已经是第一章了
ตอนที่30 รุ่ยรุ่ย
ตนที่30 รุ่ยรุ่ย
เป้ยฉ่ายเวยรีบวิ่งเข้าไปในคอนโดตัวเองเธอไม่กล้าปล่อยวางก็กลัวแค่ถ้าฉูเจ๋อหยางรู้ว่าคนโทรเข้าคือใคร
ตามติดฉูเจ๋อหยางมาสามปีเธอก็ได้เรียนรู้อะไรเยอะครั้งแรกก็คือต้องปิดบางร่องรอยก็เหมือนเมมชื่อเพราะว่าสำคัญเลยเมมตัวเลขที่ตัวเองเข้าใจ
อยู่ที่หนึ่งในใจสำคัญกว่าฉูเจ๋อหยาง
เป้ยฉ่ายเวยไม่สนว่าตัวเองหายใจเหนื่อยอยู่ก็รีบโทรหาเบอร์นั้นอยู่นิ่งๆไม่ไหวได้แต่เดินไปมาในห้องรับแขกในใจก็คิดแค่ว่ารีบรับ รีบรับ
ปกติไม่เคยโทรหาเธอดึกขนาดนี้มีแต่เธอที่โทรไปคงจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงแหละ
ยังดีที่อีกฝ่ายรับโทรศัพท์ไม่รออีกฝ่ายเปิดปากพูดเป้ยฉ่ายเวยก็รีบพูดก่อน “คุณยายรุ่ยรุ่ยไม่สบายอีกแล้วใช่ไหม”
“รุ่ยรุ่ยไม่สบายเป็นไข้สูงไม่ลดสักทีแล้วโรงพยาบาลในบ้านนอกมันมีขอบเขตที่ไม่สามารถทำได้ต้องทำยังไงดี” คุณยายที่คุยอยู่ก็ใจร้อนเหมือนกัน
ถึงแม้ในใจเธอรู้สึกใจร้อนเหมือนกันแต่ก็ต้องปลอบใจเขา “คุณยายไม่ต้องกังวลหรอกเดียวฉันรีบพารุ่ยรุ่ยไปโรงพยาบาล”
“ได้เวยเวยฉันก็รู้ว่าเธอใจร้อนแต่ต้องปลอดภัยไว้ก่อนนะ” คุณยายกลัวเป้ยฉ่ายเวยรีบร้อนจนระหว่างเกิดเรื่องอะไรขึ้นเลยตักเตือน
“ฉันรู้แล้วคุณยายไว้ใจได้ฉันจะระวังไว้เดียวรีบไปหา” ในใจเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกอุ่นใจตั้งแต่ที่พ่อแม่เสียชีวิตก็เหลือแค่คุณยายที่ดูแลตัวเอง
รีบวางสายเป้ยฉ่ายเวยรีบเอาเงินและไม่สนที่จะซื้อตั๋วรถไฟก็จองรถไปทันทีในใจยังระแวงอยู่แล้วไปหาคุณยาย
ยังดีที่ไม่ห่างจากเมืองที่เธอมากนั่งรถก็ประมาณหนึ่งชั่วโมง
แป๊บเดียวรถก็ออกจากเมืองไปแล้ววิ่งบนท้องถนนรอบตัวที่มืดมนมีแต่เสียงไฟรถเป้ยฉ่ายเวยนั่งอยู่หลังรถเงียบๆมองวิวนอกหน้าต่างไปมา.......
