ตอนที่398 นัชชาผมรักคุณ

ตอนที่398 นัชชาผมรักคุณ นัชชาเห็นความอ่อนแอในสายตาของเขา เห็นความคาดหวังของชายคนนี้ที่รอคอยมานานและร้องขอความเข้าใจและโอกาสจากเธอ นัชชาคาดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิงว่าวันนี้เขาจะเตรียมการณ์เรื่องพวกนี้ เธอไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย เธอมองไปที่กลีบกุหลาบที่เท้าและเทียนรอบๆเธอ บรรยากาศนี้ที่ถูกบรรจงสร้างขึ้นอย่างปราณีต ผู้ชายคนนี้เคยเป็นคนที่สูงส่ง ดังนั้นทุกครั้งที่เขาโค้งคำนับ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความนุ่มนวล ห้าปีที่แล้วเป็นเช่นไร วันนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น เธอสงบลงสักครู่จึงเอ่ยปากพูดอย่างนุ่มนวล “ฉันไม่ได้คาดคิดว่าหลังจากนั้นห้าปีจะบังเอิญพบคุณที่อังกฤษอีกครั้ง ยิ่งไม่ได้คาดคิดอีกว่าจะได้กลับมาที่เมืองJ กับคุณ เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันมาก ฉันไม่รู้…” “ผมรู้ ผมเข้าใจทั้งหมด” ลมหายใจของชายหนุ่มสั่นไหวเล็กน้อย รู้สึกถึงความผันผวนในใจของเขา “ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะยกโทษให้ทั้งหมด ผมแค่หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมได้อยู่ข้างๆคอยดูแลคุณและลูก” เตชิตพูดตามความเป็นจริง เมื่อคิดได้ว่าหลายปีมานี้เขาไม่ได้อยู่ข้างกายพวกเขา ทั้งสองไม่มีที่พึ่งเขากลับไม่ได้ทำให้ดีที่สุด เขารู้สึกว่าติดหนี้เธออยู่มาก ท้ายที่สุดนัชชาก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ของเหลวใสๆไหลรินออกมา เธอส่ายศีรษะกลัวว่าตัวเองจะเข้าใจผิด “ฉันไม่ต้องการได้รับการชดเชยและความสงสาร ฉันไม่ต้องการ” “ผมไม่ได้สงสารคุณ ยิ่งไม่มีทางสงสารคุณ พวกเราก็ล้วนได้รับบาดเจ็บจากเรื่องที่เกิดขึ้น ผมจะมีจุดยืนที่จะกล้าไปสงสารคุณได้อย่างไร” เตชิตเห็นใบหน้าเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา เขาไม่สามารถช่วยอะไร ได้แต่เดินหน้าต่อไปและดึงคนเข้ามาสู่อ้อมอก เขาใช้ปลายนิ้วที่อ่อนโยนปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ ร่างสูงใหญ่โค้งงอลงเล็กน้อย หยุดที่ตรงหน้าผากเธอ จ้องมองอย่างน่าเกลียดมาก หัวของนัชชาสั่นไหว เธอร้องไห้จนหายใจไม่ออก เกือบจะคล้อยตามเมื่ออยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น แต่เมื่อเธอหวนคิดถึงบรรยากาศที่เธออยู่ในคุกเมื่อห้าปีก่อน นัชชาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน “เป็นอะไรไป” เมื่อรู้สึกได้เตชิตก็ก้มมองดูเธอ นัชชาเปิดปาก “เตชิต คุณถามฉันเสมอว่าทำไมไม่ยินดีเริ่มต้นใหม่กับคุณ ไม่ใช่ไม่ยินดี และไม่ใช่อะไรอย่างอื่น ตลอดห้าปีนี้ฉันไม่ได้มีใครคนอื่น ฉันชัดเจนกับชนุดม แต่ฉันลืมความรู้สึกที่คุณเอาฉันเข้าคุกเมื่อห้าปีก่อนไปไม่ได้ ตอนที่ไปสหรัฐอเมริกา ฉันกอดธีธี ตอนกลางคืนหลับไม่สนิทมักจะฝันถึงเตียงที่เปียกชื้นในคุกและผนังลายสีขาว ฉันกลัวเกินไป ฉันคิดว่าฉันคือฆาตกร ฉันเชื่อใจคุณโทรหาคุณเพื่อขอความช่วยเหลือและตัดสินใจในสิ่งที่ฉันกลัวที่สุด ความรู้สึกผิดหวังจากความคาดหวัง สุดท้ายต้องอยู่กับความสิ้นหวัง ฉันลืมไม่ลง… นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดถึงเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้ว ในเวลานี้ใจเธอได้เปิดใจยอมรับเขาแล้ว เธอเปิดให้ดูว่าในใจเธอนั้นเจ็บปวดแค่ไหน “เป็นความผิดของผม ผมไม่ดีเอง ผมคิดว่านั่นเป็นทางออกที่ดีสำหรับคุณ สุดท้ายเป็นการบีบบังคับให้คุณต้องหนีไป ผมรู้ว่าพูดตอนนี้ก็สายไปแล้ว ผิดก็คือผิด ดังนั้นตอนนี้ขอให้ผมได้ทำเพื่อคุณและลูก ผมจะมอบชีวิตที่ดีให้กับพวกคุณ” ฝ่ามือของเตชิตจับไปที่ใบหน้าของนัชชา เห็นน้ำตาเธอไหลรินถึงหัวใจ หัวใจเขาถูกบีบรัด ความรักอันร้อนแรงในดวงตากำลังลุกไหม้ “คำพูดนี้ผมไม่เคยมีโอกาสได้พูดออกไป” นัชชาปิดเปลือกตาลึกลง