ตอนที่376สลบแล้วเข้าโรงพยาบาล

ตอนที่376สลบแล้วเข้าโรงพยาบาล เตชิตไม่ได้จูบเธอแต่ไปกัดที่หน้าอกซ้ายของเธอ แรงของเขาไม่น้อยทำให้นัชชารับรู้ถึงความรู้สึกที่ฟันกัดเข้าไปที่เนื้อต้องถลอกแน่ๆเลยเธอเจ็บร้องออกมาแล้วน้ำตาคลอเบ้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ็บหรือเป็นเพราะอะไรน้ำตาของเธอกลั้นไม่ไหวอีกต่อไปเสียงที่เปล่งออกมายังควบคุมไม่ได้เธอปิดปากแน่นๆแต่ตัวของเธอก็ชักเบาๆไม่หยุด เตชิตรู้สึกถึงรสชาติของเลือดที่อยู่ในปากรู้สึกได้ว่าเธอกำลังตัวสั่นอยู่ก็รู้สึกสงสารก็เลยไปเลียจุดที่เขากัด ผ่านไปสักแป๊บเลือดไม่ไหลออกอีกเขาเงยหน้าขึ้นที่มุมปากของเขามีเลือดของเธอติดอยู่“เจ็บไหม?” เสียงของเขาถูกส่งเข้าไปในหูของนัชชาทำให้เธอละเมอ นัชชาไม่ได้พูดอะไรเลยหน้ามองไปทางท้องฟ้าที่มืดครึ้มเธอรู้สึกว่าหนาวมากหนาวแบบนั้นแบบที่หนาวยันกระดูก ไม่ได้ยินคำตอบจากเธอเขาก็เดินเข้าไปใกล้เธออีก“บอกฉันมาว่าเจ็บไหม?” “เจ็บ”เธอมองไปทางอื่นน้ำตาของเธอไหลออกมาไม่หยุดสุดท้ายก็ทนการทรมานของเขาไม่ไหว“ฉันเจ็บนายคงดีใจมากสินะ?” ไม่ดีใจเลย หัวใจของเขาเจ็บปวดจะตายอยู่แล้ว แต่เขาพูดไม่ได้เขาต้องให้เธอจำไว้จำทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ เขาสามารถที่จะทำให้ผู้ชายคนนั้นเป็นแบบนั้นและสามารถทำทุกอย่างโดยไม่ต้องคิดว่าภายหลังจะเกิดอะไรขึ้นเขาอยู่ต่อหน้าเธอเขาก็ยังเป็นตัวร้ายอย่างเช่นเคย “เจ็บก็จำไว้ต่อไปอย่าดื่มเหล้าที่ผู้ชายคนอื่นให้ก่อนจะดื่มก็ลองคิดดูว่าตัวเองมีความอดทนมากขนาดไหน”เขายิ่งรักเธอมากเท่าไหร่คำพูดที่พูดนั้นก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ร่างกายของนัชชาไม่เจ็บปวดเท่าหัวใจของเธอในตอนนี้ที่เธอมาหาเขาในวันนี้เพราะไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อแค่มีทางออกนิดเดียวเธอก็จะพยายามแสวงหา แต่ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ก็ไม่มีความหมายแล้วเรื่องมาถึงจุดนี้เธอมีความหวังสุดท้ายเพียงหนึ่งอย่าง เธอหายใจเข้าลึกๆแม้กระทั่งน้ำเสียงก็ยังสั่น“ให้ฉันเจอลูกเถอะ” คำนี้อีกแล้ว เตชิตที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสักวันหนึ่งเขาจะเกลียดคำนี้มากขนาดนี้แค่ได้ยินก็รู้สึกไม่ดีและไม่พอใจ เด็กเด็ก นอกจากเด็กเธอเคยคิดอะไรอีกบ้าง? แม้กระทั่งเรื่องเมื่อกี้ที่เขาชกผู้ชายคนนั้นจนกลายเป็นสภาพอย่างนั้นในใจของเธอก็ไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อยเหรอ เตชิตหัวเราะเขาปล่อยมือของผู้หญิงในสมองของเขามีความคิดมากมายแต่ก็ไม่มีสักอย่างเลยที่พูดออกมาได้ เขาแค่อยากให้เธอเป็นคนเริ่มเข้ามาหาเขาแต่วินาทีที่เห็นผู้ชายคนอื่นกอดเธอไว้วินาทีนั้นในใจของเขานั้นเกลียดตัวเองมากที่ทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น สิ่งที่เขาต้องการมีไม่มากแค่ต้องการคำปลอบใจจากเธอแต่สิ่งเล็กๆแค่นี้เธอก็ให้ไม่ได้ ไม่มีแรงพยุงจากผู้ชายนัชชาก็นั่งลงไปบนพื้นเธอรู้สึกเวียนหัวแน่นหน้าอกอยากอาเจียนแต่ก็ทนไว้ไม่พูดสักคำ เรื่องของเด็กเขายังไม่ยอม นัชชากำลังรอ แต่เสียดายเธอรอไม่ถึงแล้ว เตชิตได้ยินเสียงพูดคุยกันทางปากทางหรือว่าคนของเขามาแล้ว เขาเอนตัวแล้วไปบังตัวเธอไว้แล้วมองไปทางถนนเมื่อเห็นแสงที่ส่องเข้ามาจึงยกแขนขึ้นมาปิดตา “นอกจากเรื่องลูกแล้วเธอเคยคิดที่จะอยากเจอฉันบ้างไหม?” เขาไปแล้ว หลังจากพูดคำนี้เสร็จก็ไปแล้ว นัชชากอดเข่าตัวเองไว้น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้เธอนั่งนานเกินไปจนขาชาพร้อมกับหัวใจก็ชาไปด้วย ภายใต้แสงที่สว่างวินาทีนี้ถนนที่เธอจะเดินต่อว่างเปล่าเหมือนไฟที่ส่องอยู่จะต้องทำยังไงพูดยังไงถึงจะเป็นแบบที่เขาต้องการ เหมือนไม่ต้องทำอะไรไม่ต้องพูดอะไรก็สามารถทำให้เขาไม่พอใจได้เหมือนการเข้าใกล้ของเขายิ่งทำให้เรื่องมันแย่ลง แล้วเธอผิดอะไรหรอ สิ่งที่เธอต้องการนั้นไม่ใช่เรื่องที่ซับซ้อนชีวิตก่อนหน้านี้เธอผ่านมาอย่างยากลำบากชีวิตที่เหลือเธอแค่อยากใช้ชีวิตธรรมดากับลูกและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแค่นี้เอง นัชชากัดที่แขนของตัวเองไม่ให้เสียงตัวเองดังขึ้นเมื่อไหร่เทวดาจะสงสารเธอสักที …… สุดท้ายคนของชนัยส่งเธอถึงที่พักคนพวกนี้ไม่มีจิตใจที่อ่อนโยนที่จะมาสนใจเรื่องของเธอก็คงจะเป็นคำสั่งของเตชิด สภาพเธอในตอนนี้ไม่กล้ากลับไปที่คอนโดของชนุดมเธอก็เลยไปอยู่ที่บ้านของจินต์ เสื้อผ้าฉีกขาดผมก็ยุ่งตอนที่จินต์เปิดประตูเห็นสภาพของเธอก็อึ้งไปเลย “นัชชาเธอ.........” “ฉันไม่เป็นอะไร”นัชชาพยายามยิ้มรองเท้าของเธอโดนเธอทิ้งเข้าไปที่ถังขยะชั้นล่างทั้งตัวดูโทรมๆแล้วก็น่าสงสาร“ฉันเข้าไปได้ไหม?” จินต์รีบหลีกทางให้“รีบเข้ามาเร็วๆมีอะไรเดี๋ยวค่อยคุย......” นัชชายกขาก้าวเข้าไปในบ้านหลังจากที่ปิดประตูใจของเธอถึงจะกลับมาเต้นเป็นปกติ หลังจากที่จินต์ปิดประตูเสร็จกำลังจะหันหลังมาถามเธอว่าจะอาบน้ำไหมแต่ไม่คิดว่าเพิ่งหันมาก็เห็นเธอล้มลงไปตรงหน้า “นัชชา!”จินต์ตกใจมากรีบพุ่งไปด้านหน้ารับตัวเธอไว้ยังไงเธอก็คือผู้หญิงไม่มีแรงเยอะขนาดนั้นสุดท้ายก็ปล่อยตัวนัชชาวางลงที่พื้นเบาๆ นัชชาสลบไปแล้วจินต์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นยังเห็นสภาพเธอเป็นแบบนี้เขาจะบ้าอยู่แล้วรีบไปกดที่จมูกของเธอ“นัชชาตื่นเร็วๆอย่าหลอกฉันสิ!” เธอไปเรียกข้างหูของนัชชาตลอดกลัวจนเอามือไปไว้ที่จมูกเธอดูว่ายังมีลมหายใจอยู่ไหมโชคดีที่แค่สลบไปยังมีชีวิตอยู่ แต่ว่ากลางดึกๆแบบนี้เธอสลบไปกะทันหันจินต์ก็เป็นห่วงกำลังจะโทรเรียกรถโรงพยาบาลนัชชาก็ตื่นมา เธอรีบไปดูอาการของนัชชา“เธอเป็นไงบ้าง?เมื่อกี้สลบไปที่นั่นไม่สบายหรือเปล่าฉันกำลังจะโทรเรียกรถพยาบาล.....” “ไม่ไม่เป็นไร”นัชชาอดทนไว้แล้วจับมือของเธอที่ถือโทรศัพท์ไว้“ฉันแค่รู้สึกเหนื่อยดื่มเยอะไปหน่อยเธอพยุงฉันไปที่ห้องน้ำหน่อยสิจินต์” “แบบนี้เธอจะนอนหลับเหรอ?”จินต์เป็นห่วงเธอมากกลัวว่าเธอนั้นจะทนไม่ไหว“ไปที่โรงพยาบาลเถอะไปตรวจดูว่าเกิดอะไรขึ้นเธอเป็นอย่างนี้ฉันไม่สบายใจเลย” “ไม่เป็นไรจริงๆ”เมื่อเช้าไม่มีแม้กระทั่งแรงที่จะพูดที่จริงระหว่างทางที่กลับมาก็ทรมานพอแล้วแต่แค่อดทนไว้ตลอดพอถึงบ้านเธอก็โล่งอกก็เลยสลบไป ตอนนี้เธอแค่รู้สึกเวียนหัวเกินไปแน่นหน้าอกเป็นเพราะเหล้าของทรรศินอย่างเดียว “เธอพยุงฉันไปพักบนเตียงหน่อยสิ” จินต์เห็นเธอตัดสินใจจะทำแบบนี้จึงไม่อยากขัดคงไม่มีทางปล่อยให้เธอพักนอนอยู่บนพื้นก็เลยรีบพยุงเธอเข้าไปในห้องนอน ในตอนที่ร่างกายไปสัมผัสกับเตียงนุ่มๆนั้นเธอรู้สึกสบายตัวไปหมดจากนั้นก็หลับตาลงและไม่ลืมตาอีกเลย จินต์เช็ดมือเช็ดเท้าให้เธอจากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตอนที่เธอทำเสร็จทุกอย่างนัชชาก็หลับไปนานแล้ว “นัชชา?”เธอลองเรียกดูเบาๆแต่ไม่มีการตอบใดๆทั้งสิ้น เธอไม่ไว้ใจให้นัชชาอยู่คนเดียวก็เลยไปเอาผ้าห่มของตัวเองมานอนด้วยกลางคืนนัชชามีอะไรก็จะได้เรียกเธอ ทั้งสองก็เลยนอนอยู่ในห้องหนึ่งคนนอนบนเตียงอีกคนนอนที่โซฟา จินต์แทบจะไม่ได้หลับสนิทตอนกลางคืนนัชชาก็ไม่ได้ตื่นจนกระทั่งเช้าวันที่2จินต์ตื่นก่อนเธอลุกไปอุ่นนมและปิ้งขนมปังพอดูเวลาสมควรแล้วก็เลยไปเรียกนัชชาตื่น แต่ถึงเรียกยังไงนัชชาก็ไม่ตื่น “นัชชาจะเก้าโมงแล้วตื่นมากินข้าวก่อนกินข้าวเสร็จค่อยนอนต่อ” คนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีการตอบสนองใดๆ จินต์ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรเรียกเธอไปหลายทีก็ไม่มีการตอบกลับสุดท้ายเธอเพิ่มเสียงดังกว่าเดิมแต่นัชชาก็ยังไม่ตื่นและเดินเข้าไปพูดข้างๆหูเธอเธอก็ยังไม่มีท่าทีที่จะตื่น เธอมองเห็นหูที่แดงๆของนัชชาเริ่มรู้สึกผิดปกติยื่นมือไปแตะที่หน้าผากเธอสิ่งที่สัมผัสกับมือของจินต์คืออุณหภูมิที่สูงมาก!