ตอนที่409 เธอเป็นคนตาบอด

ตอนที่409 เธอเป็นคนตาบอด ทางอีกด้านหนึ่ง ประทินตั้งแต่ที่ได้เจอกันที่บาร์ครั้งก่อนก็ไม่ได้ข่าวคราวเตชิตอีกเลย เธอไม่ได้เจอชายคนนั้นอีก ติดต่อไม่ได้ อาจกล่าวได้ว่า เตชิตหายตัวไปจากโลกของเธอ ราวกับว่าเขาไม่เคยอยู่ที่นั่นมาก่อน ตอนแรกเธอก็พยายามโน้มน้าวและปลอบใจตนเองว่าชายคนนั้นคงจะยุ่งมาก ก่อนหน้านี้เขาก็ไปติดต่อธุรกิจที่ต่างประเทศอยู่เป็นเวลาสองสามปี เวลาที่ไม่เจอกันนานๆก็มีบ้าง ทำไมตอนนี้ถึงทนไม่ได้ล่ะ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความอดทนก็เริ่มจะลดน้อยลงเรื่อยๆ เธอเริ่มคิดฟุ้งซ่าน แต่ก่อนถึงแม้ว่าไม่ได้เจอหน้ากัน แต่ว่าเธอค่อนข้างมั่นใจว่าข้างกายของเตชิตไม่มีผู้หญิงคนอื่น ผู้ชายคนนั้นสะอาดมาก สะอาดจนเห็นได้ชัด แต่ว่าตอนนี้มีบางอย่างเปลี่ยนไป ตอนนี้มีผู้หญิงชื่อนัชชาอยู่ข้างกายเขา ผู้หญิงคนนั้นมีความสำคัญทางใจต่อเตชิตมาก ไม่เหมือนกันเลย เมื่อคิดถึงว่าตอนนี้เตชิตอยู่ข้างกายเธอ เธอก็อึดอัดจนพูดออกมาไม่ได้ การปรากฎตัวของนัชชา ทำให้เธอมองเห็นว่าตัวเองยืนอยู่ในจุดไหน “นัชชา! นัชชา! นัชชา! นัชชา! ฉันทนไม่ไหวแล้ว!” ประทินหยิบหมอนที่อยู่บนเตียงปาไปที่ผนังห้อง สายตาอันเคียดแค้นราวกับจะพังกำแพงลงให้ได้ ทำไม! ทำไมผู้หญิงที่หายตัวไปแล้วห้าปีถึงยังกลับมาปรากฎตัวต่อหน้าเตชิตอีก ทำไมหล่อนถึงได้ทุกอย่างที่หล่อนต้องการอย่างง่ายดาย! ประทินเห็นใบหน้าที่ไม่มีพิษมีภัยของนัชชาลอยมา หลอกลวงคนทั้งนั้น เธอเป็นแค่หญิงโสเภณี เธอเป็นแค่กะหรี่ที่มาหลอกเตชิตอย่างเอาจริงเอาจัง! ประทินแทบจะไร้เหตุผล ความห่างเหินของเขาทำให้เธอเกิดความคิดบ้าๆขึ้นในใจ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำใจให้สงบนิ่ง เธอดึงโทรศัพท์มือถือออก โทรออกแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ตอนนี้ก็พยายามต่อสายกลับไปใหม่อีกครั้ง “ตู๊ด--- ตู๊ด--- ตู๊ด---” เสียงสายไม่ว่าง เธอได้ยินมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ครั้งนี้ก็ไม่มีปาฏิหาริย์เช่นกัน ยังคงเป็นเช่นเดิม ไม่มีคนรับ ยังไม่มีคนรับ ประทินจ้องไปที่หมายเลขบนหน้าจอ ราวกับว่าทำเช่นนี้แล้วจะมองเห็นเตชิตอย่างนั้น เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองสงบลงได้อีก เธอกำลังจะไปหาเขา เธอไม่ต้องการให้ผู้ชายคนนี้ลืมเธอ! มันช่างน่าขยะแขยง นับว่าเป็นความเกลียดชัง เธอยังต้องการที่จะทิ้งร่องรอยไว้ในใจของเขา …… หลังจากที่เตชิตส่งนัชชาและลูกแล้วเขาก็ไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ แต่เขาขับรถไปที่บริษัทแทน นานเกินไปแล้วที่เขาไม่ได้เข้าไปจัดการปัญหาทางธุรกิจด้วยตัวเอง ได้แต่อยู่ที่บ้านประชุมผ่านวีดีโอคอล มีเอกสารจำนวนมากต้องการให้เขาเซ็นต์อนุมัติ ตรัณเห็นเขาเดินไปที่ห้องทำงาน เขาหยิบเอกสารอย่างรวดเร็วและเข้าไปในห้องทำงานของเขา “ชนุดมทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง” เตชิตเปิดแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งขึ้น ดูข้อกำหนดข้างต้น ตรวจสอบให้แน่ใจและลงชื่อเมื่อไม่พบปัญหาอะไร “ยังคงเหมือนเดิมครับ ยังคงลดและถอนทุนอย่างต่อเนื่อง เราได้พูดคุยกับผู้ถือหุ้นรายย่อยแล้ว แต่มาก ทุกคนไม่เต็มใจที่จะย้ายการลงทุน” เตชิตพูดอย่างมีเสน่ห์ “ไม่น่าแปลกใจหรอก ชนุดมต้องคุยกับพวกเขาก่อนเราแน่ๆ” ตรัณไม่เข้าใจ “แต่เราก็เสนอสิทธิประโยชน์มากมาย” ในฐานะนักธุรกิจที่ไม่เห็นภาพอย่างชัดเจนแล้ว ที่ไหนมีประโยชน์ก็แน่นอนว่าจะไม่ยอมเปิดปาก “ใช่แล้ว มีประโยชน์ก็เลยไม่ยอมคุยนั่นสามารถอธิบายถึงปัญหาได้” เตชิตหยุดเซ็นชื่อและเงยหน้าขึ้น “ต้องเป็นอีกฝ่ายหนึ่งที่ให้ประโยชน์มากกว่า” ตรัณตระหนักถึงสิ่งนี้ แต่แล้วก็รู้สึกสับสนขึ้นมา “ทำไมชนุดมถึงต้องพยายามขนาดนั้น ถ้าหากเสนอสิทธิประโยชน์มากกว่าเรา นั่นคือการสร้างความบาดเจ็บให้กับศัตรูแต่ว่าก็เป็นการทำร้ายตัวเองไม่ใช่หรือ” “คุณยังไม่เข้าใจ เข้าต้องการเล่นงานผม ไม่ใช่โครงการนี้ และไม่ใช่เพื่อผลกำไร” เตชิตพูดขึ้นมาก็รู้สึกว่าน่าขัน ชนุดมแสดงความน่ารังเกียจออกมาโดยที่ไม่สนใจตัวเองเลย ยิ่งเขาเป็นเช่นนี้ โอกาสก็ยิ่งน้อยที่นัชชาจะกลับไปหาเขา “ถ้าอย่างนั้นเราควรทำอย่างไรต่อไป” สายตาคนนั้นจ้องไปที่คอมพิวเตอร์เบื้องหน้า ตัวเลขทั้งหมดบนจอเป็นสีแดงและสีเขียว นอกจากนั้นยังมีรหัสต่างๆแสดงรายละเอียดของตลาดหุ้นในวันนี้ นิ้วชี้ของเขาเคาะลงบนโต๊ะอย่างเงียบๆ เขานั่งสมาธิสักครู่ก่อนที่เขาจะเริ่ม “ตอนนี้โครงการถูกชนุดมแทรกแซง เข้าตลาดหุ้นอาจเป็นเรื่องยาก คุณส่งคนที่รับผิดชอบไปเจรจากับอีกฝ่าย ถึงแผนการซื้อ สามารถให้สิทธิ์ฝ่ายนั้นดำเนินการอย่างอิสระ ให้เป็นผู้ถึอหุ้นและมีส่วนรับเงินปันผลเมื่อถึงสิ้นปี” ตรัณแปลกใจ เขาไม่เคยได้ยินเตชิตยื่นข้อเสนอเช่นนี้มาก่อน อดไม่ได้ที่จะกังวล “ประธานเตชิต อันที่จริงโครงการนี้ไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้….” เตชิตส่ายหัว “วางใจเถอะ ผมไม่ได้หุนหันพลันแล่น นี่เป็นแผน B