ตอนที่23 ทำมากไป

ต๭นที่23 ทำมากไป ฉูเจ๋อหยางกอดเป้ยฉ่ายเวยแน่น เอาหัวซุกลงไปที่ไหลของเธอดมกลิ่นตัวเธอ ผ่านไปสักพักเขายื่นมือไปล้วงกระเป๋าราวกับจะเอาอะไรสักอย่าง “เวยเวย.......” “ฉูเจ๋อหยางฉันจะเอาห้าล้าน” ฉูเจ๋อหยางชะงักแล้วยกหัวขึ้นมามองเป้ยฉ่ายเวย เป้ยฉ่ายเวยเมินความตกใจของเขา ถึงแม้หน้าตาเธอจะซีดแต่ก็ทำหน้านิ่ง “ฉันตามคุณสามปีจะบอกว่าเวลามันสั้นมันก็ไม่ได้สั้นเห็นแก่ที่ฉันนอนเป็นเพื่อนคุณมาสามปีให้ฉันห้าล้าน” ฉูเจ๋อหยางเอาของเก็บลงไปในกระเป๋าแล้วมองเป้ยฉ่ายเวย “ใช่สิในมือฉันยังมีคลิปที่พวกเรามีอะไรกัน” เป้ยฉ่ายเวยทำเป็นมองไม่เห็นอะไร “ถ้าคุณไม่ให้ฉันละก็ฉันจะเอาคลิปนี้ให้หนานฉิงดู ฉันไม่เป็นอะไรหรอกแต่ต้องดูว่าคุณยังต้องการแฟนคนนี้หรือเปล่า” คำพูดนี้ทำเอาฉูเจ๋อหยางโมโหขึ้นมาทันที ปล่อยขาเธอแล้วดึงตัวออกมา “ได้ห้าล้านใช่ไหม!” คำพูดเย็นชาของเขาราวกับเหมือนกัดฟันพูดจากนั้น มองเป้ยฉ่ายเวยแวบเดียวก็หันหลังเดินไป รอให้คนไปไกลแล้วเป้ยฉ่ายเวยที่สองขาอ่อนแรงก็ทนไม่ไหวแล้วซุกลงไปถึงแม้ระหว่างขาจะเจ็บมากแต่ว่าใจเธอเจ็บปวดมากกว่ากัดฟันแน่นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา นึกถึงความสำคัญของเงินก้อนนี้เป้ยฉ่ายเวยก็กดความเจ็บปวดนี้ลงไป แล้วยกมือขึ้นมาจัดผมที่ยุ่งเยิงแล้วตรึงหลังตรงเดินทางที่ตรงข้ามกับฉูเจ๋อหยาง เธอรู้ว่าตอนเธอพูดคำนี้ออกมาเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะหันหลังอีก หนานฉิงเห็นเป้ยฉ่ายเวยออกมาจากในสวนก็รีบบ่น “เวยเวยเธอทำอะไรของเธอเนี่ยทุกคนกำลังรอเธออยู่นะ” เป้ยฉ่ายเวยกำลังจะหาตัวคนร่างสูงแต่ในใจก็นึกอะไรขึ้นมาเลยทำเป็นเก็บสายตาไม่ไปมองเลยไม่เห็นสายตาของผู้ชายบางคน “ขอโทษนะเมื่อกี้ฉันหลงทางเลยกินเวลาไปหน่อยให้พวกเธอรอนาน” เป้ยฉ่ายเวยเก็บอาการตัวเองแล้วทำหน้าตาขอโทษ “เวยเวยสวนพีชนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรเธอยังหลงทางได้” หนานฉิงได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่แค่ทำเป็นพูดล้อเล่นแต่ในใจก็รู้สึกสงสัยถึงแม้เวยเวยจะหลงทางแต่ทำไมตะกร้ามันหาย นึกถึงที่ก่อนหน้านี้เธอเอาแต่หาอาเจ๋อแต่หายังไงก็หาไม่เจอ แต่ยังดีที่อาเจ๋อกลับมาเองเลยบ่นอย่างไม่รู้ตัว “คนสองคนก็หาไม่เจอแปลกจริงๆ” ในใจเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกตกใจและใบหน้าก็ทำเป็นรู้สึกผิด หลี่จื่อเชียนเดินเข้ามามองเป้ยฉ่ายเวยอย่างรู้สึกผิด “ฉันเองแหละที่ไม่ดีเดินไปไกลเกินเลยทำให้เธอต้องหลงทาง” “ฉันไม่เป็นอะไรเมื่อคืนฉันไม่ได้หลับดีๆเลยเดินไปไกลเกิน” เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัว ความเหนียวหนึบตรงระหว่างยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดทั้งๆที่ตกลงเป็นแฟนกับหลี่จื่อเชียนแต่ก็ยังปฏิเสธฉูเจ๋อหยางไม่ได้ สุดท้ายยังต้องให้จื่อเชียนเป็นห่วงเธออีก รอให้เอาเงินเสร็จเธอก็จะรักษาคำสัญญาของเธอจะออกห่างจากฉูเจ๋อหยาง....... แต่ว่าในใจก็แอบเจ็บขึ้นมาไม่ได้ หนานฉิงยังไม่ทันได้หยอกล้อเพื่อนตัวเองก็เห็นผู้ชายที่อยู่ข้างตัวเดินไปแล้วเลยรีบเรียก “อาเจ๋อคุณจะไปไหน” เสียงเย็นชาของฉูเจ๋อหยางอธิบาย “บริษัทมีงานเร่งด่วนรอให้ฉันไปจัดการ” หนานฉิงได้ยินว่าบริษัทของฉูเจ๋อหยางมีงานก็ตามไปด้วยไม่ดีแต่ก็ไม่อยากให้ไป “งั้นก็ได้ระหว่างทางกลับก็ขับดีๆนะกลางคืนกลับไปเดียวฉันไปหาเธอ” ฉูเจ๋อหยางพยักหน้าแล้วเดินไป เป้ยฉ่ายเวยมองแผ่นหลังเย็นชาของฉูเจ๋อหยางในใจก็รู้สึกตระหนักไม่ว่าฉูเจ๋อหยางจะคิดยังไงกับเธอแต่ถ้าได้เงินก้อนนั้นลำบากแค่ไหนเธอก็ต้องทน หนานฉิงเป็นคุณหนูจนชินแล้วดึงเป้ยฉ่ายเวยออกมาจากหลี่จื่อเชียนอย่างเอาแต่ใจ แล้วคุยกันอย่างสนิทสนม เป้ยฉ่ายเวยเลยได้แต่มองหลี่จื่อเชียนอย่างขอโทษแล้วพยักหน้าแต่ยังดีที่หลี่จื่อเชียนนิสัยดีไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ หนานฉิงลากเป้ยฉ่ายเวยกลับห้องแล้วเอาความสงสัยในใจตัวเองถามออกไป “เวยเวยเธอรู้สึกไหมว่าอาเจ๋อกำลังโมโหอยู่” “ใช่หรอ? ฉัน ฉันไม่ได้สังเกต” เป้ยฉ่ายเวยกำมือแน่นแล้วตอบอย่างไม่รู้ไม่ชี้ “เธอก็ไม่ได้สังเกตอยู่แล้วแหละก็ตอนนี้ใจเธอมีแต่หลี่จื่อเชียน แต่ฉันแค่รู้สึกว่าตอนเช้าเขายังดีๆอยู่แต่ทำไมพอกลับมาอยู่ๆก็โมโห” หนานฉิงถอดหายใจ “ทีแรกว่าอยากขยับความสัมพันธ์เพิ่มขึ้นกับอาเจ๋อสักหน่อยพึ่งจะขยับนิดเดียวคนก็ไปแล้ว” “หนานฉิงเธอไม่ต้องคิดมากอาจจะเป็นเพราะงานบริษัทเขามันเร่งด่วนจริงๆไม่ใช่เพราะโมโหหรอก” เป้ยฉ่ายเวยเห็นเพื่อนสนิทตัวเองที่ผิดหวังก็อดที่จะปลอบใจไม่ได้ “เวยเวยไม่รู้ทำไมแต่ในใจฉันมันรู้สึกเหมือนจะมีเรื่องไม่ดีเกินขึ้น” หนานฉิงก็พูดความรู้สึกนั้นไม่ถูก “หนานฉิงตอนนี้พวกเธอก็เป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่หรือไง อย่าไปคิดมากระแวงเองสิ” เป้ยฉ่ายเวยนึกถึงครั้งที่แล้วที่หนานฉิงเห็นร่องรอยพวกนั้นในคอนโดตัวเองก็รู้สึกไม่กล้า อีกอย่างเธอก็รู้สึกเกลียดการกระทำของตัวเองถ้าหนานฉิงรู้เรื่องที่เธอกับฉูเจ๋อหยางทำในสวนเมื่อกี้เธอไม่มีหน้ามีตามาสู้เพื่อนคนนี้อีกต่อไปแล้ว หนานฉิงเหมือนนึกอะไรขึ้นอยู่ๆก็จับมือเป้ยฉ่ายเวยแล้วรีบพูด “เวยเวยเรื่องที่ฉันขอให้เธอช่วยดูครั้งที่แล้วเป็นยังไงมีข่าวบ้างไหม?” อยู่ๆก็โดนคนอื่นจับมือไว้เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “ไม่ ไม่มี” “เวยเวยเธอเป็นอะไรทำไมต้องทำหน้ากังวล” หนานฉิงใช้สายตาที่สงสัยมองเธอ “ฉันแค่กำลังคิดว่าจื่อเชียนอยู่ข้างนอกคนเดียวมันจะน่าเบื่อเกินไปหรือเปล่า” เป้ยฉ่ายเวยรีบหาข้ออ้าง “นี่แค่แป๊บเดียวเองนะเป็นห่วงหลี่จื่อเชียนอีกแล้ว” หนานฉิงเขย่าแขนเป้ยฉ่ายเวยแล้วอ่อนอย่างเอาแต่ใจ “ฉันไม่สนเวยเวยถึงเธอจะมีแฟนก็ต้องเอาฉันเป็นหลัก” เป้ยฉ่ายเวยทำเป็นสู้ไม่ไหวแล้วตอบ “ได้ๆฉันตกลงเธอ” หนานฉิงเห็นเป้ยฉ่ายเวยตกลงตัวเองก็ยิ้ม “ฉันรู้อยู่แล้วว่าเวยเวยดีที่สุดเอาเถอะๆฉันไม่เสียเวลาโลกสองคนของพวกเธอหรอกรีบไปหาเขาสิ” เป้ยฉ่ายเวยก็กลัวถ้าคัวเองอยู่ต่อไปเพื่อนสนิทตัวเองจะเห็นความพิรุธก็รีบเดินออกมา พอได้ยินเสียงประตูปิดใบหน้าหนานฉิงที่นิ้มแย้มอยู่ก็หยุดทันทีเธอก็ไม่ใช่เด็กซื่อบื้อใสการเปลี่ยนแปลงของอาเจ๋อเธอเห็นหมดถึงแม้เวยเวยจะหาเบอร์โทรของผู้หญิงคนนั้นไม่เจองั้นเธอก็ต้องไปหาเอง ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางให้ผู้หญิงคนอื่นมาแย่งอาเจ๋อไปจากเธอเด็ดขาด ฉูเจ๋อหยางนั่งอยู่ในรถอย่างเย็นชามุมปากก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างประชดแล้วเอากุญแจที่อยู่ในมือทิ้งลงไปในซอก ทีแรกเขาเตรียมเอาคอนโดที่เขาซื้อมาใหม่ส่งให้เธอแต่ดูเหมือนมันไม่จำเป็น ฉูเจ๋อหยางสตาร์ทรถแล้วขับออกจากฟาร์ม