บทที่45 ความมึนเมาไม่ได้อยู่ที่เหล้า

บ๗ที่45 ความมึนเมาไม่ได้อยู่ที่เหล้า หลินโหย่วเหวยสีหน้าเปลี่ยนทันที เม้มปากตัดแล้วสินใจไม่ได้ สิ่งที่ฉูเจ๋อหยางพูดนั้นเหมือนคำพูดที่ของทนายที่เขาเชิญมาจากต่างประเทศพูดเลย คดีนี้บริษัทหลินซื่อไม่มีทางชนะได้ ทำได้มากสุดคือช่วยให้บริษัทหลินซื่อเสียหายน้อยที่สุด แต่แบบนี้เขาฉูเจ๋อหยางกับทนายพวกนั้นมีความแตกต่างอะไรกัน “ดูแล้วปัญหาเล็กน้อยเรื่องนี้ทนายฉูก็ไม่มีวิธีจัดการเหมือนกัน” “เป็นปัญหาเล็กก็ต้องมีวิธีจัดการอยู่แล้ว” ฉูเจ๋อหยางตอบแบบไม่ได้ตั้งใจอะไร สุนัขจิ้งจกแก่นี้จะใช้วิธีเค้นถาม ในสายตาของหลินโหย่วเหวย มีความเซอร์ไพรส์แต่รอไปรอมาก็ไม่เห็นฉูเจ๋อหยางจะพูดวิธีการจัดการใดๆออกมา ก่อนหน้านี้เขาพูดคำแรงๆกับฉูเจ๋อหยางตอนนี้ก็ไม่กล้าที่จะดึงหน้าลงมาถาม หนานเทียนหยางก็ดูความหมายบนหน้าของเพื่อนออกแล้วจึงเปิดปากพูด “อาเจ๋อ ถ้านายมีวิธีก็พูดออกมา ก็ถือว่าช่วยอาหลิน” “ใช่ อาเจ๋อ อาหลินดูแลฉันดีมากเลยตอนเด็กๆนายก็พูดเถอะ” หนานฉิงได้ยินหนานเทียนหยางพูดว่าเรื่องนี้สำหรับฉูเจ๋อหยางนั้นเป็นเรื่องเล็ก เธอก็อยากให้ฉูเจ๋อหยางแสดงออกมาดีๆเลยช่วยพูดอีกแรง เหอะๆ ช่วยเหลือเล็กน้อย หนานเทียนหยางยังมีหน้าพูดจริงๆ อยากใช้คำพูดเพียงสองสามคำไม่เสียค่าแรงอะไรก็ให้เขาจัดการเรื่องนี้ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของคนเป็นสิบของหลินโหย่วเหวย การคำนวณนี้ก็เป็นการคำนวณที่ดีเกินไปแล้วมั้ง “ขอเพียงคุณหลินจัดการคนด้านล่างของตัวเองให้เรียบร้อยแล้ว จะยังมีใครไปยุ่งเรื่องวุ่นวายแบบนี้อีกล่ะ” อยากให้เขาช่วยนั้นได้แต่ต้องมีของตอบแทน แต่ไม่รู้ว่าหลินโหย่วเหวยจะยอมรับมันได้หรือไม่ เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด สีหน้าของหลินโหย่วเหวยเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ วิธีที่ฉูเจ๋อหยางพูดนั้นก็เป็นวิธี แต่เป็นวิธีที่จัดการยาก ข้อที่หนึ่งคือให้เสียเงินจำนวนมาก วิธีของฉูเจ๋อหยางทำให้เขาหนังลอกไปฉันหนึ่ง แต่ก็สามารถรักษาคำนินทาและหน้าตาของบริษัทหลินซื่อไว้ได้ ถ้าหากเทียบกันแล้วเงินพวกนั้นไม่ถือว่าอะไร แต่เงินจำนวนมากมายขนาดนั้นหลินโหย่วเหวยก็รู้สึกเจ็บปวดใจ บนใบหน้าก็แสดงสีหน้าออกมาแบบขอบคุณพร้อมพูดขึ้น “ทนายฉูเป็นทนายที่ไม่เคยแพ้ในการสู้ในเมืองจิ่นอันจริงๆนับถือนับถือ” ฉูเจ๋อหยางขยับที่มุมปากเพื่อแสดงให้เห็นว่าตอบกลับ ในสายตาเย็นชานั้นไม่มีความรู้สึกอะไรเลย คนอื่นๆเห็นหลินโหย่วเหวยเริ่มเปลี่ยนเป็นเกรงใจสิ่งที่หนานเทียนหยางฝากให้ทำนั้นก็ไม่มีคนพูดออกมา ต่อจากนั้นก็เป็นเพียงการดื่มเหล้าสังสรรค์กันพูดคำชื่นชมกัน หนานเทียนหยางเห็นสายตาของฉูเจ๋อหยางเริ่มมีการพิจารณาบางอย่าง ตรงนี้มีเพียงหนานฉิงที่มีความสุขที่สุด ดูแล้วพ่อกับพวกอาอาพวกนี้รู้สึกพอใจในตัวอาเจ๋อ เธอก็ว่าแล้วว่าตนเองนั้นสายตาดีอาเจ๋อเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟค งานเลี้ยงจบลงหนานฉิงดึงมือฉูเจ๋อหยางเพื่อไปส่งหนานเทียนหยางหน้าประตูที่โล่งๆเหลือเพียงพวกเขาสองคน “อาเจ๋อฉันเออฉันพวกเราไปไหนต่อ” เพื่อคืนนี้หนานฉิงดื่มเหล้าไปเยอะมาก ตอนนี้เธอหน้าแดงมากเหมือนดังดอกซากุระสายตานั้นมีเสน่ห์น้ำเสียงที่พูดออกมาก็อ่อนโยน ฉูเจ๋อหยางใช้น้ำเสียงที่เย็นชาพูดออกมา “ผมส่งคุณกลับบ้าน” หนานฉิงขมวดคิ้วยืมริทของเหล้าพิงเข้าอ้อมกอดของฉูเจ๋อหยางถอนหายใจกับคำพูดเมื่อกี้ของเขา “อาเจ๋อฉันไม่ไม่อยากกลับบ้านอยากอยากอยู่กับนาย” เธอพูดชัดเจนขนาดนี้อาเจ๋อน่าจะเข้าใจแล้วมั้ง ฉูเจ๋อหยางมองดูผู้หญิงที่อายในอ้อมกอดเขาแล้วพยุงเธอไว้แบบไม่มีอะไรในใจแล้วพูดแบบใจเย็นๆว่า”หนานฉิงเธอเมาแล้ว “……”หนานฉิวโกรธอยู่ในใจ เธอไม่ได้เมาและมีสติมากไม่ว่าจะยังไงคืนนี้เธอต้องทำให้อาเจ๋ออยู่กับเธอให้ได้ “อาเจ๋อ งั้น งั้นดีนายส่งฉันกลับบ้าน” กลับไปก็ไม่ได้แสดงว่าอาเจ๋อจะอยู่กับเธอไม่ได้ วันนี้พ่อน่าจะไม่กลับไปแม่ก็กลับบ้านแม่คืนนี้มีเพียงเธอสองคน ฉูเจ๋อหยางทำเป็นไม่รู้ว่าหนานฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วส่งหนานฉิงที่ตัวติดเขากลับบ้านหนานแล้วกลับไปแบบไม่คิดที่จะหยุดเลย หนานฉิงที่แกล้งเมาอึ้งไปแป๊บนึง เห็นฉูเจ๋อหยางที่กำลังจะเดินออกไปก็แกล้งทำต่อไปไม่ไหวลุกขึ้นจากโซฟาแป๊บเดียวก็วิ่งเข้ากอดที่หลังของฉูเจ๋อหยาง “อาเจ๋ออย่าไปอยู่กับฉัน” หนานฉิงพูดขึ้นมาแบบขอร้องอ้อนวอนเธอทำมากมายขนาดนี้ทำไมอาเจ๋อมองไม่ออกหรือว่ากลิ่นหอมบนหมอนของคอนโดเขาสำคัญกับเขามากจริงๆ? “คืนนี้ฉันยังต้องไปจัดการเอกสารเธอพักผ่อนเช้าเช้าหน่อย” ฉูเจ๋อหยางไม่ใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาตัดสินใจแล้วคุณหนึ่งไม่มีสองแน่นอน “อาเจ๋อนายไม่รักฉันจริงจริงแล้วหรอ?” หนานฉิงเดินจากข้างหลังมาอยู่ตรงหน้าเขาร้องไห้ออกมาไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะสามารถหยุดยั้งผู้หญิงที่ออนแอร์ไม่มีทางสู้ได้ เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นที่หลังของอาเจ๋อเธอรู้ว่าอาเจ๋อไม่มีทางใจร้ายกับเธอแน่นอน “อาเจ๋อ……” ฉูเจ๋อหยางไม่ได้ใจอ่อน แต่รู้สึกเหมือนตาลายผู้หญิงตรงหน้าเธอเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนผู้หญิงที่เข้มแข็งน้ำตาไม่ได้ไหลออกมาง่ายๆสายตาของเขาค่อยๆชัดกลับมาเหมือนเดิม ดึงหนานฉิงออกแบบเบาๆแล้วพูดขึ้นว่า “หนานฉิงถ้าเธออยากแก้ไขความรู้สึกของเราเธอต้องใจเย็นๆ” พูดเสร็จก็เดินจากข้างๆของหนานฉิงไปเข้าไปในความมืด แค่แป๊บเดียวเสียงก็ดังขึ้นมาจากนอกประตูแล้วรถก็ค่อยค่อยหายไปจากหน้าประตูบ้านหนาน หนานฉิงนั่งลงอยู่กับพื้นมองฉูเจ๋อหยางค่อยๆหายไปต่อหน้าดังนั้นคือไม่ได้แล้วใช้มั้ย? ความเย็นบนพื้นค่อยค่อยเข้าสู่ร่างกายของเธอไม่ได้เธอเสียอาเจ๋อไปไม่ได้ผู้หญิงในคอนโดอาเจ๋อเธอต้องหาออกมาให้ได้ และอาเจ๋อก็ไม่ได้ปฏิเสธเธอไม่ใช่หรอ?แค่ไม่อยากมีความสัมพันธ์เร็วเร็วแค่นั้นเอง อาเจ๋อต้องยังโกรธที่ตอนนั้นเธอบอกเลิกเขาดังนั้นจึงไม่สามารถกลับมาอยู่กับเธอได้อย่างรวดเร็วแบบนี้ เธอต้องพยายามทำให้อาเจ๋อรักเธออีกครั้งให้ได้แน่นอน อีกด้านหนึ่งเป้ยฉ่ายเวยที่ถูกส่งกลับมาแบบไม่สงบใจนั่งอยู่บนโซฟาแบบไม่มีสติก็เหมือนนักโทษที่กำลังรอความตายรู้ทั้งรู้ว่าอ่จจะตายได้แต่ก็ต้องนั่งรอขั้นตอนการตาย ความรู้สึกแบบนี้หน้ากลัวการความตายอีก ‘กริ้ง’ ‘กริ้ง’ เสียงโทรศัพท์สองเสียงนั้นทำให้เป้ยฉ่ายเวยตกใจมากในที่สุดมันก็ต้องมาถึง?เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นชื่อของหลี่จื่อเชียนถึงได้โล่งใจ “ฮัลโหล……จื่อเชียนโทรหาฉันมีเรื่องอะไร” “เวยเวยเธอบอกฉันว่าเธออยู่ชั้นอะไรฉันขึ้นไปดูเธอ” รถของหลี่จื่อเชียนจอดอยู่ใต้ตึกคอนโดของเป้ยฉ่ายเวยเขาพยายามมองไฟมากมายในตึกเพื่อหาแสงนั้น เป้ยฉ่ายเวยเดินขาข้างเดียวไปที่หน้าต่างแล้วมองลงไปด้านล่างเห็นหลี่จื่อเชียนยืนอยู่ด้านล่างในใจเธอนอกจากจากรู้สึกดีแล้วยังมีความตื่นเต้นที่พูดไม่ออก ฉูเจ๋อหยางรู้ที่อยู่ของเธอถ้าเจอหลี่จื่อเชียนที่นี้จะทำยังไงเธอจะไม่ทำให้จื่อเชียนถูกดึงเข้ามาเกี่ยวเรื่องนี้แน่นอน “จื่อเชียนฉันนอนแล้วดึกขนาดนี้แล้วนายก็กลับไปนอนได้แล้ว” “เวยเวยฉันรู้ว่าเธอยังไม่นอนทำไมต้องหลบฉันด้วยเพราะเขาเหรอ?” หลี่จื่อเชียนพิงอยู่ที่รถแล้วพูดกับผู้หญิงในสายอย่างงุ่มง่าม เขาไม่ได้โง่น้ำเสียงของคนนอนแล้วหรือยังไม่นอนเขาแยกแยะออก