ตอนที่27 ได้รับผลประโยชน์

ต๭นที่27 ได้รับผลประโยชน์ วันที่งานยุ่งผ่านไปหนึ่งวันเป้ยฉ่ายเวยออกไปพร้อมกับพนักงานแต่เพราะในใจเธอมีความลับซ้อนอยู่เลยไม่ได้สังเกตว่าข้างนอกมีคนเยอะแยะ ในนั้นส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง เสี่ยวซงใช้มือไปสะกิดแขนของเป้ยฉ่ายเวยที่เอาแต่ก้มหัวเดิน “พี่แฟนพี่มารับพี่แล้ว” เป้ยฉ่ายเวยอือไปอย่างงงๆแล้วหันไปมองตามสายตาของเสี่ยวซงก็เห็นหลี่จื่อเชียนยืนอยู่ในนั้น หลี่จื่อเชียนก็เหมือนเจอเป้ยฉ่ายเวยเลยหันมายิ้มให้เธออย่างอบอุ่นแล้วก้าวเท้าเดินมา “เวยเวยเลิกงานแล้วใช่ไหม” “อือ เลิกงานแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยยังไม่ทันตั้งตัว วันนี้เธอเอาแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเที่ยงแต่พอเห็นหลี่จื่อเชียนเธอค่อยนึกได้ว่าหลังจากที่กลับมาจากฟาร์มตั้งหลายวัน เธอไม่เคยติดต่อเขาเลย ในถานะแฟนเธอก็ทำได้ไม่ดีอีก เลยแสดงสีหน้ารู้สึกผิดและขอโทษ “จื่อเชียนขอโทษช่วงนี้งานยุ่งไปหน่อยเลยไม่มีเวลาติดต่อเธอ” “ไม่เป็นไรยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม พวกเราไปกินกัน” หลี่จื่อเชียนยิ้มอย่างอบอุ่นไม่ได้ถือสาอะไรกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ถ้าเวยเวยไม่มีเวลางั้นเขาก็จะเป็นคนเข้ามาหาเอง เพราะยังไงเขาก็เป็นคนจีบเธอก่อนก็ต้องขยันหน่อย “อือได้” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าตอบ “พี่กับคุณหลี่นี่เมินคนรอบข้างเก่งจริงๆเลยถึงฉันจะเป็นส่วนเกินเล็กน้อยแต่ก็ยังมีส่วนนะ” เสี่ยวซงทนไม่ไหวที่ต้องมาดูคู่รักหวานแหววแบบนี้บวกกับผู้ชายตรงหน้าทั้งหล่อทั้งอบอุ่นดูแล้วสบายตายิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บไปอีก นี่เป็นเรื่องเล่ากันว่าแฟนของคนอื่นสินะ...... เป้ยฉ่าน้วยู้สึกอึดอัดแล้วมองไปที่เสี่ยวซงที่ตั้งใจทำหน้าทำตา “จะลืมเธอไปได้ยังไงหรือจะไปกินข้าวกับพวกฉันด้วย” “ไม่ต้องไม่ต้องให้ฉันไปเป็นส่วนเกินแบบนั้นฉันทำไม่ลง” เสี่ยวซงรีบสบันมือเธอแค่ล้อเล่น หลี่จื่อเชียนพูด “ไม่เป็นไรยังไงพวกเราสองคนก็ไปกินข้าวกันจะมาเพิ่มอีกหลายคนก็ไม่เป็นไร” ทีแรกพยักงานในร้านก็อยากไปแต่ไม่กล้าพูดบวกกับไม่ได้เฟรนลี่เหมือนเสี่ยวซงแต่พอตอนนี้ได้ยินที่หลี่จื่อเชียนพูดแบบนี้ก็รีบพยักหน้ากัน “ได้ค่ะคุณหลี่งั้นพวกเราก็ไม่เกรงใจแล้วนะคะ” “คุณหลี่นี่เป็นผู้ชายดีเด่นจริงๆพวกเราได้มีหน้ามีตาเพราะพี่เป้ยฉ่ายเวยทั้งนั้น” “ใช่ๆพี่มีแฟนดีขนาดนี้น่าอิจฉามากเลย” สุดท้ายข้าวของสองคนกลายเป็นคนเยอะแยะยังดีที่ที่ทำงานของเป้ยฉ่ายเวยเป็นที่คึกคักไปกินข้าวไม่ต้องเรียกรถเดินไปก็พอ หลี่จื่อเชียนบอกที่อยู่เสร็จคนอื่นก็เกาะกลุ่มกันเดินไปไม่กล้าเหลือไว้รบกวนเวลาของคนสองคนตั้งใจทิ้งระยะห่างไว้ให้พวกเขามีเวลาส่วนตัว เป้ยฉ่ายเวยเดินข้างหลี่จื่อเชียน “ขอโทษนะจื่อเชียนที่ต้องมาจ่ายเยอะแบบนี้” “ก็แค่ข้าวมื้อเดียวไม่เป็นไรหรอกและอีกอย่าง.......” น้ำเสียงของหลี่จื่อเชียนชะงักไปสักพักแล้วยกยิ้มมุมปากเห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ดี “ฉันรู้สึกดีใจมากที่พวกเขาพูดแบบนี้” เป้ยฉ่ายเวยคิดไปสักแป๊บก็เข้าใจความหมายของหลี่จื่อเชียนใบหน้าก็แดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแต่ก้มหัวมองเท้าตัวเองไม่รู้จะตอบยังไง จื่อเชียนเป็นคนที่ดีจริงถ้าไม่ได้เจอฉูเจ๋อหยางเขาก็คงจะเป็นตัวเลือกที่ดีแต่...... หลี่จื่อเชียนเห็นใบหน้าที่แดงของเป้ยฉ่ายเวยเริ่มดูเศร้าลงก็ถาม “เวยเวยเธอมีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ตั้งแต่ตอนที่เธอเลิกงานเขาก็สังเกตเห็นว่าเธอเหม่อลอยตลอดใบหน้าดูตระหนักแต่เห็นมีคนอยู่เยอะแยะเลยไม่ได้เปิดปากถาม “ไม่มีอะไรอาจจะเป็นเพราะช่วงนี้เหนื่อยไปหน่อย” เป้ยฉ่ายเวยแอบหลยสายตาของหลี่จื่อเชียนอยู่ๆในใจก็มาอารมณ์ชั่ววูบที่อยากพูดกับเขาให้ชัดเจน ตอนนี้เธอยังไม่เหมาะที่จะเริ่มมีความรักใหม่และไม่ควรไปคบกับจื่อเชียนเพื่อประชดใครแบบนี้ไม่เพียงแต่ทำร้ายจื่อเชียนไม่พอแถมยังยิ่งดูถูกตัวเองอีก “จื่อเชียนฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ......” “อือ” หลี่จื่อเชียนนั่งมองเป้ยฉ่ายเวยรอเธอพูดอยู่เงียบๆ เป้ยฉ่ายเวยกำลังจะเปิดปากเสี่ยวซงที่อยู่ข้างหน้าก็วิ่งมาหา “คุณหลี่พวกเราคนเยอะขนาดนี้กินแค่ข้าวกล่องก็ได้แล้วไม่ต้องเสียตังไปกินที่หรูแบบนั้นหรอก” พวกเสี่ยวซงเดินไปถึงที่ที่หลี่จื่อเชียนส่งมาพอพวกเธอเห็นป้ายชื่อร้านใหญ่ๆ——ฝูลั่วหยวน