ตอนที่377นายรังแกเธอใช่ไหม

ตอนที่377นายรังแกเธอใช่ไหม เธอกำลังเป็นไข้และไข้นั้นสูงมากด้วยแค่จับก็รู้สึกว่าสูงกว่า40องศา จินต์รีบไปเขย่าตัวเธอ“นัชชานัชชา?” ร่างกายโดนเขย่าก็รู้สึกไม่ค่อยสบายนัชชาตื่นจากความฝันลืมตาขึ้นมาทั้งๆที่เป็นตอนเช้าไม่ได้แสบตาขนาดนั้นเธอรู้สึกว่าทรมานตามาก ไม่ใช่เพราะแสงอาทิตย์แต่เป็นเพราะไข้ขึ้นสูงก็เลยทำให้เธอรู้สึกไม่สบาย ถึงแม้ตัวเธอจะตื่นแล้วแต่สติก็ยังไม่ค่อยกลับมาจินต์ไปเอาเจลลดไข้มาแปะบนหัวเธอและให้เธอกินยาลดไข้สุดท้ายก็โทรหารถพยาบาล การรอคอยนั้นเป็นสิ่งที่ผ่านไปได้ยากถึงมันจะแค่เวลา10กว่านาทีแต่จินต์ก็รู้สึกช้ามากแล้ว อุณหภูมิร่างกายของเธอนั้นสูงเกินไปแล้วยาลดไข้ไม่มีผลอะไรกับเธอเลย ถึงแม้ไข้ขึ้นจะไม่ใช่อะไรที่สาหัสแต่ถ้าขึ้นสูงแบบนี้ตลอดก็อาจจะมีอาการอย่างอื่นตามมาด้วย จินต์วิ่งไปวิ่งมาทำได้เพียงเปลี่ยนผ้าเช็ดหน้าบนหัวให้เธอทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น แต่โชคดีที่รถพยาบาลมาเร็วพยาบาลเข็นรถเข็นขึ้นมาแล้วพวกเขาช่วยกันเอาตัวนัชชาขึ้นไปบนรถเข็นจากนั้นก็เข้าลิฟต์แล้วพาไปขึ้นไปในรถโรงพยาบาล จินต์ไม่มีเวลาเปลี่ยนชุดนอนเธอคลุมเสื้อกันหนาวแล้วรีบตามไปที่โรงพยาบาล พวกเขาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดระหว่างทางนางพยาบาลเห็นไข้ของนัชชาขึ้นสูงเกินไปก็เลยเช็ดเธอให้อีกครั้ง พอถึงโรงพยาบาลก็ตรวจทุกอย่างตามกระบวนการทั้งหมดแต่พอเห็นตัวเลขที่ปรากฏบนเครื่องวัดอุณหภูมิจินต์ก็อึ้งไปเลย 42องศา ในความรู้ของเธอนั้นอุณภูมิร่างกายเกิน39องศาก็ถือว่าสูงมากแล้วถ้าเกิน40องศาคนก็จะเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วเกิดภาพเบลอสูงถึง42องศานี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบเจอ หมอก็ตกใจเช่นกันรีบไปเอายาแล้วมาฉีดให้เธอพร้อมกับพูดกับจินต์ว่า“ทำไมไม่ส่งมาเช้าๆคะถ้าไข้ขึ้นสูงถึง43องศาก็จบแล้วนะคะ” จินต์ยิ่งฟังหมอพูดก็ยิ่งรู้สึกตกใจ“เมื่อคืนก่อนนอนยังไม่มีไข้เลยค่ะเพิ่งจะรู้ตอนเช้านี้ที่ตื่นมา” “มันแน่นอนอยู่แล้วค่ะไข้ขึ้นสูงขนาดนี้จะพูดได้ยังไงถ้าคนไม่สบายก็ต้องดูแลดีๆค่ะประมาทไม่ได้ไข้ขึ้นไม่ใช่เรื่องธรรมดานะคะคุณดูสิคะถ้าไข้ลดลงก็จะมีอาการอื่นอีกค่ะ”หมอผู้หญิงพูดเสร็จถอนหายใจก็เดินออกไป“คุณเฝ้าไว้ก่อนนะคะถ้ามีปัญหาก็เรียกพวกเราได้เลยค่ะ” จินต์รีบตกลงแล้วไปนั่งข้างๆเตียงนอนมองไปทางผู้หญิงที่หน้าเหลืองหน้าซีดในใจเธอรู้สึกยังไงก็ไม่รู้ เธอนั่งอยู่ข้างๆแบบนี้ในระหว่างนั้นชนุดมได้โทรมาสองครั้งเธอไม่ได้รับหลังจากนั้นเขาก็โทรมาอีกครั้งเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรับสาย“สวัสดีค่ะคุณชนุดม” ได้ยินเสียงผู้หญิงที่แปลกหน้าชนุดมขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดในสมองบอกว่าเจ้าของเสียงนี้คือใคร“เธอคือใคร?” “ฉันคือจินต์ค่ะเพื่อนของนัชชา” “นัชชาล่ะ?” “นัชชาหรอ”จินต์ตั้งใจทำเสียงชิวชิวแล้วเอาเรื่องที่คิดว่าเมื่อกี้มาพูด“โทรศัพท์ของเธออยู่ที่ฉันตั้งแต่เมื่อวานแล้วเธอบอกว่าเดี๋ยวทำงานเสร็จจะมาเอา” พูดเสร็จทางผู้ชายก็เงียบไปซักแป๊บนึง