ตอนที่ 195 วัวสันหลังหวะทั้งแม่และลูก

ต๭นที่ 195 วัวสันหลังหวะทั้งแม่และลูก หลังจากเกิดเรื่องการสวรรคตขององค์รัชทายาทแล้ว แม้ว่ามีครอบครัวของตำหนักเฉินกั๋วกงรับโทษ แต่ในใจหลี่เฟยก็ยังกลัวไม่สงบ ตั้งแต่ต้นจนจบ แม้ว่าก่อนหน้านั้นไม่รู้ว่ากี่ชีวิตที่อยู่ในมือของนางแล้ว แต่ท้ายสุดคนที่นางทำร้ายจนสวรรคตครั้งนี้เป็นองค์รัชทายาท นอกจากนี้ยังพัวพันเกี่ยวข้องกับขุนนางที่สำคัญในราชสำนักบางคน ตอนแรกรู้สึกสะใจอย่างแปลกประหลาดไม่มีเหตุผลแต่ต่อมา ในใจนางกลับถูกครอบงำด้วยความกลัวแล้ว ดังนั้นภายหลังนางจึงค่อนข้างตัวอกสั่นขวัญแขวนบ้าง บางครั้งในความฝันยังฝันถึงองค์รัชทายาทและครอบครัวของเฉินกั๋วกงได้มาหานางเอาชีวิต ดังนั้นจึงกล่าวไว้ว่า คนเรานี้เมื่อทำเรื่องไม่ดีแล้ว ในที่สุดก็ยังเกิดความรู้สึกผิดละอายใจ ฮ่องเต้ทรงพระประชวรหนักทั้งเสียนเฟยและซูเฟยพวกนางไปปรนนิบัติอยู่หน้าแท่นบรรทม หลี่เฟยกลับเริ่มประชวรและไม่ค่อยได้เสด็จออกจากพระราชวังของนางเอง คนในพระราชวังมารายงานว่าองค์ชายสามเข้าพระราชวังทรงเสด็จมาเยี่ยม หลี่เฟยก็ตื่นเต้นขึ้นมาบ้างทันที “อะไร โอรสของเปิ่นกงมาแล้ว?” “ใช่ องค์ชายสามกำลังทรงรออยู่นอกพระราชวังแล้ว” “ถ้าเช่นนั้นยังมัวงงอะไร ยังไม่รีบทูลเชิญพระองค์เข้ามา” แม้ว่านางจะยังไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่อง แต่โอรสของนางเองมีอะไรเป็นข้อห้าม ในเมื่อนางได้กล่าวว่าป่วยแล้ว ก็ควรจะมีลักษณะของผู้ป่วย จึงไม่ถึงกับก่อให้ผู้อื่นสงสัยน่ะ ได้เห็นเป่ยจื่อห้าวเดินเข้ามาหลี่เฟยรีบสั่งให้ซ้ายขวาถอยออกไปทันที ตอนนี้ในใจนางมีคำถามมากมายที่จะถามเขา จนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว “ลูกเอ๋ย ทำไมพักนี้เจ้าไม่ได้เข้าวังมาเลย ใจแม่ร้อนรุ่มจนแทบตายแล้ว” “ท่านแม่โปรดอย่าได้ทรงกังวลร้อนรุ่ม ข้าน้อยลูกมิใช่มาแล้วหรอกหรือ? ท่านโปรดวางใจลูกต้องชิงได้บัลลังก์นี้แน่นอนหนานหชู่ทั่วหล้านี้ ฟ้าลิขิตไว้แล้วต้องเป็นของเราแม่ลูกแน่นอน” เป่ยจื่อห้าวกล่าวอย่างบ้าคลั่งมาก หลี่เฟยเห็นท่าทีเขามั่นใจขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าควรพึงพอใจหรือควรกังวลใจ “ตอนนี้องค์รัชทายาททรงสวรรคตแล้ว ฮ่องเต้ก็ทรงประชวรหนักไม่มีพระทัยทรงดูแลกิจการของบ้านเมือง ในราชสำนักวุ่นวายไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อเรื่ององค์รัชทายาทสืบทอดบัลลังก์ ลูกเอ๋ย ก็ไม่รู้ทำไม ในใจเปิ่นกงรู้สึกไม่สบายใจทันใด เรื่องนี้ มีแต่ต้องให้สำเร็จ มิอาจล้มเหลว ถ้าล้มเหลวแล้วก็ไม่มีที่ให้พวกเราหันหลังกลับแล้ว” เป่ยจื่อห้าวสีหน้าเข้มงวดทันที หลังจากนั้นบอกว่า “ใช่ ข้าน้อยลูกเข้าใจเป็นธรรมดา บางทีระหว่างแม่ลูกเรามีกระแสจิตอะไรกันจริง ๆ ไม่ปิดบังท่านแม่เมื่อเร็วๆนี้มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นบ้างจริง” “สถานการณ์อะไร?” เดิมนางก็กำลังเป็นกังวล ไหนเลยจะแบกรับการเปลี่ยนแปลงอะไรที่อุบัติขึ้นเหนือความคาดหมายได้น่ะ เปิ่นหวังได้จัดจ้าวซินซินไปอยู่ข้างกายจางยวี่โหร่วเป็นสายใน หล่อนได้ปะปนเข้าไปในพระตำหนักอ๋องชิงผินสำเร็จเรียบร้อยแล้วรับผิดชอบสืบข่าวสถานการณ์ภายในของพวกเขา หลังจากนั้นรายงานข่าวให้ข้า” “เจ้าว่าอะไรนะจ้าวซินซิน ผู้หญิงที่ทำอะไรไม่สำเร็จแล้วยังทำให้เสียเรื่อง เจ้ายังกล้าใช้หล่อนหรือ?” กล่าวถึงจ้าวซินซิน นั่นแทบเป็นเงาหลอนชั่วร้าย ก่อนหน้านี้ที่หล่อนช่วยออกความคิดมากมายให้พวกเขาแต่มีอันไหนที่ประสบความสำเร็จ? ครั้งสุดท้าย พระนางยังเกือบจะสูญเสียโอรสของพระนางไป พระนางทรงแค้นจนอยากหั่นจ้าวซินซินออกเป็นพันเป็นหมื่นท่อน ต่อมาเพราะพวกเขามัวยุ่งจัดการเรื่องขององค์รัชทายาทเกือบจะลืมผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว ตอนนี้เป่ยจื่อห้าวจู่ ๆ พูดถึง หล่อนโกรธจนแทบระเบิดไปหมดทุกที่ “ผู้หญิงคนนี้ก็น่าหัวเราะคิดว่าตนเองตั้งครรภ์มีลูกของเปิ่นหวัง ก็สามารถมาข่มขู่เปิ่นหวังตรงหน้าได้อย่างไม่กลัวเกรงหรอกหรือ? ฐานะต่ำต้อยด้อยสถุนอย่างนาง มีคุณสมบัติใดที่จะตั้งครรภ์ลูกของเปิ่นหวัง? ดังนั้น เปิ่นหวังจึงพระราชทานดอกไม้แดงกาหนึ่งกรอกให้นางโดยตรง ทำแท้งเด็กคนนั้น หรือว่าพระมารดาไม่ได้รู้สึกว่าหล่อนได้ตกต่ำมีจุดจบน่าเศร้าขนาดนี้จึงช่วยให้หล่อนได้รับความไว้วางใจจากจางยวี่โหร่ว ทำงานให้เราได้หรือ? หลี่เฟยคิด ๆ ดู นี่เป็นความคิดที่ดีอุบายที่แยบยลจริง ๆ แต่คิดดูให้ละเอียดถี่ถ้วนอีกดูเหมือนมีบางอย่างที่ไหนผิดปกติ “เจ้าทำแท้งลูกของหล่อนไป ไม่ควรที่หล่อนจดจำเกลียดแค้นเรากันหรือ? ทำไมยังยินดีที่จะทำงานให้เราได้ หล่อนไม่ควรไปอยู่ข้างกายจางยวี่โหร่ว คิดรอโอกาสที่จะแก้แค้นน่ะ?” สองสามวันนี้ พระทัยของหลี่เฟยไม่สบายมากจริง ๆ ตอนนี้หล่อนยกเอาลักษณะที่ไม่ปลอดภัยนี้ส่งต่อไปไว้บนร่างจางยวี่โหร่ว “พระมารดาทรงโปรดวางพระทัย นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ นอกจากยอมสยบต่อเราแล้ว หล่อนไม่มีทางเลือก ลองถามว่าจางยวี่โหร่วสามารถให้อะไรแก่หล่อนได้ หล่อนผู้หญิงคนนั้น หรือว่าเรายังไม่ชัดเจนหรือ? เดิมหล่อนก็โลภในชื่อเสียงจอมปลอมเกียรติยศ ขอเพียงสัญญาให้สิ่งที่ดีเป็นประโยชน์บ้างแก่หล่อน หล่อนก็จะทำตัวดี ๆ ทำงานให้เราแล้ว เปิ่นหวังใช้ตำแหน่งพระชายาสัญญาแก่หล่อนหลังจากทำการใหญ่ตามแผนการได้สำเร็จ เจ้ารู้สึกว่าหล่อนสามารถต่อต้านสิ่งล่อใจดังกล่าวเช่นนี้ได้หรือ?” เมื่อหลี่เฟยทรงได้ยินอย่างนั้นแม้ว่ารู้สึกสมเหตุสมผลมาก แต่ยังโกรธมาก “นังสารเลวนั่น หล่อนมีคุณสมบัติอะไรเป็นพระสนม?” คิดว่าหลังจากหล่อนเข้าไปในพระราชวังแล้ว