บทที่93 ทนายฉูมีอาการโรคกระเพาะที่น่ากลัว

บ๗ที่93 ทนายฉูมีอาการโรคกระเพาะที่น่ากลัว เมื่อวานเป้ยฉ่ายเวยทำอาหารมากมาย ซือซือก็ไม่ยอมเอาไป เพื่อที่จะไม่เป็นการเสียของและเพื่อความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้านาย เธอเอาใส่กล่องพลาสติกสองสามกล่องไป ตอนกลางวันเพื่อนร่วมงานไปทานอาหารกลางวันกัน เป้ยฉ่ายเวยนำอาหารที่ตัวเองนำมาออกมาอุ่น เธอนำชุดหนึ่งส่งไปให้ที่ห้องทำงานของหลินไห่ “พี่ไห่ เมื่อวานฉันทำกับข้าวไว้เยอะ เลยเอามาเผื่อพี่ หวังว่าพี่จะไม่ถือ” “ไม่ถือ ไม่ถือ ผมรู้สึกขอบคุณมาก ผมเบื่ออาหารที่โรงอาหารเต็มที” หลินไห่ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น ทำให้เกิดรอยขีดข่วนที่ด้านหลังของเขาโดยไม่ตั้งใจ เป้ยฉ่ายเวยเห็นท่าทางเปิดเผยของหลินไห่ เธอก็อมยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นพี่ไห่ทานให้อร่อยนะคะ อีกสักครู่ฉันค่อยมาเก็บกล่องไป” “ดีดี เวยเวยคุณมีน้ำใจมาก” ช่างเป็นนางฟ้าในใจของเขา เป็นทั้งงานนอกบ้านในบ้าน อารมณ์ดีและอ่อนโยน ช่างเป็นแบบฉบับที่ดีของภรรยายุคใหม่ เขาจะต้องจีบเวยเวยให้ได้แน่ เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเขินที่ได้รับคำชม แค่อาหารมื้อเล็กๆไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ เธอกลับไปที่ห้องทำงานพร้อมกับอาหารส่วนของเธอ โชคดีทีเพื่อนร่วมงานอีกสองสามคนก็นำอาหารมาทานเองเหมือนกัน เธอจึงไม่รู้สึกเหงา ทันทีที่เป้ยฉ่ายเวยเดินจากไป หลินไห่ก็เบนโต๊ะออกในทันที เขาเห็นอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ น้ำลายก็ค่อยๆไหลออกมา เวยเวยเตรียมเอาไว้อย่างรอบคอบ อาหารรสชาติเข้ากันได้ดี แม้แต่การจัดเรียงอาหารก็ยังสวยงาม กลิ่นหอมเย้ายวนใจ หลินไห่ต้องรีบลงมือ นิ้วมือของเขากำลังจะสัมผัสตะเกียบ มีคนมาและส่งเสียงกำชับ “สั่งอาหารเข้ามาที่หนึ่ง” หลินไห่ยืนขึ้นและกล่าวอย่างนับถือ “ครับ ทนายฉู” ความจริงแล้วมีคนกำลังเดินกลับไปที่ออฟฟิศ เธอก็ต้องชะงักเท้าลง สายตาของเขาจ้องมองไปที่อาหารบนโต๊ะของหลินไห่ที่ยังไม่ได้เริ่มรับประทาน หน้าตาที่คุ้นเคย จานชามที่คุ้นเคย นอกจากผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีใครคนไหนที่จะลำบากเตรียมขนาดนี้ “ผมหิวแล้ว” “ห๊ะ” หลินไห่ตกใจ เขาสับสนกับสายตาอันเย็นชาและเมินเฉย เขาตื่นเต้น สมองเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวก่อน อาวุโสแล้วจะพูดอะไรออกไปแบบพล่อยๆไม่ได้ จะต้องมีบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ คำว่าหิวแล้วถึงแม่จะเป็นคำพูดง่ายๆ แต่ที่จริงแล้วแฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง ลึกลับซับซ้อน อย่างแรกเจ้านายคงไม่พูดว่าหิวแล้วในขณะที่ตัวเองยังไม่ได้สั่งอาหาร อีกอย่างเจ้านายยังมองกล่องอาหารบนโต๊ะของเขาอยู่หลายต่อหลายครั้ง ที่แท้เขาต้องการอาหารในกล่องอาหารนี้!!! กระบวนการทั้งหมดนี้ดูยาวนานมาก ความจริงแล้วทุกอย่างเกิดขึ้นภายในสามวินาทีเท่านั้น หลินไห่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขารีบปิดฝากล่องอาหาร และยื่นกล่องอาหารให้ด้วยความเคารพ “ทนายฉู ถ้าหากว่าคุณไม่ถือล่ะก็ คุณทานของผมก่อนก็ได้ครับ” “อื้อ หลินไห่คุณสั่งมาอีกที่หนึ่งสิ ลงบัญชีของบริษัท” ฉูเจ๋อหยางรู้สึกสงบจิตสงบใจได้เมื่อได้รับกล่องอาหารมาจากมือของหลินไห่ หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในออฟฟิศของตัวเอง แต่ว่ามันเป็นเหมือนวินาทีตัดสินความเป็นความตาย หลินไห่ปาดเหงื่อบนหน้าผากของเขา ดีที่ตัวเองยังมีปฏิภาณไหวพริบ แต่เมื่อเขามองลงบนโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าของตัวเอง เขาก็แทบอยากจะร้องไห้ เขาอยากจะลองชิมฝีมือเวยเวยดูสักหน่อย… “อิ่มจังเลย ทำทานเองนั่นล่ะดีที่สุด จะได้ไม่ต้องเสียของ” เป้ยฉ่ายเวยมองดูนาฬิกาบนคอมพิวเตอร์ ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว หลินไห่น่าจะทานเกือบเสร็จแล้ว เธอกะว่าจะไปเอากลับมาล้างพร้อมกัน ถ้ารอถึงตอนเย็นน้ำมันก็จะเกาะเป็นคราบ จะล้างออกยาก เมื่อเธอคิดดังนั้น เป้ยฉ่ายเวยก็เดินเข้าไปที่ออฟฟิศของพี่ไห่เพื่อที่จะเอากล่องอาหารคืน “พี่ไห่ ทานเสร็จรึยังคะ” “อื้อ ทานเสร็จแล้ว เวยเวยกล่องอาหารอยู่ที่นี่ ขอโทษนะครับที่ต้องให้มาเอา” ที่จริงแล้วเขาเพิ่งจะทานอาหารที่ซื้อมาเสร็จ ถึงแม้รสชาติจะดี แต่ว่าเขาก็รู้สึกผิดกับเธอมาก เป้ยฉ่ายเวยพูดเรียบๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะเอาไปล้างพอดี” “อื้อ คุณรอก่อนนะ เดี๋ยวผมไปเอามาให้คุณ” หลังจากที่เจ้านายคืนกล่องอาหารมาให้แล้ว เขาถึงได้รู้ว่าฝีมือของเวยเวยต้องดีมากแน่ๆ กล่องอาหารตั้งใหญ่ เขากลับทานจนหมดเกลี้ยง ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเจ้านายจะมีกระเพาะใหญ่ขนาดนี้ คุณลองจินตนาการถึงผู้ชายสูงโปร่งที่ไม่น่าเย็นชาจนไม่น่าเข้าใกล้ แต่กระเพาะของเขากลับกว้างใหญ่เหมือนท้องทะเล น่ากลัวมาก น่ากลัวมาก “เวยเวยให้คุณครับ ความจริงผมอยากจะล้างไว้ให้คุณ ไม่คิดว่าคุณจะกลับมาเร็วขนาดนี้” เป้ยฉ่ายเวยถือกล่องข้าวและรู้สึกประหลาดใจมาก เธอเตรียมอาหารให้พี่ไห่เป็นพิเศษโดยปริมาณน่าจะพอสำหรับคนสองคนทาน