已经是第一章了
ตอนที่381ป้อนเธอกินโจ๊กและจูบเธอ
ตอนที่381ป้อนเธอกินโจ๊กและจูบเธอ
ว่ากันว่าผู้หญิงคือสิ่งที่ขัดแย้งที่สุดในโลกก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้สึกแต่ตอนนี้เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนแล้วไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองก็จะเป็นแบบนั้น
พอนึกถึงเรื่องที่เตชิตจะพาเธอไปดูเด็กนัชชายังรู้สึกเหลือเชื่อถึงแม้ในใจเธอรู้ว่าเขาไม่มีทางกลับคำแต่ระยะเวลาสั้นขนาดนี้เขาเปลี่ยนแปลงเยอะขนาดนี้ก็ทำให้คนประหลาดใจดี
เธออยากหายดีเร็วๆในที่สุดก็จะได้ออกโรงบาลพรุ่งนี้ถ้าเป็นแบบนี้พรุ่งนี้กลางคืนก็จะได้เจอธีมนต์พอนึกถึงเด็กในใจของเธอก็อ่อนโยนไปหมด
ในตอนที่นัชชากำลังละเมออยู่ก็มีคนเดินมาข้างเตียงเธออย่างกะทันหันเธอก้มหัวก็ยังรับรู้ถึงความกดดันได้อยากจะเงยหน้าขึ้นดูว่าเป็นใครแต่ไม่คิดว่าจะเป็นเตชิต
เขาออกไปแล้วกลับมาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีและมือก็มีโจ๊กสองชุด
ผู้ชายเห็นความสงสัยในตาของเธอเขารู้สึกน่าอายมากแต่ก็จำเป็นต้องก้มตัวลงแล้วยื่นมือไปทางเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก“โจ๊กของเธอ”
นัชชากะพริบตามองไปทางโจ๊กแล้วมองไปทางเขา“เมื่อกี้นี้ออกไปซื้อโจ๊กหรอ?”
“ทีแรกจะกลับแล้วแต่คนที่ส่งโจ๊กโทรมาพอดี”เขาปากแข็งไม่ยอมรับถึงแม้จะอายุเยอะแต่เขาก็ต้องรักษาภาพพจน์ก็เลยเดินออกไปอย่างโมโหแล้วเดินกลับมาอีกครั้งน่าอายจริงๆ
นัชชามองไปทางหูของเขาที่เริ่มแดงเธอรู้ว่าเขาตั้งใจพูดแบบนี้จึงก็ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วเล่นไปตามน้ำ“บังเอิญจริงๆเลยเนอะ”
เสียงประชดประชันของเธอชัดเจนเกินไปจะทำเป็นไม่รู้เรื่องก็คงทำไม่ได้
เขาทำหน้าบึ้งขึ้นมาทันทีตามองไปทางเธอ“อยู่เงียบๆไม่เป็นหรือไง”
นัชชาไม่สนใจเขารู้ว่าถ้าเถียงไปคงไม่มีอะไรดีก็เลยเปลี่ยนความสนใจไปทางโจ๊กเธอไม่มีความอยากกินเลยแม้แต่น้อยแต่พอตอนนี้เห็นผักที่อยู่ในมือก็รู้สึกหิวขึ้นมา
เมื่อเปิดกล่องอาหารกลิ่นหอมลอยขึ้นมาเต็มเลยเธออดกลืนน้ำลายไม่ได้ยังไม่ทันใช้ช้อนไปตักก็เห็นเขายื่นมาอีกชุดหนึ่ง
“กินอันไหน?”
