ตอนที่372คุณเตชิตมาเล่นเหรอครั้บ?

ตอนที่372คุณเตชิตมาเล่นเหรอครั้บ? MD-CLUB? ชื่อนี้ปรัณคุ้นเคยดีถ้าร้านซีไมเนอร์คือที่ๆหรูที่สุดงั้นMD-CLUBก็คงเป็นที่ๆค่าใช้จ่ายเยอะที่สุด เขาจะให้นัชชาไปหาเขาตรงนั้นแต่ที่นั่นมันคือที่อะไรล่ะ? ปรัณกำลังจะว่าเขาแต่เขาเหมือนจะรับรู้ก็เลยรีบวางสายไป ฟังเสียงที่วางสายไปแล้วไปสบกับตาของนัชชาที่เต็มไปด้วยความหวังปรัณรู้สึกท้อแท้“วางสายไปแล้ว” “ฉันคิดแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้”นัชชาไม่รู้สึกประหลาดใจเลยแม้แต่น้อยถ้าเขาพูดง่ายขนาดนี้เธอคงจะหาคนเจอตั้งนานแล้วแหละ“เขาไม่อยากเจอฉันไม่ใช่หรอ?” ปรัณรู้สึกลำบากใจ“วันนี้เขาจะไปที่MD-CLUB” นัชชารู้จักMD-CLUB5ปีก่อนที่เธอไปจากเมืองก็รู้แล้วว่าCLUBนี้มีชื่อเสียงมากแต่ไม่คิดว่า5ปีผ่านไปก็ยังจะมีชื่อเสียงเหมือนเดิม นึกถึงสภาพแวดล้อมและเสียงไฟที่อยู่ในคลับนัชชาก็ขมวดคิ้วแต่ไม่นานเธอก็ปลอบใจตัวเอง“ขอบคุณนะคะพี่ปรัณ” ปรัณรีบยกมือปฏิเสธ“เธออย่าพูดแบบนี้สิฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยนะ” เขาทนดูต่อไม่ไหวแล้วก็เลยเตือนเธอว่า“สถานที่แบบนั้นมันอันตรายเธอไม่ต้องไปหรอกรออีก2วันนะเดี๋ยวเขาก็มาหาเธอเอง” นัชชาไม่รู้จะทำยังไงก็เลยส่ายหัว“ถ้าเป็นเรื่องของฉันฉันคงจะรอไหวแต่ตอนนี้เด็กอยู่ที่เขาฉันไม่ไว้ใจ” ในโลกใบนี้ทุกคนที่เป็นแม่ก็เป็นอย่างนี้แหละถ้าเด็กไม่อยู่ข้างๆก็จะไม่สบายใจตลอดเวลาถ้าเธอไม่สนใจจริงๆก็คงไม่มาหาปรัณให้ชนุดมช่วยเลยก็ได้ แต่เธอรอไม่ไหวแล้วอยากจะพบเด็กทันที ทั้งสองพูดคุยกันอีกสักแป๊บปรัณอยากจะเลี้ยงข้าวเธอแต่พอเห็นนัชชาไม่มีอารมณ์แบบนี้ก็เลยไม่ได้ชวน ทั้งสองออกจากโรงแรมพร้อมกันรถของปรัณจอดอยู่ที่หน้าโรงแรมนัชชามองไปทางหลังของเขายิ้มแล้วโบกมือให้กับเขา“ไปก่อนเลยพี่ปรัณระหว่างทางก็ระวังหน่อย” ปรัณนั่งมองผู้หญิงที่ผอมแห้งที่อยู่ตรงหน้ายกมือแล้วกอดเธอแน่นๆ“หวังว่าครั้งต่อไปที่เราเจอกันเวลาจะไม่ห่างกันขนาดนี้” ในใจของนัชชารู้สึกซึ้งมากหลับตาแล้วพูดว่า“มันจะเป็นอย่างนั้นค่ะ” สถานการณ์เริ่มซึมเศร้าแต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ปรัณต้องการเขาถอยห่างแล้วเข้าไปในรถจากนั้นลดกระจกลง“ไปแล้วนะ” นัชชาพยักหน้า“บ๊ายบาย” มองไปทางรถที่ขับไปแล้วภายใต้แสงสว่างไฟกระพริบจนรู้สึกแสบตาจนกระทั่งรถหายไปในสายตานัชชาถึงจะหันหลังแล้วเดินไป ในสมองมีแต่คำว่าMD-CLUBตลอดเวลา …… เวลาสามทุ่มตรงหน้าประตูMD-CLUBนัชชาไม่รู้ว่าเขาจะมากี่โมงก็เลยมารอตั้งแต่ร้านเปิด เธอนั่งอยู่ในรถลดกระจกรถลงแล้วมองไปทางประตูที่มีไฟสีแดงสีเขียวและมีพนักงานที่ใส่สูทดำเริ่มเข้าใจว่าทำไมผู้ชายชอบสูบบุหรี่ในรถ ตอนที่เธอกำลังรอคอยทั้งตื่นเต้นและกลัวแล้วก็จะมีความรู้สึกที่อึดอัดและความอึดอัดแบบนี้ใช้อารมณ์ควบคุมไม่ได้สูบบุหรี่อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เธอไม่มีนิสัยนี้หาทั้งรถก็ไม่เจอบุหรี่สักแท่ง เธอก็รอแบบนี้จนกระทั่งรอถึงสี่ทุ่มครึ่งผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงที่ประตูก็มีร่างของคนคนนั้นที่คุ้นเคย รถสีดำ2คันจอดอยู่ที่หน้าประตูหลังจากที่ผู้จัดการเห็นก็รีบเข้าไปต้อนรับแตกต่างกับคนเมื่อสักครู่มาก จากนั้นก็เห็นร่างสูงใหญ่ลงจากรถผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีดำไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาวที่คอเสื้อไม่ได้ติดกระดุมทั้งหมดผมก็ไม่ได้เรียบเหมือนเมื่อก่อนทำให้เขาดูเหมือนคนขี้เกียจ ข้างๆของเขายังมีผู้ชายอีก3-4คนทุกคนก็ต่างมีคู่ผู้หญิงของตัวเองแล้วผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างเตชิตนั้นเธอก็คุ้นเคยดี นัชชาหรี่ตาพอที่จะมองเห็นหน้าตาของผู้หญิงคนนั้นได้ชัดกว่าเดิมผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ประทินแล้วจะเป็นใคร ตอนนี้ทั้งสองยืนใกล้ชิดกันผู้หญิงควงแขนของผู้ชายอย่างสนิทสนมถึงแม้ผู้ชายจะไม่ได้ไปสนิทสนมด้วยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ประทินเงยหน้าไปพูดข้างหูเขาบ่อยๆรอยยิ้มบนใบหน้าก็เบิกบานปลายๆคนหนึ่งสูงคนหนึ่งเตี้ยก็เหมาะกันดี เธอเริ่มรู้สึกเขาประชดประชันมากเก่งจริงๆจับเธอไว้ไม่ปล่อยอีกทางหนึ่งก็เล่นกับผู้หญิงคนนี้เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องพักวันนั้นเขาได้บอกกับผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า นัชชามองไปนิ่งๆผู้ชายที่อยู่ไกลๆเหมือนจะรับรู้ได้ก็เลยหันมามองทางเธอทำให้เธอตัวแข็งทื่อทันทีไม่นานผู้ชายก็หันหน้ากลับ รถติดฟิล์มกระจกแบบทึบไว้เขาคงมองไม่เห็นมั้ง มือของนัชชาที่กำแน่นเริ่มออกเหงื่อเธอหายใจเข้าลึกๆมองดูพวกเขาเดินเข้าไปแล้วเธอถึงจะเปิดประตูรถแล้วเดินลงมา ลมในยามดึกพัดผ่านเธอทำให้เธอกอดตัวเองแน่นๆ ชายเดินไปทางประตูอย่างสง่าเธอเดินไปขวางอยู่ตรงหน้าของเตชิตแล้วแกล้งทำเป็นบังเอิญเจอ“บังเอิญจังนะคะเลยคุณเตชิต” ต่อหน้าคนอื่นเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและเซ็กซี่เหมือนเดิมแต่มีแค่เธอคนเดียวที่รู้ว่าตอนนี้ในใจของเธอนั้นกลัวมากขนาดไหน ผู้ชายหยุดเดินแล้วมองไปทางผู้หญิงที่โผล่ออกมาทีแรกอารมณ์เขาก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้วแต่พอมองไปทางคนของเธอที่มีเนื้อมีนวลก็มีความอดทนเพิ่มขึ้น สำหรับคนสวยแล้วผู้ชายมีเวลาให้ตลอด นัชชาไม่มองไปทางอื่นเลยเธอมองไปทางผู้ชายที่สูงกว่าตัวเอง“คุณเตชิตมาเที่ยวหรอคะ?” วันนี้เธอใส่สั้นและรัดมากเหมือนเสื้อผ้าทั้งหมดพันอยู่ที่ตัวของเธอผู้หญิงคนนี้เอวเล็กขายาวแถมยังปล่อยผมลงมาดูยังไงก็สวยและเซ็กซี่ เตชิตขมวดคิ้วการแต่งตัวของเธออยู่เหนือความคาดหมายของเตชิตตอนนี้มีตาหลายคู่มองไปทางเธอทำให้อารมณ์ของเขาเริ่มไม่ค่อยดี เขาไม่ได้ขยับนัยน์ตาเย็นเหมือนเหยือกน้ำแข็ง“เธอคือใคร?” นัชชากัดฟันนั่นเขาแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอ“คุณเตชิตนี่ลืมคนง่ายจริงๆเลยนะคะฉันชื่อนัชชาค่ะ” “จำไม่ได้”ผู้ชายพูดเสร็จก็เดินผ่านตัวเธอแล้วเข้าไปด้านใน นัชชารู้ว่าเขาตั้งใจแกล้งตัวเองสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีแต่ก็อดทนแล้วเดินตามหลังส้นสูงที่ดังก๊อกๆทำให้ประทินมองตาขวางใส่เธอ เดินผ่านผู้คนมากมายที่ชั้น1ผู้ชายกำลังจะก้าวขึ้นชั้น2ที่เป็นvipปากบันไดนัชชาโดนพนักงานกั้นไว้“ขอโทษนะครับคุณผู้หญิงคุณเข้าไปด้วยไม่ได้ครับ” “……”มีคนเยอะขนาดนี้มีแต่เธอที่เข้าไม่ได้ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าใครสั่ง นัชชามองดูผู้คนหายไปในสายตาพร้อมกับเสียงปิดประตูปั้งและไม่เห็นอะไรอีกเลย ให้เธอมาMD-CLUBแล้วแกล้งทำเป็นไม่รู้จักนี่เขาหมายความว่ายังไง? นัชชายืนรออยู่ที่เดิมในเวลานี้ไม่รู้จะทำยังไงหางตามองไปเห็นโซฟาสีแดงที่อยู่ใกล้ปากบันไดเธอเห็นดังนั้นจึงเดินอ้อมรปภแล้วไปนั่งบนโซฟา ไม่ให้เธอเข้าไปแต่นั่งด้านนอกคงจะได้อยู่มั้ง? เป็นอย่างที่คิดเห็นเธอเป็นแบบนี้รปภก็ไม่ขวางทางเธออาจจะเป็นเพราะเห็นเธอสวยก็เลยไม่ได้ยุ่งอะไรด้วย นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองนั่งนานไปเท่าไรเพลงและเสียงดีเจในนี้จะทำให้แก้วหูแตกอยู่แล้วทุกครั้งที่เปิดประตูเธอก็คิดว่าเป็นเขาแต่ก็ไม่ใช่เขาสักครั้ง รอเถอะยังไงเขาก็ต้องออกมาตอนนี้แค่ต้องรอ นัชชาตัดสินใจแค่ได้เห็นลูกและดำเนินเรื่องกับทนายเสร็จก็ไม่มีอะไรมากแล้ว