ของผม” “แต่การได้มานั้นความเสี่ยงที่เราต้องแบกรับก็จะมากขึ้นไปด้วย” ตรัณยกมือขึ้นขยี้ตา เขายังคงรู้สึกไม่สบายใจ ทั้งหมดนี้ใช้เวลาลงทุนมาเป็นเวลาหลายปี แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเข้าร่วมในการซื้อหน่วยลงทุนประเภทนี้ นี่คือการปรับเปลี่ยนที่สำคัญยิ่ง “อย่าลืมว่าก่อนหน้านี้ผมเคยทำอะไร” เตชิตพูดประโยคนี้ด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง ตรัณจำเอกลักษณ์ของชายคนนี้ได้ นักกฎหมาย และยังเป็นนักกฎหมายที่มีชื่อระดับประเทศอีกด้วย หลังจากที่ทำงานกับเตชิตมาหลายปี เขาเกือบจะลืมทักษะด้านอื่นๆของเขา ถ้าหากว่าเขาหุนหันพลันแล่นหรือว่าไม่ฉลาดแล้วล่ะก็ การลงทุนในสามสี่ปีจะออกมาดีขนาดนี้ได้อย่างไร บางที ความกังวลของเขาอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น “ขอโทษครับประธานเตชิต ผมแค่คิดว่าการซื้อของชนุดมจะทำให้เกิดผมร้าย” “ทำให้เกิดผลเสียแน่นอน แต่ถ้าหลบไม่ได้แล้วทำไมต้องหลบด้วยล่ะ” เขาเป็นคนเช่นนี้ เรื่องยิ่งยากยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ เขายิ่งรู้สึกว่าท้าทาย เขาจะไม่ยอมแพ้ในโครงการของตัวเอง จะไม่ถูกล่อลวง สมองอันชาญฉลาดของเขาไม่อนุญาตให้ทำเช่นนั้น เขาต้องการทำให้ดีกว่านั้น ตั้งแต่ถึงบริษัทก็ยุ่งจนถึงทุ่มกว่าๆ เตชิตไม่ได้ทานอะไรเลย น้ำสักคำก็ไม่ได้ดื่ม ยังมีประชุมหลังจากเซ็นต์สัญญาอีก หลังประชุมต้องคุยกับผู้รับผิดชอบแต่ละแผนกของบริษัทต่างๆ หลายต่อหลายชั่วโมงผ่านไป เมื่อหยุดมือถึงจะรู้สึกถึงความเหนื่อยล้า เขาไม่ได้พูดมากเท่าไหร่ แต่ว่าพูดกับคนหนึ่งๆถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆแต่ก็ทำอยู่เป็นเวลานาน คอของเขารู้สึกเจ็บขึ้นมา เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา นึกถึงสถานการณ์ของนัชชาทางนั้นจึงโทรศัพท์ออกไป ทันใดที่มีคนรับก็ได้ยินเสียงของฝ่ายตรงข้ามเข้ามา ได้ยินเสียงหัวเราะของธีมนต์และณัชชนม์ และยังมีเมทนี เสียงกังวลของหญิงสาวดังขึ้น “ฮัลโหล” ความเหนื่อยล้าและความอึดอัดของเตชิตผ่อนคลายลงเมื่อได้ยินเสียงนุ่มๆของเธอ เขาดึงขยับคอเสื้อ “คุณทำอะไรอยู่ ทำไมเสียงกังวลใจ” “ไม่มีอะไร เมื่อครู่นึ่งเกี๊ยวอยู่ เพิ่งจะจัดจานได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยรีบวิ่งมารับค่ะ” “ทานเกี๊ยวหรอ” ชายคนนั้นเลิกคิ้ว “อื้อ” นัชชาตอบเขาสายตาก็มองไปที่เกี๊ยวน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะ และถามเขา “คุณทานอะไรรึยังคะ”