ทำไมรู้สึกว่าทุกอย่างได้รับการแก้ไข เธอนิ่งสักครู่ก่อนจะตอบขึ้นอย่างรวดเร็ว “พี่ไห่ไม่ต้องเกรงใจ ฉันไปล้างก่อนนะคะ” “ครับ” หลินไห่มองเป้ยฉ่ายเวยที่เดินห่างออกไป เขาสับสนก่อนจะพูดขึ้นว่า “เวยเวย พรุ่งนี้ทำมาให้ผมอีกชุดหนึ่งได้รึเปล่า ผมจะให้ค่าอาหารกับคุณ” “พรุ่งนี้อาจจะไม่ได้ค่ะ” เป้ยฉ่ายเวยเห็นว่าหลินไห่หลบสายตาเธอเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะอมยิ้มพูดหยอกเขา “พี่ไห่น่าจะลืมไป พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ฉันเอามาก็คงจะไม่มีคนทาน” “ใช่แล้ว คุณไม่บอกผมก็ลืมไปเลย” หลินไห่รู้สึกอายเล็กน้อย “รอวันจันทร์นะคะ” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าตกลง อาหารสองสามมื้อสามารถกระชับความสัมพันธ์ระหว่างกันได้ มันช่างคุ้มค่านัก “ขอบคุณนะเวยเวย” หลินไห่มองไปที่รอยยิ้มขี้เล่นในแววตาของเป้นฉ่ายเวย เขาก็อดไม่ได้ที่จะใจสั่นสะท้าน “ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องนิดเดียว” เป้ยฉ่ายเวยโบกมือและถือกล่องอาหารเดินออกไป หลินไห่วิญญาณล่องลอย เขามองตามไปยังประตูที่ว่างเปล่า เวยเวยช่างเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ ถ้าสามารถเป็นภรรยาของเขาได้ ชีวิตนี้เขาจะไม่เสียใจเลย ไม่รู้ว่าหลินไห่คิดไปเองหรือไม่ อยู่ๆเขาก็รู้สึกว่างานของเขาโหลดมากขึ้นอย่างกระทันหัน ซึ่งความจริงแล้วก็ยังเหลือเวลาพักอีกสิบนาทีด้วยซ้ำ ตอนนี้กลับเริ่มหัวหมุนเท้าอยู่ไม่ติดพื้นแล้ว ลึกๆหลินไห่ก็เริ่มจะสงสัยว่าหัวหน้าไม่ชอบใจอะไรเขารึเปล่า แต่คิดแล้วเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรไม่ดีตรงไหน แม้ว่าจะเป็นเรื่องอาหารเที่ยงเขาก็จัดการผ่านไปด้วยดี เจ้านายก็เอาไปทานอย่างมีความสุขไม่ใช่รึ ทำไมถึงยิ่งเข้มงวดกับเขามากยิ่งขึ้น หลินไห่รู้สึกว่าเขาต้องพลาดอะไรไปสักอย่าง แต่ว่ามันคือเรื่องอะไรล่ะ เขาคิดไม่ออกเลย เป้ยฉ่ายเวยก็ค่อยๆปรับตัวเข้ากับการทำงานที่ออฟฟิศได้อย่างรวดเร็ว เธอจัดการหมดทุกเรื่องจนหัวหมุนเหมือนลูกข่าง ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน เติมกาแฟ เครื่องถ่ายเอกสาร ส่งเอกสาร จัดพิมพ์ ผู้คนในออฟฟิศดูเหมือนจะปฏิบัติกับเธอเหมือนเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง เธอเป็นพนักงานใหม่ ย่อมลำบากเป็นธรรมดา ขอแค่ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่มีแผนอื่นใดนอกจากนี้ ได้แต่รอให้หลินไห่ผ่านช่วงเวลาที่ยุ่งวุ่นวายนี้ไปก่อน เขาจึงจะมีเวลาคอยสอนงานให้กับเธอ