ตอนที่379การดูแล

ตอนที่379การดูแล นัชชานอนถึงตอนเย็นถึงจะตื่นมาน้ำเกลือนั้นเติมเสร็จหมดแล้วตอนที่ลืมตายยังมึนๆอยู่เธอแค่หันหน้านิดนึงก็เห็นจินต์ที่นั่งอยู่ข้างๆ “จินต์…..”เสียงของเธอเบามากเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน จินต์เห็นมือของเธอขยับถึงจะรู้ว่าเธอนั้นฟื้นแล้ว“ตื่นแล้วหรอเป็นไงบ้างมีที่ไหนที่รู้สึกไม่สบายไหม?” นัชชาคิดไปคิดมารู้สึกว่าไม่สบายทุกที่แต่เธอก็ทนได้อยู่“ไม่เป็นไรฉันอยากดื่มน้ำ” “น้ำเย็นแล้วแต่ชิดเพิ่งไปเอาเธอรอแป๊บนึงนะ” เตชิต? พอได้ยินชื่อนี้นัชชาก็ขมวดคิ้วแน่นยังไม่ทันพูดอะไรก็เห็นเขาเดินเข้ามาจากประตูที่มือมีขวดเก็บน้ำอุ่นสีชมพูอยู่ไม่ค่อยเหมาะกับเขาเลย เห็นเธอตื่นแล้วผู้ชายอึ้งไปสักแป๊บแล้วรีบเดินไปที่ข้างเตียงไปสบกับตาคู่นั้นที่น้ำตาคลอก้มตัวลงไปจูบที่ริมฝีปาก“เธอทำให้ฉันตกใจหมดเลย” จินต์จะเลี่ยนตายอยู่แล้วเธอรีบมองไปทางอื่นจะได้ไม่ต้องดูจูบของทั้งสอง นัชชาหลบไม่ทันเพราะเธอก็เพิ่งตื่นยังเบลอๆอยู่“นายมาอยู่นี่ได้ไง?” “ตอนเช้าโทรหาเธอไม่มีคนรับสายพอถามจินต์ถึงจะรู้ว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล”เขาเหมือนมีอะไรจะพูดมากมายในตาเขากำลังลังเลอยู่สุดท้ายแค่ถามไปว่า“ร่างกายไม่สบายเมื่อคืนทำไมไม่บอก?” นัชชาตาตกนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา จินต์เห็นเธอไม่อยากพูดกลัวว่าทั้งสองจะทะเลาะกันอีกแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือเตชิตไม่ได้ใจร้อนกลับพูดถึงเรื่องของเด็ก “2วันก่อนฉันเรียกน้ารินกลับมาแล้วตอนที่เด็กอยู่น้าจะได้ดูด้วยน้าอายุเยอะแล้วมีประสบการณ์ด้านนี้ด้วยเธอไม่ต้องเป็นห่วง” พอได้ยินเขาพูดถึงเด็กสายตาของนัชชาก็มองไปที่ตาของเขาไม่คิดว่าเขาจะเรียกน้ารินกลับมาความเป็นห่วงในใจก็ลดลงนิดนึงแค่รู้สึกผิดกับเด็กมากๆ“ธีมนต์คิดถึงฉันไหม?” “คิดถึงสิ”เขารีบตอบกลับโดยไม่ได้คิด“ถามถึงเธอตั้งหลายครั้งแหนะ” หลังนัชชาได้ยินในใจก็รู้สึกแปลกๆอีกครั้งดีใจที่เด็กคิดถึงเธออีกทางหนึ่งก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีบ้านเป็นหลักเป็นแหล่งทำให้ธีมนต์ลำบากไปด้วย เตชิตรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่มือหนาไปจับที่หน้าของเธอรับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอซ่อนไว้ก็เลยรีบพูดว่า“ถ้าเธอหายดีแล้วร่างกายไม่มีปัญหาฉันจะพาเธอไปเจอลูก” นัชชาที่กำลังจะขัดขืนก็นิ่งไปเธอตกใจเกินไปคิดว่าตัวเองฟังผิด“นายพูดอะไรนะ?” “อยากเจอลูกไม่ใช่หรือไง” ใช่อยากเจอมากๆแต่ทำไมอยู่ดีๆเขาก็เปลี่ยนใจ นัชชาทำตาโตค้างไม่รู้จะต้องตอบยังไงเสียงของเธอสูงขึ้นมาทันที“นายนายยอมหรอ?” สายตาที่ไม่เชื่อถือของเธอทำให้เตชิตรู้สึกเจ็บชายเล็กน้อยก่อนหน้านี้เขาแสดงต่อต้านเยอะเกินไปถึงทำให้เธอไม่เชื่อใจในตัวเขามั้ง “เธอเป็นแม่ของเด็กนิอะไรคือยอมไม่ยอม” นัชชามองไปทางตาของเตชิตทั้งสองสบตากันเขาไม่กล้าเชื่อว่าคำนี้จะออกจากปากของเตชิตเริ่มตั้งแต่วันนั้นที่กลับมาในประเทศพวกเขาทะเลาะกันตลอดเพราะเรื่องเด็กเธอไม่เคยคิดว่าเขานั้นจะยอม