เกือบถูกเผาด้วยความเราร้อน หัวใจเต้นไม่เป็นท่า ตึกตัก ตึกตัก และเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย แขนและขาของเธอตกลง เธอรู้สึกว่าดูเหมือนจะมีบางสิ่งที่ขัดแย้งเกิดขึ้นในไม่ช้า ทุกสิ่งรอบตัวเงียบสงัด ในสายตาเธอไม่เห็นสิ่งอื่นใดนอกจากเขา เป็นเวลานาน เธอได้ยินเสียงเบาๆของชายคนนั้นสั่นไหวพยายามที่จะพูดห้าพยางค์นี้ออกมา “นัชชา ผมรักคุณ” พลังของร่างกายทั้งหมดถูกพรากไปกับการสารภาพรักครั้งนี้ เรี่ยวแรงทั้งหมดเหือดหายไป มือทั้งสองสั่นจนดูตัวเองเหมือนคนโง่ เขารักเธอ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อห้าปีก่อน ในเวลาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมา จนถึงห้าปีให้หลังในวันนี้ จะอีกนานเท่าไหร่ความรู้สึกนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย มนุษย์เมื่อได้เกิดมาบนโลกนี้ ไม่สามารถเอาอะไรมาได้และไม่สามารถเอาอะไรไปได้เช่นกัน คิดว่ามันเป็นเพียงเมฆสีขาวในความฝัน การเปลี่ยนแปลงเท่านั้นที่คงอยู่ แค่มีเพียงมีคนหนึ่งคนนั้นที่รักเธอ การเกิดมาของเธอครั้งนี้ก็ไม่ได้สูญเปล่า อย่างน้อยก็มีเขา ห้าปีนี้ที่ผ่านมาสำหรับเธอก็ไม่ได้ว่างเปล่า มีเขา นัชชารู้ว่าคำว่า “รัก” สำคัญกับผู้ชายคนนี้มากมายเพียงใด และเพราะว่ารู้เธอถึงได้ตกใจมาก เคยไม่เคยพูดอะไรออกมาพล่อยๆ เพราะว่าเขาใส่ใจมาก แต่ในเวลานี้กลับพูดถึงเรื่องพวกนี้ เธอจะนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร เตชิตเห็นท่าทางงกๆเงิ่นๆของเธอ เขาเหมือนคนกำลังรอคำพิพากษาอยู่ที่ท่าเรือ สิ่งที่อยากพูดก็ได้พูดออกไปหมดแล้ว ได้แต่รอคำพิพากษาจากเธอเท่านั้น เวลาค่อยๆผ่านไปทีละน้อยทีละน้อย ผู้หญิงในอ้อมแขนไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอันใด บรรยากาศอันสุดแสนโรแมนติกกลับถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน มือที่เตชิตจับกุมเธอไว้ก็พลอยแข็งเกร็ง เขารู้สึกประหม่าและเขินมาก ต้องการให้เธอตอบรับอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะปฏิเสธไหม ไม่กล้าถามและไม่กล้าเร่ง ทำได้แต่เพียงรอเท่านั้น เทียนที่เท้ากำลังมอดไหม้ไปอย่างช้าๆ มันเป็นเทียนชั้นดีที่มีกลิ่นหอม ไม่ทำลายอากาศหลังจากการเผาไหม้ สัมผัสของกลิ่นลาเวนเดอร์ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย แต่นัชชาเหมือนจะไม่ได้กลิ่นนั้น เพราะว่าลมหายใจของเธอ ณ ขณะนี้ได้แต่กลิ่นของชายหนุ่มคนนั้น กลิ่นที่คุ้นเคยและทำให้เชื่อใจ เมื่อผ่านไปสักครู่ นัชชาก็ตื่นจากความตกตะลึง เธอปลาบปลื้มกับบรรยากาศที่เปี่ยมล้น มีภาพอันใกล้ชิดนับไม่ถ้วนปรากฎขึ้นในใจ เลือดสูบฉีดไปตามแขนขา ทำให้หัวใจของเธอปั่นป่วน ชีพจรเต้นอย่างแรงและไปรวมตัวกันที่หน้าอกด้านซ้าย เมื่อถึงตอนนี้เธอได้ค้นพบแล้วว่า การสัมผัสและคำสารภาพของผู้ชายคนนี้ เธอไม่สามารถทำเป็นมองไม่เห็นได้เลย แม้ว่าตามเหตุผลนั้น บอกว่าเธอควรอยู่ห่างๆเขาเอาไว้ แต่เธอก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอพบว่าห้าปีที่ผ่านมาไม่ใช่แค่เพียงพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เพราะเธอไม่เคยได้รับการ “คำอธิบาย” ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ทำเช่นไรก็ไม่มีประโยชน์ เพราะในใจเธอยังรักผู้ชายคนนี้อยู่ เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลก็หยดลงอีกครั้ง นัชชาร้องจนสะอื้น อารมณ์ที่ถูกสะกดไว้ห้าปีตอนนี้ได้ปะทุออกมา “เหอะ เตชิตคุณช่างร้ายกาจนัก คุณคิดว่าแค่คำขอโทษและคำสารภาพเท่านี้เรื่องทั้งหมดก็จะจบลงอย่างนั้นรึ คุณรู้รึเปล่าว่าห้าปีที่ผ่านมาฉันทุกข์ทรมานขนาดไหน ฉันให้กำเนิดลูกให้กับคุณ เลี้ยงเขาขึ้นมา ใช้เวลาช่วงวัยรุ่นของฉันไปทั้งหมด ถึงแม้จะไม่ได้อะไรกลับมาแต่ที่ทำไปก็เพื่อคุณ เพื่อจอมวายร้ายอย่างคุณนี่แหละ เหอะ!...”