ตอนที่378ความรู้สึกผิดที่มาช้า

ตอนที่378ความรู้สึกผิดที่มาช้า ในตอนที่เตชิตมาถึงนั้นนัชชาเพิ่งเติมน้ำเกลือไป1ขวดนางพยาบาลกำลังเปลี่ยนขวดใหม่ให้เธอ คนที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่ตื่นมีแต่จินต์ที่นั่งรออยู่ข้างๆห้องฉุกเฉินมีผู้ป่วยเยอะมากถึงแม้เป็นตอนเช้าก็ไม่มีที่ว่าง สายตาของผู้ชายมองไปยังใบหน้าของผู้หญิงที่เท้าของเขาเหมือนมีน้ำหนักเป็นตันอยากจะเดินไปดูเธอใกล้ๆแต่ก็ก้าวขาไม่ออก “พยาบาลคะเธอจะฟื้นเมื่อไหร่คะ?”จินต์เป็นห่วงเธอมากผ่านไปสักแป๊บก็จะถามซ้ำๆ “หลังไข้ลดมั้งคะตอนนี้ไข้ยังไม่ลดอีกอย่างไข้ขึ้นสูงถึง42องศาตื่นขึ้นมาก็จะเบลอๆนอนอยู่ก็ดีแล้วค่ะ” “ค่ะขอบคุณค่ะ”ตอนที่จินต์ขอบคุณหมอหางตาของเธอก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง เขาโดดเด่นเกินไปอยากจะมองข้ามก็ทำไม่ได้ จินต์อึ้งไปสักแป๊บเห็นเขายังใส่เสื้อขาวอยู่ก็รู้ว่าเพิ่งออกจากบ้านแม้กระทั่งรองเท้าก็ยังไม่ทันเปลี่ยนตอนนี้ยังใส่รองเท้าแตะอยู่ เป็นห่วงแล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาเป็นคนทำให้นัชชาเข้าโรงพยาบาลจริงๆเธอไม่มีทางปล่อยเขาไว้แน่! พอคิดได้แบบนี้เธอก็เดินไปตรงหน้าผู้ชายเธอถามเขาด้วยน้ำเสียงที่สงสัย“เมื่อคืนนายอยู่กับนัชชาหรอ?” ผู้ชายกลืนน้ำลายแล้วตอบด้วยเสียงทุ้มๆว่า“อืม” “งั้นนายรู้ไหมว่าเธอนั้นโดนวางยา?” “ไม่รู้” พอได้ยินคำตอบของเขาความโมโหในใจของเธอถึงจะน้อยลงถ้าเขารู้ก็คงเป็นคนโหดร้ายที่สุด! “เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นเธอโดนวางยานายก็ไม่รู้หรอ?” เตชิตย้อนคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืนเมื่อวานหลังจากที่ออกจากห้องเห็นภาพนั้นเขาโมโหจริงๆไม่ทันคิดหน้าคิดหลังแค่คิดไปคร่าวๆหลังจากที่ลากเธอออกจากร้านเธอยังไม่ได้พูดอะไรไม่ได้แก้ตัวแค่บอกกับเขาว่าจะเจอลูกเขายิ่งโกรธไปใหญ่ก็เลยไม่ได้คิดอะไร เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามีวินาทีหนึ่งที่เขาไม่อยากจะสนใจเธออีกอยากจะทิ้งเธอไว้ที่เดิมแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้จึงสั่งให้คนของชนัยส่งเธอกลับไปอย่างปลอดภัย แค่เธอไม่รักเขาโดนคนอื่นรังแกก็ไม่บอกเขาไม่ขอให้เขาช่วยในใจของเขารู้สึกไม่สบายใจ แต่ไม่คิดว่าจะมองข้ามสุขภาพของเธอเพราะคิดดีๆอาการของเธอเมื่อคืนก็ไม่ปกติไม่ใช่เพียงแค่ตกใจและยังมีปฏิกิริยาของร่างกายด้วย เตชิตไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อตอนนั้นที่เธอทรมานขนาดนี้แล้วแต่ก็ยังอดทนต่อหน้าเขานี่เธอไม่ไว้ใจในตัวเขามากขนาดไหนเนี่ย? แต่จะโมโหมากขนาดไหนแล้วจะเป็นอะไรไปพอเห็นเธอหน้าซีดแล้วนอนอยู่บนเตียงความโมโหของเขาก็หายไปหมด จินต์ดูใบหน้าเขาที่อยู่เงียบๆแต่พอนึกถึงสถานการณ์ในตอนเช้าก็ยังกลัวอยู่“เมื่อคืนตอนที่นัชชาเพิ่งเข้าบ้านก็สลบไปแล้วและไม่นานก็ฟื้นเธอไม่มาไปโรงพยาบาลฉันก็เลยอยู่เป็นเพื่อนในห้องวันที่2ตื่นมาก็มีไข้ขึ้นสูงถึง42องศาคงจะไม่สบายตั้งแต่อยู่ข้างนอกแล้วตัวเธอเล็กขนาดนี้จะทนไหวได้ไง” เตชิตได้ยินก็รู้สึกเจ็บปวดใจ ถ้าเมื่อวานเขาสังเกตเห็นหน่อยคงจะไม่หนักขนาดนี้ 42องศาเธอจะทรมานขนาดไหนเนี่ย จินต์เห็นหน้าตาของเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดคำพูดที่จะด่าก็ไม่ได้พูดออกมาเธอเห็นผู้ชายยืนแข็งทื่อก็เลยหาข้ออ้างไปเอาน้ำให้เขาอยู่กับเธอ เสียงพูดคุยข้างๆหายไปหมดในตาของเขามีแต่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงเขาให้กำลังใจตัวเองตั้งนานถึงจะยอมเดินไปข้างๆ สิ่งอำนวยความสะดวกของโรงพยาบาลรัฐบาลนั้นไม่สามารถเทียบได้กับการสั่งซื้อเองอีกอย่างนี้คือห้องฉุกเฉินมีแค่เก้าอี้หนึ่งตัวผู้ชายเดินเข้าไปนั่งตรงนั้นดูแล้วรู้สึกไม่เข้ากันเลย เตชิตมองไปทางขนตาของเธอที่กำลังสั่นอยู่และปากของเธอที่แห้งจนแตกรู้เลยว่าตอนที่เธอนั้นหลับอยู่ก็ไม่ได้หลับสบายหรอก ทรรศินมีชื่อเสียงทางที่ไม่ดีอยู่แล้วถึงแม้นัชชาจะอยากจะเจอเขาเร็วๆก็ควรเป็นห่วงตัวเองบ้างถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะมีโอกาสวางยาเธอได้อย่างไร? ตอนนี้เขาเข้าใจทุกอย่างแล้วแต่ตอนนั้นเขาไม่สนอะไรทั้งนั้นเลย ผู้ชายยกมือขึ้นฝ่ามือไปแตะที่หน้าผากของเธอไข้ยังสูงเหมือนเดิมร้อนจนเขายังยกมือขึ้นเลยมองไปทางน้ำเกลือที่กำลังเข้าสู่ร่างกายเธอเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนเข็มทิ่มที่หัวใจ “ยัยบื้อเอ๊ย”ถ้อยคำที่ออกจากปากของเขาเสียงของเขาเบามากเขาไม่ได้อยากจะด่าเธอจริงๆแค่อยากจะรักเธอมากๆทรมานแบบนี้ทำไมไม่บอกฉัน นัชชากำลังนอนอยู่ให้คำตอบกับเขาไม่ได้หรอก แต่คำนี้เขาเองก็ต้องถามตัวเองหรือเปล่า? ทำไมเขาทรมานแบบนั้นแล้วยังจะทนไว้แถมยังทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อหน้าเขา ถ้าเขาทำทุกอย่างได้ดีเธอจะพูดไหมนะ เธอที่กำลังอดทนอยู่ก็รู้สึกน่าสงสารเหมือนกัน เขาเอาเด็กมาอยู่ใกล้กับตัวเองพยายามหาเวลาว่างอยู่กับเด็กทุกวันดูแลอย่างดีและให้กินของอร่อยๆแต่เธอไม่รู้อะไรเลยคงจะเป็นห่วงมากคิดว่าเขานั้นจะไม่รับผิดชอบต่อชีวิตของเด็ก เขาตั้งใจหาผู้หญิงอื่นมันทำให้เธอโมโหมีแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้เขาตั้งแต่ต้นจนจบเขามีเธอแค่คนเดียวในสายตาของนัชชาเขาเองคงจะเป็นผู้ชายที่เลวแน่ๆเลย วินาทีนี้เตชิตเข้าใจแล้วว่าทำไมนัชชาถึงอยากจะไปจากเมืองนี้สักทีไปจากข้างๆเขาเพราะเธอนั้นไม่มีความรู้สึกที่ปลอดภัยเพราะทุกอย่างนั้นมันไม่แน่นอน ไม่รู้ว่าอะไรจะได้หรือไม่ได้หลังจากที่เธอถูกทำร้ายเธอก็เลือกที่จะไม่เอาแล้ว ถึงแม้ในใจจะเจ็บปวดและเสียใจเธอก็จะไม่ยอมทำให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีกแล้ว เส้นทางแห่งความรักเธอเดินมาคนเดียวอย่างยากลำบากกี่ครั้งแล้วที่มีเลือดไหลออกจากหัวถึงแม้ตอนนี้เธอจะยอมถอยและไม่กล้าเผชิญหน้าเขาก็โทษเธอไม่ได้ แต่เธอที่มีแผลทั้งตัวและใจก็กล้าที่จะกลับมากับเขาในแผ่นดินนี้อีกครั้ง เขาไม่เข้าใจมาโดยตลอดแต่วินาทีนี้เหมือนเขาจะเข้าใจและรับรู้ทุกอย่างแล้ว อยู่ต่างถิ่นที่ไม่มีที่พึ่งพาถึงแม้รู้ว่าจะลำบากเธอก็ยอมตั้งท้อง10เดือนเพื่อคลอดลูกให้เขา3-4ปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยเสียใจและไม่เคยโกรธแค้นไม่อย่างนั้นคงไม่สั่งสอนธีมนต์อย่างดีหรอก เธอนั้นทำทุกอย่างด้วยตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบอย่างไม่เคยลดละเธอแค่เริ่มกลัวเท่านั้นเอง นึกถึงเรื่องราวพวกนั้นตาของเตชิตก็เริ่มแดงดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเขามันชั่วจริงๆบีบบังคับคนที่ไม่รู้เรื่องอย่างเธอจนหมดหนทางและยังจะโทษเธอว่าทำไมไม่หาวิธีต่อ “ขอโทษ”เสียงของผู้ชายแหบเหลือเกิน“ฉันไม่ดีเองที่ไม่ได้ดูแลเธอดีๆ” เตชิตจับมือของเธออีกข้างที่ไม่ได้ฉีดเข็มมาจูบเบาๆ“หายไวๆนะครั้งนี้จะยอมเธอทุกอย่างเลย”