ตอนที่401 ชายที่น่าดึงดูด

ตอนที่401 ชายที่น่าดึงดูด เขาเดินเบาๆที่ชั้นสอง ทำตัวเหมือนโจรอยู่ในบ้านตัวเอง ก่อนอื่นก็ต้องดูที่ลูกบิดประตู จากนั้นก็ย่องเข้าไปในห้องของธีมนต์ เคาะประตูเพื่อขออนุญาตเปิดออก เด็กน้อยกำลังนั่งบนพรหมเล่นรถไฟเล็กๆอยู่ “ธีธีวิ่งเล่นมาทั้งวัน เหนื่อยไหมพักผ่อนดีกว่าไหม” เตชิตก็พูดจาชักชวนอย่าง “ใจดี” ตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว ปกติเวลานี้ธีมนต์เข้านอนแล้ว เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ และยังส่ายหัวอย่างมั่นใจ “ผมไม่ง่วงครับ ตอนบ่ายผมนอนกับแม่ไปตั้งนาน” เมื่อฟังแล้ว นี่ก็เป็นเรื่องจริงเช่นนั้น เตชิตเป็นกังวลเล็กน้อย ถ้าเขาไม่นอนแล้ว “ธุระ” ที่เขากับนัชชากำลังจะทำล่ะ ชายแก่เดินไปรอบห้องสองรอบพยายามหาทางเกลี้ยกล่อม “วันนี้ปีนเขามานานมากเลยนะ ร่างกายก็น่าจะอ่อนเพลียมาก แล้วยังกลับมาบ้านดึกอีก หนูอาจจะยังไม่รู้ บางทีแค่เอนตัวลงนอนอาจจะหลับไปเลยก็ได้นะ” “แต่ว่าผมยังไม่อยากนอนเลยสักนิดครับ นอนน่าเบื่อจะตาย” น่าเบื่อรึ เตชิตคิดแล้วคิดอีก กลัวว่าอีกสักครู่นัชชาออกมาจากห้องน้ำแล้วยังไม่อยากออกไป ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในสมอง เขารีบเดินออกจากห้อง ไปที่ห้องอ่านหนังสือบนชั้นสามเอาเกมคอนโซลออกมา เป็นเวลานานที่เขาไม่ได้เอาออกมา ในเวลานั้นเขายังคงเป็นคนป่วยทางจิตใจ ไม่คาดคิดว่าตอนนี้สิ่งนี้จะมีประโยชน์ขึ้นมา เตชิตรีบลงบันไดไปและกลับเข้าไปในห้อง ส่งเกมคอนโซลให้กับเด็กน้อย “มาเร็ว ลุงจะให้เล่นอะไร ลองดูว่าชอบรึเปล่า!” ธีมนต์รับเอามา ภายใต้การแนะนำของเตชิตเขาเข้าใจวิธีการเล่นอย่างรวดเร็ว นอกจากนี้ยังมีอีกสามเกมส์ให้เล่น แต่สามเกมส์นี้ก็เพียงพอให้เขาเล่นสำหรับตอนนี้แล้ว “ว้า ดูสิ เธอกินได้ยาวขนาดนี้แล้ว!” ตุ๊กตาน้อยตื่นเต้นมาก จ้องไปที่หน้าจอตาไปไม่กะพริบ เตชิตตบไหล่ของเขา “ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเด็กดีนะ ตอนนี้นอนลงบนเตียงซะ ถ้าเบื่อก็เล่นเกมส์นี้ ถ้าง่วงเมื่อไหร่ก็นอนนะ ตกลงไหม” เครื่องเกมส์ดึงความสนใจของธีมนต์ไปทั้งหมดแล้ว เขาว่าง่ายเชื่อฟังในทันที อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใช้เวลาทั้งหมดแค่สิบนาที เสร็จแล้วรีบนอนลงบนเตียง เขามองดูลูกชายของเขาที่อยู่ด้านนอกผ้าห่ม เขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ปิดใหญ่และเปิดโคมไฟหัวเตียงเอาไว้ และไม่ลืมที่จะปรับแสงให้มืดลงที่สุด