ตอนที่ 206 หึงจนอารมณ์เสีย

ต๭นที่ 206 หึงจนอารมณ์เสีย จางยวี่โหร่วไม่ได้โง่ ไม่มีทางที่นางถูกต้มอย่างง่ายดายเพียงเพราะคำพูดเพียงน้อยนิดของเขา ในใจนาง มีการพิจารณาและตัดสินของตนอยู่แล้ว “เชอะ……ก็จริง ข้าเป็นคนเลือดเย็นอย่างนี้แหละ ไม่เหมือนเจ้าหรอกที่ห่วงใยทะนุถนอมผู้หญิงเช่นนั้น” เห็นชัดว่านางโกรธเขาอยู่ อ๋องชิงผินผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือ เย็นชาไร้มิตรไมตรีจากการเล่าขานกันมา ได้เกิดความสงสารขึ้นอย่างง่ายดายเช่นนี้ เรื่องนี้นางคิดยังไงก็ยังคงรับไม่ได้อยู่ดี เขาจับจ้องไปที่นางอยู่สักพัก สายตาเปลี่ยนไปมาจนมิอาจคาดการณ์ได้ จากความโกรธเคืองในตอนแรก ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นความหวาดระแวง และสุดท้ายกลับมีความหมายลึกซึ้งอย่างอื่น ในที่สุด เขาก็เปิดปากพูดขึ้นราวกับได้ข้อสรุปว่า “พระมเหสี เจ้าคงไม่ได้หึงหรอกนะ？” เหตุใดอารมณ์นางถึงได้ผิดปกติเช่นนี้ คิดไปแล้วก็เริ่มตั้งแต่ที่เขาออกหน้าช่วยองค์หญิงแคว้น เหลียงผู้นั้น เขาไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไรหนิ แต่นางกลับใส่ใจ อีกทั้งยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอีกด้วย แต่ก่อนเขาไม่เข้าใจ ตอนนี้เข้าใจแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องโกรธ หึงหวงหรือ แสดงว่านางใส่ใจในตัวข้านะสิ ！ จางยวี่โหร่วก็เหมือนกับไก่ที่ขนลุกฟู่ขึ้นมาร่างจะสั่นคลอน เสียงจะสูงขึ้นแปดโวลต์โดยไม่รู้ตัว “พูดซี้ซั้ว ข้าหึงหวงอะไรกัน เจ้าอย่าคิดไปเองสิ” “เมื่อครู่ข้าก็แค่แตะเนื้อต้องตัวเจ้าเพียงนิดเดียวเอง เจ้าก็อารมณ์หวุดหวิด ยังจะรังเกียจข้าอีก เจ้ารู้สึกว่าข้ากอดองค์หญิงจากแคว้นเหลียงผู้นั้น ดังนั้นจึงหึงนะสิ？”เขาพูดขึ้นอย่างมั่นใจ เพียงแค่คิดถึงที่นางหึงหวง อีกทั้งอารมณ์ยังควบคุมไม่อยู่ ในใจเขาก็เกิดความเบิกบานใจที่ยับยั้งไม่อยู่ขึ้น “หุบปากนะ ไม่ใช่สักหน่อย เจ้าอยากกอดใครก็กอด อยากจับใครก็จับไป แต่อย่าเอามือสกปรกของเจ้ามาแตะต้องตัวข้า！” เขายังกล้าพูดอีก จางยวี่โหร่วโกรธจนหูขึ้นควัน เขาร้ายกาจที่สุด ช่างน่ารังเกียจยิ่ง “ยังกล้าพูดอีกว่าไม่ได้หึง เจ้าเอ๋ย ข้าต้องยอมรับว่าเจ้าน่ารัก พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ เจ้าไม่เชื่อใจข้าเลยเชียวหรือ？”