บทที่48 โรงพยาบาล?ไม่เป็นไร

บ๗ที่48 โรงพยาบาล?ไม่เป็นไร เป้ยฉ่ายเวยที่ถูกปล่อยเลือดออกนั้นไม่ต่างอะไรกับบอลที่ถูกปล่อยลมออกเพียงตัวอยู่ที่เตียงแบบไม่มีแรงขาถูกห้อยไว้เหมือนขาหมูอยู่กลางอากาศ ถ้าหากข้างข้างไม่มีผู้ชายที่ชื่อว่าฉูเจ๋อหยางเธอก็คงรู้สึกดีกว่านี้ ตั้งแต่เขาเข้ามาในโรงพยาบาลก็ไม่เคยพูดออกมาแม้แต่คำเดียวหน้าของเขาดำยิ่งกว่าบอกของบ้านยายถ้าเอามือไปจับก็คงมีรอยสีดำดำติดตามออกมาแน่นอน รอแล้วรอเล่าเป้ยฉ่ายเวยคิดว่าเดี๋ยวฉูเจ๋อหยางก็คงไปเองแต่เขาไม่ใช่แค่ว่าไม่ไปแต่ยังใช้สายตาแบบนั้นมองเธอ โอเคฉูเจ๋อหยางมองเธอก็ไม่เคยหลีกเลี่ยงอยู่แล้ว เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าตัวเองควรจะพูดอะไรสักหน่อยยังไงหลายชั่วโมงก่อนเธอก็เกือบจะถูกแก้ผ้าแล้วถึงจะไม่สำเร็จแต่ผู้ชายตรงหน้าก็ทำขั้นตอนแล้ว ดังนั้นดังนั้นครั้งนี้ถือว่าผ่านแล้วหรือยัง? คำพูดของฉูเจ๋อหยางทำให้สิ่งที่เธอคิดทั้งหมดเป็นศูนย์ “เธออย่าคิดว่าแบบนี้ก็ถือว่าผ่านไปแล้ว” ดีที่สุดคือเธออยู่นิ่งนิ่งไม่ต้องพูดอะไรอย่าทำให้เขาโกรธจะดีกว่า แต่เหมือนเป้ยฉ่ายเวยมองสีหน้าของฉูเจ๋อหยางไม่รู้เรื่องหรือว่าเธอไม่ทันสังเกตเห็นแล้วพูดออกมาแบบไม่พอใจ “ฉูเจอหยางฉันยอมรับของเสนอของนายแล้วนายปล่อยมันไปนั่นเป็นสิทธิ์ของนาย” กว่าเธอจะพูดให้ตนเองยอมเขาทำมันไม่สำเร็จเองแล้วแลนด์ของเธอจะเสียไปฟรีๆงั้นหรอ ฉูเจ๋อหยางพูดคำง่ายออกมาคำนึง “ดี” “โอเคงั้นนายตกลงแล้ว” สายตาของเป้ยฉ่ายเวยสว่างขึ้นมาแต่ว่าพอเธอมองไปทางฉูเจ๋อหยางเหมินกำลังจะถอดกระดุมสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นกังวล “นายจะทำอะไรที่นี้โรงพยาบาลนะ!” สายตาที่ดูดเดือดของฉูเจ๋อหยางนั้นเหมือนปีศาจ สายตาของฉูเจ๋อหยางคิดแล้วคิดพูดออกมาแบบสีหน้าไร้อารมณ์ “ถ้าเธอรีบร้อนฉันก็จัดให้” คิดแล้วคิดใช้น้ำเสียงลอยๆพูด “โรงพยาบาลไม่เป็นไร” “เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวฉันไม่ตกลงพวกเราตกลงกันตกลงกันใหม่” เป้ยฉ่ายเวยก็แค่อยากให้ผ่านตอนนี้ไปไม่ได้คิดที่จะทำอะไรกับเขาและเธอฟังจากคำพูดของฉูเจ๋อหยาง เหมือนกับว่าเธอคิดเหตุการณ์มากมายขนาดบัตรเจ็บแล้วยังคิดที่จะทำแบบนั้นกับเขาอีก ฉูเจ๋อหยางทำเหมือนได้ยินที่เธอพูดแล้วแล้วจัดคอเสื้อตัวเองมองไปทางเธอ “พูด” เป้ยฉ่ายเวยขยับที่มุมปากไปแป๊บนึงรู้สึกเหมือนกันมากผู้ชายตรงมากไม่ได้ตั้งใจที่จะถอดเสื้อจริงๆก็แค่ทำท่าทางเพื่อหลอกให้เธอกลัว ชั่วร้ายนายบ้า