ตอนที่ 203 จางยวี่โหร่วถูกลวนลาม

ต๭นที่ 203 จางยวี่โหร่วถูกลวนลาม ในที่สุดงานเลี้ยงก็เริ่มได้สักที ทุกคนได้กลับไปนั่งที่ หันยี่ฉีกลับไปนั่งข้างจางยวี่โหร่วด้วยเช่นกัน นางก้มหน้าคิดอะไรบางอย่างอยู่ ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเขากลับมา เขายื่นมือมาจับมือนาง อากาศร้อนเยี่ยงนี้ แต่มือนางกลับเยือกเย็น เขาจึงดึงมือนางมาประกบในฝ่ามือของตน และให้ความอบอุ่นจากมือของตน เขาทำถึงขนาดนี้แล้ว เหตุใดจางยวี่โหร่วยังเหม่อลอยอีก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร นางกลับไม่เป็นสุข ไปจนอยากจะดึงมือของตนกลับ พอนึกถึงที่เขาเอามือนี้ไปกอดผู้หญิงคนอื่น นางก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าจะมีความคิดพวกนี้อยู่ในใจ แต่สติกลับควบคุมไม่ให้นางระบายออกมา เมื่อครู่เขาก็แค่อยากจะช่วยคนก็เท่านั้นเอง ทำไมนางต้องคิดเพ้อเจ้อด้วย？ พวกเขาไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย อีกอย่างที่องค์หญิงจากแคว้นเหลียงถูกกลั่นแกล้งก็เพราะช่วยพูดแทนหนานชู่ ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างนางกล้าทำในสิ่งที่ถูกต้อง พวกเขาก็คงจะทนดูนางถูกรังแกมิได้หรอก ส่วนที่ว่าทำไมเขาถึงมุ่งเข้าไปข้างหน้าเป็นคนแรก ก็เพราะว่าวรยุทธ์เขาดีที่สุด ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นยื่นมือช่วย เขาก็สะสางเรื่องราวได้เรียบร้อย ที่เขาทำเช่นนี้ เป็นเพราะหน้าที่ล้วนๆ เขาคิดเพื่อผลประโยชน์ของหนานชู่ เพื่อปกป้องเกียรติศักดิ์ศรีของหนานชู่ นางไม่ควรจะคิดต่าง ๆนา ๆ จางยวี่โหร่วจัดการกับอารมณ์ตัวเองด้วยเวลาที่น้อยที่สุด เพื่อให้จิตใจของตนสงบลง และไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยสภาพจิตใจดั่งแต่ก่อน เขาเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของนาง แม้จะแปลกใจ แต่ในสถานการณ์แบบนี้เขาก็ไม่สะดวกจะถาม ให้กลับบ้านไปก่อนแล้วค่อยถาม …… ในเมื่อจุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ของพวกเขาคือการสมรสเพื่อเชื่อมความสัมพันธไมตรี งั้นเรื่องนี้ ก็ควรจะพูดให้กระจ่าง “ผู้ที่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ ล้วนเป็นผู้น้อยมากความสามารถ ลูกหลานผู้มีตระกูลของหนานชู่กันทั้งนั้น ถ้าใครมีวาสนาได้ถูกเลือกให้ไปสมรส ก็คงเป็นความโชคดีของพวกเขาจริงๆ……” เป่ยจื่อหัวยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะในทันใด “เชอะ……เรื่องการสมรส ข้าได้ตัดสินใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว” มู่โหรงจิ๋วลุกขึ้นกะทันหัน และพูดขึ้นอย่างมึนเมา พวกเขาเพิ่งจะมา เจ้าจะมาตัดสินใจอะไรหล่ะ ช่างเหลวไหลสิ้นดี อีกอย่างเรื่องการสมรสเป็นเรื่องใหญ่ นี่มันเกี่ยวเนื่องถึงชื่อเสียงของประเทศเลยเชียวนะ ไม่ใช่ว่าเขาถูกใจใครก็ให้เขาเลือกได้ตามอำเภอใจ ยังไม่ให้คนอื่นได้ถาม เขาก็ได้เดินไปหาสตรีชุดสีฟ้าที่อยู่ตรงข้ามผู้นั้น และได้จับแขนนางไว้ “เจ้า……ตามข้ากลับแคว้น มาเป็นพระสนมข้าซะ ” คนที่เขาดึงตัวอยู่นั้น คือองค์หญิงจากแคว้นเหลียงที่เกือบจะถูกเขาตบเมื่อกี้นี้ เพียงแต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้ด่า และลงไม้ลงมือ ใครจะกล้าไปขัดขวางหล่ะ？ เดิมจุดประสงค์ที่พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อสมรสเชื่อมความสัมพันธ์ไมตรีของทั้งสี่แคว้น องค์ชายใหญ่จากแคว้นเย่นได้แต่งกับองค์หญิงแคว้นเหลียงก็นับว่าเป็นคู่สร้างคู่สม ไม่ต้องพูดถึงคนพวกนี้หรอก ต่อให้เป็นฮ่องเต้จากแคว้นเหลียงก็มิอาจจะพูดอะไรห้ามปรามได้ “ปล่อยข้านะ ปล่อย！”