ตอนที่ 5 เธอมองเหลียวหลัง

ต๭นที่ 5 เธอมองเหลียวหลัง หนานฉิงยิ้มทั้งน้ำตา “จริงหรือ นั่นแสดงว่าฉันยังมีโอกาสอยู่บ้างสินะ ที่กลับมาไม่เสียเที่ยวใช่ไหม?” เป้ยฉ่ายเวยเอ่ยอืมทีหนึ่ง ตอนบ่ายที่พาหนานฉิงออกไป เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ขับรถ เพื่อให้เธอได้คุ้นเคยกับเมืองอวิ๋นอีกครั้ง ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ราวกับว่ากลับไปอยู่ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยอีกครั้งหนึ่ง พวกเขาเที่ยวกันอยู่จนกระทั่งตะวันตกดิน หนานฉิงบอกว่าเธอจะพักอยู่ที่นี่สัก 2-3 วันแล้วค่อยกลับบ้าน เธออยากจะไปพักกับเป้ยฉ่ายเวย เป้ยฉ่ายเวยบอกว่า “เธอไปพักที่โรงแรมเถอะ ที่บ้านฉันตอนนี้รกมาก กลัวเธอจะรับไม่ได้” “เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ อีกอย่างฉันไม่เคยรังเกียจบ้านของเธอสักหน่อย” “เธอไม่รังเกียจ แต่ว่าฉันอายน่ะสิ” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มไปพูดไป เธอพาหนานฉิงมาที่โรงแรม 4 ดาวแห่งหนึ่ง จ่ายค่าห้องไว้ให้ 4 คืน หลังจากที่เธอส่งหล่อนเข้าห้องไปแล้ว เธอจึงขอตัวกลับ เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งออกจากโรงแรมก็รับสายทันที ฉู่เจ๋อหยางโทรมา “คุณมองมาข้างหลังสิครับ” เธอหันมองไปด้วยความสงสัย เห็นรถยี่ห้อ Maybach ของฉู่เจ๋อหยางจอดอยู่ริมถนน แถมยังเปิดไฟกระพริบทิ้งไว้ด้วย หัวใจของเธอเต้นรัว เห็นหันซ้ายมองขวาก่อน แล้วจึงวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน หลังจากขึ้นรถแล้ว เป้ยฉ่ายเวยถามว่า “คุณคงไม่ได้สะกดรอยตามพวกเราตลอดทั้งบ่ายหรอกนะคะ?” “ผมไม่ว่างขนาดนั้นหรอกครับ” ฉู่เจ๋อหยางกล่าว พลางออกรถอย่างรวดเร็ว “ผมคิดว่าคุณน่าจะพาเธอมาพักที่โรงแรมนี้ หลังเลิกงานผมจึงผ่านมาดู รอสักพักเดียวพวกคุณก็มาถึง” เป้ยฉ่ายเวยเอ่ยอืมทีหนึ่ง ฉู่เจ๋อหยางพาเป้ยฉ่ายเวยไปทานข้าวที่สวนอาหารแห่งหนึ่งที่พวกเขาไปด้วยกันบ่อยๆ วันนี้ไม่ใช่วันหยุด คนไม่มาก ทั้งสองรออยู่ด้านนอกไม่นานก็ได้ที่นั่ง จากนั้นจึงนั่งลงแล้วสั่งอาหาร “เท่านี้ก่อนคะ” เป้ยฉ่ายเวยเอาเมนูอาหารคืนให้พนักงานเสิร์ฟ เมื่อหันกลับมาก็พบว่า ฉู่เจ๋อหยางดึงกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งออกมาจากในอ้อมแขน พลางขอมือเธอ ขณะที่เป้ยฉ่ายเวยยื่นมือออกมานั้น เธอจ้องตาไม่กระพริบ นั่นคือสร้อยข้อมือเล็กๆเส้นหนึ่ง เป็นลายดอกไม้ ที่ปลายของสร้อยนั้นตกแต่งด้วยผลไม้หลายชนิดเป็นเอกลักษณ์ เธอเงยหน้าขึ้นมองฉู่เจ๋อหยางด้วยความตกตะลึง “ให้ฉันหรือคะ?” ฉู่เจ๋อหยางเอ่ยอืมเพียงคำเดียว “บังเอิญผมเห็นในร้าน คิดว่าคุณน่าจะชอบ ก็เลยซื้อมาให้ครับ” เป้ยฉ่ายเวยจับสร้อยข้อมือไว้แน่น ในใจรู้สึกดีใจมาก แม้ว่าเธอจะอยู่กับฉู่เจ๋อหยางมา 3 ปีกว่าแล้ว แต่ว่าความสัมพันธ์นั้นไม่ค่อยถูกต้องตามประเพณี เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่เคยคิดว่าฉู่เจ๋อหยางจะชอบเธอ เธอรู้ดีแก่ใจว่าเขาชอบหนานฉิง ที่เขายอมอยู่กับเธอก็เพื่อรักษาบาดแผลในใจเท่านั้น แต่สำหรับเธอแล้ว เธอเต็มใจอย่างยิ่ง จึงใช้โอกาสนี้ได้อยู่เคียงข้างเขา เมื่อเห็นเป้ยฉ่ายเวยทำท่าดีใจราวกับเด็กน้อยได้ลูกอมนั้น ฉู่เจ๋อหยางจึงเอ่ยขึ้นว่า “ก็แค่สร้อยเส้นเล็กๆเส้นหนึ่ง ต้องดีใจขนาดนั้นเลยหรือครับ? ต่อไปเอาไว้ผมจะมีของขวัญให้คุณอีก” ต่อไป...... เป้ยฉ่ายเวยคิดถึงหนานฉิงที่พักอยู่ในโรงแรมขึ้นมาทันที เธอรู้สึกละอายใจและเสียใจ แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “คุณค่อนข้างยุ่งมาก ยังอุตส่าห์เจียดเวลาไปซื้อของให้ฉัน นี่เป็นเรื่องที่ค่อนข้างยาก ทำไมจะไม่ดีใจละคะ?” ฉู่เจ๋อหยางยิ้มๆ จ้องมองเป้ยฉ่ายเวยด้วยสายตาอันลึกซึ้ง “ดังนั้นคุณก็เลยอยากจะขอบคุณผมหรือ?” สายตาแบบนี้เป้ยฉ่ายเวยคุ้นเคยเป็นอย่างดี เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที ก้มหน้าก้มตาหลบสายตาเขา หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้ว ฉู่เจ๋อหยางขับรถไปส่งเป้ยฉ่ายเวย ขณะกำลังลงจากรถ เขาเอื้อมไปหยิบรองเท้าที่วางอยู่เบาะด้านหลังส่งให้เธอ “วันนี้ผมว่าง เลยแวะไปเยี่ยมคุณที่ร้าน ถึงแม้จะซื้อจากร้านของคุณเอง แต่ว่าเป็นเงินของผม” เป้ยฉ่ายเวยส่งยิ้มให้เขา พลางส่งสายตา “คะ ทราบแล้วคะ ทนายฉู่ยอดเยี่ยมเลยคะ” ฉู่เจ๋อหยางมองเธอแว่บนึง แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก เอนตัวลงไปจูบเธอ รอยจูบนี้เกิดขึ้นกะทันหัน เป้ยฉ่ายเวยมีสีหน้างงๆ มือทั้งสองข้างโอบไหล่เขาไว้อัตโนมัติ ตอบสนองอย่างเร่าร้อน ภายในรถมีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งคู่ ท่วมท้นไปด้วยอารมณ์หอมหวาน