หนึ่งชุดคือไส้ดอกบัวอีกหนึ่งชุดคือผักสดไม่ว่าจะหน้าตาหรือรสชาตินัชชาก็ชอบผักมากกว่า“ฉันกินอันนี้”
แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะเอาโจ๊กไปวางข้างๆ“กินให้หมดเลยก็ไม่เยอะหนิ”
เธอเพิ่งตักเข้าปากไปก็ได้ยินคำพูดแบบนี้เธออยากจะโต้ตอบจึงพูดขึ้นมาทันทีก็เลยทำให้อาหารติดอยู่ที่คอ“อืมฮื้มๆ”
ผู้ชายขมวดคิ้วแล้วรีบลุกขึ้นมาเดินไปทางเธอก้มตัวลงแล้วลูบหลังให้เธอ“กินช้าๆสิไม่มีใครมาแย่งเธอกินหรอก”
น้ำตาของนัชชาจะไหลออกมาแล้วหน้าของเธอแดงไปหมดผ่านไปซักแป๊บถึงจะหายใจเธอมองไปทางเขาในตามีความโกรธแสดงออกมาและความโกรธนี้ก็มีความอ่อนโยนของผู้หญิงปนอยู่
แม้กระทั่งเธอเองก็ยังไม่รู้ตัวว่าทั้งหมดนี้คือการกระทำโดยลืมตัว
เมื่อเตชิตเห็นสายตาของเธอทีแรกอยากจะสั่งสอนเธอว่ากินข้าวห้ามคุยแต่ตอนนี้ความโกรธหายไปหมดแล้วก้มตัวไปจูบที่ปากเธอเบาๆ“โอเคแล้วไม่มีอะไรแล้ว”
นัชชารู้สึกริมฝีปากอุ่นๆรู้สึกครู่เดียวก็หายไปทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
มือขึ้นไปจับที่ริมฝีปากของตัวเองนัชชายังอึ้งอยู่ตอนที่รู้ตัวอีกทีหน้าของเธอก็ยิ่งแดงไปใหญ่“นายนายทำอะไรนี่”
ไม่พูดเรื่องที่เธอยอมไม่ยอมให้เขาจูบไม่ว่ายังไงที่นี่ก็ยังมีคนมากมายนะทำไมหน้าของเขาด้านแบบนี้ทำเหมือนไม่มีคนอยู่เลย!
อะไรยังจะพูดโอเคไม่มีอะไรแล้ว?นี่เขากำลังใช้จูบง้อตัวเองหรอ?
เธอไม่ต้องการโอเคไหม?
นัชชาไม่รู้ว่าจะสภาพในตอนนี้ของตัวเองเหมือนเม่นที่กำลังงอนอยู่ขนที่ตั้งขึ้นมาทั้งหมดกำลังต่อต้านทุกอย่างแต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี
ทั้งๆที่เป็นแม่แล้วแต่ในตัวก็ยังมีความเป็นสาวอยู่
เตชิตถอนหายใจเขาหลงเธอหัวปักหัวปำเลย
“รีบกินโจ๊กเร็วเดี๋ยวกลับไปอยู่ที่ห้องพิเศษ”เขาเหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังสั่งเด็กอยู่
นัชชามองไปทางโจ๊กสองกล่องอย่างลำบากใจ“ฉันกินไม่หมดนี่……”
ผู้ชายมองไปทางกล่องโจ๊กที่มีไม่น้อยกระเพาะของเธอคงรับไม่ได้ก็เลยยอมให้“กินเท่าไหร่ก็กินเท่านั้นรักกัน”
อ่อ
สุดท้ายนัชชาก็กินไม่หมดชุดที่สองเธอกินไปแค่คำเดียวก็กินไม่หมดแล้วแต่เตชิตก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอไปเอากล่องมาไม่กี่คำก็กินหมดแล้วจากนั้นก็รีบไปทำเรื่องย้ายห้อง
20นาทีผ่านไปนัชชาย้ายไปถึงห้องพิเศษของโรงพยาบาลที่เป็นห้องเดียว
ถ้าอยากจะอยู่ห้องเดียวในโรงพยาบาลเอกชนเป็นเรื่องที่ยากมากอย่าว่าแต่ไม่มีเงินเลยถึงมีเงินก็ต้องต่อแถวมีแต่ผู้มีอิทธิพลหรือผู้มีอำนาจถึงจะได้อยู่ห้องแบบนั้น
ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขาใช้เส้นแต่แค่คืนเดียวจำเป็นต้องขนาดนี้ไหม
ถึงแม้นัชชาจะคิดแบบนี้แต่ในใจของเธอก็แอบซึ้งอยู่ดี
เธอมองไปทางของผู้ชายเธอก็เริ่มหวั่นไหวเขาที่ดีเขาที่ร้ายคนไหนที่จะเป็นตัวจริงนะทุกครั้งก็อยากจะทำให้เธอหมดหนทางแต่คนที่ช่วยเธอแก้ปัญหาก็คือเขาอย่างเช่นเคย
หรือว่าเขาก็เหมือนกับตัวเองที่ในใจขัดแย้งอยู่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะดี?