มองดูท่าทีที่นางโกรธ และมองดูท่อนบนขาวผ่อง พร้อมกับหัวไหล่ที่โผล่ออกมาเพียงครึ่งเดียวของนาง เขายังจะกล้าโกรธที่ไหนอีก ใจอ่อนระทวยไปหมด อยากแค่จะกอดนางไว้ในอ้อมกอด เอ็นดูนาง จางยวี่โหร่วจ้องเขาเพียงแค่แวบเดียว ไม่อยากจะพูดจากับเขา ผู้ชายมันก็จอมปลอมกันทั้งนั้นแหละ เมื่อก่อนก็เพราะนางเชื่อมั่นในตัวเขามากเกินไป เมื่อเห็นเช่นนี้จึงรับไม่ได้ “เอาเถอะ อย่าโกรธเลยนะ ได้ภรรยามาดีขนาดนี้ สามียังมีอะไรไม่พอใจอีกหล่ะ？ ข้ามีเจ้าอยู่แล้วทั้งคน จะไปชอบผู้หญิงคนอื่นได้เยี่ยงไรกัน？ ส่วนองค์หญิงแคว้นเหลียงผู้นั้น ข้าก็แค่รู้สึกว่าตัวนางมีอะไรน่าสงสัยอยู่เยอะ ฉะนั้นจึงออกหน้าช่วย” ในเมื่อทราบสาเหตุแล้ว งั้นเขาก็คงต้องมานั่งอธิบายให้นางฟัง การที่นางทะเลาะกับเขา ทำให้เขาทนไม่ไหวอยู่บ้าง ปลอบผู้หญิงอะไรแบบนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่ถนัดเอาเสียเลย ข้อสงสัย？！จางยวี่โหร่วก็สงสัยเหมือนกัน นางยังคิดเลยว่าเขาดูไม่ออก หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กันแน่ ตอนนี้เขาเอ่ยเรื่องนี้ขึ้น ทำให้นางประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง หรือว่าที่เขาช่วยองค์หญิงแคว้นเหลียง ยังไม่จุดประสงค์อื่นอีก？ ท่าทีที่เขาโกรธหุนหันพลันแล่นเช่นนั้นล้วนแต่เป็นการแสดงทั้งนั้นหรือ？ คิดถึงจุดนี้ จางยวี่โหร่วก็เริ่มสับสนขึ้นมาในทันใด นางควรจะเชื่อที่เขาพูด แต่ยังไงนางก็ลืมท่าทางที่เขาเสียสติไม่ลง ถ้าเขาแกล้งทำจริง เหตุใดนางถึงมองไม่ออกล่ะ？ “ทำไมหล่ะ เจ้ายังไม่เชื่ออีกหรือ？ ที่จริงเวลานั้นองค์ชายใหญ่จากแคว้นเย่นเริ่มกลั่นแกล้ง นางเปิดปากช่วยพูดแทนหนานชู่ ข้าก็รู้สึกน่าสงสัยแล้ว นางเป็นคนของแคว้นเหลียง แน่นอนว่าจะต้องมีอากัปกิริยาแทนแคว้นเหลียง หลายปีมานี้ สงครามของทั้งสามแคว้น แคว้นเหลียงมีท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวมาโดยตลอด ไฉนตอนนี้กลับผิดปกติยอมที่จะเสี่ยงในการผิดใจกับแคว้นเย่นและเซียวเพื่อที่จะมาช่วยเหลือพวกเรา ？” ความคิดของเขา เหมือนนางโดยสิ้นเชิง คำอธิบายอย่างละเอียดของเขา ทำให้นางอดเชื่อไม่ได้ นางก็ว่าอยู่ สิ่งที่นางสงสัย เขาจะคิดไม่ถึงยังไงกัน？ ไม่เพียงแต่เขาจะคิดได้ ยังลงมือจัดการเองอีกด้วย เหมือนว่านางจะเข้าใจเขาผิดไปแล้วจริงๆ ไม่สมควรโทษเขา ในที่สุดจางยวี่โหร่วก็ได้เงยหน้ามองเขา แต่พอคิดถึงเรื่องเข้าใจผิดเมื่อกี้นี้ ถ้าอยากจะให้พูดคุยเหมือนดั่งแต่ก่อน นางยังทำไม่ได้ ดังนั้นนางจึงเก้เก้กังกัง ใจนึงก็อยากคลายความสงสัยในจิตใจ แต่อีกใจก็ไม่กล้าในเมื่อเขาให้หน้านางแล้ว งั้นก็ให้ไปจนจบเสียเลย “ดังนั้น ถ้าอยากคลายข้อสงสัยพวกนี้ วิธีที่ดีที่สุดก็คือทำให้พวกเขาเชื่อใจ วันนี้พวกเราช่วยนางไป ต่อให้ไม่ซาบซึ้งใจ ก็น่าจะมีความตื่นตัวไป ถ้านางแสดงอยู่จริง งั้นจากการแสดงออกของเราแล้วนางก็น่าจะรู้ว่าการแสดงของนางสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี เจ้าไม่คิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีวิธีนึงหรือ？” การอธิบายอย่างมีชั้นเชิงของเขา ในที่สุดจางยวี่โหร่วก็ได้คลายข้อข้องใจของตน และภายใต้จิตใจยังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ ดูเหมือนว่า นางเข้าใจเขาผิดไปจริงๆ เขาฉลาดขนาดนั้น ทุกอย่างอยู่ในแผนการของเขา แต่นางกลับสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างเขากับองค์หญิงแคว้นเหลียงผู้นั้น คิดไปแล้วพวกเขาไม่น่าจะมีอะไรกัน แคว้นเหลียงแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเข้าร่วมสงคราม เขากับนางไม่มีทางจะไปชุมนุมอะไรกันแน่ วันนี้เป็นการเจอหน้ากันครั้งแรกของพวกเขา นางก็ความรู้สึกไวซะขนาดนั้นแล้ว มันผิดปกติจริงๆ จางยวี่โหร่วสีหน้าคลายลง และมองเขาด้วยความโมโหนิดๆ “ก่อนที่เจ้าจะทำอะไร ช่วยส่งสัญญาณให้ข้าหน่อยจะได้ไหม？ ข้าไม่รู้อะไรเลย จะไปรู้ได้เยี่ยงไรว่าท่านคิดอะไรอยู่ในใจ ？” นางปล่อยไก่ไปแบบโง่ๆ ยังโกรธเขานานขนาดนี้อีก ตอนนี้เขามองออกแล้ว จะต้องหัวเราะนางในใจคิกคักแน่นอน เป็นจริงอย่างที่คิด หว่างคิ้วไปถึงสายตาล้วนแต่เป็นท่าทางหัวเราะเยาะ เห็นสายตานางเกินความเอ็นดูเล็กน้อย “ใช่ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าตนจะแต่งกับหญิงผู้ซึ่งชอบหึงหวงเป็นพิเศษ พอโถน้ำส้มสายชูคว่ำ ทั้งพระตำหนักก็คงจมลง วันหลังข้าจะจำบทเรียนนี้ไว้ จะรักษาระยะห่างกับสตรีทุกคน ต่อให้เป็นขั้นตอนในแผนการ ข้าก็จะไม่ทำ พระมเหสีทรงพอพระทัย？” พอใจ？นางอยากจะมุดลงร่องซะเหลือเกิน จางยวี่โหร่วมองเขาด้วยท่าทางที่ทั้งอายและหงุดหงิด หันหน้าหนีไม่สนใจเขา สิ่งที่นางเห็นในตอนนี้กลับเป็น ความเย็นชาที่สิ่งผ่านออกมาทางสายตาของเขา เหมือนกับเป็นเพราะเรื่องราวกระจ่าง โล่งอกได้แล้ว เพียงแต่ว่าสายตานั้นได้หายไปในพริบตา แปบเดียวก็ดูไม่ออกแล้ว