ตอนที่15 เก็บเป็นความลับ

ต๭นที่15 เก็บเป็นความลับ แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่สามารถปล่อยผ่านมันไปได้ ยิ่งนึกก็ยิ่งโมโห ในขณะเดียวกัน เขาเอ่ยพูดขึ้น “เอาเถอะ เดี๋ยวฉันพาเธอไปซื้อชุดใหม่” เห็นว่าเธอไม่หายโกรธง่ายๆ พันเดชจึงพูดขึ้น เขาพูดมาขนาดนี้ เธอจะทำอะไรได้ล่ะ “อืม” นอกร้าน เธอกับจิดาภาเดินออกมาจากร้าน ไปรยาหัวเราะแล้วพูดขึ้น “เห็นหน้าเธอแล้วฉันรู้สึกสะใจมากเลย” “สมน้ำหน้า” ได้ยินไปรยาพูดดังนั้น เธอยกยิ้ม “เธอนี่สุดยอดจริงๆ” “เห้อ แต่ฉันเสียดายเงินฉันมากเลย ตอนแรกกะจะให้แค่10แต่ไม่มี ก็เลยต้องให้20ไป” จิดาภา “อืม ถือว่าแกใจกว้างมากแล้วนะ เป็นฉันฉันกะให้แค่1บาท” “เรื่องแค่นี้ก็รับไม่ได้แล้ว ถ้าเกิดเธอรู้ว่าแกเคยเป็นเมียเขา คงจะโกรธจนหน้างิกหน้างอไปเลยแหละ” จิดาภายกยิ้ม “ไม่รู้เรื่องนั่นแหละดีแล้ว ไม่งั้นเธอคงอกแตกตายแน่ๆ” “ฮ่าๆๆ ฉันอยากเห็น นึกว่าตัวเองเป็นใคร แล้วอีกอย่างพันเดช ฉันไม่คิดวารสนิยมเขาจะต่ำขนาดนี้” เธอพยักหน้าเห็นด้วย “ฉันก็ว่างั้นแหละ” ฮ่าๆๆ ทั้งสองเดินขึ้นรถไปรยาไป จิดาภานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “ใช่ เรื่องของฉันกับเขา แกช่วยเก็บเป็นความลับได้มั้ย อย่าบอกให้ใครรู้เด็ดขาด” “ฉันรู้แล้ว แกสบายใจได้ ถึงจะเป็นแม่ ฉันก็ไม่มีทางบอก” เธอพูดยิ้มๆ จิดาภายิ้ม “ฉันแค่ไม่อยากให้มีใครพูดถึงมันอีก” “ฉันรู้แล้ว ฉันจะเก็บเป็นความลับอย่างดี” “ฉันเชื่อแก” ทั้งสองขับออกไปซื้อของ เช้าวันต่อมา เธอไปทำงานที่บริษัทตามเดิม พอเจอเรื่องเมื่อวานเธอมั่นใจได้ว่าเธอไม่มีทางอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีก เธอยื่นจดหมายลาออกให้กับผู้จัดการแผนก ริมตกใจมาก “เมื่อวานเพิ่งมาทำไมวันนี้ก็จะลาออกแล้วล่ะ มีปัญหาอะไรในการทำงานรึเปล่า” เธอฉีกยิ้ม “ต้องขอโทษจริงๆนะคะ เป้เพราะเรื่องส่วนตัวค่ะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับงาน” “แบบนี้นี่เอง เสียดายจัง” ริม “ขอโทษนะคะ” ริมเป็นคนที่ค่อนข้างดี “ฉันต้องเอาไปให้ท่านประธานเซ็นอนุมัติก่อน อย่างอื่นเราค่อยว่ากัน” “อืม” เธอพยักหน้า ริมไปหาท่านประธานไม่นานเธอก็เดินกลับมา “ภา ท่านประธานเรียกเธอไปพบ” เธอขมวดคิ้ว “ต้องไปจริงๆหรอคะ” “อืม จดหมายอยู่ที่ท่านแล้ว เขาให้เธอไปด้วยตัวเอง” เธอพยักหน้า “ค่ะ ขอบคุณนะคะ” “ถ้าเป็นไปได้ก็อยู่ต่อเถอะ” เธอยกยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร เธอสูดหายใจเข้า เดินตรงไปทางห้องประธาน