นางดิ้นอย่างสุดชีวิต แต่กลับถูกล็อกข้อมือและดึงเข้ามาในอ้อมกอด และด้วยความเมาจึงอยากจะแต๊ะอั๋งนาง จางยวี่โหร่วเห็นว่าผู้ชายที่นั่งข้างกาย สายตาภายใต้หน้ากากเขี้ยวจิ้งจอก เห็นได้ถึงความโกรธเคืองและเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด เขาเหมือนอยากจะห้าม แต่ตอนนี้แค่เก็บไว้ก็เท่านั้น นางเห็นเส้นเลือดที่ปุดออกจากมือเขา ราวกับว่าจะลุกขึ้นไปช่วยนางในวินาทีต่อมา ออกหน้าอีกครั้ง จางยวี่โหร่วบีบแน่นอยู่ในใจ นางรีบไปจับมือเขาในทันที เขาตกตะลึง สติกลับมา และมองนางอยู่แวบนึง บรรยากาศเคร่งเครียดเมื่อครู่นี้ก็ได้คลายลงในทันใด ทันใดนั้น จางยวี่โหร่วกลับลุกขึ้น และได้มุ่งตรงไปหามู่โหรงจิ๋ว บางเรื่อง นางไม่ต้องการให้สามีของตนออกหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ฉะนั้นนางจึงมาทำแทนเอง “องค์ชายใหญ่แคว้นเหลียงได้โปรดระวังการกระทำของตนด้วย ปฏิบัติต่อสตรีท่านหนึ่งท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายเช่นนี้ ช่างเสียภาพพจน์เหลือเกิน ยังไงแล้วนางก็เป็นองค์หญิงจากแคว้นเหลียง เจ้าทำแบบนี้ ……เคยเห็นแคว้นเหลียงอยู่ในสายตาบ้างไหม？” มู่โหรงจิ๋วโกรธมาก แคว้นเย่นนับว่าเป็นแคว้นที่มีกำลังพลแข็งสุดในบรรดาสี่แคว้น เขาจึงคิดว่าตนยิ่งใหญ่มาก ไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูด้วย ผลปรากฏว่าพอเขามาถึงหนานชู่ คนพวกนี้ไม่กลับไม่เคารพนบนอบ เมื่อครู่นี้โดนสบประมาทไปกยังไม่เป็นไร ตอนนี้ยังจะมีคนมาขัดขวางอีก เป็นใครใครจะไปทนได้ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ครานี้ได้โอกาสเคลิ้มๆ เขาคิดจะก่อเรื่องขึ้นอีก แต่จังหวะที่เขาหันตัวกลับ เห็นหญิงสาวสวยบริสุทธิ์ราวกับเทพจิ่วเทียนเซวียนหนิ่วลงมาเกิดยังแดนมนุษย์ ร่างทั้งร่างก็ได้ชะงักไป เมื่อกี้จางยวี่โหร่วนั่งที่ตนเองอยู่ตลอด ที่นี่คนมากมายขนาดนี้ นางก็อยู่เงียบๆอยู่ตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นนาง แต่พอรอบนี้เห็นนางยืนอยู่หน้าตน เขาเห็นใบหน้าอันสง่าของนางได้อย่างชัดเจน มู่โหรงจิ๋วก็เริ่มสติหลุดในชั่วพริบตา คิดไม่ถึงว่าการมาหนานชู่ครานี้จะได้อะไรกลับไปมาก องค์หญิงแคว้นเหลียงผู้นี้ เขาสะดุดตาแล้ว ส่วนคนงามตรงหน้า เขาก็คงไม่พลาด เดิมจากที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองก็ได้เปลี่ยนไปในพริบตา เขาได้ปล่อยมือของไป๋ หลิงกวง และมองไปหาจางยวี่โหร่วที่อยู่ตรงหน้า สายตาเต็มไปด้วยความอยากได้และครอบครอง “เจ้ากล้าดีหนิ ที่กล้ามายุ่งเรื่องของข้า ได้ ข้าปล่อยนางไปก็ได้ แต่เจ้าต้องมาชดใช้แทนให้ ” เพียงแค่มือเขายังไม่ทันจะไปแตะหน้าจางยวี่โหร่ว ก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเขาเสียแล้ว “โอ้ย มือข้า เจ็บ！” พอทุกคนจ้องดู มือของเขาถูกตะเกียบคู่นึงเสียบไว้ เลือดไหลทะลักออกมาในทันที ความเจ็บปวดนี้ ทำให้อาการเมาของเขาส่างไปไม่น้อย เวลานี้เขาก็เริ่มมีสติขึ้นมา “สมควรตาย ใครกัน ที่กล้าทำร้ายข้า ไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม？” มู่โหรงจิ๋วโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ปิดมือที่เลือดไหลต๊อกๆไว้ หน้าที่โกรธเคืองก็ได้เปลี่ยนไปด้วย ทูตจากแคว้นเย่นรีบระดมพลเข้าปราบปราม มุ่งไปหาเป่ยจื่อหัวในทันใด “องค์ชายรอง เจ้าหมายความเยี่ยงใดกัน พวกเรามาสมรสสร้างสัมพันธไมตรีด้วยความบริสุทธิ์ใจ แต่พวกท่านกลับทำเรื่องลอบฆ่าเช่นนี้ หรือว่าไม่เห็นพวกข้าอยู่ในสายตา ถ้าฝ่าบาททรงทราบเรื่องนี้ จะต้องส่งทหารออกศึกเป็นแน่ คิดว่าพวกข้าแกล้งกันได้ง่ายๆนั่นหรือ” พูดจาน่าขันแท้ หรือแต่ก่อนพวกเขาไม่เคยรบกันเลยนั่นหรือ？ ถ้าพวกเขาแน่จริงก็มาสิ มาพูดโอ้อวดอะไรเอาตอนนี้ ทันใดนั้น ก็ได้มีเสียงเย็นชาพูดขึ้น “พวกเจ้าทำผิดยังริอาจฟ้องผู้อื่น ข้าอยากจะคิดบัญชีกับพวกเจ้าซะเหลือเกิน ลวนลามพระชายาข้า ไม่ต้องพูดถึงมือข้างเดียวหรอก ต่อให้ข้าเอาชีวิตเขา ใครล่ะจะกล้าขัด ！