ตอนที่385ใส่รองเท้าให้เธอ

ตอนที่385ใส่รองเท้าให้เธอ “สิ่งที่เธอคิดก็ไม่น้อยนะ”เตชิตขมวดคิ้วและไม่ค่อยพอใจ“ในวงการธุรกิจไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดเธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ตรงกลางก็ไม่มีประโยชน์อะไรเธอมั่นใจขนาดนั้นเลยหรอว่าในอนาคตสักวันหนึ่งเธอจะไม่มีทางอยู่กับฉัน” ช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งสองคืนดีกันคงจะเป็นการประชดประชันที่แรงที่สุดสำหรับชนุดมดังนั้นตอนนี้ถอยออกมาไม่ว่าจะเพื่อเธอหรือเพื่อความสัมพันธ์ของเธอกับชนุดมเธอเลือกในสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ตอนที่เตชิตพูดคำนี้ไม่ใช่เพราะเห็นแก่ตัวแต่พอคิดในมุมมองของเธอแค่ตอนนี้เธอยังไม่สามารถที่จะเข้าใจทั้งหมด “ฉันไม่ได้ต้องการที่จะให้เธอไปบอกกับชนุดมว่าให้เขาหยุดมือทันทีฉันมีความสามารถพอที่จะรับมือกับเรื่องนี้ได้แค่ไม่อยากให้เธอยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเข้าใจไหม?”ผู้ชายกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดก็เลยพูดอีกรอบ นัชชาเกิดอาการอึ้งเพราะคำพูดของเขาโดยเฉพาะคำว่าเธอมั่นใจขนาดนั้นเลยหรอว่าในอนาคตสักวันหนึ่งเธอจะไม่มีทางอยู่กับฉันเหมือนมีค้อนทุบมาที่หัวใจของเธอแรงๆ คำพูดแบบนี้……เขาพูดออกมาได้ยังไงและยังมั่นใจได้มากขนาดนั้น? แต่เพราะคำพูดแบบนี้ยิ่งทำให้เธอไม่มั่นใจ เตชิตมองไปยังใบหน้าของเธอที่มีความโกรธเล็กน้อยไม่รู้ทำยังไงก็เลยถอนหายใจออกมา“ฉันไม่รู้ว่า5ปีที่ผ่านมาเธอทำงานไปมากเท่าไรมีผลงานดีๆมากเท่าไรอาจจะดีมากแต่ฉันไม่ใช่ชนุดมฉันไม่มีทางให้ผู้หญิงของฉันโดนคนอื่นทำร้ายเธอสามารถพึ่งตัวเองได้แต่ไม่ต้องหัวดื้อฉันสามารถดูแลเธอและลูกได้” ปัญหาระหว่างเขากับชนุดมเขาไม่เคยคิดที่จะให้นัชชาเป็นคนที่ลำบากใจเขารู้ว่าสักวันต้องมีวันนี้ก็เลยแก้ไขปัญหานี้ก่อน นัชชามองไปทางผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าแล้วพูดว่า“เตชิตนายเป็นคนแบบนี้ไงไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ทำตามที่ตัวเองต้องการและพอใจ” ไม่ว่าจะดีหรือร้ายเขาก็เป็นแบบนี้ตลอดมันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเธอยอมรับว่าเรื่อง5ปีก่อนกระทบกระเทือนเธอหนักมากทำให้เธอไม่ชอบการกระทำแบบนี้มากๆ หลังพูดจบในห้องก็เงียบไป