ครึ่งชั่วชีวิตต่อสู้ทั้งที่แจ้งที่ลับในวังหลัง จนถึงปัจจุบันจึงได้เป็นพระสนมเล็ก ๆ คนหนึ่ง พระชายายังไม่ได้ ผู้หญิงอย่างจ้าวซินซินแบบนั้น นับว่าสะดวกนางไปแล้วจริง ๆ “พระมารดา ท่านโกรธจนสับสนไปแล้วจริง ๆ แน่นอนหล่อนไม่ได้มีคุณสมบัตินี่เป็นเพียงแผนการวิธีการซื้อหัวใจของบุตรหม่อมฉันแล้วพ่ะย่ะค่ะ รอจนเรื่องราวสำเร็จจริงแล้ว ทุกอย่างจะยังคงถูกควบคุมโดยเราไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ท่านต้องคิดเล็กคิดน้อยกับผู้หญิงแบบนั้นคนหนึ่งเล่า” กล่าวไปก็ใช่ ตอนนี้นางทำไมยิ่งมายิ่งไม่สงบแล้วน่ะ? นี่ไม่ได้เป็นสัญญาณที่ดีจริง ๆ “นั่น...หลังจากที่หล่อนไปข้างโน่นแล้ว ได้ส่งข่าวสารที่เป็นประโยชน์อะไรมาให้เจ้าบ้างไหม เจ้าก็ต้องระมัดระวังสักนิดบ้าง จ้าวซินซินนั่นโง่เง่ามาก จางยวี่โหร่วไม่ได้เป็นคนที่จะต่อกรจัดการได้ง่ายคนหนึ่ง เจ้าอย่าให้หล่อนหลอกใช้เอาซะแล้ว” วาจากล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าของเป่ยจื่อห้าวอดไม่ได้ที่จะหม่นหมองเข้มงวดขึ้นมาเล็กน้อย “เปิ่นหวังเพิ่งได้รับเบาะแสบางอย่างมา เรื่องราวใหญ่โตบ้างแล้ว ดังนั้นจึงเข้าพระราชวังมาหาพระมารดาปรึกษาเป็นพิเศษ ดูไปแล้ว ตลอดที่ผ่านมาเราดูถูกจางยวี่โหร่วเกินไป นางกลับสืบสวนเรื่องราวของเราได้ชัดเจนมากแม้แต่...เรื่องที่เราแอบฝึกทหารอย่างลับ ๆ นางก็ได้รู้” “เพล้ง!” ภายใต้อารมณ์ที่พลุ่งพล่านโดยพลัน หลี่เฟยชนถ้วยชาบนโต๊ะตกลงไปแล้ว ตกลงบนพื้นแตกกระจายเป็นชิ้นๆ คราวนี้ สีพระพักตร์ของพระนางกลายเป็นซีดขาวโดยตรงด้วยความกลัวแล้ว “เจ้า...เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” เสียงของพระนางสั่นเล็กน้อย ดูท่าเป่ยจื่อห้าวก็กลัวด้วยอย่างชัดเจน มิฉะนั้นเขาจะไม่จงใจเข้าพระราชวังเพื่อหารือเรื่องนี้กับพระมารดาของเขาแล้ว เวลานั้นที่เขาได้รู้เรื่องราว ก็ไม่สามารถยอมรับได้ เขากล่าวต่อไปอีกว่า “จางยวี่โหร่วรู้ความลับของเรามากมายเช่นนี้ ข้าดูไปแล้วมิอาจเก็บนางไว้ได้แล้ว ตอนนี้หน้าสิ่วหน้าขวาน ถ้านางแพร่ความลับนี้ออกไป ถ้าเช่นนั้นเราก็ต้องถึงจุดสิ้นสุดว่าลงเอยด้วยการเป็นจลาจล นี่เป็นอาชญากรรมร้ายแรงถึงขั้นถึงแก่ชีวิตน่ะ!” เขาแทบจะไม่สามารถจินตนาการได้ว่าจางยวี่โหร่วรู้ความลับนี้มานานแค่ไหนแล้ว ที่แท้นางรู้ได้อย่างไร เขามักจะซ่อนเรื่องนี้อย่างมิดชิดมากมาตลอด จางยวี่โหร่วนั่นเป็นเพียงผู้หญิงเล็ก ๆ คนหนึ่ง นางไหนเลยจะสามารถรู้เรื่องเช่นนี้มากมายได้อย่างไรเล่า? เมื่อคิดเชื่อมโยงไปถึงเรื่ององค์รัชทายาท ดูเหมือนว่านางจะรู้ชัดเจนดีมากตั้งแต่ต้นจนจบ นางทั้งฉลาดและเฉียบแหลม ทำให้เขารู้สึกหนาวสั่นสะท้าน ตอนนี้เขาได้รู้จักแล้วว่าลึก ๆ นางมีความน่ากลัวมากแล้ว “ไม่...นี่เป็นไปไม่ได้ นางรู้ได้อย่างไรแล้วเจ้ารู้เรื่องได้อย่างไร?” หลี่เฟยรีบถาม