已经是第一章了
ตอนที่ 81 ไม่เอาเผ็ด
ตนที่ 81 ไม่เอาเผ็ด
ดวงตาสีเข้มของฉูเจ๋อหยางมองไปที่ใบหน้าสงบนิ่งของเป้ยฉ่ายเวย ไม่ได้เจอกันเพียงหนึ่งคืน สีหน้าของเธอก็ดูแย่มาก
หนานฉิงยังรู้สึกว่าบรรยากาศดูแปลกไป พอกระพริบตา ก็รู้ได้ว่าไม่ปกติ แล้วพูดต่อว่า "เวยเวย ไม่เกินไปหน่อยหรอ กินข้าวยังไม่เรียกพวกเรา"
เป้ยฉ่ายเวยมองกับข้าวที่ถูกยกมาบนโต๊ะอย่างลังเล ให้คนอื่นกินกับข้าวที่กินเหลือคงไม่ดีเท่าไร
"หนานฉิงเธอก็เห็นอยู่ว่าเราใกล้ทานเสร็จแล้วไว้คราวหน้าดีไหม พวกเธออยากกินข้าวไม่ใช่หรอรีบไปเถอะ"อวี๋ซือซือวางตะเกียบลง พูดด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
แม้ว่าดูแล้วเหมือนเธอกำลังหัวเราะอยู่จริงๆ แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับเหมือนเสแสร้ง ใครๆต่างก็มองออกว่าความจริงแล้วเธอไม่ได้อยากจะต้อนรับสามคนที่อยู่ด้านนอก
อืม มีแต่พวกที่น่าเบื่อ น่ารำคาญ
หนานฉิงไม่สบายใจ ทำให้ฉูเจ๋อหยางไม่กล้าโมโหอีก ทำให้แต่กลืนคำพูดลงไปด้วยความไม่พอใจ พอจะอ้าปากพูด
ก็มีคนพูดออกมาก่อนว่า "ไม่เป็นไรพวกเราไม่ถือ ใช่ไหมอาเจ๋อ"
ฉูเจ๋อหยางเหลืยบมองเป้ยฉ่ายเวยก่อนจะพยักหน้า โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“อาเจ๋อ คุณถัง แบบนี้คงไม่ดีมั้งคะ เวยเวยพวกเขากินไปได้ครึ่งนึงแล้ว ถ้าเราไปแทรกอีกอาจจะเป็นการรบกวนพวกเขาก็ได้" หนานฉิงทำเหมือนไม่ตั้งใจมองไปที่หลี่จื่อเชียนและเป้ยฉ่ายเวย
เตือนพวกเขาเป็นกลายๆคนเขากำลังเดทกัน พวกเราเข้าไปขัดคงจะไม่เหมาะสม
ถังฉีตงยังไม่ทันพูด ก็มานั่งเก้าอี้ว่างข้างซือซืออย่างคุ้นเคย สายตากลับมองหลี่จื่อเชียนแล้วถามว่า "คุณหลี่คงไม่อยากให้เราอยู่ด้วยกันมั้ง"
หลี่จื่อเชียนมองถังฉีตง แล้วพูดช้าๆ "ไม่รังเกียจ"
"อาเจ๋อ……"หนานฉิงจะดึงมือฉูเจ๋อหยางมาอ้อน
ฉูเจ๋อหยางเดินไปนั่งข้างถังฉีตง แล้วพูดเสียงเรียบกับพนักงานเสิร์ฟที่ประตูว่า "เอาอาหารพวกนี้ไปเปลี่ยนมาใหม่"
มองเป้ยฉ่ายเวยครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า "ไม่เอาเผ็ด"
’ปัง’ ตามด้วยเสียงพูดด้วยความตกใจของหญิงสาว "ขอโทษค่ะ ไม่ทันระวังเลยชนถ้วยเข้าค่ะ"
หน้าเป้ยฉายเวยมีแต่ของระเกะระกะเพื่อจะปิดบังความตกใจของตัวเอง เธอรีบร้อนดึงกระดาษทิชชูออกมาสองสามแผ่น เช็ดแบบลวกๆ โดยที่น้ำชายังไหลลงพื้น
เขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองกินเผ็ดไม่ได้