แต่ถ้ายังให้เธอวงเวียนอยู่กับฉูเจ๋อหยางเธอคงออกจากความรู้สึกในใจนี้ไม่ได้ ขยับกล่องคอตั้งไจทำสีหน้าให้ดูจริงจังแล้วพูดขึ้น “ฉูเจ๋อหยางข้อตกลงข้อนี้ของนายฉันตกลงกับนายไม่ได้จริงๆขัดต่อคุณธรรมฉันก็ทำไม่ได้จริงๆ” “ข้อตกลงอย่างอื่นฉันรับปากอะไรได้ทุกอย่าง” “ได้” “ฉันรู้ว่านาย……เดี๋ยวก่อนไหนว่าอะไรนะ?” ฉูเจ๋อหยางตอบตกลงอย่างรวดเร็วเป้ยฉ่ายเวยปรับตัวไม่ทันเขาใจดีขนาดนี้เลยเป็นทนายก็ต้องทำให้ตนเองได้รับผลประโยชน์มากที่สุด ไม่มีหลักการ…… ว่าแล้วเธอเห็นฉูเจ๋อหยางเหมือนมีอะไรจะพูด “ฉันรับข้อตกลงของเธอได้แต่เธอต้องตอบคำถามฉันหนึ่งข้อ” เป้ยฉ่ายเวยกำลังจะตอบตกลงแต่พอคิดถึงครั้งก่อนก่อนที่เขาเคยทำให้เธอก็เลยถามขึ้นแบบระมัดระวัง “ไม่ละเมิดศีลธรรม?” เห็นฉูเจ๋อหยางพยักหน้าเป้ยฉ่ายเวยถึงกล้าที่จะพูดต่อ “งั้นนายว่ามา” “เป้ยฉ่ายเวยเธอมีเรื่องที่กำลังปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม” “ไม่มี” เป้ยฉ่ายเวยตอบพอพูดออกมาเสร็จเธอก็รู้สึกว่าตนเองรีบร้อนเกินไปเหมือนตั้งใจที่จะพูดแล้วค่อยค่อยเอ็นตัวไปข้างหลังเหมือนเดิม พูดแบบใจเย็น “ฉันไม่รู้ว่านายคิดเพราะอะไรแต่ฉันอยู่กับนายมันนานขนาดนี้ฉันไม่มีเรื่องปิดบังนายเป็นคนที่รู้ดีที่สุดไม่ใช่หรอ” พูดเสร็จเธอก็จ้องตาไปยังเขาแบบสบายสบายเป้ยฉ่ายเวยพูดกับตนเองในใจว่าต้องต้องไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาตอนหน้าของฉูเจ๋อหยางเพื่อให้เขารู้ได้ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวขนาดไหนในสามปีที่ผ่านมานี้เธอรู้ดีที่สุด มีชั่วครู่ที่ฉูเจ๋อหยางเกือบเชื่อคำพูดของเป้ยฉ่ายเวยแล้วแต่เกือบเชื่อก็ยังคือเกือบเชื่อ ไม่พูดไม่ได้จริงๆว่าเธอเก็บความรู้สึกดีมากแม้แต่ความรู้สึกจริงจังที่เธอทำออกมาก็เหมือนจริงมากถ้าไม่ใช่ของเสียงของเธอขยับเล็กน้อยคืนสิ่งที่ทำให้รู้ความตื่นเต้นของเธอคือสิ่งที่ขายเธอออกมา ก็จะหลอกเขาได้จริงๆแล้ว จากเดิมที่เขาไม่ได้อยากรู้มากนักหรอกว่าเป้ยฉ่ายเวยปิดบังอะไรเขาอยู่แต่ท่าทางที่มองเธอแสดงให้เห็นถึงความเป็นศัตรูความรู้สึกของเขาบอกเขาว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับเขาแน่นอน แล้วจะเป็นเรื่องอะไรหรอ ฉูเจ๋อหยางไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะรู้ในทันทีแล้วค่อยค่อยเก็บสายตากลับมา “เธอคนเดียวไม่มีปัญหา” “ไม่ไม่มีปัญหา” เป้ยฉ่ายเวยตอบสนองโดยสัญชาตญาณ รอจนฉูเจ๋อหยางออกไปแล้วเป้ยฉ่ายเวยยังรู้สึกเหมือนกับว่าใจเต้นยังอยู่ข้างหูดูท่าทางของฉูเจ๋อหยางแล้วน่าจะเชื่อคำพูดของเธอแล้ว “ยังดียังดีที่หลอกได้สำเร็จผ่านไปแล้ว” ประสาทของเป้ยฉ่ายเวยก็ค่อยๆคลายตัวตามแล้วถอนหายใจออกมายาวๆจับที่กลางอก “เกือบตกใจตายอยู่แล้ว” เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมนิตยสารถึงได้เปรียบเทียบตอนที่ฉูเจ๋อหยางอยู่ในศาลเหมือนเทพแห่งสงครามเป็นคนที่แข็งแกร่งและน่ากลัว เดี๋ยวก่อนเหมือนเธอลืมอะไรสำคัญไปหนึ่งอย่างเมื่อกี้ฉูเจ๋อหยางบอกว่ายอมรับข้อเสนอของเธอหนึ่งอย่างคือให้เธอตอบคำถามแต่ไม่ได้บอกว่าตอบคำถามจะลบข้อตกลงได้หนึ่งข้อ กลับไปกลับมาเธอก็แค่ตอบคำถามฟรีๆไปหนึ่งข้อแต่สัญญาข้อเดียวเธอก็ลบออกไปไม่ได้ เป้ยฉ่ายเวยจับผ้าห่มเอาไว้แน่นเหมือนผ้าห่มในมือจะไม่ใช้ผ้าห่มแปดเป็นผู้ชายชั่วร้ายนั้น “ฉูเจ๋อหยางนายวางกับดักฉันอีกแล้ว” ฉูเจ๋อหนางที่ออกไปแล้วแล้วไม่ได้เดินจากไปในทันทีได้ยินเสียงบ่นของเธอดังออกไปก็ขยับที่มุมปากในไม่ช้ามันก็ถูกซ่อนอยู่ในดวงตาที่เย็นชาของเขาเหมือนเดิม เรื่องที่เป้ยฉ่ายเวยปิดบังเขานั้นไม่สำคัญเขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องไปจัดการ รอจนถึงตอนที่ฉูเจ๋อหยางรู้ความลับที่เป้ยฉ่ายเวยปิดบังเขาอยู่เขาต้องเสียงใจกับการตัดสินใจแบบนี้ของเขาแน่นอน …… เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าตัวเองต้องใช้ชีวิตที่น่าเบื่อแบบนี้คนเดียวนอนอยู่บนเตียงผ่านไปแป๊บเดียวก็รู้ง่วง ไม่กี่นาทีต่อมาโจวกงไปหาเธอเพื่อเล่นหมากรุกแล้ว รอจนถึงเธอตื่นขึ้นมาอีกทีเห็นผนังสีขาวทั้งสีด้านเพิ่งจำได้ว่าตนเองอยู่ที่โรงพยาบาล เป้ยฉ่ายเวยจับหาโทรศัพท์ที่ใต้หมอนมีข้อความและสายที่ยังไม่ได้รับเลยไม่ได้อ่านอยู่มากมายข้างในข้อความของหนานฉิงสามสี่สายที่เหลืออีกสิบกว่าสายเป็นของหลี่จื่อเชียน พอดูเวลาอีกทีก็ประมาณสิบโมงแล้วก็ว่าทำไมจื่อเชียนถึงได้รีบร้อนขนาดนี้ยังเป็นเธอที่เมื่อวานรบกวนให้เขามารับเธอมาโรงพยาบาลแต่เช้า เป้ยฉ่ายเวยรีบโทรกลับไปหาเขา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่ถึงหนึ่งเสียงหลี่จื่อเชียนก็รับแล้ว “เวยเวยเธออยู่ที่ไหนไม่สบายใช่มั้ย” “จื่อเชียนฉันไม่ได้เป็นอะไรไม่ต้องเป็นห่วง” เป้ยฉ่าย้วยรีบตอบเพราะไม่ว่าเธอทำอะไรผิดสิ่งแรกที่จื่อเชียนนึกถึงเป็นอย่างแรกก็คือสุขภาพของเธอเสมอ ความรู้สึกจริงใจแบบนี้ของเขากดอยู่ในใจของเธอทำให้เธอไม่สบายใจ อัพเดทครั้งหน้า：21 พ.ย. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อนนะจ๊ะ