ตอนที่410 ลูกเมียอยู่ในอวยแล้ว

ตอนที่410 ลูกเมียอยู่ในอวยแล้ว คำที่เธอใส่ใจเป็นเหมือนน้ำพุที่ไหลซึมเข้าไปในใจของเขา เตชิตบอกตามจริง “ยังครับ ช่วงบ่ายยุ่งอยู่เลยยังไม่มีเวลา” “อ้า” นัชชาจ้องไปยังแผนภูมิที่แขนอยู่บนฝาผนัง “นี่เกือบทุ่มนึงแล้วทำไมคุณยังไม่ทานอะไรอีก” “ไม่มีเวลาครับ อีกสักพักเดี๋ยวลองดู” เขาพูดเช่นนี้ สองทุ่มก็ยังไม่ได้ทาน นัชชาถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ “ทางที่ดีคุณหาอะไรทานหน่อยนะคะ ปล่อยให้หิวได้อย่างไร” เขาไม่ได้ตอบแต่ถามเธอว่า “คุณจะเสร็จประมาณกี่โมงครับ” “อีกสักพักทานอาหารเสร็จก็กลับแล้วค่ะ น่าจะประมาณสองทุ่มครึ่ง” สองทุ่มครึ่ง ยังมีเวลาอีกชั่วโมงครึ่งหลังจากนี้ เห็นได้ชัดว่าประชุมติดต่อกันมาเป็นว่าเวลานานจนเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ตอนนี้รู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน อยากจะเจอพวกเขาแล้วเช่นกัน ทุกเวลาที่ผ่านไปช่างสิ้นเปลืองจริงๆ เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถบินไปได้ในตอนนี้ แม้ว่าหัวใจเขาจะรีบร้อน แต่ปากก็สงบนิ่งมาก “ผมจะไปรับคุณตอนสองทุ่มครึ่ง” ริมฝีปากนัชชาผ่อนคลายออก เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้ถูกเขารับส่งเช่นนี้ ก่อนนี้เธออยู่คนเดียวกับลูกของเธอ ใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าลืมทานข้าวล่ะ” “อื้อ” วางสายไป เตชิตรู้สึกเบื่อ กำลังต้องการอะไรทำระหว่างนี้ คิดว่าจะไปที่ใกล้ๆบริษัทธนัทสักหน่อย เพิ่งนึกได้ว่าเขาบอกว่าเขากำลังทำงานล่วงเวลา เขาก็เลยขับรถออกไปเพื่อฆ่าเวลา เมื่อเข้าไปถึงประตูใหญ่ของบริษัท พนักงานต้อนรับเห็นเขาก็แปลกใจเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น “ประ ประธานเตชิต” เตชิตโบกมือของเขา เดินตรงเข้าไปโดยไม่หยุดพัก พนักงานเก่าหลายคนยังอยู่ในตำแหน่งเดิมในห้าปีที่ผ่านมา แต่ถ้าหากพนักงานที่ตั้งใจในการทำงาน ทั้งหมดก็จะได้เลื่อนขึ้นและเพิ่มเงินเดือน พวกเขาเห็นเตชิตเดินเข้ามาอย่างมุ่งมั่น พวกเขาล้วนกระตือรือล้นกล่าวทักทาย แม้จะเพียงแค่ตะโกนเรียกออกมา “ประธานเตชิต” พนักงานใหม่ที่ไม่รู้จัก กระซิบกับคนที่อยู่ข้างๆเขา “นี่คือซีอีโอของบริษัทเราหรอ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” “นี่คือประธานเตชิต เรียนกฎหมายมาไม่รู้จักได้อย่างไร” พนักงานใหม่กะพริบตาทันที “นี่คือประธานเตชิตหรอ ฉันเคยได้ยินแต่ว่าไม่เคยได้เห็นตัวจริง” “เจ้านายพวกเราไม่ได้มาบ่อยๆ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าทำไมไม่ได้อยู่ในวงการนี้แล้ว เขาเป็นเพื่อนสนิทกับประธานธนัท” “อย่างนี้นี่เอง” ….. เตชิตเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของธนัท ชายคนนั้นกำลังนั่งดูรายงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน เมื่อเห็นเขามาก็รู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ “มาได้ไงเนี่ย” “เบื่อ หาเพื่อนนั่งด้วย” สายตาของธนัทมองไปทั้งตัวเขา เปล่งเสียงดุดัน “นัชชาไม่สนใจแกล่ะสิท่า ถึงได้มาหาฉันที่นี่” พอได้ยิน เตชิตก็ทำท่าดื่มกาแฟ จากนั้นก็ยิ้มเจื่อนๆ “อารมณ์ของผมขึ้นอยู่กับหล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ นายสายตาของคุณผมไม่มีเรื่องอื่นทำหรือยังไงกัน” ปรัณเคยพูดเขาเป็นเช่นนั้น ตอนนี้ธนัทก็ยังพูดว่าเขาเป็นเช่นนั้นอีก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เหลือศักดิ์ศรีของตัวเองเหลืออยู่เลย “เพิ่งรู้ตัวหรือไง” ธนัทไม่ต้องการให้เขาเหลือใบหน้าหยิ่งจองหองอยู่ “ห้าปีก่อนคุณแทบจะจมหายไปกับนัชชา อย่าหาว่าเราว่าคุณเลย” การที่เขาหมกมุ่นอยู่แต่เรื่องของนัชชา ใครหาว่ามันไม่ดี “ว่าแต่ทำไมถึงคิดมาหาผมที่นี่ได้ล่ะ” “ตอนบ่ายผมอยู่ที่ออฟฟิศ จัดการธุระเสร็จแล้วก็เลยแวะมา” เมื่อพูดจบแล้วเตชิตก็เดินไปดูที่โต๊ะทำงานอันยุ่งเหยิงของเขา “ที่บริษัทพักนี้ยุ่งมาก โต๊ะเลยเต็มแบบนี้แหละ” ต้องรู้ก่อนว่าธนัทผู้ที่เนี๊ยบมากคนนี้ ยากนักที่จะปล่อยให้โต๊ะรกเช่นนี้ ธนัทก้มหน้าก้มตา ยกมือขึ้นและจับตรงกระดูกคอที่เจ็บอยู่ “งานยุ่ง ความรักก็วุ่น” เตชิตนั่งอยู่บนโต๊ะครึ่งก้น ขายาวพาดไปบนพื้น ท่านี้ช่างมีเสน่ห์ พาให้คนหลงใหล คิดว่าเมื่อสักครู่เพิ่งถูกเยาะเย้ย ก็หัวเราะเล่นด้วย “เพราะจินต์รึ” ธนัทมองเขาอย่างไม่สู้ดีนัก “รู้ก็ดีแล้ว ยังต้องพูดออกมาอีก” “ไม่ใช่ว่าผมว่าคุณนะ แต่แค่จินต์คุณยังรับมือไม่ได้รึ” ในใจของเตชิตเห็นว่าจินต์เป็นคนค่อนข้างแข็งกร้าว เหตุผลที่แข็งกร้าวนั้นเพราะว่าเธอไม่มีความเกรงใจต่อเขาเลยในเรื่องของนัชชา และเขาเองก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ สุดท้ายแล้วหล่อนก็เป็นเพื่อนรักของนัชชา ตอนนี้ยังมีฐานะอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องอีก แม่อุปถัมภ์ของลูกชายเขา ธนัทคิดแล้วก็รู้สึกหน่าย “เธอปิดใจกับผม และยังไม่เต็มใจที่จะพูดออกมา จะให้ทำอย่างไร” “พวกคุณคบกันอยู่สักพักแล้วไม่ใช่รึ” เตชิตจำได้รางๆว่ามีช่วงระยะเวลาที่เห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันเสมอ เมื่อคิดถึงอดีต ธนัทก็ยิ้มอย่างขมขื่น “นั่นเรียกว่าคบกันแล้วใช่ไหม ช่วงนั้นเป็นเพราะเธอเสียใจเรื่องของนัชชา ผมเผอิญอยู่ตรงนั้นพอดี