มองไปที่อาหารเสฉวนบนโต๊ะ เธอไม่ค่อยได้ขยับตะเกียบสักเท่าไร เพราะเพื่อนๆและจื่อเชียนสามารถกินได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้พูดอะไร
มือเรียวสะอาดอีกข้างวางกระดาษทิชชูกองไว้หน้าเป้ยฉายเวย เสียงที่อ่อนโยนพูดขึ้นอย่างร้อนรน "เวยเวย ไม่เป็นไรใช่ไหม"
"ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร" เป้ยฉ่ายเวยเงยหน้าขึ้น จึงเห็นสายตาทุกคนกำลังมองมาที่เธอ และเงียบสนิทไปพักหนึ่ง
หนางฉิงมองฉูเจ๋อหยาง แล้วพูดปนอิจฉา" เวยเวย ฉันน่ะอิจฉาเธอจริงๆ จื่อเชียนใส่ใจเธอดีจริงๆ"
เป้ยฉ่ายเวยคิดถึงเรื่องที่ฉูเจ๋อหยางบังคับให้เธอสัญญาบนโซฟาเมื่อวานก่อน เลยยิ้มแห้งกลับไปและไม่ตอบ ชำเลืองมองไปที่มุมปากของชายตรงข้ามที่เหมือนจะกระตุกขึ้นเล็กน้อย
แค่รอให้เขาตั้งใจไปดู เขายังดูเย็นชาและไม่กระตือรือร้น
เธอเข้าใจผิดเองจริงๆ
อวี๋ซือซือกลับทำท่าเบะปากดูถูก ความเสแสร้งของผู้หญิงคนนี้ไม่มีปิดบังเลยแม้แต่น้อย คงเป็นความสามารถอีกอย่างของเธอ สายตาฉูเจ๋อหยางสุดจะเอือมระอา
"ทำไมไม่เปลี่ยนที่นั่งที่ใหญ่กว่านี้ล่ะ" หลี่จื่อเชียนมองที่นั่งเป้ยฉายเวยที่นั่งไม่ได้ เลยพูดเสนอขึ้น
"อืม เปลี่ยนเป็นที่กว้างหน่อยก็ดีเหมือนกัน" ถังฉีตงเห็นด้วย
อวี๋ซือซือไม่แน่ใจว่าผิวหน้าชายข้างๆทำจากอิฐจากปูนหรือ เมื่อวานเธอพูดชัดเจนไปแล้ว วันนี้เข้ากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จากเดิมที่มีแค่สามคนก็กลายเป็นหกคน เปลี่ยนเป็นห้องใหญ่กว่าเดิม
หนานฉิงแอบมองสายตาคนอื่นที่ส่งให้เป้ยฉายเวย
เป้ยฉายเวยก้มหน้าลงเงียบๆ เดินชะลอและหยุดอยู่ด้านหลัง
หนานฉิงจับมือเป้ยฉ่ายเวยแล้วพูดอย่างใกล้ชิดว่า "เวยเวย เธอไปห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม"
"อือ" เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าพร้อมคำพูดของเธอ
อวี๋ซือซือไม่พอใจ อยากตามไปด้วย แต่มองเห็นเวยเวยส่ายหัวไปมาเลยต้องหยุด เหมือนมีลูกน้อยซะจริงๆ นิสัยก็เหมือนซาลาเปา ถูกคนบีบนวดได้ตามใจ
หนานฉิงดึงเป้ยฉายเวยที่ห้องน้ำอย่างมีความสุข
พอถึงห้องน้ำ หนานฉิงก็รีบถามขึ้นอย่างรวดเร็ว "เวยเวยเรื่องที่ฉันเคยบอกเธอไป เธอช่วยถามให้ฉันแล้วหรือยัง"
"ยะ ยังเลย" เธอรับปากว่าจะไม่เกินสองสามวัน เธอยังไม่ได้เตรียมใจเลยสักนิด เลยยังไม่ได้ถาม
เห็นชัดว่าเขาต้องการขอร้องให้คนนี้ช่วย หนานฉิงเริ่มบ่น "เวยเวยทำไมเธอทำแบบนี้ แค่โทรศัพท์มันยากนักหรอ โชคดีที่ฉันจะรออีกสองสามวัน"