ทันใดนั้นก็หมดความอยากกินข้าวทีแรกแค่อยากเล่นๆให้พี่เป้ยฉ่ายเวยได้มีเวลากับแฟนสักหน่อยอย่างงั้นอาจจะได้รู้จักคนรวยๆสักหน่อยจะได้ทำให้พวกเธอมีโอกาสรวยสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าหลี่จื่อเชียนจะใจดีขนาดนี้พาพวกเธอมาที่หรูฝูลั่วหยวนเป็นร้านอาหารหรูที่ติดอันดับในเมืองคนที่มาต้อนรับก็มีแต่ผู้หลักผู้ใหญ่ที่มีหน้ามีตาข้าวแค่มื้อเดียวอาจจะเป็นเงินเดือนพวกเธอหนึ่งปี ยังไงมื้อนี้พวกเธอก็กินไม่ลงเลยให้ตัวแทนมาพูดแทน “ไม่เป็นไรฉันอยากพาเวยเวยมาอยู่แล้ว” ถึงแม้หลี่จื่อเชียนอยากรู้เรื่องที่เวยเวยยังพูดไม่จบแต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลา เสี่ยวซงรู้สึกทำตัวไม่ถูกได้ยินที่หลี่จื่อเชียนพูดอย่างนิ่งเฉยเธอรู้ว่าสำหรับหลี่จื่อเชียนมื้อนี้อาจจะเป็นเงินเล็กน้อยและอีกอย่างทีแรกเขาก็อยากพาพี่เป้ยฉ่ายเวยมากินพวกเธอก็แค่ของแถมที่มาด้วย หลี่จื่อเชียนก็พูดแบบนี้แล้วงั้นพวกเขาก็จะไม่เกรงใจเสี่ยวซงรีบวิ่งกลับไปบอกข่าวดีกับทุกคน “ที่จริงพวกเราคนเยอะขนาดนี้ไม่ต้องสื้นเปลือกขนาดนี้ก็ได้หาร้านทั่วไปกินก็ได้แล้ว” ฉูเจ๋อหยางเคยพาเป้ยฉ่ายเวยมาที่ฝูลั่วหยวนหลายครั้งค่าใช้จ่ายในนั้นสูงมากจริงๆและอีกอย่างคนเยอะแยะขนาดนี้เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากให้หลี่จื่อเชียนเสียตังเยอะขนาดนั้น หลี่จื่อเชียนเห็นเป้ยฉ่ายเวยที่ขมวดคิ้วก็มองเธอแล้วยิ้มจากนั้นมือที่ยาวสะอาดก็มาจูงมือเล็กของเธอ พูดอย่างอบอุ่น “เลี้ยงแฟนตัวเองมันจะสิ้นเปลือกได้ยังไงไปเถอะพนักงานเธอรอเธออยู่” ทีแรกเป้ยฉ่ายเวยอยากดึงมือออกแต่ในใจนึกอะไรออกเลยไม่ได้ดึงกลับแล้วปล่อยให้หลี่จื่อเชียนจูงไว้แบบนั้น “อือไปเถอะ” การกระทำเล็กน้อยของเป้ยฉ่ายเวยนั้นหลี่จื่อเชียนไม่ได้พลาดมือเล็กที่อยู่ในกำมือตรึงแน่นเหมือนไม่ชอบการกระทำของเขาแต่ไม่รู้ทำไมสุดท้ายไม่ได้ดึงออก ไม่ว่าเพราะเหตุผลอะไรเวยเวยไม่ได้ดึงมือออกแต่สำหรับมันเป็นสัญญาณที่ดีถึงแม้วันนี้จะเสียตังแต่มันก็คุ้ม ตอนนั้นในใจของเขาก็ตื่นเต้นไปด้วยหลังจากนั้นมานึกการกระทำของเขาดูราวกับเด็กน้อยที่พึ่งเคยมีแฟนเพราะการกระทำทุกอย่างของแฟนแล้วดีใจไปหมด เขารู้ว่าเวยเวยยังไม่ได้ยอมรับเขาหมดแต่แค่ก้าวมาเล็กๆก้าวเดียวแล้วอีกเก้าสิบเก้าเขาจะเป็นคนก้าวไปหาเองและจะมาหาเธอโดยตรงไม่ไปไหน เพราะรักเธอเลยยอมทำ