ตอนที่ 13 เจอกันตอนทานข้าว

ต๭นที่ 13 เจอกันตอนทานข้าว “ได้ครับ ผมไปรับคุณเอง” หลี่จื่อเชียนพักอยู่แถวอ่าวแม่น้ำหยก เป็นเขตที่อยู่อาศัยระดับสูง ติดริมทะเลสาบ สิ่งแวดล้อมงดงามมาก ตอนเย็นสามารถออกมาเดินเล่นที่ริมทะเลสาบได้ เขาซื้อบ้านที่มี 2 ห้องนอนใหญ่อยู่ในนั้น รอจนกระทั่งบริษัทขนย้ายนำของมาส่งครบ หลี่จื่อเชียนช่วยเป้ยฉ่ายเวยจัดสัมภาระเข้าที่เรียบร้อย เป้ยฉ่ายเวยจึงออกไปซื้อกับข้าวที่ตลาด ลงมือทำกับข้าว 3 อย่าง น้ำซุป 1 อย่างให้เขาทานเป็นอาหารกลางวัน หลี่จื่อเชียนทานอย่างเอร็ดอร่อย พูดไปยิ้มไปว่า “ฝีมือของแฟนผมยอดเยี่ยมจริงๆ ต่อไปคงไม่ต้องไปทานข้างนอกบ้านแล้วล่ะ” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มไม่หุบ “ต่อไปฉันรับรองว่าจะเลี้ยงคุณให้อ้วนพุงปลิ้นเลยคะ!” ทั้งสองคนต่างก็มีงานของตัวเอง แต่ว่าเวลาทำงานและพักผ่อนคล้ายๆกัน แต่ละวันผ่านไปอย่างอบอุ่นและราบรื่น บางครั้งเป้ยฉ่ายเวยก็แวะไปดูที่ร้านบ้าง ช่วยลูกน้องจัดการคลังสินค้า เธอรอจนหลี่จื่อเชียนมาถึง แล้วค่อยออกไปช้อปปิ้งด้วยกัน ไปๆมาๆ พนักงานในร้านต่างก็รู้แล้วว่าเป้ยฉ่ายเวยมีแฟนแล้ว ไม่เพียงแค่หล่อเหลา แต่ได้ยินว่าเขายังเป็นนักธุรกิจที่มีความสามารถอีกด้วย ทุกคนต่างพากันอิจฉาเป้ยฉ่ายเวย หลี่จื่อเชียนเป็นคนใจกว้าง ตอนไปรับเป้ยฉ่ายเวยยังซื้อช๊อกโกแลต 2-3 กล่องไปฝากด้วย พนักงานในร้านต่างฮือฮา บอกขอบคุณไม่หยุดปาก อวยพรให้เขาและเป้ยฉ่ายเวยรักกันจนแก่เฒ่า เป้ยฉ่ายเวยขำใหญ่ ตอนที่ออกจากร้านแล้วทนไม่ไหวเอ่ยว่า “คุณไม่ต้องหน้าใหญ่ขนาดนี้ก็ได้นี่คะ?” “ลูกค้าให้มาครับ ผมยังมีเก็บไว้อีก 2-3 กล่องเลย” หลี่จื่อเชียนยิ้มๆพลางเอามือลูบหัวเป้ยฉ่ายเวย “คุณสบายใจได้ ในใจของผมไม่มีใครเทียบเท่าได้กับแฟนของผมอย่างคุณหรอก” เป้ยฉ่ายเวยอมยิ้ม หลี่จื่อเชียนบอกว่าเย็นนี้จะพาเป้ยฉ่ายเวยไปลองทานปูที่ร้านแถวทะเลสาบหยางเฉิงหน่อย เขาจึงขับรถตรงไปทางชานเมืองด้านตะวันตก ร้านอาหารแห่งนั้นตั้งอยู่บนทะเลสาบดอกบัวที่มีชื่อเสียง ในฤดูร้อนนี้ดอกบัวบานสะพรั่งเต็มสระ ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว เพราะว่าหลี่จื่อเชียนและเจ้าของร้านเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงได้นั่งบริเวณชานนอกร้าน คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อทั้งสองเดินตามพนักงานมายังบริเวณนอกชาน กลับเห็นหนานฉิงและฉูเจ๋อหยางด้วยความบังเอิญ “นี่ เวยเวย?” หนานฉิงรีบวิ่งเข้ามาหา โทรศัพท์ในมือของเธอก็สั่นขึ้น “ฉันกำลังจะโทรไปชวนเธอมาทานปูด้วยกันอยู่พอดีเลย คิดไม่ถึงว่าเธอกับหลี่จื่อเชียนจะมาที่นี่ ช่างบังเอิญจริงๆเลย!” “ใช่ครับ บังเอิญมากๆ” หลี่จื่อเชียนบอก ยื่นมือโอบเป้ยฉ่ายเวยเข้ามาไว้ในอ้อมแขน “ทำอะไรน่ะ แฟนคุณไม่ใช่เพื่อนสนิทฉันหรือยังไง ทำท่าหวงซะขนาดนั้น?” หนานฉิงยิ้มไปบ่นไป ไม่ยอมน้อยหน้าดึงเป้ยฉ่ายเวยเข้ามาอยู่ข้างตัวเองบ้าง “ไปเถอะเวยเวย ไปนั่งตรงนั้นกันดีกว่า!” เป้ยฉ่ายเวยทำตัวไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้หนานฉิงลากเธอมานั่งที่โต๊ะของพวกเขา เมื่อเดินเข้าไปใกล้ บังเอิญสบตากับฉูเจ๋อหยางเข้าพอดี เขาส่งสายตาขุ่นมัวให้เธอจนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ไม่ค่อยอยากจะมองหน้า ใช่สิ เวลาแค่ 2 สัปดาห์ที่ไม่ได้เจอกัน ทำไมเธอถึงลืมเขาได้อย่างง่ายดายนัก? หนานฉิงนั่งใกล้กับเป้ยฉ่ายเวย บอกว่าเธอชอบทานปูมาก เลยถือโอกาสขอให้ฉูเจ๋อหยางพามาตอนที่เขาว่าง หลี่จื่อเชียนยิ้มไปพูดไปว่า “จริงหรือครับ ช่างบังเอิญจริงที่คุณชอบทานปูเหมือนเวยเวยเลย ดังนั้นผมเลยพาเขามาทาน” “นี่ จริงหรือ?” หนานฉิงประหลาดใจ หันไปมองเป้ยฉ่ายเวย “แต่ว่าเวยเวย เธอเคยบอกไม่ใช่หรือว่าไม่ค่อยชอบทานปูน่ะ?” “เธออาจจะไม่ชอบเพราะว่า ปูมันคงแกะยากและเลอะเทอะมือด้วยน่ะครับ” หลี่จื่อเชียนบอกพลางวางผ้าเช็ดปากลงบนตักของเป้ยฉ่ายเวยอย่างเอาใจ “ตอนที่คุณทาน ฉูเจ๋อหยางเป็นคนช่วยแกะให้ คงจะไม่ได้รสชาติเท่าไหร่” หนานฉิงมองค้อนหลี่จื่อเชียนทีหนึ่งพลางกล่าวว่า “นี่หลี่จื่อเชียน ถ้าคุณพูดแบบนี้อีกละก็ ฉันจะแย่งเวยเวยกลับมาได้นะเชื่อไหมล่ะ รนหาที่จริงๆคุณนี่!” เป้ยฉ่ายเวยเอ่ยปากบ้าง “เอาละ พอได้แล้ว เลิกทะเลาะกันซะทีทั้งคู่นั่นแหละ” “เห็นไหมเวยเวยดีที่สุด เข้าข้างฉัน......” หนานฉิงคำราม พลางดึงแขนของเป้ยฉ่ายเวยอย่างเอาอกเอาใจ พูดต่ออีกว่าครั้งหน้าถ้ามีเวลาจะพาเป้ยฉ่ายเวยมาทานเอง แถมแกะปูให้เธอทานด้วย จนเป้ยฉ่ายเวยอดหัวเราะไม่ได้ ฉูเจ๋อหยางไม่มีพูดอะไรตลอดการสนทนานี้ เขาปิดปากเงียบ นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