เตชิตหยิบแก้วน้ำมาแล้วเอาหลอดใส่เข้าไปจากนั้นยื่นไปข้างปากเธอจิตใต้สำนึกของนัชชาอยากจะซ่อนเขาจึงรีบพูดไปว่า“ดื่มน้ำน้อยจะทำให้ฉันโมโหนะ” คำพูดของเขาเหมือนกำลังขู่แต่น้ำเสียงไม่หนักเลยสักนิดฟังแล้วไม่มีความรู้สึกว่าสั่งแต่เหมือนน้ำเสียงที่กำลังง้อเธออยู่ นัชชานึกถึงเรื่องของเด็กและไม่อยากจะทะเลาะกับเขาต่อเธอก็หิวก็เลยดื่มน้ำไปครึ่งแก้ว จินต์ดูอยู่ข้างๆเธอรู้สึกดีใจจริงๆแบบนี้ก็ดีแล้วไงทั้ง2คนถอยคนละก้าวพูดให้ชัดเจนยังไงก็เป็นคนที่รักกันมีอะไรก็คุยกันดีๆ ลูกคือสะพานที่ทำให้ทั้งสองเชื่อมกัน เตชิตเรียกหมอมาดูอาการอุณหภูมิในร่างกายของเธอตอนนี้มี38องศายังมีไข้อยู่นิดๆ“หมอแนะนำให้อยู่ดูอาการในโรงพยาบาลอีกวันนะคะกลัวว่าไข้จะขึ้นอีกเพราะก่อนหน้านี้ไข้ขึ้นสูงเกินไปพรุ่งนี้จะทำการตรวจร่างกายทั้งหมดอวัยวะภายในทั้งหมดปกติถึงจะกลับได้ค่ะ” เตชิตไม่มีปัญหาก็เลยเอาเอกสารไปทำการอยู่ต่อที่โรงพยาบาล ผู้ชายเพิ่งเดินออกจากห้องจินต์ก็รีบเดินเข้าไปแล้วพูดเบาๆข้างหูเธอว่า“ครั้งนี้ที่เธอไม่สบายทำให้เตชิตเปลี่ยนไปเลยนะ” ในใจของนัชชาก็รู้สึกประหลาดใจทำไมเขาเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้หรือเป็นเพราะเห็นเธอไม่สบายก็เลยเปลี่ยนใจ ไม่แน่ใจ “ใครจะรู้ว่าครั้งนี้จะดีกี่วันอาจจะดีแค่แป๊บเดียวแล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิมก็ได้” พอได้ยินแบบนี้จินต์ก็อึ้งไปเลย“เธออย่ามองโลกในแง่ร้ายได้ไหมถึงแม้เตชิตจะนิสัยไม่ค่อยดีแต่ก็ไม่ใช่คนที่ชอบกลับคำคงไม่เป็นอย่างนั้นมั้ง” นัชชาถอนหายใจออกมา“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ” น้าที่อยู่เตียงข้างๆเห็นทั้งสองกำลังซุบซิบกันอยู่ก็เลยพูดแทรกมาว่า“สาวน้อยคนเมื่อกี้เป็นแฟนเธอหรอ?” หน้าของนัชชาเริ่มแดงถ้าบอกว่าไม่ใช่พอนึกถึงการกระทำของเขาที่ทำกับเธอถ้าบอกไม่ใช่ก็ไม่ดี เห็นเธอเป็นแบบนี้นะยิ่งเข้าใจผิดไปใหญ่คิดว่าเธออาย“พวกเธอกำลังคบหากันหรอเด็กสมัยนี้มีน้อยที่จะดูแลและเป็นห่วงแบบนี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นเด็กดี!” เตชิตมาเฝ้าอยู่ข้างเตียงเธอตลอดภาพทุกอย่างอยู่ในสายตาของเธอก็เลยอดจะพูดตอบไม่ได้ว่า“เมื่อกี้ตอนที่เธอเป็นไข้นอนอยู่แฟนเธอเป็นห่วงจนจะบ้าอยู่แล้วฉันเห็นตาของเขาแดงด้วยนะคงจะเป็นเพราะเป็นห่วงเธอแน่ๆเลย!” นัชชารู้สึกบังเอิญก็เลยหันหน้ามองไปทางจินต์ในสายตาเต็มไปด้วยสงสัย จินต์ปฏิเสธ“ฉันไม่รู้เมื่อกี้ฉันออกไปข้างนอก” “ผู้ชายแบบนี้เธอต้องรักษาไว้ดีๆนะเด็กคนนั้นหน้าตาก็ดีบุคลิกก็ดีตอนที่เธอนอนอยู่ก็เขาก็ไม่ได้อยู่เฉยๆดูแลเธอตลอดเขารักเธอมากๆเลยนะ!” นัชชาไม่รู้จะตอบยังไงก็เลยยิ้มให้ แต่ในใจของเธอไม่ได้นิ่งเหมือนหน้าตาเธอเลย เธอคิดมาตลอดว่าเรื่องเมื่อคืนเขานั้นโทษเธอและไม่เคยคิดในมุมมองของเธอเลยแต่พอตอนนี้ได้ยินคำพวกนี้ก็รู้สึกว่าไม่ใช่แบบที่เธอคิด ผู้ชายคนนี้ต้องควบคุมอารมณ์มากมายไว้ภายใต้หน้าที่นิ่งแบบนี้ขนาดไหน? หลังจากที่เตชิตทำทุกอย่างเสร็จก็ผ่านไปแล้ว40นาทีแล้วโรงพยาบาลรัฐบาลมีคนเยอะเขาต่อแถวไป2แถวยาวถึงจะเสร็จ หลังจากที่กลับถึงห้องผู้ป่วยเขาก็รีบถามเธอว่า“หิวไหมจะกินอะไรไหม?” นัชชาไม่มีความอยากอาหารเลย“ไม่อยาก” “งั้นก็กินโจ๊กหน่อยไหม” “……” เมื่อกี้เธอพึ่งบอกไปไม่ใช่หรอว่าไม่อยากกินโจ๊กไม่ถือว่ากินหรอ?