"ฉันขอโทษ……" เป้ยฉายเวยก้มมองต่ำเพื่อปิดบังความรู้สึกผิด"
" โอเค โอเค ฉันไม่โทษเธอแล้ว แต่ว่าเวยเวยตอนนี้ยังพอมีโอกาสอยู่ไม่ใช่หรอ อีกพักหนึ่งเธอก็แกล้งทำเป็นไม่ตั้งใจถามก็พอแล้ว" หนานฉิงยิ่งพูดแววตาของเธอยิ่งดูตื่นเต้น
ต่อหน้าผู้คนมากมาย อาเจ๋อจะทำให้เธอเสียหน้าไม่ได้และคนที่ถามคำถามก็คือเวยเวย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะไม่โกรธตัวเอง
แม้ว่าเป็นการผิดต่อเวยเวย แต่เวยเวยไม่ใช่เพื่อนสนิทของเธอหรือ เพื่อเพื่อนแล้ว เรื่องเล็กแค่นี้ เธอคงไม่ว่าอะไรหรอก
เป้ยฉายเวยกัดริมฝีปาก และพูดอย่างลำบากใจว่า "หนานฉิง ขอเวลาฉันอีกหน่อยเถอะนะ"
เธอไม่สามารถจะถามต่อหน้าผู้คนมากๆได้จริงๆ
"เวยเวย เธอเห็นฉันเป็นเพื่อนไหม" หนานฉิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
" เป็นสิ" แต่เพราะคำว่าเพื่อนนี่หรือ จึงมาเรียกร้องเรื่องลำบากใจโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเธอ
" ไหนๆเธอก็นับว่าฉันเป็นเพื่อน เรื่องเล็กๆที่เพื่อนขอให้ช่วย เธอก็ไม่ควรปฏิเสธนะ เวยเวย ฉันรู้ว่าฉันรีบร้อนไปหน่อย แต่เพราะว่าฉันห่วงความรู้สึกอาเจ๋อมาก ฉันจะเสียเขาไปไม่ได้"
หนานฉิงคว้ามือเวยเวยขึ้นมา แล้วพูดอย่างยากลำบาก" เวยเวย เธอเข้าใจความรู้สึกของฉันใช่ไหม"
ใช่สิ เธอควรเข้าใจ แต่ใครจะมาเข้าใจความไม่สบายใจของเธอบ้างเป้ยฉายเวยมองหนานฉิงอีกครั้ง เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า "ได้ ฉันจะช่วยถามให้"
"เวยเวย ฉันรู้ว่าเธอต้องไม่ปฏิเสธฉัน ขอบคุณเธอมากนะ" หนานฉิงพูดอย่างมีความสุข แล้วลากมือเวยเวยกลับไปยังห้องอาหาร
เป้ยฉ่ายเวยฝืนยิ้มแล้วเดินตามไป เธอต้องไปถามผู้ชายคนนั้นจริงๆหรือ
พอนึกถึงคำตอบที่เขาอาจจะตอบมา หัวใจของเธอก็รู้สึกบีบรัดแน่นขึ้นมา
"พวกเรากลับมาแล้ว" หนานฉิงผลักประตู พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"เวยเวย รีบมานั่งเร็ว" อวี๋ซือซือไม่สนใจหนานฉิง ยื่นมือออกไปดึงเวยเวยกลับมา
"อืม" เป้ยฉายเวยปล่อยมือหนานฉิง นั่งก้มหน้าบนเก้าอี้ที่อวี๋ซือซือบอกให้นั่ง
พอเงยหน้าขึ้นถึงรู้ว่าซ้ายมือคือซือซือ ขวามือกลับเป็นฉูเจ๋อหยาง จื่อเชียนกลับไปนั่งข้างถังฉีตง
พอมองสายตาที่จนปัญญาของจื่อเชียน เป้ยฉายเวยก็อดไม่ได้ที่จะใช้สายตาถามเพื่อนข้างๆ ทำอะไรเนี่ย ทำไมฉูเจ๋อหยางมานั่งข้างเธอได้ล่ะ
อวี๋ซือซือทำเป็นไม่เข้าใจสิ่งที่เวยเวยกำลังถาม แหะแหะ เธอตั้งใจให้เป็นแบบนี้
已经是最新一章了
加载中
