已经是第一章了
ตอนที่400 ดินเนอร์ใต้แสงเทียน
ตอนที่400 ดินเนอร์ใต้แสงเทียน
ตรัณพาธีมนต์ไปเดินเล่นในสวนเล็กๆหน้าร้าน เมื่อเห็นนัชชาเดินออกจากประตูมาเขาก็ส่งลูกน้อยให้ มองไปที่หน้าแดงก่ำของเธอ ตรัณก็พอเดาได้เจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ไม่ได้พูดอะไร “คุณนัชชา ทานอาหารให้อร่อยครับ”
นัชชารู้ว่ามีบางอย่างในคำพูดของเขา ใบหน้าร้อนจนลุกไหม้อย่างรวดเร็ว “อื้อ ขอบคุณค่ะ ไว้มีเวลาเมื่อไหร่ทานข้าวกันค่ะ”
“ได้ครับ”
นัชชารู้สึกโล่งอก เธอจูงมือเล็กๆของธีมนต์ไปที่ประตูร้านอาหาร เมื่อประตูเปิดออกธีมนต์ก็เห็นคลื่นทะเลดอกไม้ขนาดใหญ่ เขารู้สึกว่าเป็นสิ่งน่าอัศจรรย์มาก แต่กลับทำหน้าตายุ่งเหยิง “แม่ครับ นี่เป็นดอกไม้ที่คุณลุงเตรียมไว้ให้แม่หรอครับ”
นัชชาพาเขาเดินไปที่บันได ได้ยินประโยคนี้แต่ก็ยังไม่หยุดเดิน เธออยากจะตอบว่าไม่ใช่ แต่นอกจากพวกเขาสามคนแล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก ได้แต่พยักหน้ายอมรับ “ใช่จ๊ะ”
“คุณลุงชอบแม่ใช่รึเปล่าครับ เขาสารภาพรักกับแม่หรอครับ” ธีมนต์จู่ๆก็พูดออกมาเช่นนี้
นัชชาตกใจ “ทำไมถึงพูดอย่างนี้ล่ะ”
“เพราะว่าลุงชนุดมเคยบอกผมไว้ ดอกกุหลาบเอาไว้มอบให้กับผู้หญิงที่ตัวเองชอบ เอาไว้สารภาพรัก” เมื่อพูดจบเขาก็ยื่นนิ้วเล็กๆชี้ออกไปที่บันได เขาชี้ไปที่บันไดที่ปกคลุมไปด้วยกลีบดอกไม้ “ดอกไม้มากมายขนาดนี้ต้องเป็นการสารภาพรักแน่ๆ”
นัชชาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอาย ชนุดมจริงๆเลยทำไมพูดกับเด็กเรื่องพวกนี้
เธอพยายามควบคุมสติให้ใจเย็นลง เธอคุกเข่าลงและมองไปที่ตุ๊กตาน้อยมองดูความรู้สึกในดวงตาคู่นั้น และพูดปลอบโยนอย่างอบอุ่น “ไม่ว่าลุงจะบอกรักแม่หรือไม่ก็ตาม แต่จะไม่มีผลอะไรกับความรักที่แม่มีให้หนู”
แต่แล้วคำพูดของธีมนต์ก็ทำให้นัชชาตกใจ
เห็นเขาเงยหน้าขึ้นและเกาหัว เสียงขนาดเล็กและค่อนข้างไม่พอใจแต่คำพูดกลับแน่วแน่มาก “แม่ครับ ความจริงแล้วผมรู้ว่าคุณลุงคือพ่อของผม ผม ผม ผมคิดว่า….เขาเป็นคนดี เขาอธิบายให้ผมฟังแล้วว่าก่อนหน้านี้ทำไมไม่มาหาผมกับแม่ เขาแค่ไม่รู้ว่ายังมีพวกเราอยู่”
การที่เตชิตได้บอกกับธีมนต์เรื่องนี้เอาไว้ล่วงหน้าแล้วเป็นสิ่งที่นัชชาคาดไม่ถึง ตลอดมาเธอกลัวว่าลูกจะเสียใจ ดังนั้นจึงพยายามหาคำโกหกมาปกปิดเรื่องในอดีต แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องดี สุดท้ายแล้วถ้าเอ่ยปากก็ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรดี
แต่เมื่อครู่เขาบอกว่าอะไรนะ
เตชิตอธิบายให้เขาฟังแล้วรึ
ปฏิกิริยาแรกของนัชชาก็คือตื่นตระหนก กลัวว่าเขาจะไม่ทันระวังและทำร้ายจิตใจเด็กไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ จึงรีบสอบถามข้อมูลบางอย่าง “เขาบอกว่าอย่างไร”
ธีมนต์มองไปที่เธอ “เขาบอกว่าต่อไปนี้จะปกป้องดูแลผมและแม่”
นัชชาตะลึง ถอนหายใจออกมา ไม่ได้มีเรื่องอะไร ผู้ชายคนนี้ทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิดจริงๆ
เห็นเธอไม่พูดอะไร ธีมนต์ไม่สามารถอ่านอารมณ์ที่ซับซ้อนของผู้ใหญ่ได้ เด็กเป็นสิ่งมีชีวิตที่ช่างบริสุทธิ์ เขาได้แต่พูดสิ่งที่ใจคิดออกมา “แม่ครับ ผมค่อนข้างชอบคุณลุงครับ เขาสารภาพรักกับแม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้”
เขาพูดอย่างจริงจังมาก แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้เป็นการยอมรับเตชิต
นัชชากลัวว่าลูกจะรู้สึกว่าเตชิตมาแย่งแม่ของเขาไป แต่เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ จึงรู้สึกว่าตัวเองคิดว่าลูกไร้เดียงสาเกินไป
เขาขาดความรักจากพ่อไปหลายปี เขาน่าจะมีความปรารถนาสิ่งนี้เป็นอย่างมาก
เธอจะเห็นแก่ตัวเช่นนี้ไม่ได้ หลังจากที่ลูกรู้ความแล้วยังตัดสิทธิ์เขาในการที่จะติดต่อกับพ่อ
นัชชาดึงเด็กน้อยเข้ามาและมองเขาด้วยความอบอุ่น “ถ้าธีธีชอบก็เล่นกับคุณลุงบ่อยๆ แม่ก็จะไปกับหนูด้วยครับ”
ธีมนต์ยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุข พยักหน้าอย่างมุ่งมั่น “ครับ!”
นัชชาจูงมือเด็กเดินขึ้นไปชั้นสอง เมื่อก้าวถึงขั้นสุดท้ายธีมนต์ก็อดไม่ได้รีบวิ่งไปที่ระเบียง
นัชชามองร่างเล็กๆของเขาที่เต็มไปด้วยพละกำลังวิ่งตรงไปหาเตชิต ก้าวเท้าไม่ค่อยจะมั่นคงเท่าไร โยกไปเยกมาจนสุดท้ายกระโจนเข้าหาอ้อมกอดของชายหนุ่ม
คนหนึ่งเล็กคนหนึ่งใหญ่ เหมือนกับธนู คนหนึ่งโก้งโค้ง คนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมอง ช่างเป็นภาพที่งดงามจนน่าถ่ายรูปเก็บเอาไว้
เธอเพิ่มความเร็วเดินไปข้างหน้า บนโต๊ะมีสเต็ก สลัด ซุปข้น และมีอาหารอื่นๆอีกมากมาย ทุกอย่างล้วนดูปราณีต ทันทีที่เดินเข้าไปก็ได้กลิ่นหอมที่ตรงหน้า
มีเชิงเทียนวางอยู่ที่กลางโต๊ะ ด้านบนมีเทียนอยู่สามเล่มสั้นสองเล่มยาวหนึ่งเล่ม ด้านล่างเป็นชั้นเคลือบทองคำ ที่ด้านข้างยังมีแชมเปญอยู่ถัดไป มองออกไปนอกระเบียงจะเห็นแสงจากโคมไฟที่ส่องสว่างอยู่ไม่ไกล ทิวทัศน์ยากค่ำคืนช่างสวยงาม แม้แต่อาหารก็ยังสวยงาม
โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองที่เปลี่ยนไป แม้แต่สายตาก็เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจกันอย่างลึกซึ้ง
อาหารมื้อนี้เป็นอาหารที่นัชชารับประทานอย่างเพลิดเพลินใจที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีสิ่งใดที่ต้องกังวล ลูกอยู่ข้างๆ คนที่อยู่ในหัวใจก็อยู่ข้างกาย
“คุณลุงครับ ดอกไม้พวกนี้ผมเอากลับไปนิดหน่อยได้ไหมครับ” ระหว่างที่นั่งอยู่ไม่รู้ว่าธีมนต์คิดอะไร จู่ๆก็ถามชายที่อยู่ทางด้านข้าง
เตชิตไม่เคยปฏิเสธคำขอของธีมนต์แต่คราวนี้เขากลับไม่เห็นด้วย “พวกนี้ลุงมอบให้แก่แม่ของหนู หนูต้องถามแม่ของหนูถึงจะถูก”
คำพูดเช่นนี้ทำให้ระยะห่างระหว่างคนทั้งสามนั้นใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น
นัชชาขยับช้อนส้อมในมือ “ถ้าลูกชอบก็เลือกดอกที่สดๆกลับไปสิ เอากลับไปปักแจกันก็ดูสวยดี”
ธีมนต์เมื่อได้ฟังก็ลุกวิ่งออกจากเก้าอี้ทันทีเพื่อที่จะไปหาดอกไม้ นัชชาตะโกนเรียก “ไม่ทานข้าวแล้วรึ”
“อิ่มแล้วครับ!”