เมื่อประตูเกือบปิดเขาก็พูดกับลูกชาย “ราตรีสวัสดิ์ครับ” “ราตรีสวัสดิ์ครับ” “แกร๊ก” เสียงประตูปิดลง มือของผู้ชายวางลงที่ลูกบิดประตู ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ผู้ชายตัวเล็กที่เต็มไปด้วยพลัง ได้เลยจัดไป! สิ่งต่อไป…. เขาหันหลังกลับไปที่ห้องถัดไป กำลังที่จะเปิดประตู ก็พบว่าประตูถูกล็อคไว้ แต่ว่าไม่เป็นไร นี่เป็นบ้านเขา เขามีกุญแจสำรองอยู่ ชายคนนั้นดึงกุญแจออกจากกระเป๋า ใส่เข้าไปในรูและหมุนเล็กน้อย ประตู ก็เปิดออก เสียงน้ำกระเด็นดังมากจากห้องน้ำ เห็นได้ชัดว่าคนที่อยู่ด้านในไม่ได้ตระหนักรู้ เขาเลื่อนตัวเข้ามาและปิดประตูลง ไม่ลืมที่จะล็อคเอาไว้อีกครั้ง ในห้องมีเพียงโคมไฟติดผนังเท่านั้น แสงสลัวช่วยเพิ่มความรู้สึกอบอุ่นของเวลากลางคืน เพียงแค่ได้ยินเสียงน้ำที่จากด้านใน ในกายเขาก็เริ่มจะรู้สึกถึงความรุ่มร้อน เตชิตหยิบไวน์แดงวางเตรียมไว้ที่โต๊ะข้างเตียงอย่างเงียบๆ ตัวเองนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่หนานุ่ม นัยน์ตาคู่นั้นจ้องไปที่ห้องน้ำตาไม่กะพริบ อีกนิดเดียวก็จะออกมาแล้ว เวลาแห่งการรอคอยช่างยาวนาน อารมณ์ของเขาเหมือนหิวโหยอยู่กลางทะเลทรายมาเป็นเวลาห้าปีและกำลังได้กลิ่นเนื้อโชยมา แต่ต้องรอให้เนื้อสะอาดก่อนที่จะเสิร์ฟขึ้นโต๊ะได้ ยากจริงๆ นัชชาอยู่ในห้องน้ำไม่ทันได้สังเกต ฝักบัวพ่นน้ำออกมาและกระทบลงบนพื้น เธอไม่ได้ยินเสียงอื่นใดเลย หลังจากที่ล้างมือและเปิดประตู เธอตะลึงเหมือนเป็นคนโง่ เตียงคู่สีขาวนั้น ชายคนนั้นสวมชุดคลุมผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มช่วงเอวเป็นสายรัด ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่เผยช่วงคอให้เห็นหน้าอกที่ตึงแน่นกล้ามเนื้อช่วงตัวที่มีขนสีดำซึ่งเปียกเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลามีมิติมากในแสงสลัว ในเวลานี้มือของเขาข้างหนึ่งวางอยู่ที่ท้ายศีรษะของตัวเอง อีกมือหนึ่งอยู่ข้างลำตัว เมื่อเห็นเธอออกมาเขาก็ตบไปที่บนเตียงด้านข้าง ริมฝีปากนั้นเผยออก “มานี่สิ” เสียงต่ำปนอู้อี้เล็กน้อย เหมือนจิ๊กโจ๋น้อยที่แซวผู้หญิงข้างถนน หัวใจของนัชชาเต้นอย่างรุนแรง ท่านี้ออกจากเกินไปแล้ว แต่ยิ่งเขาทำท่าหงุดหงิดขึ้นเล็กน้อย มันกลับมองออกมาดูดีมาก ในกลางดึก ชายหญิงเปล่าเปลี่ยวอยู่ในห้องเดียวกัน กระอักกระอ่วนเป็นที่สุด เธอหายใจเข้าลึกๆข่มความสั่นเอาไว้และพยายามทำเสียงให้เป็นปรกติ “ฉันจำได้ว่าฉันล็อคประตู” ชายคนนั้นเลิกคิ้ว ไม่มีความรู้สึกอายเลยสักนิด