จินต์กลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ“คุณคะคุณกำลังฟังอยู่ไหมคะ?” “อืม”เสียงของชนุดมฟังไม่ออกว่าอารมณ์ของเขาเป็นยังไงการพูดของเขาก็ทางการมากยากที่จะทายว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“งั้นรบกวนคุณจินต์ฝากบอกนัชชาด้วยว่าให้เธอติดต่อผมด้วยหน่อย” จินต์ถอนหายใจ“โอเคไม่มีปัญหาลาก่อนค่ะ” หลังจากที่วางสายเสร็จนางพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลก็เดินมาทางเธอ“คุณไปเอาผลตรวจได้แล้วค่ะถึงเวลาแล้ว” จินต์ไม่กล้าลังเลรีบไปเอาที่เครื่องช่วยอัตโนมัติบนใบมีศัพท์เฉพาะมากมายเธออ่านไม่ค่อยรู้เรื่องค่าต่างๆก็ไม่ค่อยชัดเธอจึงเอาให้กับหมอคนเมื่อสักครู่ พอหมอดูเสร็จก็พูดกับเธอว่า“เพื่อนของคุณไม่ใช่แค่เป็นไข้ขึ้นธรรมดานะคะวิเคราะห์ได้ว่าเป็นพิษในเลือดซึ่งมันเป็นส่วนประกอบของยาสลบค่ะอาจจะเป็นเพราะดื่มเหล้าเยอะเกินไปผสมกับโดนวางยามาค่ะ” พอได้ยินหมอพูดแบบนี้จินต์ก็ตกใจเหมือนกันนึกถึงสภาพที่เธอเห็นเมื่อวานนัชชาที่พูดเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงการกระทำก็ช้าที่แท้ก็โดนวางยานี่เอง!? เธอทั้งเครียดทั้งกลัวกลัวว่าเพื่อนตัวเองจะเป็นอะไรไป“แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างคะต้องรักษายังไง?อันตรายถึงชีวิตไหมคะ?” “ยังไม่ถึงขั้นอันตรายถึงชีวิตค่ะแต่พวกคุณมาช้าไปหน่อยต้องรอดูก่อนค่ะว่าไข้ลดแล้วจะมีอาการแบบไหน”หมอรู้ว่าผู้ป่วยคงจะไปเจออะไรไม่ดีมาก็เลยพูดปลอบใจเธอว่า“คุณไม่ต้องกังวลหรอกค่ะรอเพื่อนคุณตื่นแล้วทุกอย่างจะโอเคค่ะ” จินต์กลับไปตรงหน้าเตียงเธอเธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโมโหนึกถึงตอนที่นัชชาโดนรังแกเธอก็รู้สึกเจ็บใจแทน ตอนนี้โทรศัพท์ที่เธอใส่ไว้ในกระเป๋าดังขึ้นมาอีกที ครั้งนี้ไม่ใช่ชนุดมแต่เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เธอรู้จักดี เตชิต จินต์มองไปทางนัชชาที่ยังนอนหลับอยู่ในใจคิดไปคิดมาจึงตัดสินใจจะไม่เอาเรื่องที่เธอไม่สบายบอกกับเตชิตเรื่องแบบนี้ต้องรอให้เธอตื่นขึ้นมาแล้วจัดการเองจะดีกว่า แต่จินต์คิดไม่ถึงว่าเพิ่งไปรับสายก็ได้ยินเสียงพูดที่แหบๆของผู้ชาย“เมื่อคืนเธอนอนที่บ้านของจินต์หรอ?” เมื่อคืน 2คำนี้โดดเด่นมากแล้วเข้าหูของจินต์ เขารู้ได้ยังไงว่านัชชาอยู่กับเธอ? เมื่อวานตอนที่นัชชาถึงบ้านก็ตีหนึ่งกว่าแล้วคนที่รู้แบบนี้ก็แปลว่ามีเหตุผลเดียวนั่นคือเขาอยู่ด้วยกัน พอนึกถึงความเป็นไปนี้จินต์ก็ขมวดคิ้วถ้าเป็นอย่างนั้นนัชชาจะโดนวางยาได้ไง หรือว่า มีความคิดที่น่ากลัวโผล่เข้ามาในสมองของเธอตอนที่เธอพูดอีกครั้งน้ำเสียงก็ไม่ค่อยดีนัก“เตชิตเมื่อคืนคนที่อยู่กับนัชชาคือนายหรอ?” อีกด้านหนึ่งเตชิตเพิ่งตื่นมาหยิบโทรศัพท์กำลังจะลงจากเตียงก็ได้ยินเสียงของจินต์ ทำไมถึงเป็นเธอ? แม้ความสัมพันธ์ของทั้งสองจะดีแต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะรับโทรศัพท์แทนกันได้ หรือว่าเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเธอถึงกับไม่อยากรับสายของเขาแล้ว พอคิดได้แบบนั้นสีหน้าของผู้ชายก็แย่กว่าเดิม“ให้นัชชามารับสาย” พอจินต์ได้ยินแบบนี้ก็หมายความว่าเมื่อคืนทั้งสองอยู่ด้วยกันเธอลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันทีและพูดเสียงต่ำ“รับสาย?ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยไข้ขึ้นสูงมากจะให้เธอมารับสายอีกหรอเตชิตนายรังแกนัชชาใช่ไหม?” หลังจากที่เธอพูดออกมาด้วยความโกรธคนในสายก็เงียบไป มันมีแต่เสียงหายใจของเธอเตชิตที่เงียบไปไม่ส่งเสียงออกมาเลยสักน้อย ในตอนที่เธอคิดว่าผู้ชายคนนั้นกลัวกำลังจะวางสายก็ได้ยินเสียงของเขาดังขึ้น“ตอนนี้พวกเธออยู่โรงพยาบาลไหน?”