ผ่านไปนานมากเขาถึงจะพูดออกมา“ขอโทษฉันแค่ไม่อยากให้เธอถูกทำร้าย” “นายเป็นแบบนี้มาตลอด”นัชชาย้ำอีกรอบหนึ่งในคำพูดมีน้ำเสียงที่เศร้าๆเหมือนเธอจะนึกอะไรได้แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ“หรืออาจจะเป็นเพราะฉันอ่อนแอเกินไปก็ได้” เตชิตจับไปที่คางของเธอนัยน์ตาของเขาไม่มีความรังเกียจเลยแม้แต่น้อย“ฉันไม่ได้กำลังให้เธอทำแบบนั้นแค่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง” “ในหลายๆเรื่องฉันก็คิดและตัดสินใจด้วยตัวเองเป็นนะแต่ในสายตานายฉันเหมือนแค่มีสิทธิ์ที่จะทำตามคำสั่งของนายเท่านั้น” พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ผู้ชายก็ขมวดคิ้วแน่น“ฉันไม่เคยคิดแบบนี้ถ้าฉันสั่งให้เธอได้แบบที่เธอพูดตอนนี้ก็คงไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น” คำพูดนี้ทำให้นัชชาไม่รู้จะพูดยังไงต่อ “นัชชาเธออย่าคิดฉันในแง่ร้ายเกินไปให้เวลาฉันหน่อยฉันจะแก้ไขมันนะ” เขาคิดไม่ออกว่านัชชาจะทำเรื่องร้ายแรงขนาดไหนเขาก็ไม่เคยโกรธเหมือนไม่ว่าผู้หญิงคนนี้ทำอะไรเขาก็สามารถให้อภัยและเข้าใจได้ 5ปีก่อนเขายังมั่นใจว่าสิ่งที่เขาทำนั้นถูก5ปีผ่านไปเขาบอกว่าให้เวลาเขาหน่อยเขาจะแก้ไขมัน ในใจไม่มีคลื่นคงเป็นไปไม่ได้เธอหวังมาตลอดว่ามีสักวันหนึ่งเตชิตจะรับรู้ถึงความผิดของตัวเองรับรู้ว่าการวางแผนของเขาในเมื่อก่อนเป็นสิ่งที่เธอรับไม่ได้ วันนี้ก็มาถึงตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ในใจของนัชชากระวนกระวายมากมีความรู้สึกว่าข้อสงสัยในใจที่อยู่มานานเริ่มคลี่คลายแต่ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เธอเริ่มกระวนกระวาย เธอหลับตาไม่ไปมองและไม่คิด“ฉันเหนื่อยแล้วอยากจะพักผ่อนสักแป๊บ” เตชิตไม่บังคับเธอแค่ห่มผ้าห่มให้เธอดีๆแล้วหันหลังเดินออกจากห้อง เปิดประตูปิดประตู นัชชาลืมตาในห้องเหลือแต่เพียงเธอคนเดียว เธอเหมือนจะได้ยินเสียงไฟแช็กที่ดังขึ้นเขาไปสูบบุหรี่อีกแล้วเขาไม่ได้ติดบุหรี่แต่จะสูบเฉพาะเวลาที่มีเรื่องเครียด ในใจของเขาก็น่าจะขัดแย้งมากการปฏิเสธของเธอเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องสำคัญมากถึงขั้นที่จะควบคุมอารมณ์ของเขาได้ การเปลี่ยนแปลงของเขาทำให้นัชชาไม่รู้จะทำยังไงต่อจากเดิมแค่ความสัมพันธ์ที่ต้องต่อต้านตอนนี้ก็หวานขึ้นมาอย่างกะทันหันเธอทำมันไม่ได้แม้กระทั่งต่อต้านพูดมาเธอเองก็ตลกเนาะชินกับการที่ศัตรูเปลี่ยนมาเป็นดีกับเธอเธอยังคงมีปัญหาบางอย่าง ยิ่งตอนนี้รู้ว่าในใจของเขาก็อึดอัดนัชชายิ่งไม่รู้จะทำยังไงต่อ ถ้าเขายอมถอยห่างแสดงการกระทำของตัวเองอย่างชัดเจนก็ขาดแค่คำพูดของเธอแค่คำเดียว ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดเธอไม่อยากคิดอะไรอีกแล้วเธอหลับตาลงไม่รู้ว่าเป็นเพราะมีเรื่องในใจมากเกินไปหรือเปล่าไม่นานเธอก็หลับไป ตอนที่เตชิตสูบบุหรี่เสร็จแล้วกลับไปที่ห้องคนที่นอนอยู่บนเตียงก็หลับไปแล้วลมหายใจปกติร่างกายไม่ได้แข็งตึงไม่ได้แกล้งนอน เขาเดินไปข้างเตียงมองแล้วไปยังใบหน้าที่ตัวเองทั้งรักทั้งเกลียดเมื่อไหร่เธอถึงจะมองเห็นใจดวงนี้ของเขาบ้าง? …… ตอนที่ตื่นมาอีกทีก็เที่ยงกว่าๆแล้วนัชชาตื่นเพราะหมอถอนเข็ม เธอนอนไปประมาณ2ชั่วโมงสมองยังมึนๆงงๆอยู่“เสร็จแล้วหรอ?” “อืมเดี๋ยวเอายาเสร็จก็กลับบ้านได้แล้ว”พยาบาลเอาถุงน้ำเกลือลงมาและเอาบิลที่เกี่ยวข้องให้กับเตชิต นัชชาไปกดที่ที่ถอนเข็มออกจนเลือดหยุดไหลถึงจะเอามือออก“พวกเราไปได้แล้ว?” “การออกจากโรงพยาบาลทำเรื่องไว้ล่วงหน้าแล้วรถรออยู่ด้านล่างใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ลงไปได้”ตอนที่พูดคำนี้อยู่เขาก็ก้มตัวไปเอารองเท้าออกจากใต้เตียงงอเข่าเล็กน้อยและเอารองเท้าสวมไปที่เท้าเธอ นัชชารู้สึกไม่ค่อยชินดึงเท้าถอยหลังแต่ก็ดึงไม่ได้หน้าของเธอแดงไปหมดหลายปีมานี้เขาใส่รองเท้าให้เธอนับครั้งได้แต่ตอนนี้เขาใส่รองเท้าให้เธอต่อหน้าคนอื่นเธอรู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูก นางพยาบาลมองไปยังการกระทำของผู้ชายที่มีเสน่ห์ก็เลยเริ่มอิจฉาขึ้นมาเคยเห็นผู้ป่วยมากมายคนที่มีเงินทองก็ไม่น้อยแต่คนที่มีเงินหน้าตาดีแถมยังดีกับแฟนมากขนาดนี้เตชิตคือคนแรก รองเท้าก็ใส่ให้เธอกับมือละเอียดอ่อนมากๆเลย…… การกระทำของเขาไม่ได้ดูคุ้นชินกับเรื่องที่ทำแต่อย่างน้อยก็ใส่ให้ดูเรียบร้อยฝ่ามือที่กว้างใหญ่จับเท้าขาวๆของเธอเหมือนฝ่ามือของเขาสามารถปกปิดเท้าของเธอได้ทั้งหมด นัชชาลุกขึ้นหลังจากที่รอเขาใส่เสร็จเธอรีบลุกขึ้นมาพร้อมกับความเขินอายและรีบเดินออกจากห้องผู้ป่วยไม่อยากให้เขาเห็นหน้าที่เขินอายของตัวเอง ลงลิฟต์จนถึงชั้น1ที่ประตูมีรถเบนซ์สีดำจอดอยู่คนขับรถเห็นเจ้านายเขาเดินมาก็รีบลงจากรถแล้วเปิดประตู เตชิตพยุงเธอเข้าไปก่อนจากนั้นเขาก็เข้าไปตาม คนไม่น้อยที่มองเห็นการกระทำนี้แล้วคิดไปพร้อมกันว่ามีเงินนี่ดีจริงๆอะไรก็ไม่ต้องทำเองมีคนอื่นทำแทนทั้งหมด แต่คำพูดพวกนี้นัชชาไม่ได้ยินเพราะเธอนั่งอยู่ในรถ คนขับรถขับรถออกไปแล้วถามอย่างเคารพว่า“คุณเตชิตคุณจะไปไหนครับ?” นัชชาใช้หางตามองไปทางเขาจากนั้นก็ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นมาว่า“ไวโรจน์วิลล่า”