ตอนที่ 3 พวกเราไม่เกี่ยวข้องกัน

ต๭นที่ 3 พวกเราไม่เกี่ยวข้องกัน “แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงล่ะ?” หนานฉิงรู้สึกไม่ค่อยพอใจ วางตะเกียบลงแบบกระแทกกระทั้น “พ่อแม่ของฉันก็เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง มีหน้ามีตา ถ้าเกิดฉันอุ้มลูกสาวกลับมาด้วย ใครเห็นก็ต้องหัวเราะเยาะนะสิ?” “เวยเวย เราสองคนก็เป็นเพื่อนรักกันมานานแล้ว” หนานฉิงดึงมือของเป้ยฉ่ายเวยมา พลางออดอ้อนขอร้องให้เธอช่วย “เรื่องนี้จะให้พ่อแม่ของฉันรู้ไม่ได้เป็นอันขาดนะ รวมถึงอาเจ๋อด้วย ได้ไหม?” “ฉันรู้ว่าทีแรกถ้าไม่ใช่เพราะอาเจ๋อบอกเลิกก่อน ฉันคงไม่โกรธจนหนีออกนอกประเทศไปแบบนั้นหรอก จนเรื่องบานปลายขนาดนี้ แต่ว่าฉันชอบเขาจริงๆนะ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันคงไม่เลิกกับเจมส์เพื่อกลับมาหาเขาหรอก เวยเวยขอร้องละนะ เราทำดีที่สุดแล้ว ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเธอก็ช่วยฉันมาตลอด ครั้งนี้เธอก็คงไม่ปฏิเสธใช่ไหม?” เป้ยฉ่ายเวยเงยหน้าขึ้น มองสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของหนานฉิง ที่เหมือนกับตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย ตอนที่เพิ่งจะขึ้นชั้นปี2หนานฉิงบอกว่า อีกหน่อยจะพาเป้ยฉ่ายเวยไปเที่ยวรอบโลกด้วยกัน ไปทุกๆที่เพื่อเก็บความทรงจำของพวกเขาไว้ เธอยินดีจะให้เป้ยฉ่ายเวยมีส่วนร่วมในชีวิตทุกๆเรื่อง แต่ยกเว้นฉู่เจ๋อหยางเรื่องเดียว “ฉันคลั่งไคล้ผู้ชายคนนี้มากเลยล่ะ!” เธอพูดถึงแฟนขึ้นมา ใบหน้าของหนานฉิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ดังนั้นฉันคงแบ่งอาเจ๋อให้เธอไม่ได้หรอกนะ เวยเวย เธอคงไม่คิดจะแย่งเขาไปจากฉันหรอกนะ?” ในตอนนั้นเป้ยฉ่ายเวยงุนงง แล้วจึงยกมือขึ้นทำท่าสาบาน พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เธอสบายใจได้ ถ้าเกิดฉันแย่งผู้ชายของเธอละก็ ขอให้ฟ้าผ่าเลย จนวันที่พวกเธอแต่งงานกัน ฉันจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้คนแรก!” หนานฉิงมองเป้ยฉ่ายเวย แล้วยิ้มหน้าบานพลางกล่าวว่า “เธอสาบานทำไมกัน จริงจังอะไรขนาดนั้น ฉันก็แค่พูดเล่น ฉันรู้ว่าเธอคงไม่ทำแบบนั้นหรอก ฉันรู้จักเธอดีน่า!” เป้ยฉ่ายเวยคิดอยู่เงียบๆ หนานฉิงเข้าใจเธอ แต่ไม่เข้าใจความรักที่เธอมีต่อฉู่เจ๋อหยางว่ามากมายแค่ไหน ในชั้นเรียนหนานฉิงแอบเอารูปใบหนึ่งส่งให้เป้ยฉ่ายเวยดูในห้อง ตอนนั้นเธอบอกว่าเธออยากจะตามจีบคนคนนี้ คนในรูปเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างสูงใหญ่ คิ้วตาคมเข้ม ทำให้เป้ยฉ่ายเวยตกหลุมรักในทันที หนานฉิงเป็นนักเรียนทุนอันดับ 1 สาขาวิทยาศาสตร์ประจำจังหวัด เธอหน้าตาดีจนผู้ชายเกือบครึ่งโรงเรียนคอยตามเธออยู่แทบทุกวัน แต่ว่าเธอเขียนไม่ค่อยเก่ง เธอใช้ความพยายามสุดความสามารถที่จะเขียนจดหมายรัก แต่สุดท้ายต้องให้เป้ยฉ่ายเวยช่วยทุกครั้ง “เวยเวย เธอแต่งเพลงในสตูดิโออยู่บ่อยๆไม่ใช่หรือ เธอต้องเก่งเรื่องเขียนแน่ๆ เธอช่วยฉันหน่อยนะ!” สำหรับเพื่อนรักอย่างเธอ เป้ยฉ่ายเวยไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน เธอช่วยหนานฉิงแต่งจดหมายอยู่ทั้งคืน ที่บอกว่าช่วยหนานฉิง แต่ความจริงเนื้อหาในจดหมายนั้นพรรณนาถึงความรู้สึกจากใจจริงของตนที่ซ่อนเร้นเอาไว้ แต่ไม่มีใครรู้ นอกจากจดหมาย เป้ยฉ่ายเวยยังช่วยหนานฉิงวางแผนด้วย เวลาไม่ถึง 1 เดือน หนานฉิงก็จับมือถือแขนฉู่เจ๋อหยางมาอวดต่อหน้าเป้ยฉ่ายเวย พลางยิ้มหน้าระรื่น “เวยเวย ฉันขอแนะนำหน่อย นี่แฟนฉันเอง ฉู่เจ๋อหยาง” “เวยเวย เวยเวย?” หนานฉิงใช้มือเขย่าเป้ยฉ่ายเวยให้ตื่นจากภวังค์ ร้องตะโกนแบบใส่อารมณ์นิดๆ “เธอช่วยฉันคิดหน่อยสิ อย่าเพิ่งใจลอย ใส่ใจฉันบ้างไหมเนี่ย?” “เออ เออฉันกำลังคิดถึงเรื่องที่ร้านอยู่น่ะ” เป้ยฉ่ายเวยตื่นจากภวังค์ รีบส่งยิ้มให้หนานฉิงทันที “เอาสิ!” “จริงหรือ?” หนานฉิงดีใจเนื้อเต้น หอมแก้มเป้ยฉ่ายเวยหนึ่งครั้ง “เวยเวย ฉันรักเธอ! เออนี่ ที่ทำงานของอาเจ๋ออยู่แถวนี้หรือเปล่า พวกเธอ2-3ปีมานี้ได้ติดต่อกันบ้างไหม?” “ฉันยุ่งจะตาย ไม่มีเวลาติดต่อเขาหรอก” เป้ยฉ่ายเวยบอก พลางคีบเนื้อปลาใส่ในชามของหนานฉิง “อีกอย่างตอนนี้เขาโด่งดังแล้ว รับคดีก็ตั้งมากมาย คงจะยุ่งมากเลยนะ” “ฉันคิดว่าพวกเธอยังติดต่อกันอยู่เสียอีก ฉันอยากจะขอเบอร์เขากับเธอสักหน่อย!” หนานฉิงเบ้ปาก “ช่างเถอะ ฉันก็มีติดต่อเพื่อนที่มหาวิทยาลัยอยู่บ้าง เอาไว้ฉันค่อยขอจากเขาละกัน” เป้ยฉ่ายเวยตอบรับแค่อืม จากนั้นหนานฉิงก็คุยเรื่องสัพเพเหระกับเป้ยฉ่ายเวยต่อ