ไม่ได้อิ่มหรอก แค่อยากจะเล่นจนไม่มีกะจิตกะใจทานต่างหากล่ะ
นัชชามองไปที่จานข้าวของเขา บนจานยังมือสเต็กเนื้อชิ้นเล็กๆอยู่ เหลืออยู่ไม่มากจึงยอมปล่อยให้เขาไปได้
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็ปะทะเข้ากับสายตาของชายคนนั้น หัวใจเต้นจนประหม่า
เตชิตมองไปที่หน้าซีดเซียวของเธอ หัวใจรู้สึกอ่อนนุ่ม “นี่คือชีวิตที่ผมต้องการตลอดมา”
นัชชาไม่ได้พูดอะไร อาหารหูแดงได้อธิบายทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว
หลังอาหารเย็นทั้งสามก็จะขับรถกลับบ้าน พวกเขาเปิดประตูใหญ่ผลักออก ด้วยท่าทีของสุภาพบุรุษ เขาปล่อยให้สุภาพสตรีและเด็กเดินเข้าไปก่อน
นัชชาเอื้อมหยิบขนมปังที่ด้านข้างของเขา ฉันพลันข้อมือก็ถูกเขาจับไว้ อุณหภูมิที่อบอุ่นของร่างกายถูกส่งไปตามปลายนิ้วทำให้เกิดอาการวูบวาบ เธอหันกลับไปมองเขา
บุคคลนี้ทำหน้านิ่งเหมือนว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ก้าวเท้าเดินไปด้านข้างเพื่อที่จะเอารถ
ระหว่างทางกลับบ้าน ดูเหมือนว่าจะยังจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ได้ ผู้ใหญ่ทั้งสองคนไม่พูดจา ธีมนต์จ้องด้วยดวงตาคู่โต เขาส่ายหัวเล็กๆเพื่อจ้องดูนัชชา และมองที่เตชิต มองกลับไปกลับมาระหว่างคนทั้งสอง เด็กสี่ขวบไม่รู้ว่านี่คือความรู้สึกเช่นไร รู้แต่ว่าเขามีความสุขมาก ต้องการที่จะเพิ่มความครึกครื้น
หลังจากที่กลับถึงบ้าน น้ารินก็ไม่อยู่แล้ว นัชชานำดอกไม้ที่ธีมนต์นำกลับมาไปปักแจกันไว้ใส่น้ำนิดหน่อยและนำไปวางไว้ที่โต๊ะทานข้าว กลับมองดูน่าชมนัก
หลังจากวันนี้ที่ได้ไปปีนเขาเธอก็ได้งีบหลับไปแล้ว พอตื่นขึ้นมายังไม่ทำความสะอาดก็ถูกโทรศัพท์เตชิตเรียกให้ออกไป ตอนนี้ร่างกายรู้สึกเหนียวและอึดอัดเล็กน้อย
ตอนแรกคิดว่าจะทน ไม่ต้องการที่จะอาบน้ำที่นี่ แต่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว หลังจากกล่อมธีมนต์เข้าไปในห้องนอนแล้ว เธอก็เข้าไปในห้องอาบน้ำอีกครั้ง
แม้ว่านัชชาจะปิดประตูเบามากแต่เตชิตก็ยังคงได้ยิน เขาอาบน้ำทันทีที่กลับถึงบ้าน เป็นเรื่องน่าเบื่อที่จะให้หมาป่ารออยู่นานทำเป็นเดินไปเดินมาอยู่ข้างล่าง
已经是最新一章了
加载中
