已经是第一章了
บทที่167 ไปแล้วก็ต้องกลับมา
บ๗ที่167 ไปแล้วก็ต้องกลับมา
เมื่อฉูเจ๋อหยางกลับถึงห้องผู้ป่วย ในห้องเงียบฉี่ไม่มีเสียงอะไร
เขาค่อยๆย่องเข้าไปและหยุดอยู่ที่ข้างเตียง เขาจ้องเป้ยฉ่ายเวยที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้สึกตัว แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ผ้าห่มปกคลุมใบหน้าอันอ่อนโยน มีน้ำตาสองสามหยดติดอยู่บนขนตาอ
已经是最新一章了
加载中
