขายังรู้สึกว่าบนร่างนางยังคงอีกหลายอย่างที่เขาไม่สามารถมองทะลุได้ ยังมีปริศนาที่กระทั่งเขายังไม่สามารถเข้าใจเดาได้อย่างทะลุปรุโปร่งอีกน่ะ? ตอนนี้ไม่เพียงแต่เขาไม่สามารถมองเห็นนางได้อย่างชัดเจน จู่ ๆ ก็ไม่สามารถมองเห็นตัวเองได้ชัดเจนด้วย เมื่อคืนเขารู้ตัวดีมากสติตื่นจนมิอาจตื่นได้อีกแม้แต่ตอนนี้เขาก็รู้สึกตื่นตัวมากอย่างมิอาจเปรียบปานได้ แต่การตอบสนองของเขากลับยิ่งกอดนางไว้แน่นเกือบจะขยี้ละลายนางเข้ามาในอ้อมอกของตนเอง --โปรดอดใจรอ ติดตามตอนต่อไป 02/11/2019--