ความทรงจำของเธอก็กลับไปถึงคืนเร่าร้อนที่สามปีที่แล้วครั้งแรกของเธอและฉูเจ๋อหยางก็เกิดขึ้นที่คอนโดที่พวกเธออยู่ด้วยกันมาสามปีทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างธรรมชาติ
ผู้ชายที่อยู่โสดมานานกับผู้หญิงที่แอบรักเขาต้องการแค่ไฟเล็กน้อยก็ลุกได้
อาจจะเป็นเพราะเป็นครั้งแรกของทุกคนบ้าไปทั้งคืนนอนจนถึงตอนเที่ยงใครก็ไม่ได้คิดที่จะป้องกันฉูเจ๋อหยางราวกับสัตว์ที่ได้กินเนื้อไม่รู้จักเหนื่อยสักที
และเธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะไปคิดผลที่ตามมาแต่ผลก็เห็นได้ชัดเพราะช่วงนั้นประจำเดือนเธอมาไม่ปกติหลังจากนั้นสามเดือนเธอก็พบว่าเธอท้อง
ไม่มีเตือนล่วงหน้ายังไม่ทันได้ตั้งสติก็รู้ว่าตัวเองท้องแล้วและมันนานถึงสามเดือนทีแรกเป้ยฉ่ายเวยทั้งกลัวทั้งตื่นเต้นจนสุดท้ายก็เริ่มเข้มแข็ง
เธอเอาเด็กคนนี้ต้องการเด็กที่เป็นลูกของเธอและฉูเจ๋อหยางตอนนั้นพวกเธอเป็นแค่เพื่อนธรรมดาถึงแม้จะเลื่อนขั้นก็เป็นแค่คู่นอน
เธอไม่กล้าบอกเรื่องนี้ให้ฉูเจ๋อหยางไม่ต้องคิดก็รู้ว่าฉูเจ๋อหยางจะทำยังไงแต่ที่สำคัญคือเธอเองอยากเก็บลูกคนนี้ไว้
ถึงแม้ทั้งสองคนจะจากกันแต่เธอก็มีลูกคนหนึ่ง
หลังจากนั้นเธอก็กลัวฉูเจ๋อหยางจะรู้พอเวลาผ่านไปนานๆท้องก็เริ่มโตขึ้นถึงตอนนั้นคงซ่อนไม่อยู่เธอก็เลยหาข้ออ้างว่าจะกลับไปดูแลคุณยายที่ป่วยอยู่
ไม่ว่าจะเป็นฉูเจ๋อหยางหรือคนในร้านก็ไม่มีใครสงสัย
เธอแอบกลับไปซ่อนอยู่คนเดียวตอนท้องช่วงแรกเธอไม่แพ้ท้องคิดว่าตัวเองคงโชคดีแต่พอกลับไปถึงในบ้านเธอก็ได้รับรู้ถึงแบบทดสอบเต็มๆ
กินอะไรก็อ้วกอันนั้นดมกลิ่นปลากลิ่นเนื้อไม่ได้กินได้แค่ผักผลไม้แถมผอมกว่าตอนไม่ท้องทำเอาคุณยายทั้งกังวลทั้งเป็นห่วง
อุตส่าห์ผ่านพ้นช่วงเดือนพวกนั้นได้ท้องก็โตเหมือนลูกโป่งและลูกก็มาเบียดท้องลำไส้เธอบางครั้งก็ทำให้เธอหายใจไม่ออกกลางคืนก็ตื่นบ่อยและผ่านพ้นค่ำคืนแบบนั้นด้วยตัวเอง
บางครั้งรึกถึงคนอื่นที่ท้องแล้วมีสามีอยู่เคียงข้างแต่ตัวเองกลับต้องทำเองทุกอย่างน้ำตาก็จะไหลลงมาบ้างและเหมือนลูกในท้องก็มีจิตสัมผัสจะถีบเธอทำให้เธอรู้ว่าที่เธอทำนี้มันมีความหมาย
แต่ไม่คิดว่าเธอจะคลอดก่อนกำเนิดลูกยังอยู่ไม่ถึงเจ็ดเดือนก็จะออกมาก่อนและเธอกับลูกก็เสี่ยงชีวิตตายมาหนึ่งรอบความลำบากและความโหดร้ายนั้นมีแต่เธอที่รู้
อุตส่าห์คลอดลูกออกมาได้แต่หมอกลับบอกเธอว่าเด็กมีโรคหัวใจ ให้โตกว่านี้ต้องผ่าตัดและต้องแบ่งเป็นครั้งทำครั้งเดียวทำไม่เสร็จ
และต้องการเงินก้อนใหญ่ช่วงแรกเธอก็ใช้เงินที่เธอมีอยู่จ่ายตัวเองอยู่อย่างยากลำบากแต่ต่อให้เธอจะลำบากขนาดไหนเธอก็ไม่เคยยอมแพ้และไม่เคยไปปรากฏตัวต่อหน้าฉูเจ๋อหยาง
