ตอนที่387ตอนที่เมาก็เรียกชื่อของเธอ

ตอนที่387ตอนที่เมาก็เรียกชื่อของเธอ เด็กคิดไปคิดมาแต่ก็ไม่ได้ใช้เวลานานเขาใส่หัวแล้วพูดว่า“ไม่ครับผมจะอยู่กับแม่” ถึงแม้ปากของเขาบอกว่าไม่แต่ความเศร้าในใจก็ปกปิดไม่ได้นัชชาก็ดูออกเหมือนตอนนี้เธอกำลังบังคับให้เด็กเลือก ที่จริงนี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรคิดในอายุช่วงนี้แต่ตอนนี้จำเป็นต้องคิด “แกงไก่มาแล้วค่ะ”น้ารินยกแกงไก่มาไว้ตรงหน้าเธอแกงมีสีที่สดใสและกลิ่นหอมแค่มองนัชชาก็รู้สึกหิวข้าวแล้ว เธอใช้ช้อนไปตักมาแล้วมาเป่าสองสามทีแล้วยื่นไปทางธีมนต์“จะกินดูไหม?” “ผมกินไปเมื่อตอนเที่ยงแล้วแม่กินเถอะครับ”พูดเสร็จก็ลงมาจากตัวเธอแล้วไปนั่งข้างๆไม่รบกวนเธอกินข้าว นัชชาดืมน้ำแกงไปด้วยแล้วคิดถึงคำพูดที่เด็กพูดเมื่อกี้แม้กระทั่งเตชิตลงมาเมื่อไหร่เธอเองก็ไม่รู้ ตอนกลางวันเขาก็ยังไม่ได้กินข้าวน้ารินเอาช้อนจานมาให้เขาอีกชุดหนึ่งผู้ชายจับช้อนขึ้นแล้วไปสัมผัสกับจานทำให้มีเสียงดังขึ้นเล็กน้อยนัชชาได้ยินเสียงถึงจะได้สติกลับ พอสบกับตาคู่นั้นเขาพูดเบาๆว่า“คิดอะไรอยู่?” นัชชาก้มหน้าจนหน้าจะเข้าไปในถ้วยอยู่แล้ว“ไม่ได้คิดอะไร” “รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ?” “ดีมากเลยค่ะ” “งั้นก็กินเยอะๆนะคะดึกๆจะได้ไม่หิวที่บ้านไม่มีของขบเคี้ยวค่ะ” พอธีมนต์ได้ยินแบบนี้ก็รีบไปฟ้องกับนัชชาว่า“ใช่ครับแม่แม่ต้องกินเยอะๆนะที่บ้านลุงไม่มีขนมขบเคี้ยวเลยและเขาก็ไม่อนุญาตให้ผมกินด้วยครับ” ถ้าเมื่อก่อนบอกว่าห้ามกินทุกครั้งที่นัชชามาบ้านเตชิตก็คงจะไม่กินแล้วแหละแต่เด็กยังไงก็ชอบกินขนมขบเคี้ยว ที่เตชิตทำแบบนี้เพราะฝังใจจากอาหารครั้งที่แล้วเขากลัวเด็กอ้วนมากแล้วจะไม่สบายอีกครั้งและอีกหนึ่งเหตุผลคือขนมขบเคี้ยวไม่มีสารอาหารถ้าไม่กินได้ก็ไม่ต้องกิน “ซื้อผลไม้มาให้แล้วไม่ใช่หรอผลไม้อร่อยกว่าขนมขบเคี้ยวอีกนะ” ธีมนต์เบะปาก“ผมอยากกินช็อกโกแลตโดนัทและสตรอเบอร์รี่พุดดิ้งครับ” “ลูกกินหวานมากไม่ได้นะ”ยากที่นัชชากับเตชิตจะคิดเหมือนกันถึงแม้ในใจเธอจะไม่ยอมรับแต่ปากก็พูดออกมาแล้ว“ที่บ้านเรายังมีขนมแต่ลูกยังอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไม่ใช่หรอ?” ธีมนต์ยกนิ้วขึ้น“ถ้าแม่ให้ผมกินขนมผมก็จะกลับครับ” นัชชา“............” เตชิต“.............” ก็ดีเขายังไม่ทันดีใจก็เหมือนโดนน้ำสาดจนหมดอารมณ์ซะละ เพื่อที่จะเอาขนมก็เลยทิ้งพ่อไปเก่งมากเลยลูก นัชชารู้สึกว่าตัวเองหึงเพราะเรื่องกินขนมเหมือนเป็นเรื่องตลกเลยที่แท้มันก็สับเปลี่ยนง่ายขนาดนี้นี่เอง…… เธอกระแอม“ขนมกินได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้รอ2วันแม่จะพาเธอไปซื้อนะ” “จริงหรอครับ?”นัยน์ตาของธีมนต์เหมือนมีดาวพันดวงที่ส่องแสงสว่างออกมาคนที่ไม่รู้เรื่องคงจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาคงจะได้สมบัติอะไรที่พิเศษมาก นัชชาพยักหน้า“จริงสิกินของหวานเยอะไปฟันจะร่วงแล้วจะฟันผุลูกอยากให้ฟันดำๆหรือ?” พอได้ยินแบบนี้ธีมนต์จึงรีบส่ายหัว“ไม่อยากครับ” “งั้นก็ต้องเชื่อฟังแม่ดีๆนะครับ” “ผมจะเชื่อฟังครับ”ธีมนต์เบะปากถึงแม้จะไม่ค่อยพอใจแต่ก็ไม่ได้ดื้อที่จะขออะไรต่อ หลังจากที่กินข้าวเสร็จนัชชากำลังคิดอยู่ว่าจะพูดเรื่องกลับไปกับเตชิตยังไงเธอไม่รู้ต้องพูดยังไงถ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อนเธอบอกว่าไปก็คือไปแล้ว แต่ตอนนี้เด็กอยากจะอยู่ต่อและเขาก็ไม่อยากบังคับเด็กถ้าเธอขืนทำแบบนั้นต่อก็กลายเป็นเหมือนคนร้ายไปเลย นัชชาคิดไปตั้งนานช่วงโอกาสที่เด็กขึ้นไปเอาของก็ตะโกนเรียกเตชิตไปที่ห้องโถง“เดี๋ยวฉันจะพาธีมนต์กลับไปแล้ว” “กลับไปไหน?” “ไปอยู่ที่จินต์หรือทางพ่อแม่ฉัน” เตชิตยักคิ้วดีที่ไม้ได้บอกว่าไปที่ชนุดลไม่อย่างนั้นเขาคงจะเอาตัวเธอไปมัดอยู่ที่เตียงไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น “เด็กอยากอยู่ต่อไม่ใช่หรอจะรีบกลับไปทำไม” นัชชากัดริมฝีปากกำลังลังเลอยู่“ออกมานานขนาดนี้ก็ควรจะกลับแล้วคงไม่ใช่อยู่ที่คุณไปตลอดธีมนต์แค่ติดเล่นผ่านไปสักแป๊บนึงก็คงดีแล้ว” “นี่เป็นสิ่งที่ลูกพูดกับเธอหรือเธอคิดเอง?”คำถามของเขาแต่ละอย่างทำให้เธอไม่รู้จะตอบยังไง“ไม่ต้องใช้วิธีการคิดของเธอไปคิดแทนเด็กถ้าไม่ได้ลำบากใจมากนักเราจะไปขัดขืนความอยากของเด็กทำไม” “แต่ว่า......” ทีแรกเตชิตอยากจะบังคับให้เธออยู่ต่อแต่พอนึกถึงคำพูดที่เธอพูดในโรงพยาบาลก็เลยกลั้นไว้พูดอย่างไม่มีหัวไม่มีหางว่า“ไหนๆก็มาทั้งทีขึ้นไปดูที่ชั้นบนก่อนไหม” “ฉัน........”