ตอนที่ 207 ความรักของแม่ต่อคนทั้งโลก

ต๭นที่ 207 ความรักของแม่ต่อคนทั้งโลก เนื่องจากองค์ชายองค์หญิงพวกนี้มาถึงแล้ว เป่ยจื่อหัวจึงยุ่งขึ้นเยอะเลย ต่อให้เขาอยากจะอยู่ข้างกายหลิงจือก็ทำไม่ได้ ภาระอันหนักหน่วงของราชสำนักในเพลานี้ ต้องให้เขารับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว อีกอย่าง ศัตรูของเขากำลังจับจ้องเขาอยู่ รอให้เขาทำอะไรผิดพลาดเพื่อจับผิด หรือไม่ก็แอบวางแผนใส่ร้าย อยากจะผลักเขาให้ล้ม ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ หลิงจือจะอารมณ์เสียไม่ลงรอยกับเขาได้เยี่ยงไรกัน？ ไม่เพียงแต่นางจะไม่อารมณ์เสียแล้ว ยังจะให้กำลังใจปลอบใจเขาอีกด้วย เขาจัดการธุระของตน นางจะรอเขา ในยามว่าง นางมักจะไปพระตำหนักชิงผินอยู่บ่อยครั้ง แต่ก่อนเพราะหันยี่ฉีจึงทำให้นางเกิดความหวาดกลัวและพะว้าพะวังขึ้น แต่ตอนนี้สนิทสนมกับพวกเขาแล้ว เกือบจะคิดว่าตำหนักชิงผินเป็นบ้านตนแล้วด้วยซ้ำ ขณะที่หันยี่ฉีไม่อยู่ นางจะอยู่กับจางยวี่โหร่ว พูดคุยกันตามภาษาพี่น้อง ขอแค่พวกนางมีความสุข ใครก็มิกล้าพูดอะไรมาก ขณะนี้องค์ชายสองกำลังยุ่ง นางก็ยิ่งเป็นแขกประจำของพระตำหนักชิงผินไปเลย แม้จางยวี่โหร่วเจอนางแล้วดีใจ แต่ก็กลับทอดถอนใจไม่ได้ “เดิมคิดว่าระหว่างเจ้ากับองค์ชายรองจะไปกันได้ด้วยดี กลับคิดไม่ถึงว่างานแต่งของพวกเจ้าจะเลื่อนแล้วเลื่อนอีก เลื่อนแบบนี้ต่อไป จะได้แต่งกันเมื่อไหร่หล่ะ” สิ่งที่ผู้หญิงต้องการมากที่สุด ไม่ใช่ที่พึ่งที่เชื่อถือได้หรือ？ นางกับองค์ชายรองตกลงเป็นแฟนกัน ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ก็เหลือแค่งานแต่งนิแหละ นางรู้สึกมาตลอดว่ามันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ถ้าได้เห็นหลิงจือแต่งออกเรือนกับตาตนเอง นางจะปลื้มปีติยินดียิ่ง “นี่มันก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ แต่ข้าก็ไม่ได้ไปใส่ใจนักหรอก ขอแค่เขารักข้า ข้าก็รักเขา ขอแค่ใจเราเป็นหนึ่งเดียวกัน อย่างอื่นก็ไม่สำคัญแล้ว” สีหน้าของหลิงจือไร้ซึ่งความคับแค้นใจ แต่เต็มเปี่ยมด้วยการให้อภัย จางยวี่โหร่วพบว่า สำหรับเรื่องความรัก นางผ่านมาอย่างโชกโชนกลับวู่วามได้ง่ายดาย แต่สภาพจิตใจของหลิงจือกลับดีกว่านางมาก พอคิดถึงที่ตนเสียสติไปเนื่องมาจากองค์หญิงแคว้นเหลียง แต่หลิงจือกลับใจกว้างได้เช่นนี้ ในจุดนี้ คู่ควรแก่การนำมาเป็นแบบอย่าง “ดูเหมือนว่าท่านจะมีความเป็นพระราชินีที่มีความรักต่อปวงประชา ท่านพี่จื่อหัวได้รู้จักเจ้า เป็นความโชคดีของเขา” ในบางเรื่อง โชคชะตาฟ้าได้ลิขิตไว้แล้ว องค์ชายรองเป็นบุคคลคัดเลือกให้เป็นมกุฎราชกุมาร อนาคตเขาขึ้นครองราชย์ งั้นหลิงจือก็คือฮองเฮาสินะ คนที่มีนิสัยใจหุนหันพลันแล่นจะไปเป็นฮองเฮาได้เยี่ยงไร มีเพียงแค่นิสัยอย่างหลิงจือ ที่ให้อภัยได้ทุกอย่าง ถึงจะยอมรับได้ ถึงจะคู่ควรกับคำว่า “แม่ผู้ประเสริฐ” “ยวี่โหร่ว เจ้าพูดอะไรกัน？ข้าแค่คิดว่า พระเจ้าได้สนับสนุนข้ามากพอแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเจอเจ้า วันออกเรือนข้าก็คงตายอยู่ในวัดร้างแล้ว ต่อมาถ้าไม่ใช่เพราะการแนะนำของเจ้า ข้าก็คงไม่ได้เจอกับองค์ชายรอง จักต้องแบกรับชื่อเสียไปชั่วชีวิต แต่ข้าในตอนนี้ล่ะ？ มีความสุขกว่าเมื่อก่อนมาก เป็นคนต้องรู้จักพอใจในสิ่งที่ตนมี ถ้าข้าไม่เห็นคุณค่า ฟ้าก็คงผ่าข้าตายไปนานแล้ว ฉะนั้น ตอนนี้ข้าพอพระทัยเป็นอย่างยิ่ง ให้ทุกอย่างเป็นไปตามฟ้าลิขิต ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ” แต่ก่อนมักจะเป็นจางยวี่โหร่วที่จะสอนหลักปรัชญาและประสบการณ์ในการใช้ชีวิตกับนาง แต่บัดนี้กลับเป็นหลิงจือที่สอนแทน พูดถูก ชาติปางก่อน นางประสบกับความชีช้ำรันทดมา ต้องเห็นคนในครอบครัว72คนตกเหวตายต่อหน้า ความเจ็บปวดรวดร้าวนั้น นางกลับไร้ซึ่งปัญญาจะช่วย ความรักสูญสิ้น ใจสลาย ไปจนกระทั่งคนในครอบครัวตายหมด แต่พระเจ้าทรงประทานพร ให้โอกาสได้เริ่มชีวิตใหม่ และได้พบกับคนที่สามารถร่วมทุกข์ร่วมสุขไปชั่วชีวิต พระเจ้าทรงดีกับนางซะขนาดนั้น นางยังจะมีอะไรไม่พอใจอีก ？ ถ้าได้มาขนาดนี้ยังไม่เห็นคุณค่า ก็สมควรจะถูกฟ้าผ่าตายได้แล้ว พอนึกถึงจุดนี้ จางยวี่โหร่วก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที เดิมทีเก็บกดมาหลายเรื่องและได้หายไปในชั่วพริบตา “น้องหลิง ขอบคุณเจ้ามากนะ สิ่งที่เจ้าพูดเป็นประโยชน์กับข้ามาก”โชคดีที่วันนี้หลิงจือมาพูดสิ่งเหล่านี้ให้นางฟัง ทำให้นางเข้าใจอะไรขึ้นเยอะ ไม่งั้นไม่รู้เลยจริงๆว่าตนมีความสุขมากเพียงใด สองพี่น้องคุยกันอย่างสนุกสนาน ยังไม่ทันไร ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมา “พี่หลิน ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ท่านพี่ทำไมถึงไม่ให้คนไปแจ้งข้าล่ะ？ ถ้าไม่ใช่เพราะข้าบังเอิญได้ยินสาวใช้พูดกัน ก็คงพลาดเสียแล้ว” พอได้ยินเสียง ก็รู้ทันทีว่าใครมา นอกจากจ้าวซินซินยังจะเป็นใครได้อีก นางทำให้เสียอารมณ์จริงๆ ในเมื่อไม่ได้ส่งคนไปบอกกล่าว ก็หมายความว่าไม่ต้องการให้นางมา คาดไม่ถึงว่านางจะมาเอง ไม่รู้เลยรึว่าข้าไม่ต้อนรับ？ ในเมื่อมาแล้ว ใบหน้าพวกนางก็ต้องเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ต้องแสร้งทำต่อไป “เพิ่งถึงเมื่อกี้เอง เพราะวันนี้ว่างเลยมาเยี่ยมสักหน่อย จ้าวซินซินข่าวไวเหมือนกันนะ” นางพูดไปพร้อมกับเหน็บแนมนางที่สอดส่องความเคลื่อนไหวของเราตลอดเวลา มิเช่นนั้นข่าวไม่ไวขนาดนี้หรอก “ที่ไหนกัน ท่านพี่ยอมเก็บข้ามาเลี้ยง ให้ที่ซุกหัวนอนกับข้า ข้าซาบซึ้งในบุญคุณ มิกล้าออกนอกลู่นอกทาง แน่นอนว่าข้าอยากจะทำอะไรสักอย่างให้ท่านบ้าง ดังนั้นจึงทำความสะอาดลานพระตำหนักด้วยกันกับสาวใช้ ทำเรื่องที่ตนสามารถช่วยได้ เมื่อกี้นี้เองที่ข้าได้ยินสาวใช้พูดกันว่าท่านพี่มา ข้าก็เลยรีบมาดู ” หลิงจือซักถามไปแค่นิดเดียว นางกลับอธิบายมาเป็นโขยง ปากคอเราะรายเสียจริง หลิงจือหัวเราะเยาะ ไม่ได้อะไรอีก ทำไมนางต้องไปเอาความกับคนแบบนี้ด้วย？ จางยวี่โหร่วทำได้แค่ประนีประนอม “เคยบอกเจ้าแล้วว่าไม่ต้องไปทำเรื่องพวกนั้น เจ้ายังไม่หายดี ต้องการการพักฟื้น ทำไมถึงไม่เชื่อฟัง ？” “ได้ยังไงกัน ข้าอยู่ที่นี่ กินของๆท่านพักในที่ท่าน ข้าทำใจไม่ได้ ให้ข้าทำเถิด” ท่าทางจริงใจของนาง ถ้าไม่รู้ธาตุแท้จริงๆของนาง จะถูกตบตาได้อย่างง่ายดาย นางทำหน้ายิ้มแย้มอีกครั้ง และได้เดินไปข้างหน้าของหลิงจือ ดึงแขนนัวเนียไปมา “พี่หลิง ข้ายังไม่แสดงความยินดีกับท่านเลย？บัดนี้องค์ชายรองได้ดูแลแคว้น ชี้ให้เห็นว่าฮ่องเต้ทรงประทานหน้าที่อันใหญ่หลวงและมีความคาดหวังต่อองค์ชายรอง มีเฉพาะมกุฎราชกุมารเท่านั้นที่สามารถรับผิดชอบในหน้าที่นี้ได้ แสดงให้เห็นว่าฮ่องเต้มีความประสงค์จะแต่งตั้งให้องค์ชายรองเป็นมกุฎราชกุมาร ให้องค์ชายได้ครองราชย์บัลลังก์ และท่านก็ได้เป็นฮองเฮา ท่านพี่ ท่านเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่แต่กำเนิดโดยแท้！”