ตอนที่37 ความใตร่ตรองของหลี่จื่อเชียน

ต๭นที่37 ความใตร่ตรองของหลี่จื่อเชียน หลังจากที่รับโทรศัพท์ของฉูเจ๋อหยางเสร็จ หลังจากที่รับโทรศัพท์ของฉูเจ๋อหยางเสร็จก็เริ่มระแวงขึ้นมาเรื่อยๆออกมาจากร้านค้าซื้อแค่ของที่เหมาะกินสำหรับเด็กก็กลับไปแล้ว ระหว่างทางกลับก็มีคนโทรเข้ามาอีกวันนี้โทรเข้ามาหลายสายจนทำให้เธอไม่มีกระจิตกระใจเลยครั้งนี้เธอไม่ดูชื่อแล้วรีบรับขึ้นมา “เธอจะเอายังไงกันแน่!” ได้ยินที่อีกฝ่ายพูดเสียงดังใส่คนทางนี้ก็ชะงักแล้วบอก “เวยเวยฉันเป็นจื่อเชียนเธอเป็นอะไรไปหรือเปล่า” ได้ยินเสียงจื่อเชียน เป้ยฉ่ายเวยก็รู้แล้วว่าตัวเองเข้าใจผิดเข้าใจผิดว่าคนที่โทรมายังเป็นผู้ชายคนนั้นจากนั้นก็สูบอากาศ “ขอโทษนะจื่อเชียนฉันไม่รู้ว่าเป็นเธอ” หลี่จื่อเชียนที่ถือโทรศัพท์อยู่นัยน์ตาก็ดูลึกลับขึ้นเวยเวยไม่รู้ว่าเป็นเขาหรือคิดว่าเขาเป็นคนอื่นกันแน่แล้วคนที่โทรก่อนหน้านี้เป็นใครถึงแม้จะสงสัยแต่เขาก็ฉลาดพอที่จะไม่ถามมันออกไป กลับถามอย่างเป็นห่วง “เวยเวยมีคนมารบกวนเธอหรือไงวันนี้ฉันไปรับเธอตอนเลิกงานแต่พนักงานบอกว่าเธอลางาน” “ไม่มีใครมารบกวนฉันก็แค่ก่อนหน้านี้มีคนประกันโทรมา คุณก็น่าจะรู้ว่าคนพวกนั้นมันน่ารำคาญ ฉันก็เลยคิดนึกว่าเขาโทรมาอีก” เป้ยฉ่ายเวยกลัวหลี่จื่อเชียนคิดมั่วเลยอธิบายก่อน “วันนี้ที่ฉันไม่ไปทำงานเพราะฉันไม่ค่อยสบายขอโทษที่ทำให้เสียเที่ยว” ได้ยินว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่สบายหลี่จื่อเชียนก็ตื่นเต้นและไม่มีแรงติดเรื่องอื่น “เวยเวยเธอไม่สบายตรงไหน ไปโรงพยาบาลหรือยัง เดียวฉันไปหาเธอตอนนี้เลย” “ไม่ต้อง” เป้ยฉ่ายเวยพบว่าตัวเองพูดเสียงแข็งไปจากนั้นก็พูดเบาลง “ไม่มีปัญหาอะไรมากเมื่อกี้กินยาแล้วตอนนี้เริ่มง่วงละอาจจะเพราะผลยาเริ่มมาละ” เป้ยฉ่ายเวยรีบหาข้ออ้างเหมือนไม่อยากพูดเพิ่มหลี่จื่อเชียนจะฟังไม่ออกมาได้ยังไง “ได้งั้นเวยเวยเธอไปพักผ่อนก่อนเลยถ้าพรุ่งนี้ยังไม่หายดีเดียวฉันจะไปจับคนเลยนะถ้าให้เพื่อนสนิทของเธอรู้ว่าฉันไม่ได้ทำตามหน้าที่แฟนดีเดียวก็คงจะมาเรียกร้องความยุติธรรมแน่เลย” “อือขอบคุณนะจื่อเชียน” บอกไปว่าง่วงแล้วเธอก็ทำท่าหาวให้มันสมจริงหน่อยจากนั้นก็ขอโทษหลี่จื่อเชียนในใจ หลังจากวางสายหลี่จื่อเชียนไม่ได้รีบวางโทรศัพท์ลงแต่กลับคิดโทรศัพท์สายนั้นเป็นประกันจริงหรอ เวยเวยไม่ใช่ผู้หญิงที่อารมณ์เสียง่าย เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกลำบากเธอกลัวอาหารในมือจะเย็นเลยต้องวางหลี่จาอเชียนไปก่อนแล้วเดินเข้าห้องผู้ป่วย รุ่ยรุ่ยยังนอนอยู่ถึงแม้ตัวจะผอมแต่ใบหน้าก็อ้วนๆตุ้ยๆใบหน้าที่ยังดูเด็กอยู่ทำให้คนมองแล้วรู้สึกอยากไปจับแก้มเล่น เป้ยฉ่ายเวยก้มหัวลงไปจูบหน้าผากเขา “รีบลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้ว” ดูจากขนตาที่ยังสั่นๆอยู่ก็รู้ว่าคนตัวเล็กนี้ยังไม่ได้นอนแต่ตั้งใจมาหลอกลวงเธอแต่ว่าขนตาที่ปลิ้วยาวของเด็กคนนี้ทำให้ผู้หญิงอิจฉาได้ คนที่นอนอยู่บนเตียงกลับไม่ได้อึดอัดเพราะมีคนรู้แต่กลับแดงให้ถึงที่สุดท้ายแล้วทำเป็นพึ่งตื่น “แม่กลับมาแล้วหรอ” เมื่อกี้เหมือนแม่จูบเขาโคตรอายเลย เป้ยฉ่ายเวยเห็นเขาที่อยากซ่อนหน้าที่เริ่มแดงก็ไม่ได้ไปแซว “ใช่แม่ซื้อโจ๊กกลับมาน่าจะเย็นขึ้นแล้วรุ่ยรุ่ยกินได้ละ” รุ่ยรุ่ยมองไปที่หน้าเป้ยฉ่ายเวยโล่งๆไม่มีอะไรสักอย่างแล้วมามองที่ตัวเองมีแต่อาหารเต็มไปหมด “แม่เยอะเกินผมกินไม่หมด......” “รุ่ยรุ่ยไว้ใจได้แม่เคยกินแล้วอันนี้เป็นของลูกและอีกอย่างรุ่ยรุ่ยบอกอยากโตไวๆไม่ใช่หรือไงกินเยอะๆจะได้โตไวๆ” เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าเวยเวยห่วงที่ตัวเองยังไม่ได้กินก็เลยบอกว่ากินไม่ลงในใจก็ซาบซึ้ง นี่มันเป็นผู้ชายน้อยที่อบอุ่นชัดๆถ้าอนาคตผู้หญิงที่แต่งงานกับเขาคงจะมีความสุข รุ่ยรุ่ยรู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยเคยกินแล้วถึงค่อยเอาช้อนขึ้นแล้วตักกิน เป้ยฉ่ายเวยนั่งอยู่ข้างๆมองรุ่ยรุ่ยกินไม่ว่ามองจากมุมไหนก็ดูดีไปหมด รอให้รุ่ยรุ่ยกินเสร็จเป้ยฉ่ายเวยก็เก็บโต๊ะแล้วไปเอาน้ำแล้วล้างมือเช็ดหน้าให้เขาตัวเองก็ล้างนู้นนี่เสร็จแล้วถอดเรองเท้าขึ้นไปบนเตียง วันนี้ตอนที่พวกเขากลับมาผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงก็ออกโรงพยาบาลแล้วก็เลยในห้องรวมหกคนตอนนี้เหลือแค่สองแม่คน