สำหรับเธอผมก็เป็นแค่คนช่วยปลอบใจ” “ถ้าชอบก็ต้องริเริ่ม ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็ยากหน่อย ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ หล่อนปฏิเสธก็ไม่ได้หมายความว่าหล่อนไม่ชอบนะ” “จริงหรอ” ธนัทคิดถึงคำปฏิเสธที่จินต์พูดกับเขา ถ้าหากว่าเธอพูดไม่ตรงกับใจก็ถือว่าเธอใจร้ายเกินไปแล้ว เขาดูผู้ชายที่อยู่ข้างกาย และถอนหายใจออกมา “บางครั้งผมก็ชื่นชมนัชชา ในใจของจินต์มีเธอมากกว่าผมเสียอีก” เตชิตคิดอยู่ครู่หนึ่ง “นั่นก็เป็นไปได้” “...” ธนัทจากที่อารมณ์เสียอยู่แล้วก็ยิ่งรู้สึกหดหู่มากขึ้นไปอีก “ช่างมันช่างมัน อย่ามาทำให้เสียเวลางานของผม” “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คุณต้องไม่ทำให้คนอื่นผิดหวัง ถึงเวลานั้นนัชชาจะมาคิดบัญชีกับผม วันที่ดีก็ผมก็จะพังเอา” เตชิตดูเหมือนจะพูดกับตัวเอง ในความเป็นจริงเป็นการให้วัคซีนกับธนัท และช่วยจินต์นั่นเอง ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาหลายปี ธนัททำไมจะฟังไม่เข้าใจ ทันใดนั้นเขาก็ยกคิ้วขึ้น “ผมจำได้ว่าคุณรำคาญเธอไม่ใช่หรอ” “รำคาญอย่างกะอะไรดี” “โอเค” ธนัทรู้สึกตลกและโกรธ เขาเปิดปาก “ดูเหมือนว่าผมจะต้องคุกเข่าขอเธอแต่งงาน ถ้าญาติผู้ใหญ่เห็นด้วย” ไม่คาดคิดว่าเตชิตจะตรงไปตรงมาส่งสายตาเหยียดหยามไปที่เขา “คุณคิดว่าตอนนี้คุณยืนอยู่หรือยังไง” ธนัทตกตะลึง เกือบจะไม่ตอบอะไร ปฏิกิริยาต่อมาเกือบจะฆ่าเขาในที่เกิดเหตุ “ได้ได้ได้ ภรรยาและลูกของคุณอยู่ในอวยแล้วนี่ เหลือแต่จะรอแกล้งผมใช่ไหมล่ะ” “ผมแค่เตือนสติคุณในฐานะพี่ชาย ว่าได้เวลาทำอะไรสักอย่างแล้ว การรักษาหน้าไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว” “คำพูดนี้เหมือนไม่ใช่คุณเป็นคนพูดเลย” กาลครั้งหนึ่ง เตชิตมีทัศนคติที่ไม่สนใจไยดีต่อผู้หญิงเลยจริงๆ แม้ว่านางฟ้าอยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่ใส่ใจ อย่างนี้นี่เอง คนที่อยู่ในความรักมักจะเปลี่ยนไป เตชิตแอบเลียริมฝีปากของตัวเอง “เพราะผมเดินอ้อมมามากเกินไป ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะทำได้ดีกว่า ไม่มีอะไรสำคัญเปรียบกับคนที่อยู่ข้างกายได้” ประโยคนี้เขาใช้หัวใจพูด ธนัทยังคงติดตลก ใบหน้าส่องประกายเล็กน้อย “ผมมีมาตรฐานน่า” เตชิตค่อนข้างวางใจในตัวธนัทมาก ท้ายที่สุดแล้วคนที่ทำงานในสายอาชีพนี้มีความเข้มงวด จนบางครั้งก็น่าเบื่อ การออกไปหาความบันเทิงก็เพื่อที่จะทำงาน จินต์อยู่กับเขา ก็จะได้รับควาอยุติธรรม “ใช่แล้ว ไว้วันหลังนัดนัชชากับลูกมาเจอด้วยกัน ฉันยังไม่ได้เจอหน้าเลยตั้งแต่กลับมา” ธนัทคิดขึ้นมาในทันใด เตชิตรีบรับคำ “ไม่มีปัญหา”