จุดนี้เธอทำได้ดีมากเพราะผ่านมาสามปีฉูเจ๋อหยางยังไม่รู้
แต่ว่าตอนนี้อาการของรุ่ยรุ่ยจะล่าช้าอีกไม่ได้แล้วเหลือแค่ผ่าตัดครั้งสุดท้ายพอดีกับที่มีทีมงานการแพทย์เฉพาะทางสามารถช่วยรุ่ยรุ่ยได้แต่ต้องการค่าใช้จ่ายสูง
ไม่ว่าจะเป็นค่าผ่าตัดหรือค่ารักษาอย่างน้อยก็ต้องการห้าล้าน
เธอนึกถึงที่รุ่ยรุ่ยมองเด็กคนอื่นที่วิ่งกระโดดอย่างสนุกสนานสายตาที่อิจฉาคู่นั้นทำให้เธอรู้สึกเจ็บใจ
เป็นแค่การกระทำง่ายๆที่ปกติสำหรับเด็กทั่วไปแต่สำหรับรุ่ยรุ่ยกลับเป็นเรื่องยากเธอรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องลองเสี่ยงดู
การกลับมาของหนานฉิงเป็นแค่จุดเริ่มทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น เป็นพ่อของรุ่ยรุ่ย เงินก้อนนี้เธอไม่รู้สึกว่ามันมีอะไรที่ไม่ควร แต่แค่เธอบอกเหตุผลไม่ได้
อาจจะเพราะพูดไม่ออกปากยังจำได้วันนั้นที่เธอกดอารมณ์ตื่นเต้นตัวเองแล้วถามฉูเจ๋อหยางว่าชอบเธอหรือเปล่าสายตาคู่นั้นทำเอาใจเธอแตกสลายหมด
เธอรู้ว่าฉูเจ๋อหยางไม่รักเธอและรู้ว่าเรื่องของรุ่ยรุ่ยบอกฉูเจ๋อหยางไม่ได้
เธอไม่สามารถที่จะเสียคนรักแล้วมาเสียสายเลือดเดียวนั้นได้เธอก็เลยตัดสินใจเลยสามารถตกลงข้อตกลงที่เกินมากไปของฉูเจ๋อหยางได้
เพราะเธอตัดสินใจจะพารุ่ยรุ่ยไปผ่าตัดต่างประเทศหรือพูดได้อีกอย่างคือไม่กลับมาอีก
ความทรงจำทั้งหมดราวกับหนังภาพยนตร์เก่าขึ้นฉายในสมองเธอเป็นแค่คนนอกต่อให้ใช้แรงมากขนาดไหนก็เปลี่ยนเรื่องไม่ได้
“ถึงแล้วนะหนู” เสียงของคนขับรถส่งผ่านมาแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับเขาหันหน้ามามองอย่างสงสัยผู้หญิงที่หน้าตาสวยคนนั้นกลับร้องไห้จนน้ำตาไหลเต็มหน้า
เสียงของคนขับรถเล็กลงกลัวไปรบกวนผู้หญิงคนนั้นที่ดูเศร้ามากถึงแม้เขาไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องร้องไห้แต่มาจองรถตอนดึกขนาดนี้ก็คงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแหละ
“หนูไม่เป็นไรใช่ไหม”
หลังจากสองประโยคนี้เป้ยฉ่ายเวยก๋เหมือนตื่นจากฝันรีบตั้งสติแล้วเอามือมาปัดน้ำตา “ลุงคะหนูไม่เป็นอะไรค่ะแต่รบกวนช่วยรอตรงนี้แป๊บนึงนะคะหนูจะไปรับคนคนหนึ่งแล้วกลับในเมืองกันแต่ลุงไว้ใจได้เลยนะคะว่าหนูจะให้เงินสองเท่าแน่นอนอันนี้เป็นค่ามัดจำเอาไปก่อนเลยค่ะ”
เป้ยฉ่ายเวยกลัวคนขับรถไม่รอเลยเอาเงินออกจากกระเป๋าสองร้อยหยวนมาให้คนขับ
คนขับรถเขย่าหัว “ไม่เป็นไรหนูไปเถอะเดียวลุงรอตรงนี้แหละ”
เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่ได้บังคับอีกจากนั้นก็ขอบคุณแล้วเปิดประตูรถลงไป
已经是最新一章了
加载中