เป้ยฉ่ายเวยลูบผมที่นุ่มของเขาแต่รู้สึกลูบยังไงมันก็ไม่พอสักทีแต่ว่ามีบางคำวันนี้ไม่พูดพรุ่งนี้ก็ต้องพูดสุดท้ายก็พูดออกไป “รุ่ยรุ่ยพรุ่งนี้แม่ส่งลูกกลับไปที่คุณย่านะ” รุ่ยรุ่ยได้ยินที่เป้ยฉ่ายเวยบอกจะส่งตัวเองกลับไปพรุ่งนี้มือเล็กๆก็จับผ้าปูที่นอนแน่นเขาอยากปฏิเสธอยากอยู่กับแม่และเขาก็รู้ว่าถ้าเขาอยากอยู่ต่อแม่ก็คงจะตกลง แต่ก็จะทำให้แม่ลำบากลังเลไปสักพักเขาตอบ “ได้ครับ” เป้ยฉ่ายเวยเห็นรุ่ยรุ่ยที่เริ่มเศร้าก็รู้สึกเข้าใจแล้วโผล่เข้าไปกอดเขา “เดียวก็จะถึงวันเกิดรุ่ยรุ่ยแล้วอยากได้อะไรหรือเปล่า?” รุ่ยรุ่ยตาสว่างขึ้นมาเพราะคำพูดของเป้ยฉ่ายเวย “วันเกิดผมแม่มาอยู่เป็นเพื่อนรุ่ยรุ่ยนะครับ?” “อือ จากนี้ไปทุกปีแม่ก็จะอยู่เป็นเพื่อนรุ่ยรุ่ยทุกปีเลยนะ” เป้ยฉ่ายเวยสาบานในใจ “ดีที่สุดเลย” แล้วเรื่องที่ต้องกลับไปพรุ่งนี้ก็ถูกลืมอารมณ์รุ่ยรุ่ยก็ดีขึ้น เป้ยฉ่ายเวยลูบหลังเขาเบาๆจากนั้นก็ร้องเพลงกล่อมนอน “รุ่ยรุ่ยนอนเถอะเดียวแม่นอนเป็นเพื่อน” รุ่ยรุ่ยตอบเบาๆแล้วขยับมาหาเป้ยฉ่ายเวยเล่นนานขนาดนี้ก็ถึงสุดขีดสำหรับเขาแล้วบวกกับที่เป้ยฉ่ายเวยกล่อมนอนแป๊บเดียวรุ่ยรุ่ยก็นอนแล้ว และทั้งคืนนี้เป้ยฉ่ายเวยฝันร้ายแต่เรื่องเดิมๆเธอฝันว่าตัวเองอยู่ในท้องถนนที่ร้อนรอบข้างมีแต่คนไม่ว่าเธอจะพยายามยังไงก็เห็นหน้าตาคนรอบข้าง เธอกลัวแล้ววิ่งไปเรื่อยๆอยู่ๆก็กลับมาที่โรงเรียนและเพื่อนสนิทหนานฉิงอยู่ๆก็โผล่ออกมาแล้วตบหน้าเธอถามเธอว่าทำไมต้องแย่งแฟนเขาไป และเธอก็เอาแต่ตะโกนว่าไม่ได้แย่งไม่ใช่แบบนั้นแต่หนานฉิงก็หันกลับไปไม่มองมาอีกและไม่ฟังคำอธิบายของเธอ แต่เป้ยฉ่ายเวยก็วิ่งไปตามแต่วิ่งยังไงก็ไปไม่ถึงอยู่ๆก็เห็นฉูเจ๋อหยางสายตาเย็นและมองเธออย่างดูถูกราวกับกำลังหัวเราะเธอที่คิดไปเองหลายปี หนานฉิงที่หายไปอยู่ๆก็โผล่ออกมาและหัวเราะเธอเป็นมือมี่สามและจับแขนฉูเจ๋อหยางเดินออกไป ไม่ว่าเป้ยฉ่ายเวยจะโกนยังไงทั้งสองคนนั้นก็เหมือนไม่ได้ยินจากนั้นภาพตัดไปอีกฉูเจ๋อหยางก็มาอุ้มรุ่ยรุ่ยและไม่ให้เธอเจอรุ่ยรุ่ยอีก