ตอนที่22 อย่า เดี๋ยวจะโดนเห็นเข้า

ต๭นที่22 อย่า เดี๋ยวจะโดนเห็นเข้า มือว่างเปล่าของฉูเจ๋อหยางหลวงลงไปในกางเกงในเข้าไปในที่ลับอย่างไม่มีสิ่งกีดขวางสบายจนทำเอาเขาถอนหายใจก้มหัวลงไปพูดกับเป้ยฉ่ายเวย “เธอดูตัวเธอสิว่ารู้สึกไวขนาดไหนทำแค่นี้ก็เปียกชุ่มไปหมด” แต่สิ่งที่ตอบเขากลับเป็นร่างที่เอาแต่สั่นในอ้อมกอดเขา ตอนนี้เป้ยฉ่ายเวยดูไม่ดีมากเลยหันไปอีกข้างไม่มองเขา แต่ฉูเจ๋อหยางกลับยิ่งเข้ามาแล้วพูดใกล้ๆหูเธอ “อยากได้หรือเปล่าอื้อ?” หนึ่งนิ้ว สองนิ้ว สามนิ้ว......เขาเข้ามาอย่างไม่มีสิ่งกีดขวาง ที่นั่นราวกับทะเลที่อบอุ่นดึงดูดมือเขาไว้ มีเสียงน้ำและรสชาติหวานที่กระจายออกมาทำให้ผู้ชายคนนั้นแอบยิ้ม เป้ยฉ่ายเวยน้ำตาจะไหลมือขาวก็ไปจับแขนเขา “ขอเถอะฉูเจ๋อหยาง......” ฉูเจ๋อหยางยกคิ้วขึ้นราวกับเป็นเจ้าของราวกับไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่การกระทำบนมือก็เร่งเร็วขึ้น “ขอฉัน? ขอฉันอะไร?” “ขอ ขอคุณ.......ให้ฉัน......” เป้ยฉ่ายเวยใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดกว่าตะพูดคำนี้ออกมาทั้งอายทั้งรู้สึกไม่ยุติธรรม ฉูเจ๋อหยางยิ้มแล้วทำตามคำขอเธอ เอาขาข้างหนึ่งของเธอห้อยไว้บนแขนแล้วใส่เข้าไปช้าๆ เห็นเป้ยฉ่ายเวยยังไม่ชินก็ชมวดคิ้ว “ช้า ช้าหน่อย......” ทั้งๆที่เป้ยฉ่ายเวยให้ผู้ชายคนนี้ช้าหน่อยแต่เขาราวกับไม่ได้ยินหลังจากที่เข้าไปทั้งหมดก็จับขาทั้งสองข้างของเธอแล้วทำอย่างเต็มที่ ทำเอาเธอทั้งเมื่อยทั้งเจ็บทั้งสองมือจับก้านไม้ไว้แน่นกลัวตัวเองตกลงมา “ฉูเจ๋อหยางคุณมันเลว.......ช้าหน่อย.......” หลังจากขอแล้วไม่ได้ผลเป้ยฉ่ายเวยก็เริ่มร้องไห้ “เจ๋อเจ็บมากช้า ช้าหน่อย.......” ฉูเจ๋อหยางยกหัวขึ้นมามองเธอสายตาคู่นั้นทำให้เป้ยฉ่ายเวยไม่เข้าใจ แต่ว่าการกระทำของเขาก็ช้าลงแล้วใช้ฟันมากัดไหปลาร้าเธอ “อาเจ๋อคุณอยู่ไหน?” มีเสียงตะโกนเรียกของหนานฉิงส่งมาและมีเสียงเท้าเดินขยับเข้ามาใกล้ เป้ยฉ่ายเวยได้สติกลับมาใบหน้าทั้งซีดทั้งดูตกใจ ทั้งตัวก็เริ่มแน่นตรึงแต่ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้กลับถอดหายใจแล้วมาตบก้นเธอ “ปล่อยตัวให้วบานหน่อยเธออยากให้ฉันหลุดหรือไง?” “คุณ คุณ......” เป้ยฉ่ายเวยนี่กลัวผู้ชายนี้ไปแล้วจริงๆ แล้วก็อดร้องขอไม่ได้ “คุณรีบออกไปเลยนะหนานฉิงจะมาแล้วฉูเจ๋อหยางคุณได้ยินหรือเปล่า?” “ยังมีแรงมาพูดอีก ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม?” ฉูเจ๋อหยางพูดเสร็จก็เอาขาทั้งสองข้างของเป้ยฉ่ายเวยกดเข้าไปความลึกนั้นทำเอาเป้ยฉ่ายเวยเกือบกรี๊ดออกมาใช้มือทั้งสองข้างปิดปากแน่น รู้สึกได้ถึงเสียงเท้านั้นยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ ทำเอาเป้ยฉ่ายเวยจะล่มสลายเธอกลัวหนานฉิงมาเห็นภาพน่าเกียจแบบนี้ ใช้สายตาส่งขอผู้ชายคนนี้แต่ผู้ชายคนนี้กลับไม่สะเทือนอะไรสักอย่างแล้วก้มลงมาจูบปากเธอ จากนั้นเสียงเท้าที่เข้าใกล้ก็หยุดไปสักพักแล้ววิ่งไปอีกทาง เป้ยฉ่ายเวยถอดหายใจทั้งตัวก็อ่อนลง การกระทำของฉูเจ๋อหยางแบบนี้ทำให้เธอโมโหมาก ในสายตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ เขารู้จุดอ่อนของเธอและแน่นอนเธอก็รู้ของเขาเหมือนกัน ขยับเอวเบาๆก็เห็นสีหน้าของฉูเจ๋อหยางตรึงสายตานั้นราวกับจะกินเธอลงไป เจ็บแค่แป๊บเดียวอย่างน้อยก็ยังดีกว่าให้คนมาเห็นภาพน่ารังเกียจแบบนี้ ผ่านไปสักพักฉูเจ๋อหยางก็มากอดเธอแน่นแรงกอดนั้นทำเอาเธอเจ็บจากนั้นเขากัดฟันพูด “เป้ยฉ่ายเวยเดียวนี้กล้าลองดีแล้วนะ!” หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยถูกปล่อยก็หายใจแรงๆระหว่างขาก็เหนียวไปหมด แต่เธอไม่มีแรงไปสนใจจนถึงตอนนี้ก็ยังคิดอยู่ว่าถ้าหนานฉิงเห็นแล้วจะทำยังไงดี?