ตอนที่ 20 เป็นผู้หญิงคนแรกของเขา

ต๭นที่ 20 เป็นผู้หญิงคนแรกของเขา “ห๊ะ?” เป้ยฉานเวยเอียงศีรษะไปมองหน้าหนานฉิง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความแปลกใจ “แต่ว่าพวกเธอไม่ได้.....” หลังจากคบกับฉู่เจ๋อหยางได้ 5 เดือน หนานฉิงบอกว่าจะพาเขาไปที่บ้านตัวเอง จริงๆวันต่อมาเธอและฉูเจ๋อหยางมาที่โรงเรียนด้วยกัน จากนั้นจึงกระซิบบอกกับเป้ยฉานเวยว่า เธอกับฉูเจ๋อหยางนอนด้วยกันแล้ว ตอนนั้นในสมองของเป้ยฉานเว่ยว่างเปล่า ในใจรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก ต่อมาฉูเจ๋อหยางดื่มจนเมา กอดเธอไว้พลางเรียกชื่อหนานฉิง เป้ยฉานเวยรู้สึกเสียใจมาก ผู้ชายคนเดียวที่เธอรักขนาดนั้น กลับไม่ใช่ของเธอ “ที่จริง......พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย” หนานฉิงลังเลอยู่ แล้วจึงพูดออกมาว่า “ใครจะไปรู้ว่าพ่อกับแม่จะกลับมาเร็วขนาดนั้น ที่บ้านฉันกำแพงห้องกั้นไว้ไม่ค่อยดี ดังนั้นฉันกับอาเจ๋อเลยไม่สำเร็จ” เป้ยฉานเวยคิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ อึ้งไปสักพักหนึ่ง “แล้วเธอทำไม......” “ฉันกลัวว่าเธอจะหัวเราะเยาะฉันนะสิ!” หนานฉิงพึมพำ พูดต่อว่า “ฉันเคยบอกกับเธอไปแล้วว่าได้กับอาเจ๋อแล้ว ถ้าฉันบอกเธอว่าเป็นเพราะพ่อกับแม่กลับมาก่อนเลยไม่สำเร็จ เธอจะไม่หัวเราะเยาะฉันเอาหรือ!” “......” เป้ยฉานเวยคิดขึ้นมาได้ทันที ตอนครั้งแรกฉูเจ๋อหยางค่อนข้างเงอะงะ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้จึงออกแรงเต็มที่ ทำเอาเธอเจ็บปวดไป 2 วันเต็มๆ เธอคิดมาตลอดว่าเป็นเพราะเขาดื่มเหล้าเมา จึงไม่ได้คิดอะไรมาก ดังนั้นตัวเธอเองจึงเป็นผู้หญิงคนแรกของฉูเจ๋อหยางน่ะสิ? คิดถึงตรงนี้ เป้ยฉานเวยรู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย จนอดยิ้มออกมาไม่ได้ ความจริงก็ไม่มีอะไรน่าเสียใจขนาดนั้น ผู้ชายคนนั้นไม่ได้รักเธอ อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงคนแรกของเขา แถมตอนที่อยู่ด้วยกัน 3 ปีนั้นก็ไม่มีผู้หญิงคนอื่นมาข้องแวะ แค่นี้เธอก็พอใจแล้วล่ะ หนานฉิงได้ยินเสียงหัวเราะของเป้ยฉานเวย จึงคิดว่าเธอหัวเราะหล่อน เดือดขึ้นมาทันที “ฉันรู้อยู่แล้ว่าเธอต้องหัวเราะเยาะฉัน เวยเวยเธอนี่นิสัยไม่ดีเลย รู้อย่างนี้ฉันไม่เล่าให้เธอฟังแต่แรกหรอก!” เป้ยฉานเวยที่ถูกเธองอนใส่ยังคงยิ้มไม่หุบ ง้อเธอว่า “เปล่านะ ฉันไม่ได้หัวเราะเยาะเธอเสียหน่อย อย่างอนไปเลยน่า” “เธอนั่นแหละหัวเราะเยาะฉัน ฉันมันไม่ได้เรื่องใช่ไหมล่ะ?” “เปล่าๆ ฮาฮาฮา อย่าเพิ่งงอนสิ” “เอ๋?” หนานฉิงแตะโดนอะไรบางอย่าง หยุดมือเอาไว้ เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “เวยเวย ที่ท้องของเธอเหมือนมีแผลเป็นหรือเปล่า ฉันเพิ่งคลำเจอ” “ไม่ ไม่มีนะ” เป้ยฉานเวยเอามือของหล่อนออกไป หนานฉิงยังยืนยัน “มีสิ เมื่อกี้ฉันเหมือนคลำเจออยู่” พูดพลางอยากจะเปิดไฟดู เป้ยฉานเวยได้แต่หยุดมือของหล่อนเอาไว้ พูดเสียงแข็งว่า “อ่อมี ฉันเคยผ่าตัดน่ะ.....” “เธอก็รู้นี่ ตอนเริ่มทำงานใหม่ๆ เวลาของฉันไม่ค่อยแน่นอน มักทานข้าวไม่ตรงเวลา รอจนกระทั่งปวดจนทนไม่ไหวจึงไปที่โรงพยาบาล ถึงได้รู้ว่าเป็นไส้ติ่งอักเสบ หลังผ่าตัดพักฟื้นอยู่ที่บ้านตั้งนาน ทานแต่โจ๊กทุกวัน” “ขอโทษนะ” หนานฉิงรีบเข้ามากอดเป้ยฉานเวย พลางกล่าวด้วยความเสียใจว่า “ตอนนั้นฉันไปต่างประเทศก็ยังไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ดังนั้นเลยไม่ค่อยได้ติดต่อเธอเลย ไม่รู้ว่าเธอเกิดเรื่องขึ้น” “ไม่เป็นไรหรอก!” เป้ยฉานเวยยิ้มๆ “ก็แค่ไส้ติ่งอักเสบน่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ทำไมเธอต้องตื่นเต้นขนาดนั้น?” หนานฉิงตอบว่า “ใช่สิ ถึงแม้จะเจ็บแต่ก็มีหลี่จื่อเชียนคอยดูแล เธอไม่ต้องการฉันแล้วละ!” “นอนเถอะ พรุ่งนี้จะไปเที่ยวสวนผลไม้กันไม่ใช่หรือ?” เช้าวันต่อมา เป้ยฉานเวยตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารแต่เช้า ทำหมั่นโถวเอง เธอต้มโจ๊กได้หอมน่าทานมาก ทานคู่กับอาหารพื้นเมืองเข้ากันได้ดีมาก อาหารเช้ามื้อนี้อร่อยกว่าในเมืองที่เคยกินเป็นไหนๆ หนานฉิงรู้สึกว่าอากาศที่นี่ดีเหลือเกิน หลังจากทานอาหารเช้าแล้วจึงขึ้นไปบนห้องเปลี่ยนชุดเป็นกระโปรง เธอสวมหมวกกันแดดแสนสวยที่ทำจากผ้าลินิน ใบหน้าเล็กๆที่ดูสวยงามเผยรอยยิ้มอันสดใสไว้ตลอดเวลา ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจและกล้าหาญ แลดูเป็นผู้หญิ๊งผู้หญิง ทำให้เป้ยฉานเวยรู้สึกอิจฉาอย่างมาก