ตอนที่389การวางแผนที่เซอร์ไพรส์

ตอนที่389การวางแผนที่เซอร์ไพรส์ ใจของนัชชาอยู่นิ่งไม่ได้สักทีน้ารินออกไปจากห้องเมื่อไหร่ก็ไม่รู้คงกำลังดูแลเด็กอยู่เตชิตไม่ได้พูดอะไรอยู่นิ่งๆและกอดเธอไว้แบบนี้ อารมณ์ของเขาก็ไม่ได้นิ่งเหมือนที่เห็นเขารอคอยอ้อมกอดนี้มานาน5ปี5ปีไม่ใช่พูดง่ายๆอย่างนั้นไม่ใช่แค่กะพริบตาก็ผ่านไปนี่คือเวลาที่เขาอดทนและใช้ชีวิตอย่างทรมานถึงจะได้มา “ไม่ต้องร้องแล้วลูกยังอยู่ด้านนอกอยู่ถ้าเห็นเธอเป็นแบบนี้คงจะมาเคลียร์กับฉันอีก”เสียงของผู้ชายอ่อนโยนและละมุนผสมกับการง้ออยู่ นัชชาปล่อยมือที่กอดเขาอยู่และถอยออกห่างจากอ้อมกอดของผู้ชายเมื่อกี้ร้องไห้อย่างหนักตอนนี้ต้องเผชิญกับการทำตัวไม่ถูกอีกครั้งแต่เธอก็ยังแกล้งทำหน้าปกติได้อยู่นิดนึง“อืม” เธอเช็ดน้ำตาแล้วไปกะพริบตาหน้าพัดลมแน่ใจว่าตาและจมูกไม่ได้แดงขนาดนั้นก็เดินออกจากห้องนอน เป็นอย่างที่เตชิตพูดเธอเพิ่งเดินไปถึงปากประตูชั้น2ก็ได้ยินเสียงของเด็กที่ตะโกนเรียก“แม่พวกเราจะไปอยู่ไหมแล้วแม่ไปทำอะไรมาเนี่ย?” นัชชาเดินเข้าไปลูบหัวของเขาย่อตัวลงเล็กน้อยผ่านไปซักแป๊บถึงจะพูดต่อว่า“พรุ่งนี้อยากไปปีนเขากับคุณลุงไหมครับ?” ธีมนต์ทำตาโต“อยากครับแต่พวกเราจะกลับบ้านแล้ว.........” นัชชามองไปทางหน้าตาของเด็กที่ลังเลและเสียใจ“ถ้าลูกอยากไปก็นอนต่อที่นี่อีกคืนหนึ่งก็ได้ครับ” “ดีเลย!”เด็กน้อยได้ยินก็ตบมือดังแต่วินาทีต่อไปก็ลังเลขึ้นมาอีก“ถ้าแม่ไม่อยู่ที่นี่ผมก็ไม่อยู่แล้วครับผมอยากอยู่กับแม่” เธอเพิ่งนึกคำถามที่ตัวเองถามในห้องอาหารเมื่อกี้ได้นัชชาก็เลยอดที่จะเอ็นดูเด็กไม่ได้“แม่ก็จะอยู่ด้วยแม่จะอยู่เป็นเพื่อนของลูกครับ” “จริงจริงหรอครับ?”เด็กน้อยทำตาโตค้างรอคำตอบจากเธอ นัชชาพยักหน้า“จริงครับแม่จะเกี่ยวก้อยสัญญากับลูกนะ” “เย้!”ธีมนต์ดีใจจนวิ่งวนในห้องโถงไปจูงที่มือของน้ารินแล้ววิ่งต่อแล้วพูดอย่างมีมารยาทว่า“ยายรินครับแม่ผมบอกว่าวันนี้ให้ผมนอนที่นี่อีกหนึ่งคืนครับผมจะได้กินอาหารที่ยายทำอีกแล้วครับ” เพราะน้ารินได้ยินแบบนี้ในใจก็ดีใจมากเมื่อกี้ก่อนจะขึ้นไปชั้นบนนัชชาตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไปตอนนี้ลงมาแล้วเปลี่ยนความคิดต้องเป็นเพราะคุณชายพูดอะไรแน่ๆและเธอก็ฟังเข้าหูด้วย คนแก่ยิ้มทันที“ดีแล้วดีแล้วยายจะทำอาหารให้เต็มโต๊ะเลยแล้วทำปีกไก่ที่หลานชอบกินด้วย!” นัชชามองไปทางธีมนต์ที่มีความสุขความกดดันในใจก็หายไป“วิ่งช้าหน่อยลูกเดี๋ยวยายรินล้มนะ” เธอมองดูทั้งสองไปเล่นชิงช้าแล้วสายตาเธอมองไปทางชั้น2เธอลงมาได้สักพักหนึ่งแล้วไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ชั้นบนไม่ลงมาสักที กำลังแอบร้องไห้อยู่หรอ? เพิ่งมีความคิดนี้ในสมองของนัชชาเธอก็ลบความคิดนี้ทิ้งทันทีเมื่อกี้เธอร้องไห้หนักขนาดนี้เขายังไม่ร้องเลยตอนนี้คงไม่มีเหตุผลที่จะร้องต่อ ช่างเถอะนานขนาดนี้แล้วเธอเองยังไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้ดีๆเลยเรื่องพวกนี้มาทรมานสมองตัวเองชัดๆ …… ชั้น2เตชิตไม่ได้ร้องไห้จริงเดินไปทางระหว่างห้องนอนกับห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าถึงจะโทรไปหาตรัณ ไม่นานก็มีคนรับสายเสียงของตรัณดังขึ้นมา“ครับคุณเตชิต?” น้ำเสียงของเขารู้สึกประหลาดใจไม่คิดว่าเตชิตจะโทรหาเขาในเวลานี้ “ตรัณ”เขาเพิ่งพูดคำแรกก็ทำให้ตรัณตกใจ ต้องรู้ไว้ว่าเป็นเพื่อนกันมาหลายปีทุกครั้งที่เขาเรียกแบบนี้มีเรื่องเกิดขึ้นทุกครั้ง เขามีความรู้สึกที่ไม่ดีว่า“มีอะไรเหรอครับคุณเตชิต?” “ฉันมีเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้นายไปจัดการให้ฉัน”น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก น้ำเสียงแบบนี้ตรัณคิดว่าเป็นเรื่องงานก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก“คุณว่ามาเลยครับผมจะทำตามที่คุณสั่ง” คำที่เตชิตต้องการก็คือคำนี้ของเขา“พรุ่งนี้ฉันจะขอคืนดีกับนัชชานายช่วยหาสถานที่สวยๆและโรแมนติกแล้วจองไว้ให้ฉันหน่อยตกแต่งสถานที่ให้สวยงามนัชชาชอบดอกไม้ฉันจะหาคนไปตกแต่งสถานที่เองเดี๋ยวส่งให้นายนายไปจัดการให้ฉันหน่อย” เรื่องนี้เขาคิดวางแผนในใจตั้งนานแล้วแต่นัชชาไม่มีการตอบสนองอะไรก็เลยไม่มีโอกาสทำตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเขาต้องคว้าโอกาสไว้ให้ดี ก็เหมือนกับที่ตรัณเคยพูดไว้ผู้หญิงต้องง้อไว้ก่อนถึงจะทำเรื่องได้สะดวกถ้าง้อยากก็ง้อเยอะๆไม่มีคนที่ง้อไม่ได้ ……นี่เป็นครั้งแรกที่ตรัณได้ยินเตชิตพูดยาวขนาดนี้และเขายังมึนงงอยู่“What?” สายตาของเตชิตเย็นลงไปทีแรกก็ไม่กล้าพูดอยู่แล้วเพราะเขาถามอีกทีก็เริ่มรู้สึกว่าจะโมโห“ไม่เข้าใจที่พูดหรอต้องให้ฉันพูดอีกครั้งหรือไง?” “ไม่ๆๆไม่ต้องครับ”ตรัณจะกล้าได้ยังไงอีกอย่างเขาเองก็ฟังชัดทุกคำแต่แค่รู้สึกประหลาดใจเฉยๆ“คุณเตชิตคุณกำลังจะให้ผมไปเตรียมสถานที่เพื่อที่จะขอคืนดีกับคุณนัชชาใช่ไหมครับ?” เตชิตพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดี“มีปัญหาหรือไง?” “ไม่มีครับ”ตรัณเข้าใจอาการเขินของเจ้านายจึงไม่ถือสาหรือคิดมากกับคำพูดของเตชิต“คุณส่งรูปสถานที่มาเถอะครับถึงเวลาผมไปจัดการแต่เวลาเร่งไปหน่อยอาจจะ.........” “ไม่มีอาจจะ”เตชิตพูดแทรกแล้วพูดคำพูดที่จะทำให้เขาเขินอายออกมา“ฉันรอนัชชามา5ปีขั้นสุดท้ายนี้ก็ต้องพึ่งนายแล้ว” ตรัณรู้สึกกดดันมากจนโทรศัพท์จะตกลงไปอยู่แล้ว“คุณเตชิตคุณอย่าพูด.......” “ฉันเชื่อใจนาย” “แต่นี่” “นายทำได้หน่ะ” “แต่ว่า..........” “โบนัสท้ายปีฉันจะไปบอกกับธนัทว่าให้นาย2เท่าให้นาย” ตรัณหยุดพูดทันทีนึกถึงโบนัสที่ตัวเองจะได้ก็รีบพยักหน้าเร็วๆ“ที่จริงเวลาก็ทันอยู่ครับก็แค่ทำในยามดึกไม่มีอะไรมากหรอก” เพื่อเจ้านายของเขาทุกอย่างต้องเป็นไปได้! เตชิตยิ้มที่มุมปาก“วางสายแล้วนะ” หลังจากที่คุยจบเตชิตเงยหน้ามองไปทางตัวเองที่สะท้อนจากกระจก หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ หน้าแดงนิดนึง โชคดีที่พูดผ่านโทรศัพท์ถ้าพูดต่อหน้าเขาคงจะพูดไม่ออกสำหรับเขาแล้วเรื่องแบบนี้เหมือนจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น ไม่มีประสบการณ์และอายมากโดยเฉพาะพูดกับคนนอกเหมือนเป็นการทรมานเขาเลย แต่ยังดีที่มีตรัณอยู่ทุกอย่างคงจะราบรื่นไปได้ดี วันนี้หลังจากที่ขึ้นไปชั้นบนเธอร้องไห้หนักขนาดนั้นมองไปทางหน้าของเธอที่มีน้ำตาอาบแก้มเขาเองก็เอ็นดูมากแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในใจก็แอบดีใจอย่างน้อยเธอก็สนใจแล้วสุดท้ายก็ยังเลือกที่จะมากอดเขาด้วย พอนึกถึงตรงนี้ผู้ชายก็ยิ้มที่มุมปากทำให้เขามีความมั่นใจเพิ่มขึ้นเยอะเลย ครั้งนี้ต้องง้อสองแม่ลูกนี้กลับมาให้ได้