เธออยากจะพูดอะไรต่อแต่เขาหันหลังแล้วเดินเข้าไปที่ห้องน้ำชั้น1ก่อนแล้ว นัชชาไม่รู้ทำยังไงก็เลยขึ้นไปที่ชั้น2ตามที่เขาพูดจริงๆเธอไม่ได้คิดอะไรแค่ทำตามที่เขาขอเพื่อที่จะได้ไปจากที่นี่แต่พอตอนที่เธอเดินขึ้นไปถึงชั้น2เธอก็อึ้งไปเลย สิ่งที่เข้าตาคือทุกอย่างที่คุ้นเคยพรมที่อยู่บนพื้นไฟที่ติดกับกำแพงลายดอกไม้ที่อยู่บนเพดานบานประตูห้องที่ตรงกลางไม่เคยเปลี่ยน…… ในใจของนัชชามีคลื่นพันๆคลื่นเท้าเหมือนมีเหล็กพันกิโลกรัมเธอใช้ความกล้ามากมายถึงจะเดินไปตรงหน้าประตูห้องนอนได้ประตูห้องไม่ได้ปิดมิดน้ารินเก็บของในห้องอยู่เธอเปิดประตูเบาๆก็เห็นทุกอย่างที่อยู่ในห้อง ทุกอย่างเหมือน5ปีก่อนแม้กระทั่งเครื่องสำอางของเธอที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งก็ไม่เคยเปลี่ยนถ้าไม่มีใครรู้ว่าเธอไปจากที่นี่5ปีคนอื่นคงจะเข้าใจผิดว่าที่นี่มีผู้หญิงใช้ชีวิตมาตลอด บ้านที่เป็นสีขาวผ้าปูที่นอนที่สีเข้มและโซฟาที่อยู่ข้างๆพร้อมกับหมอนที่เป็นหมอนคู่ผ่านไปเป็นร้อยๆวันร้อยๆคืนที่พวกเขากอดกันนอนในห้องนี้บนเตียงนี้ เธอไปจากที่นี่นานขนาดนี้แล้วเขายังมีหมอนไว้อยู่2อันแปลว่าอะไรคงไม่ต้องพูดแล้ว ตอนที่นัชชาเห็นพวกนี้เธอยกมือขึ้นปิดปากทันทีกลัวว่าตัวเองจะส่งเสียงอะไรขึ้นมาภาพตรงหน้าเริ่มมัวน้ำตาคลอเบ้า น้ารินที่อยู่ข้างๆก็เอ็นดูเธอไม่สนความแตกต่างของฐานะเดินไปตบที่ไหล่เธอเบาๆ“ตอนนั้นที่คุณเกิดเรื่องฉันอยู่ที่บ้านอีกสักพักหนึ่งหลังจากนั้นคุณชายถึงจะให้ฉันไปฉันก็ได้พบเจอชีวิตที่มืดมนที่สุดของเขาที่น้ามาพูดแบบนี้กับคุณมันดูไม่เหมาะสมแต่คุณชายรักคุณมากตอนนั้นที่คุณเกิดเรื่องเขาไปที่ข้างแม่น้ำทุกวันไป1ครั้งก็ไปเป็นวันกลับมาตอนกลางคืนก็เมาตลอดทุกครั้งที่เมาก็เรียกแต่ชื่อของคุณนัชชา” น้ารินอายุเยอะแล้วความรู้สึกต่างๆก็จะมากกว่าคนปกติพูดถึงเรื่องที่ซึ้งๆน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา“ตอนนั้นมีคนมากมายบอกให้คุณชายย้ายไปอยู่ที่อื่นกลัวว่าสติของเขาจะเกิดปัญหาแต่คุณชายมั่นใจว่าจะอยู่ที่นี่ต่อเขาบอกว่าถ้าวันไหนคุณกลับมาจะหาเขาไม่เจอของก็ไม่ให้ทิ้งบอกว่าถ้าคุณกลับมาอีกจะได้ใช้ต่อ............”