ในความทรงจำของนัชชาผู้ชายคนนี้ไม่มีวินาทีเดียวที่ลังเลก็เลยทำให้นัชชาสงสัยว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นถูกไหม
แต่เธอก็ลืมไปว่าผู้ชายที่จะแกร่งกล้าขนาดไหนอยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่ตัวเองรักก็คือผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งหึงเป็นใจร้อนเป็นและเป็นคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกหรือผิดไปไหม
ตั้งแต่เรื่องเด็กที่เขายอมถอยให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดีขึ้นถึงแม้จะบอกว่าไม่ดีนักแต่อย่างน้อยก็ไม่ถึงขั้นทะเลาะวิวาทกัน
เวลาผ่านไปเร็วมากแป๊บเดียวก็เข้ากลางคืนแล้วนัชชาดูเวลาใกล้จะสามทุ่มครึ่งแล้วเธอกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า“นี่ก็ดึกแล้วกลับบ้านเถอะ”
เขายักคิ้วเราไม่มีท่าทีจะลุกขึ้น“วันนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ”
“ห้ะ?”นัชชาไม่คิดว่าเขาคิดแบบนี้“แล้วเด็กล่ะ?”
เตชิตมองไปทางสายตาของเธอที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงในเวลานี้ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจคนอื่นบอกว่าเมียมักจะหวงและห่วงลูกตัวเองแต่ทั้งใจของเธออยู่กับแต่เด็ก
เธอไม่สนใจตัวเองอ่ะได้แต่เขาอ่ะไม่ยอมหรอก
เตชิตไม่รู้จะทำยังไงก็เลยถอนหายใจ“แม่เด็กเข้าโรงบาลแล้วฉันควรจะอยู่กับแม่เด็กก่อนไม่ใช่หรอ”
นัชชาโดนเขาถามจนเกือบเงยหน้าไม่ขึ้น“นายพูดอะไรเนี่ยธีมนต์ยังเด็กกลางคืนไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนก็จะกลัวนายกลับไปเถอะ”
“มีน้ารินอยู่เป็นเพื่อนจะกลัวอะไร”เตชิตที่รู้สึกว่าเด็กผู้ชายบางทีก็ต้องสอนให้เข้มแข็งไม่ใช่คิดเผื่อเขาตลอดแค่ปลอดภัยและแข็งแรงก็พอแล้วไม่จำเป็นต้องดีทุกด้านเด็กที่โตในสภาพแวดล้อมแบบนี้ถึงจะเป็นเด็กที่แข็งแรงและกล้าหาญที่สุด
“แต่ว่า......”
ฉันรู้ว่าเธออยากเอาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเขาทั้งเวลาและการอยู่เคียงข้างแต่เธอสังเกตไหมธีมนต์เป็นเด็กที่เชื่อฟังมากแต่พออยู่ไปนานๆแล้วจะสังเกตเห็นว่าเขาเป็นคนที่เขินอายได้ง่ายในอายุของเขาในตอนนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังไม่ถูกปลดปล่อยเขายังไม่เข้มแข็งพอช่วงเวลานี้เตชิตไม่เพียงแต่ดูแลเด็กแถมยังสังเกตเด็กอย่างละเอียดอ่อนและไปปรึกษากับผู้เชี่ยวชาญด้านเด็กด้วย
已经是最新一章了
加载中