ยกกุญแจในมือขึ้นโชว์อย่างมั่นใจ “คุณล็อคประตูแล้วแต่ว่านี่เป็นบ้านของผม” เขามองเธอตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้าผ่านชุดคลุมที่เห็นเรือนร่างสีขาวของเธอด้านใน สายตาเหมือนจะเจาะทะลวงเข้าไป และเข้าก็ทำมันซ้ำอีกรอบ “มานี่สิ” คำพูดเดิม แต่ว่าคราวนี้เสียงเข้มขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย นัชชามองเขาอย่างระมัดระวัง “คุณออกไปก่อน เด็กยังไม่หลับ” “กล่อมนอนไปแล้ว วางใจได้ คืนนี้ไม่มีใครมารบกวนเราหรอก” เมื่อพูดเช่นนี้นัชชาก็คิดถึงน้าริน มิน่าวันนี้หล่อนถึงได้พักร้อน ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง คนคนนี้วางแผนเอาไว้เสร็จสรรพแล้ว! เขาแน่ใจได้อย่างไรว่าเขาจะประสบความสำเร็จในคืนนี้ เต็มไปด้วยความมั่นใจในการสารภาพอย่างนั้นหรอ เมื่อคิดถึงตรงนี้นัชชาก็ต้องการที่จะต่อต้านเขา เปิดปากอย่างเยือกเย็น “ฉันไม่สนใจคุณ” ในเรื่องนี้ การปฏิเสธของผู้หญิงเป็นเหมือนเสียงฟ้าผ่าสำหรับผู้ชายทุกคน ไม่มีใครสามารถรักษามารยาทเอาไว้ได้เมื่อได้ยินคำนี้ แม้ว่าคำพูดนี้จะพูดอย่างนุ่มนวล แต่กลับรุนแรงมากเมื่อมากระทบเข้าที่หู นี่เป็นการท้าทายความสามารถของเขา! เตชิตก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งเช่นกัน เมื่อฟังแล้วก็ไม่สบายใจ มองผู้หญิงตัวน้อยที่ไม่ได้สวมรองเท้ายืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ ไม่สนที่จะอดทนต่อไป ก้าวเท้ายาวๆไปหาเธอ ที่เท้าเหมือนมีลมหอบใหญ่พัดมา เมื่อเห็นเข้าหาทีละนิด หัวใจของนัชชาปั่นป่วนไปหมด จับลูกบิดประตูด้านหลังเอาไว้ เธอไม่ได้พูดอะไรต่อไป ได้แต่ก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ปัง ปิดประตูใส่เขา เตชิตหยุดเท้าไว้ อีกนิดเดียวจมูกก็เกือบจะชนเข้าแล้ว ความพลุ่งพล่านถูกทำลายลงด้วยการกระทำของเธอในทันที ใบหน้าของชายคนนั้นดำเหมือนคาร์บอน เสียงคมเข้มดังขึ้น “นัชชา เปิดประตู” “คุณออกไปฉันถึงจะเปิด!” “โอ้” เขายิ้มอย่างคลุ้มคลั่ง นี่มันเรื่อง​ไร้สาระอะไรกัน “ผมจะพูดกับคุณอีกครั้ง เปิดประตู” “ไม่เปิดไม่เปิด!” เสียงผู้หญิง​คนนั้นกรีดร้องผ่านทางช่องประตู​ “คุณเกงนักไม่ใช้หรอ คุณยืนอยู่หน้าประตู​ทำไมกัน คิดอะไรมายืนแอบดูผู้​หญิงอาบน้ำ” ประโยคนี้จุดชนวนความโกรธของเตชิตอย่างไม่ต้องสงสัย มือทั้งสองของเขาเท้าสะเอว โกรธ​จนพูดไม่ออก กุมขมับตัวเอง สักครู่​ถึงสงบสติอารมณ์​ลงได้ “ไม่เปิดใช่ไหม คุณอยากอาบน้ำแบบไม่มีประตูใช่ไหม หรือจะให้ผมเรียกใครมาพังประตู​ทิ้งซะ”